Vikan - 18.05.1939, Blaðsíða 7

Nr. 20, 1939
VIKAN
7
Heyrirðu regnið, Nanon, sem lemur
gluggana? Heyrirðu vindinn, sem
gnauðar eftir löngum göngunum?
Þetta er hræðileg nótt, nótt þegar fátækir
vesalingar skjálfa fyrir utan hlið hinna
ríku, sem dansa inni í björtum sölum, við
ljós frá fagurgylltum ljósakrónum. Farðu
úr silkiskónum þínum og komdu og seztu
á hné mér fyrir framan snarkandi arin-
eldinn. Legðu frá þér skrautklæðin. í kvöld
ætla ég að segja þér fallegt æfintýri.
Einu sinni, Nanon, stóð á háum fjalls-
tindi gamall kastali, skuggalegur og ljótur
úthts. Hann var með mörgum turnum,
virkisgörðum og fallhurðum með hringl-
andi járnfestum. Hermenn með alvæpni
stóðu vörð í virkjunum dag og nótt. Af
þeim, sem að garði bar í kastalanum, voru
ÁLFUR
það aðeins hermenn, sem voru húsbóndan-
um, Enguerrand greifa, kærkomnir.
Ef þú hefðir séð gamla hermanninn
stika eftir löngum göngunum og heyrt hina
þurru ógnandi rödd hans, myndir þú hafa
skolfið af ótta, alveg eins og Odette,
indæla, litla frænkan hans. Hefirðu nokk-
urntíma séð villirós innan um brenninetl-
urnar opna blómin við fyrstu kossa sólar-
innar á morgnana ? Þannig var Odette inn-
an um ruddalega hermenn og riddara
frænda síns. I hvert skipti, sem hún sá
hann, hætti hún skyndilega að leika sér,
og augu hennar fylltust tárum. Hún var
há og ljóshærð og andvarpaði oft, gripin
einhverjum óljósum þrám, sem hún ekki
vissi hverjar voru.
Herbergi hennar var í einum turninum í
yztu álmu kastalans, og hún eyddi tíman-
um með því að sauma út fallega fána; hún
fann ró í að biðja til guðs og horfa út um
gluggann sinn á fagurgrænt landslagið og
heiðbláan himininn. Hversu oft hafði hún
ekki á næturnar farið upp úr rúminu og
út að glugganum til að horfa á stjörnurn-
ar! Hversu oft hafði ekki þetta sextán ára
stúlkubarn svifið á vængjum ímyndunar-
aflsins upp í endalausa víðáttu himingeims-
ins og spurt systur sínar, tindrandi á fest-
ingu himinsins, hvað það væri, sem amaði
að sé! Og eftir þessar svefnlausu nætur,
þessar fyrstu hræringar ástarinnar, enn þá
óafvitandi, var hún gripin undarlegri,
óstjórnlegri löngun til þess að faðma að sér
gamla, ýglda riddarann, frænda sinn. En
stutt svar eða hvasst augnatillit kæfði
þessa löngun og skjálfandi tók hún aftur
upp nálina sína. Þig tekur sárt, Nanon, til
veslings barnsins. Hún var eins og angandi
blóm, sem var fyrirlitið vegna fegurðar
síns og angan.
Dag nokkurn þegar veslings Odetta sat
við gluggann sinn og fylgdi með augunum
tveim fljúgandi dúfum, heyrði hún mjúka
EMILE ZOLA:
rödd langt fyrir neðan sig undir kastala-
veggnum. Hún laut út og sá ungan, falleg-
an mann, sem syngjandi baðst inngöngu í
kastalann. Þó hún hlustaði með eftirtekt
gat hún ekki skilið, hvað hann sagði, en
hljómfögur röddin olli henni trega, ogtárin
runnu hægt niður kinnar hennar og vættu
unga, fagurrauða eyrarrós, sem hún hélt
á í hendinni.
En kastaíahliðin voru ekki opnuð, og
hermaður kallaði ofan af hallarveggnum:
— Nemið staðar. Aðeins hermönnum er
veittur aðgangur.
Odette hélt áfram að horfa út um glugg-
dansa á heimilinu okkar, og vorkenndu
þeim vesalingum, sem trúa ekki, að hann
sé til.
Þegar Odette vaknaði næsta morgun,
var herbergið hennar baðað í sólskini.
Söngur fuglanna barst upp að háa tum-
inum hennar, og morgunandvarinn ilm-
þrunginn af fyrstu kossum blómanna gældi
við ljósa lokkana. Hún klæddist, hamingju-
söm, og söng allan daginn og vonaði, að
orð álfsins rættust. Stundum leit hún rann-
sakandi yfir allt umhverfið, brosti við
hverjum fugli, sem flaug hjá, og fann eitt-
hvað innra með sjálfri sér, sem gerði hana
svo hamingjusama, að hún varð að klappa
saman lófunum.
