Vikan - 21.04.1988, Blaðsíða 16

„I Culture Club
vildu allir vera
stjörnur og allir
vildu skyggja
hver á annan.“
Frh. af bls. 14
tryði því ekki væri til lítils að standa í
þessu. Maður þarf alltaf að vera að þróa sig
og þroskast. Kyrrstaða hlýtur að vera
niðurdrepandi. Fyrr vildi ég þróast í hvaða
átt sem er en að standa í stað.“
— Var það þessvegna sem þú breyttir
um ímynd?
„Það má kannski segja það. Hugmyndin
var góð a sínum tíma þegar ég kom fram í
kvenmannsfötum og málaður eins og
kvenmaður, með sítt hár og allt sem fylgdi.
En fyrr eða seinna verður maður leiður á
einni ímynd og vill breyta til. Það var ein-
mitt það sem gerðist í mínu tilfelli. Ég var
einfaldlega búinn að fá leið á þessu gervi
og langaði til að breyta til. Þá var best að
fara út í alveg stutt hár og allt annan fatnað
til að hafa muninn sem mestan."
— Saknarðu ekkert daganna með Cul-
ture Club?
„Nei, ég get ekki sagt það. Vissulega
voru það góðir tímar, en mér flnnst hugar-
farið á bakvið það sem ég er að gera núna
allt annað og skemmtilegra en þá. Ég stíla
ekki jafn mikið upp á peninga nú og ég
gerði þá. Mér flnnst líka mun skemmti-
legra að spila með hljómsveitinni sem er
með mér núna. í Culture Club vildu allir
vera stjörnur og allir vildu skyggja hver á
annan. í þessari hljómsveit er hugarfarið
að gera hlutina sem best, en ekki pælingar
um hver hlýtur mesta athygli. En þetta er
auðvitað mín hljómsveit og ég ræð. Það er
virkilega þægilegt að þurfa ekki að standa
í þrasi við aðra egóista um hvernig eigi að
gera hlutina."
— Hvað flnnst þér vera besta lagið sem
þú hefur samið?
„Það verða aðrir að segja til um það.
Eins og ég sagði áðan vona ég að ég eigi
eftir að semja besta lagið mitt, þannig að
ég gæti kannski svarað þessari spurningu
þegar ég er orðinn sextugur. Annars þykir
mér mjög vænt um mörg laganna sem ég
hef samið, en vil ekki nefna eitt öðrum
fremur."
Þegar hér var komið var búningameist-
ari Boy George, Judy Blanch, farinn að
leggja orð og orð inn í umræðurnar. Þrátt
fýrir nafnið er Judy karlmaður, en mann
rennur óneitanlega í grun um kynhneigð
mannsins þegar maður sér hann. Minnug-
ur sagna um kynhneigð Boy George
spurði ég hann út í hana.
„Kynlíf mitt er að sjálfsögðu mitt
einkamál, en hins vegar hef ég aldrei farið
dult með það að ég er gefinn fyrir bæði
kynin. Það skiptir ekki öllu máli hvort það
er karlmaður eða kvenmaður, ef ég hrífst
af persónunni þá hef ég áhuga.“ Judy gat
ekki á sér setið og fór að hlæja við þessi
orð félaga síns. Minntist svo á að þeir
hefðu til dæmis verið mjög sætir tollararn-
ir sem leituðu á þeim við komuna til
landsins. Brosti svo breitt og sagði þá hafa
notað gúmmíhanskaleit, andvarpaði og
sagði: „Hvað ætli þeir hafi búist við að þeir
myndu finna? Bjórdósir?“ sagði hann og
„Breytingaskeið11
að renna upp
Þ
á hefur einokun Johnny
Hates Jazz á toppi íslenska list-
ans verið afnumin. Nýtt topplag
leit dagsins Ijós 9. apríl, Þú og
þeir. Það hefur fimm sinnum
gerst í sögu listans að lag hafi
komist í tveimur stökkum á
toppinn. Whitney Houston með I
Wanna Dance . .., Johnny
Logan með Hold Me Now, sig-
urlagið úr Eurovision 1987,
Model með Lífið er lag, Pet
Shop Boys með What Have I
Done to Deserve This og Greif-
arnir með Ást. Það er víst að eft-
ir þær yfirlýsingar sem komið
hafa frá Sverri Stormsker má
þjóðin búast við miklu af þeim í
keppninni 30. apríl í Dublin. Ég
óska honum sem og öðrum alls
hins besta. Ég veit að vikan fyrir
keppnina sjálfa er þaulskipu-
lögð og það tekur á að standa í
þessu stússi.
