Vikan - 18.05.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 20, 1939
ára gömul, var að binda ljósrauða slaufu
utan um skottið á hundinum sínum. Hún
leit upp!
— Sæll, Edwin kallaði hún. — Eigum
við að leika okkur?
— Að hverju? spurði Edwin um leið og
hann stökk niður í garðinn.
— Hermönnum? sagði unga stúlkan.
— Það gerir ekkert. Við felum okkur,
sagði stúlkan.
Tarzan leit fyrst á tígrisdýrið, sem var
með grænar, málaðar randir, og síðan á
stúlkuna, sem var í kartöflupoka og með
blóm í hárinu.
— Ég held, að þú eigir að fara að borða.
Vertu bless!
Þegar hann kom inn,
voru mamma hans, pabbi
og Grace í borðstofunni.
— Klukkan er að verða
tvö, hrópaði Edwin. —
Á ekki að fara að borða?
Frú Jones horfði spyrj-
andi á mann sinn. Hann
kinkaði kolli.
— Það þýðir ekkert að
bíða lengur, sagði hann.
— Hann kemur ekki úr
þessu!
Þegar þau voru byrjuð
að borða, leit
Edwin allt í einu
upp:
— Eftir hverj-
um voru þið að
bíða?
bíða ? — George
frænda, svaraði
móðir hans.
— Hver er þessi
George frændi? spurði Edwin.
— Frændi pabba þíns.
— Hefir þú orðið var við hann, Edwin?
spurði nú faðir hans.
— Hvernig lítur hann út? spurði Edwin.
— Hvemig á ég að vita það, svaraði
hr. Jones. — Ég hefi ekki séð hann síðan
ég var lítill.
— Nú, sagði Edwin. Honum hafði allt
í einu dottið dálítið í hug.
— Er hann stór og feitur?
— Það er sennilegt, elskan mín, sagði
frú Jones.
— Talar hann eins og hann sé með
munninn fullan af brjóstsykri ? spurði
hann.
— Hvað á drengurinn við? spurði hr.
Jones og horfði rannsakandi augunum á
drenginn.
— Hann á við amerískan hreim, sagði
frú Jones. — Jú, góði minn, hann gerir
það. Sástu þennan mann?
— Ekkert yrði ég undrandi--------sagði
Edwin, — þó að það væri maðurinn í kola-
kjallaranum.
— 1 kolakjallaranum? hrópaði Jones.
— Já, sagði Edwin. — Hann hegðar sér
ekki vel. Hann gleymdi að þurrka af sér,
áður en hann gekk inn, svo að ég læsti
hann inni í kolakjallara------
Jón litli hafði fengið að vita, að engill
hefði komið með litla systur handa honum.
— Langar þig til að sjá hana? spurði
læknirinn.
— Nei, sagði Jón, — en mér þætti gam-
an að fá að líta á engilinn!
— Ég nenni því ekki, því að ég hefi
verið að leika mér að hermönnum í allan
morgun. Við skulum leika Tarzan.
— Tarzan? spurði Hazel rugluð.
— Ég skal sýna þér það, sagði Edwin.
— Komdu niður í garð. Heyrðu, ég er
Tarzan, og þú ert apinn minn.
— Ég vil ekki vera api, mótmælti Hazel.
— En þú getur talað og ert bezti vin-
ur Tarzans, hélt Edwin áfram.
— Ég vil ekki vera neinn api, endurtók
Hazel.
— Allt í lagi, sagði Edwin. — Þá verð
ég bara bæði api og Tarzan. Sama er mér.
Edwin hugsaði sig um stundarkorn.
— Jæja, sagði hann, þá getur þú verið
tírgrisdýr. Eða, bætti hann fljótlega við,
þegar hann sá, að Hazel leizt ekkert á það,
— þú getur verið fallega, hvíta stúlkan.
En ég vil heldur, að þú sért tígrisdýr, því
að það er svo leiðinlegt, þegar stelpur eru
með.
