Vikan - 01.11.1990, Qupperneq 37

hún og roðnaði lítið eitt. „En þetta er nú allt
leyndarmál ennþá.“
Henni fannst hálfleiðinlegt að geta ekki sagt
meira.
Sigrún kinkaði kolli eins og hún skildi meira
en ætlast var til. Yfir andlit hennar kom alvöru-
svipur.
„Gættu þín,“ sagði vinkonan. „Það er erfitt
að fóta sig, svo margt að varast. Hann er von-
andi ekki giftur, er það?“
Á Sigrúnu kom einhver skelfingarsviþur sem
Dóra gat ekki áttað sig á. Vildi samt ekki eiga
á hættu að láta skemma fyrir sér eftirvænting-
una og gleöina og sneri talinu að öðru. Hún var
nógu gömul til að gæta sín, þurfti engar
mömmulegar áminningar.
„Ég skal ekki koma seint heim. Ég veit allt
um getnaðarvarnir og hann gengur áreiðan-
lega með mér upp að altarinu," sagði Dóra í
spaugi. Þær hlógu báðar.
Eftir góða stund kvöddust þær og Sigrún
hélt á brott. Dóra varð ein eftir. Biðin hélt
áfram. Eitthvert óljóst öryggisleysi settist að
henni. Það sótti að henni sú hugsun að ef til vill
sæjust þær ekki framar. Hún greip svarta
peysu upp úr tösku sinni og smeygði sér [
hana.
Hún fór að hugsa um ýmislegt í fari Trausta
sem henni féll illa en hafði samt ýtt til hliðar og
vildi helst ekki hugsa um. Hún hafði heyrt
minnst á aðrar konur. Það hlaut að vera róg-
burður eða einskær öfund. Aldrei hafði hún
fengið sig til þess að sþyrja um slíkt. Þótti það
niðurlægjandi fyrir þau bæði. Hann gat ekki
verið þannig. Auðvitað hlaut hann að hafa
þekkt aðrar konur áður en hann gifti sig, en
hvað kom það henni við - og hún spurði
einskis.
Hversu harðhentur hann gat verið stundum,
hvernig hann tók um handleggina á henni, setti
þá upþ yfir höfuðið þar sem hún lá og hélt
henni þar til hún kveinkaði sér. Eins og hann
nyti þess að heyra hana kveinka sér.
Eða þegar hún grunaði hann um að koma
beint frá konunni. Gæti hann fengið sig til þess
að vera með þeim báðum? Hún hafði spurt og
hann hafði svarað því til að ekki væri um neitt
kynlíf að ræða milli þeirra hjóna. Hún yrði að
trúa því, því væri lokið fyrir löngu. Hún átti ekki
annars úrkosti en trúa og hún treysti honum.
Engu að síður var eins og þessi bið og þessar
hugsanir yllu því að henni fannst eins og eitt-
hvert kvikindi skriði um hana, margfætt og
loðið. Hún skalf. Þegar hún stóð á fætur til
þess að ná úr sér hrollinum og skimaði í kring-
um sig gat hún hvergi komið auga á fuglinn
smáa.
Dóru fannst hún vera búin að þreyja bæði
þorrann og góuna þegar hún kom auga á
hann neðst í tröppunum. Hún spratt á fætur,
veifaði og horfði á Trausta nálgast. Hann stökk
upp þrepin eins og garpur úr fornsögunum og
greip hana í fangið.
„Vinurinn minn,“ hvíslaði hann í eyra henn-
ar og sæluvíma gagntók hana.
„Komdu, vinur," sagði hann og saman
gengu þau uþþ tröpþurnar og áleiðis upp
brekkuna.
Himinninn var blár, sólin skein á blágrænan
hafflötinn. Hún þakkaði forsjóninni í huganum
fyrir fegurð þessa einstæða sumardags.
Hún naut þess að finna hve girnd hans var
mikil og sterk. En hún ætlaði ekki að gefa
sig strax. Henni fannst gott að draga á langinn.
Njóta þess að kyssa andlit hans og finna
hvernig hann þrýsti henni að sér. Sökkva sér í
grágræn augun sem Ijómuðu eins og í sigur-
vímu. Heyra milda rödd hans, spjalla dálítið.