Á listanum hafa átt sér stað
nokkrar breytingar að undan-
förnu og er mikil endurnýjun í
gangi. Það má segja að tvær
meginvertíðir séu í poppinu,
fyrir jól og á vorin. Þá er mikil
gróska í tónlistarlífinu og plötu-
útgáfa fer af stað.
Á næstu vikum má búast við
16 VIKAN
skemmri líftíma laga þar sem
framboðið verður meira. Nú hef-
ur útsendingartíma íslenska
listans á Bylgjunni verið breytt
og hefst listinn kl. 4 (í stað 3).
Þetta ætti að vera þægilegra
fyrir hlustendur sen nú geta
fengið listann f einni samfelldri
dagskrá og ekki truflaðan með
fréttum.
Robbie Robertsson
Endurnýjar
vinsœldirnar
w
Aundanförnum vikum hafa
margir verið að uppgötva
Robbie Robertson. Það er langt
síðan hann hefur verið í fremstu
víglínu en hann hefur þó fylgst
vel með og verið þátttakandi.
Fyrir mörgum er The Band og
Robbie Robertson eitt og hið
sama, sem er kannski ekki að
undra því hann var aðalspraut-
an í hljómsveitinni. The Band
ÍSLENSKI LISTINN PÉTUR STEINN SKRIFAR
hélt eftirminnilega lokatónleika
sem voru hljóðritaðir og hétu
The Last Walz.
Robbie Robertson fæddist í
byrjun júlf 1944 í Toronto í Kan-
ada. Faðir hans var Kanada-
maður og móðir hans móhíkani.
Hann byrjaði snemma að fikta
við gítar og varð sem unglingur
mjög virkur í unglingasveitum
þess tíma. Þegar hann var 16
ára gekk hann til liðs við Ronnie
Hawkins sem síðar leiddi af sér
hljómsveitina The Band. Þeir
ferðuðust mikið og spiluðu sem
gestir á tónleikum hjá Chuck
Berry, Jackie Wilson og Carl
Perkins.
Á þessum tíma var ferill Ro-
bertsons ótrúlegur. Hann kynnt-
ist Bob Dylan og spilaði með
honum um tfma. 1968, þegar
hljómsveitin The Hawks breytti
nafni sínu f The Band, fóru hjól-
in að snúast. Plötur þeirra seld-
ust vel og allir voru með á nót-
unum. Þessi ár voru eitt ferða-
lag fyrir hljómsveitina sem
ákvað svo árið 1976 að halda
eftirminnilega lokatónleika, The
Last Walz, sem enn er minnst í
poppsögunni. Þessir hljómleikar
voru haldnir í San Fransiskó á
þakkargjörðardaginn.
Þegar þessum tónleikum var
lokið ákvað Robertson að snúa
sér að einhverju öðru. Hann var
orðinn þreyttur á þessu líferni
og honum bauðst hlutverk í
kvikmyndinni Carny (sem sýnd
var fyrir stuttu). Ekki líkaði hon-
um betur en svo að hann ákvað
að setja leikinn til hliðar. Hann
endaði svo við vinnu á tónlist
fyrir kvikmyndir þar sem hann
vann í 10 ár með vini sínum
Martin Scorsese.
Robbie Robertson hefur unn-
ið með mörgum, t.d. U2, Eric
Clapton og Peter Gabriei. Þrátt
fyrir langan og litrfkan feril hefur
hann aðeins sent frá sér eina
sólóplötu. Einu lagi af þeirri
plötu, Somewhere Down the
Crazy River, hefur vegnað vel á
íslenska listanum að undan-
förnu. Þessi plata er mun per-
sónulegri en það efni sem Ro-
bertson hefur sent frá sér áður.
Það eru sumpart tilviljanir
hvernig lag og texti falla saman.
Þannig var með lagið Some-
where Down the Crazy River.
Verið var að hlusta á undirspilið
í stúdíóinu og enginn texti til. Á
meðan sagði Robertson félög-
um sfnum sögur af því þegar
hann fór frá Kanada til West
Helena í Arkansas. Upptöku-
maðurinn hljóðritaði söguna án
vitundar Robertsons. Síðan
hlustuðu þeir á þetta og spannst
þá textinn að laginu. Það er ekki
alltaf sest niður til að semja.
Þetta kemur bara. Þannig kom
platan eftir vangaveltur og til-
raunir í stúdíóinu. Platan stend-
ur vel fyrir sínu, Somewhere
Down the Crazy River er bara
forsmekkurinn. □