Vikan - 28.12.1987, Síða 55

urnar klæða sig. Hún heyrir orð og orð á
stangli. „Hugsið ykkur að hún skuli þora að
segja blákalt við Steinar 4ð hún sé ekki búin
að skrifa ritgerðina." „Ég vildi bara að það
væri ég sem sæti ein eftir með Steinari", seg-
ir önnur hlæjandi. „Hvað er eiginlega að
henni Snædísi? Hún er orðin svo hund-
leiðinleg", segir einhver. „Hvað veistu það
ekki? Ég skal bara segja ykkur ...“, röddin
lækkar og verður ógreinileg. Rödd Unu, vin-
konu hennar sker sig úr yfir hvískrið. „Eig-
um við að ganga um miðbæinn, stelpur?
Blessaðar hættið þið þessum kjaftagangi.
Ætlið þið í dansinn í kvöld"? Þetta var Unu
iíkt, alltaf tilbúin til að milda málin og núna
vill hún greinilega beina samtalinu í annan
farveg. Orð Unu falla í góðan jarðveg. Stelp-
urnar flýta sér, hlæjandi og flissandi út úr
skólanum. Síðasta sem hún heyrir var að
einhver kallar: „Sjáumst á dansleiknum í
kvöld — í hverju ætlar þú að vera — ó, ég er
svo spennt". Já, alveg rétt, þessi dularfulli
dansleikur er í kvöld, sem búið er að tala
um með svo mikilli leynd. Hvað skyldu
krakkarnir ætla að gera? Æ, hvaða máli
skiptir það. Einhvern tíma hefði hún verið
„En ef ég leyfi þér ekki að hætta, leyfi þér ekki að fara, hvað ætlar
þú þá að gera, ungfrú Snædís? Við höfum nógan tíma. Allt
jólaleyfið er framundan."
spennt að fara — en núna hefur hún ekki
minnstu löngun.
Þrúgandi kyrrð fæðist þegar allir eru
gengnir. Hún er aðeins rofin af skrjáfi penna
sem strýkur pappír við kennarapúltið;
snjófjúki sem lemur húsið; vinalegu marri í
trégólfum sem bergmála gengin fótatök.
Jæja, þær eru þá búnar að frétta það. Auð-
vitað, slíkt og þvílíkt var fféttaefhi fyrir allar
kjaftaskjóður sem lifa á krassandi sögum um
náungann. Og einhver öfundaði hana af að
sitja eftir eina með Steinari sem þær voru
allar hálfskotnar í. í fyrra hefði henni ekki
verið sama, en núna er henni það. Allt er
svo tilgangslaust. Hún hlakkar ekki lengur
til neins, þykir ekki lengur vænt um neinn,
er sama hvort jól eða myrkur hversdagur
ríkir. Nei annars, henni er ekki sama um
jólin; kvíðir fyrir þeim; vill helst ekki fara
heim þegar verið er að undirbúa hátíðina.
Skrítið, hún hefur ekki einu sinni getað
sagt Unu ffá því. En Una veit það sjálfcagt.
Hún er búin að vera svo góð við hana upp á
síðkastið. Hún kann vel að meta það, þótt
hún geti ekki veitt því móttöku. Það er eins
og ekkert nái að þýða í burtu steininn sem
situr fastur í brjóstinu.
Og hún getur alls ekki einbeitt sér því
annað og sterkara sækir á hugann. Höndin
fellur máttlaus niður á blöðin. Hún styður
hönd undir kinn og horfir dreymandi út í
snjófjúkið. Svipmyndir sumarsins líða ffam
og hún flettir í þeim — blaði fýrir blað — eins
og hún sé að skoða myndabók. Myndirnar
eru svo fallegar — til að byrja með.
Hún og Þorvarður á göngu; - uppi í Heið-
mörk; - úti á Álftanesi; — uppi á Esju. Hvað
þau höfðu getað gengið, talað og trúað
hvort öðru fyrir öllu sem máli skipti, teikn-
að sameiginlega ffamtíð fallega upp á himin-
inn, verið innilega hlý og einlæg hvort við
annað. Alltaf hafði hann haldið fast um hönd
hennar og heitir straumar frá honum liðið
um hana alla. Allt var traust og öruggt með
Þorvarði. Hvað þau hlógu dátt og innilega
saman, sáu eldsnöggt það hlægilega á sama
augnabliki. Höfðu talað svo skynsamlega
um að andlegur félagsskapur ætti að þróast
áður en líkamleg samskipti kæmu til; —
kannski sem betur fer eða þó....? Höfðu ver-
ið svo innilega sannfærð um að þau ættu
nægan tíma. Auðvitað gat slík hamingja ekki
varað. Hvernig var lífskenningin? — að skin
og skúrir, sól og skuggar skiptust á í mann-
legu lífi, alveg eins og í árstíðaskiptum nátt-
úrunnar. Sumarið hafði gefið henni andlega
og líkamlega hlýju, en veturinn fryst hana
inni í klakabrynju. Ér hún undir því stjörnu-
merki að annaðhvort sé allt yndislega bjart
í kringum hana eða allt dimmt og kalt. Hún
getur ekki hugsað sér að upplifa hamingj-
una aftur ef hún á á hættu að svo ógn-
VIKAN 55