Um kvöldið fór hún niður í stóra sal-
inn. Hjá Enguerrand greifa sat riddari,
ELSKENDANNA.
ann. Hún lét blómið detta úr hendi sér,
vott af tárum sínum. Það féll við fætur
söngvarans. Hann leit upp, sá ljóshærðu
stúlkuna, kyssti eyrarrósina og sneri
síðan burtu, þó að hann næmi staðar í
hverju skrefi til að líta til baka. Eftir að
hann var horfinn, fór Odette að bænabekk
sínum og baðst lengi fyrir. Hún þakkaði
guði, en vissi ekki fyrir hvað, hún var
hamingjusöm, þó að hún hefði ekki grun
um ástæðuna fyrir hamingju sinni. Og um
nóttina dreymdi hana fallegan draum. Hún
sá aftur eyrarrósina, sem hún hafði kast-
að til unga mannsins. Hægt út úr miðjum,
titrandi blöðunum steig lítill álfur með log-
rauða vængi, kórónu fléttaða úr gleym-
mér-ei, og síða, græna skikkju, lit vonar-
innar.
— Odette, sagði álfurinn með þýðri
röddu, — ég er álfur elskendanna. Það var
ég, sem sendi unga manninn, Lois, til þín
í morgun, — unga manninn með fallegu
röddina. Það var ég, sem vildi þerra tár
þín, þegar ég sá að þú grézt. Ég fer um
heiminn og leita að einmana hjörtum og
sameina þau, sem andvarpa í einverunni.
Ég kem í kot bóndans jafnt og í höll greif-
ans, og stundum sameina ég prik smalans
og veldissprota konungsins. Ég sái blóm-
um undir fætur þeirra, sem ég vernda. Ég
f jötra þau svo dýrmætum og gylltum bönd-
um, að hjörtu þeirra titra af hamingju.
Heimili mitt er á meðal þess græna, sem
grær, á skógarstígnum, á veturna í glóandi
viðnum í arninum, í herbergjum eigin-
manna og kvenna. Hvar sem ég set fót
minn, eru kossar og blíða. Gráttu ekki
framar, Odette, ég er hinn góði álfur elsk-
endanna, sem er kominn til að þerra tár
þín.
Því næst hvarf hann aftur ofan í blóm,
sem lokaðist og varð aftur að brumknapp.
Þú veizt auðvitað, Nanon, að álfur elsk-
endanna er í raun og veru til. Sjáðu hann
sem hlustaði með athygli á gamla mann-
inn. Odette settist fyrir framan eldinn og
dundaði við fílabeins-brúðuna sína.
Öðru hvoru leit hún á ókunna riddar-
ann, og einu sinni kom hún auga á eyrar-
rós, sem hann hélt á í hendinni. Á þessu
einkenni og á blíðri röddinni, þekkti hún
Lois. Hún nærri hrópaði upp yfir sig af
gleði, en til þess að hylja roðann í andlit-
inu, beygði hún sig yfir arininn og skaraði
í glóðina með löngum járnskörung. Neista-
flugið og eldurinn gusu upp, og allt í einu
stökk álfur elskendanna brosandi út úr
neistafluginu. Hann hristi logandi neistana,
sem voru eins og gullkorn, af grænu silki-
skikkjunni og gekk, án þess að greifinn
sæi hann, að baki ungu elskendanna, á
meðan gamli hermaðurinn var niðursokk-
inn í að segja frá hinni hræðilegu orustu
við Infidels. Álfurinn talaði lágri, mjúkri
röddu:
— Þið verðið að elska hvort annað,
börnin mín. Látið gamla manninn um
æskuminningarnar og að segja langar sög-
ur við arininn. Látið kossa ykkar vera eina
hljóðið, sem blandast snarkinu í arninum.
Seinna verður nægur tími til að sefa sorgir
ellinnar með því að minnast hamingju-
stunda fortíðarinnar. Þegar þið eruð sex-
tán ára, og ástfangin, eru orð gagnslaus:
Eitt augnatillit segir meira en langar sam-
ræður. Elskið hvort annað, börnin mín, og
látið ellina tala.
Síðan huldi hann þau bæði með vængj-
um sínum, svo að greifinn, sem var að
segja frá því, hvernig Giralda drap risann
Buch með einu sverðshöggi, gat ekki séð,
þegar Lois snart titrandi brár Odette með
vörum sínum.
Nú verð ég að segja þér, Nanon, frá
þessum fallegu vængjum. Þeir voru gagn-
sæir eins og gler og eins fíngerðir og
vængir á flugu. En þegar hætta er á, að
einhver sjái tvo elskendur, vaxa þeir og