Vikan - 21.04.1988, Qupperneq 19

Texti: Friðrik Indriðason
Ljósm.: Páll Kjartansson
einni hluta vetrar var starfandi
hér í borginni sönghópurinn Classic
Nouveaux sem hafði á að skipa fimm
frumlegum stúlkum. Þær eru allar
með klassíska menntun í tónlist en
prógramm þeirra var nokkuð sérstaett
þar sem það samanstóð af djasslögum
fiá fimmta áratugnum og komu þær
fram í klæðnaði frá þeim tíma á þeim
samkomum sem þær tróðu upp á.
Hljóðfærin voru fiðlur, lágfiðla og
selló en söngurinn var í höndum Elsu
Waage sem stundaði söngnám við
Kaþólska háskólann í Bandaríkjun-
um. Við sitjum á nýjum huggulegum
ítölskum veitingastað neðarlega við
Laugaveginn kvöld eitt og af einhverj-
um ástæðum berst talið fyrst að ferð
um Karabíska hafið.
„Það er draumurinn núna að koma
hópnum í vinnu á einu af þessum
skemmtiferðaskipum sem sigla um Karab-
íska hafið,“ segir Elsa og brosir. „Finnst þér
það ekki nokkuð skemmtilega geggjuð
hugmynd?“
Eg get ekki annað en játað því. En hvað
kom til að þessi sönghópur var stofhaður?
„Við Eva Mjöll Ingólfsdóttir fiðluleikari
höfðum lengi rætt um að gera eitthvað
saman og þar sem við höfðum báðar gam-
an af þessari tónlist, djassinum, ákváðum
við að prófa þetta.
Þetta var svolítið erfitt í byrjun því við
þurftum að láta útsetja öll þessi lög fyrir
okkur en þetta voru lög eftir Cole Porter,
Gershwin og Billie Hollyday svo dæmi séu
tekin. Við vildum leggja mikið í þetta hjá
okkur og hafa þetta „grand“ en ekki eitt-
hvert fusk. Annars var þetta allt á tilrauna-
stigi en mér finnst að vel hafi tekist til, að
minnsta kosti voru móttökur áheyrenda
mjög góðar hvar sem við komum ffarn."
Um leið og þjónninn kemur og tekur
við pöntunum okkar spyr ég Elsu um nám
hennar í Bandaríkjunum. Hún lætur þess
getið að hún hafi fyrst farið þangað fyrir
fjórum árum eftir að hafa verið eitt ár í
Amsterdam. Maður ætti kannski fyrst að
spyrja hvað hafi komið til að hún ákvað að
læra söng í upphafi.
„Þetta er erfið spurning. Ég ætlaði mér
alltaf að læra hjúkrun eða verða sjúkra-
þjálfari enda hef ég unnið á sjúkrahúsum,
bæði hér og í Noregi, frá því ég var 13 ára
en síðan gerðist það í menntaskóla að ég
fór að syngja með hóp á vegum KSS, eða
Kristilegu skólasamtakanna. Eftir mennta-
skólann ákvað ég svo að læra þýsku og þar
sem ég hef óbeit á að læra tungumál af
bókum fór ég til Þýskalands og þar komst
ég brátt að í sönghóp. Hins vegar hafði ég
fremur takmarkaðan áhuga á að læra söng
í Þýskalandi.
Er ég kom heim frá Þýskalandi hvatti
Elísabet Erlingsdóttir mig eindregið til að
fara út í þetta nám og ég innritaðist í Tón-
Iistarskóla Kópavogs. Þar með var hjúkr-
unarfræðinámið endanlega úr sögunni."
í óperunni
í Amsterdam
Eins og fyrr segir dvaldi Elsa við nám
eitt ár í Amsterdam áður en hún fór til
Bandaríkjanna.
„Ég var þar hjá Dixie Neill sem starfar
við óperuna í Amsterdam. Þá átti ég við
raddleg vandamál að stríða. Jón Þorsteins-
son hafði heyrt mig syngja árið 1982 og
sagði hann mér þá að ég hefði hæfileika en
væri jafnframt að skemma rödd mína
vegna þess að ég beitti henni á rangan hátt
og hann sagði mér að ef ég ætlaði að taka
sönginn alvarlega yrði ég að gera eitthvað
róttækt. Því dreif ég mig út til Amsterdam
og þar tók ég til við að helga mig algerlega
óperusöng undir handleiðslu Dixie.“
Og hvernig var að dvelja í Hollandi?
„Það var óttalega einmanalegt. Ég var
reyndar svo heppin að kennarinn minn
vann við óperuna í Amsterdam og ég fékk
oft að fara með henni og fylgjast með sýn-
ingum baksviðs. Þá fyrst gerði ég mér
grein fýrir hvað ég var að fara út í og ég
lærði alvöruna að baki þessu námi.
Hvað tónlistarlífið almennt varðar í
Amsterdam þá er það mjög fjölbreytt og
það var mjög lærdómsríkt fyrir mig að búa
þarna í eitt ár.
Það er nokkur munur á evrópsku og
bandarísku söngfólki að því leyti að í
Bandaríkjunum er fólkið einangrað í námi
sínu og tekur ekki þátt í öðru, en í Evrópu
er þetta mun opnara og ffjálslegra og mér
finnst að Evrópubúar miðli meiru af til-
finningum í gegnum sönginn, en Banda-
ríkjamenn eru kannski tæknilega full-
komnari.
Hvað Hollendinga sjálfa varðar finnst
mér þeir mjög jarðbundið fólk sem lætur
fátt koma sér á óvart. Þeir eru elskulegir,
opnir og skynsamir og lrá söngfólki þeirra
er mikil ffágeislun, ef svo mætti að orði
komast. Það hefur af svo miklu að miðla
sem mér finnst aftur á móti skorta hjá
Bandaríkjamönnum."