Herbergið var lítið og hálfóvistlegt. Hún
hafði ekki viljað spyrja en þetta var dæmigert
karlmannsherbergi, tilheyrði vafalítið einhverj-
um kunningja hans. Engir skrautmunir eða
blóm. Aðeins það nauðsynlegasta. Glugga-
tjöldin voru skræpótt og á veggnum hékk
skelfileg landslagsmynd, það er að segja hún
hélt þetta ætti að vera landslag. - Hvernig stóð
á því að hún var að hugsa um þetta núna?
Hann gerðist óþolinmóður og áleitnari. Það
var eitthvað óljóst sem henni féll ekki. Ekkert lá
á. Áttu þau ekki alla nóttina? Þau voru búin að
hlakka til í margar vikur að eiga nótt saman -
hún að minnsta kosti. Varla þyrfti hann að fara
fyrr? Ónei, það mátti ekki gerast og Dóra leit á
Trausta með spurnar- og angistarsvip. Ef til vill
var þetta staðnum að kenna, eitthvað var
niðurlægjandi í þessu umhverfi. Hún reyndi að
finna upþ á einhverju góðu og fallegu til að
segja sem eyddi þessum grunsemdum.
Sigrún gat ekki sofnað. Hún lá í rúmi sínu og
reyndi að hafa stjórn á hugsunum sínum.
Velti fyrir sér fram og aftur samtali þeirra Dóru
[ tröppunum. Hún hefði átt að tala lengur við
hana. Það hafði hvarflað að henni að spyrja
hvort ástmaður hennar héti Trausti. Heimurinn
var oft svo lítill. Hún vissi nefnilega ýmislegt
um þann mann. Hann var einmitt vís til þess
að læsa klónum ( konu eins og Dóru. Hún
hafði sjálf látiö blekkjast þótt ekki væri lengi.
Það rifjaðist upp fyrir henni sem móðir henn-
ar hafði oft sagt: „Kauptu aldrei gálgagripi."
Reyndar hafði hún ekki skilið til hlítar hvað hún
átti við. En móðir hennar hafði útskýrt orðatil-
tækið eitthvað á þá leið að það sem tilheyrt
hefði þeim sem hangið hefði í gálga ætti mað-
ur aldrei að kaupa.
Sigrún hafði séð bíl Trausta við hótelið.
Hvað gat hún svo sem gert? Þetta var fullorðið
fólk. Nei, hún hefði átt að spyrja hreint út. Dóra'
var bara svo viðkvæm og hafði verið glöð. Hún
hefði svo sem getað sagt henni af óförum sín-
um með Trausta. Það hefði ef til vill hjálpað.
Samt sveið enn sárið og hún fann reiðina ólga
innra með sér þegar hún hugsaði um þeirra
síðasta fund.
Ef til vill gisti hann á hótelinu í nótt. - Hvað
gæti hún gert? Þetta væri trúlega bara rugl.
Hún vissi ekkert, ekkert fyrir víst. Henni hafði
líka láðst að spyrja Dóru hvar hún byggi.
Seint og um síðir tókst Sigrúnu að festa
blund. Hana dreymdi Lystigarðinn fagra. Hún
og Dóra voru í feluleik en hvernig sem hún leit-
aði gat hún ekki fundið Dóru.
Sigrún vaknaði með andfælum við ópin í
sjálfri sér: „Dóra, Dóra, gefðu þig í ljós!“
E* g hef þráð þig svo lengi, lengi," sagði
Dóra. „Ég hef aðeins hugsað um þig allan
þennan tíma.“
„Þú ert gersemi," sagði hann, „gersemin
mín.“ Og hjarta hennar tók kipp. Enginn var
eins orðhagur og hann. Þetta hefði hann aldrei
sagt nema hann elskaði hana í raun og veru.
Hann sem var svo orðvar. Hún fann hendur
hans á nöktum brjóstunum undir bolnum. Hún
elskaði þessar hendur, þær espuðu hana upp
á einhvern seiðandi hátt og hún vissi að nú
stæðist hún ástaratlotin ekki öllu lengur.