— Ég vil vera fallega, hvíta stúlkan,
sagði Hazel fagnandi.
— Þá verður seppi tígrisdýrið, sagði
Edwin.
— Já, sagði Hazel.
— En hann þyrfti helzt að vera með
röndum, bætti Edwin við.
Nokkru síðar kom stúlka út í garðinn
til að gæta að Hazel. Þau heyrðu hana
kalla, þar sem fallega, hvíta stúlkan var
að binda um sár Tarzans, sem hann hafði
fengið í viðureign við tígrisdýrið og þrjá
fíla, sem hann hafði lagt að velli.
— Hana! sagði hetjan. — Þetta er
Emily.
Ef yður hœttir
við að fitna.
'T' veir menn sitja við sama borð og borða
sömu réttina. Hjá öðrum eykur fæðan
aðeins krafta hans, en hjá hinum verður
hún að óeðlilegri fitu.
— Hvað veldur þessum mismun?
I flestum tilfellum er það skapgerðin,
sem hefir þessi áhrif. Þér megrist ekki af
áhyggjum yðar. Það er langt um líklegra,
að þér fitnið af þeim. Hugarástandið getur
verið þannig, að það knýi menn til að
borða of mikið, hvort sem þeim er það
ljúft eða leitt. Það er mikils vert að vita
það, því að offitun er slæmur kvilli. Hún
er sjúkdómur, sem er alltaf alvarlegur og
oft banvænn, því að sannleikurinn er sá,
að mikill hluti dauðaorsaka er blátt áfram
fita. Það hefir verið reiknað út, að þriðj-
ungur alls mannkynsins sé of feitur til að
halda góðri heilsu.
Líftryggingarfélög tryggja menn gegn
of mikilli þyngd, sérstaklega miðaldra
fólk. Og meira að segja tryggja þau menn
gegn ístru!
Til eru tvær tegundir af of feitu fólki:
Þeir, sem fitna alltaf, hvað sem þeir borða,
og hinir, sem fitna vegna ofáts. Hinir fyrr-
nefndu eru færri, en sannleikurinn er sá,
að feitt fólk vill fyrir engan mun játa, að
það borði of mikið, heldur kennir það ein-
hverjum furðulegum sjúkdómum um vöxt
sinn. En dæmið þetta fólk ekki of hart.
Það veit vel, að það á að borða minna.
Og nú eru vísindin það langt á veg komin,
að það er hægt að gefa því nákvæmar ráð-
leggingar um, hvað og hve mikið það á að
borða. Úr því svo er, kann sumum að finn-
ast, að þá sé gátan ráðin, en það er sann-
arlega ekki allt fengið með því, — því
að hin feita kona getur blátt áfram ekki
neitað sér um að borða mikið. Hún naslar
alveg ósjálfrátt í matarbita á milli mál-
tíða, og leitar sér með því fróunar gegn
óheilbrigðu sálarásandi, sem hún vanalega
ekki getur gert sér grein fyrir. Hér er
eitt dæmi um þessa óheillavænlegu offit-
un. Edda hafði góða atvinnu og lifði nægju-
sömu lífi, því að hún varð að senda pen-
inga heim til foreldra sinna. Hún hafði
meðalþyngd og var 26 ára, þegar móðir
hennar dó. Hún varð að segja upp stöðu
sinni og taka við húsmóðurstörfunum á
heimili föður síns. Á þeim fimm árum, sem
hún var heima, fitnaði hún mjög. Þegar
hún kom til bæjarins aftur, var hún orðin
187 pund, en var þó ekki nema í meðal-
lagi há. Hún leið mjög fyrir þennan vöxt
sinn, og leitaði einverunnar. Og þegar
læknir hennar spurðist fyrir um orsakirn-
ar fyrir fitu.hennar, svaraði hún:
— Ég var svo óhamingjusöm heima, og
eina ánægjan var að borða, og það virtist
Framh. á bls. 22.