Fjögur ár
fyrir vestan
Þegar talið berst að dvölinni í Bandaríkj-
unum er hið fyrsta sem kemur upp í hug-
ann hve dýrt sé að nema söng þar.
„Námslánin stóðu engan veginn undir
náminu en pabbi hjálpaði mér mikið. Sem
dæmi má nefna að ég þurfti sjálf að borga
undirleikaranum mínum,“ segir Elsa.
„í þessum skóla lærði ég hjá Michael
Cordovana, feitum, sextugum homma.
Hann var alveg yndislegur en braut mig
niður kerfisbundið til að byrja með og
byggði mig svo upp aftur. Hann átti það til
að vera mjög kaldhæðinn og hann þoldi
engum að koma of seint í tíma til sín.
Ég man að í eitt sinn varð mér á að
koma of seint. Þetta var í stórri stofu og
um hundrað manns í lienni er ég reyndi að
lauma mér inn svo lítið bæri á. Hann tók
strax eftir þessu og stoppaði kennsluna
meðan hann sagði rólega: „Take your
time, darling." Síðan bætti hann við með
sömu kaldhæðninni: „Do you think you
will be ready soon, darling?" Og að lokum,
er ég hafði fengið mér sæti: „Thank you,
darling."
Þegar hann var í því að brjóta mig niður
veit ég ekki hve oft ég táraðist undan
honum. En dag einn kallaði hann mig inn
á skrifstofu til sín og sagði einfaldlega að
hann gerði meiri kröfur til mín en hinna
þar sem honum fyndist ég hafa hæfileika í
þetta nám og hann lét mig syngja fyrir
Birgit Nielson er hún kom í heimsókn."
„Rambólínu“? hvái ég í fávisku minni.
Elsa hlær.
„Nei, bjáninn þinn. Hún er ein þekktasta
Wagner-söngkona í heiminum. Það var
stórkostleg reynsla að hitta hana.
Þegar ég sótti um við Kaþólska háskól-
ann var það ekki heiglum hent að komast
þar að og ég komst vegna þess að Cordo-
vana beitti sér fyrir því. Skólinn er stærsti
skóli kaþólskra í Bandaríkjunum og mjög
virtur þar í landi. Sem dæmi get ég nefht
að er ég fékk inngöngu var ég sjálfkrafa
sett í skólakórinn en hann söng í athöfh-
inni er Ronald Reagan var svarinn affur í
embætti forseta landsins."
Seldi
alfræðiorðabækur
Er við ræddum um dvölina í Bandaríkj-
unum kemur upp úr kafinu að til að hafa í
sig gekk Elsa hús úr húsi í nágrenni skól-
■ ans og seldi alffæðiorðabækur.
„Þetta gekk~7njög vel. Fyrirtækið setti
okkur fýrst á námskeið í sölutækni og síð-
an fór ég að ganga hús úr húsi með bæk-
urnar, þetta 50 til 60 hús á kvöldi. Með
þessu vann ég mér inn nóg til að lifa af allt
sumarið og raunar fékk ég verðlaun sem
söluhæsta manneskjan hjá þeim. Verðlaun-
in voru ferð til Jamaíka.
Það var alveg stórkostlegt að vera þar í
10 daga og slappa af. Fólkið þarna er
fallegasta svarta fólkið sem ég hef séð,
mjög lífsglatt og sjarmerandi og þarna
gengur enginn um með klukku eða úr.
Hugtakið tími og stress er alls ekki til á
þessum stað.“
Skólinn err skammt frá Washington og
ég spyr Elsu hvort hún hafi kynnst ein-
hverjum fslendingum þar í borg.
,Já, ég vil sérstaklega minnast á sendi-
herrahjónin í Washington, þau Hans G.
Andersen og Ástríði konu hans, en ég bjó
off hjá þeim undanfarin misseri. Þau eru
eitthvert elskulegasta fólk sem ég hef
kynnst á ævinni. Ástríður var mér mjög
hjálpleg þann tíma sem ég bjó hjá þeim. Á
móti söng ég fyrir þau í móttökum og
veislum í sendiráðinu sem var mjög
gaman.
Staðnað form
Þegar talið berst að óperum almennt
segir Elsa að sér finnist þær að mörgu leyti
vera orðnar staðnað form, það er að segja
þær óperur sem settar eru upp á hefð-
bundinn hátt.
„Það eru til ffumlegar uppfærslur á
óperum og mér finnst að meira mætti gera
á því sviði. Ég tók til dæmis þátt í all-
nýstárlegri uppfærslu á Fígaró í skólanum.
Fígaró var þar hafður sem spænsk kerling,
greifynjan kom fram á bikini og greifinn
var í diskófötum. Ég kom ffam í sýning-
unni sem pokakerling frá New York. Mér
þótti þetta skondið og skemmtilegt og
áhorfendur voru greinilega sama sinnis.
Mér fyndist mætti gera meira af því að
færa þessar óperur upp í nútímabúning."
Til New York
í máli Elsu kemur ffam að hún hefur nú
lokið BA gráðu í söng við Kaþólska háskól-
ann en hún er nú á förum til New York í
framhaldsnám í einkatíma hjá Michael
Trimble.
„Nú í fyrsta sinn hef ég tíma til að ein-
beita mér að raddbeitingu eingöngu og
það verða engin önnur námsfög sem trufla
í þetta sinn. Ég hugsa að næstu mánuðir
verði tímamót í lífi mínu, annaðhvort tekst
þetta vel til eða ekki.
Hvað framtíðin ber í skauti sér má guð
vita. Ég er svona hóflega bjartsýn á hana.“
VIKAN 19