Hún leyfði honum að klæða sig úr bolnum
og hann strauk yfir líkama hennar svo að
henni hitnaði allri og hún varð rjóð í vöngum.
Hún hneppti tölunum á skyrtunni hans frá og
þrýsti brjóstum sínum að barmi hans.
„Ég hitti Sigrúnu í dag,“ sagði hún eins og til
þess að draga ástaratlotin á langinn.
„Ég hef sagt þér frá henni. Það var notalegt
að sþjalla við hana. Eiginlega held ég að hún
hati karlmenn. Sennilega hefur hún orðið fyrir
slæmri reynslu, þótt ég viti það ekki. Hún er
indæl. Sá sem fær hana einhvern tímann verð-
ur heppinn.
Sumir karlmenn geta verið skíthælar í orðs-
ins fyllstu merkingu, reglulegur viðbjóður,"
sagði hún og skildi varla hvers vegna hún
sagði sl(k orð í örmum mannsins sem hún
þráði og elskaði.
Trausti var annars hugar. Hlustaði samt á
orð hennar, blindaður af nautn og löngun til
þess að njóta þessa unga líkama. Hann laut
áfram, þrýsti vörum sínum að geirvörtum
hennar og kyssti og saug til skiptis. Konubrjóst
voru það æsilegasta sem hann vissi. Einkum
þegar þau voru stinn og mjúk eins og þessi.
Hann hvíslaði af ástríðuþunga: „Þau eru
falleg, svo unaðsleg, alveg eins og Sigrúnar."
Trausti varð fyrri til að átta sig á því sem
hann hafði sagt. En það hafði heldur ekki farið
fram hjá Dóru. Hún stóð sem steinrunnin. Geir-
vörturnar voru enn harðar og rauðar og hún
krosslagði handleggina yfir brjóstin eins og til
þess aö vernda sig og nekt sína frá öllu illu.
„Hefurðu, hefurðu forfært hana?“
„Hvaö heldurðu að þú sért, druslan þín? Þú
ert eins og hundaskítur sem hefur legið úti
heilan vetur."
Hann hrinti henni frá sér. Aldrei hafði hún
heyrt hann tala svona. Hún vissi hvorki í þenn-
an heim né annan. Þennan orðljóta mann
þekkti hún ekki. Þetta hlaut að vera einhvers
konar misskilningur. Eitthvað sem hægt væri
að laga. Þetta gat ekki verið.
„Þú ert ekki annað en djöfuls tíkarhóra eins
og þið allar, eins og Sigrún ...“
Dóra greip andann á lofti í ofboði. Skildi allt
í einu ýmislegt sem hafði áður verið hulin ráð-
gáta og hún hafði ekki dirfst að spyrja um. Eins
og öll Ijós heimsins lýstu upp hug hennar og
hún sæi það sem hún hafði ekki viljað sjá fyrr
öskraði hún á hann af öllum lífs og sálar
kröftum: „Viðbjóðurinn þinn, þú hefur tælt
hana líka. Þú, þessi frábæri, skinheilagi eigin-
maður...“ Lengra komst hún ekki. Það var
eins og hún hefði kastað olíu á eld, sett sápu í
sjóðandi hver.
Trausti greip um kverkar henni í ofsabræði.
Hvaða rétt hafði hún til þess að gagnrýna
hann? Hann vissi svo miklu betur, hún gæti
aldrei skilið neitt... Hann hnykkti á, neytti
aflsmunar og krafta hins (turvaxna likama síns
og áttaði sig ekki fyrr en það var um seinan.
Þokkafullur líkami ungu konunnar, sem
hafði verið barmafull af ást og eftirvæntingu, lá
nú máttvana á svefnbekk í ömurlegu, framandi
herbergi.
Tvær litlar stöllur mættu snyrtimenninu þegar
það gekk niður kirkjutröppurnar, létt og
prútt í fasi. Þær hvísluðust á og fór ekki á milli
mála að þær dáðust að þessu myndarlega
karlmenni.
Nóttin var norðlensk, björt og fögur. Fuglarn-
ir sváfu.
22. TBL, 1990 VIKAN 37