Vikan - 18.05.1939, Blaðsíða 20

20
VIKAN
Nr. 20, 1939
ætlaði til þeirra áðan, en þau voru ekki
heima.
— Bill Andrews?
— Já, þekkið þér hann?
— Já, það geri ég. Við Una erum skóla-
systur. Ég var einmitt á leiðinni til henn-
ar, en verð nú að snúa við.
— Að hugsa sér, að þér skuluð þekkja
þau, sagði Pétur. — Þá getum við kynnt
okkur. Ég heiti Pétur Massey!
— Helen Aldis!
Þau þögðu um stund. Pétur tók eftir
því, að hún var í rauðum jakka og með
svarta húfu. Hún virtist vera skrifstofu-
stúlka.
— Við skulum koma eitthvað og fá
okkur kaffi, sagði hún. — Þá getið þér
sagt mér, hvernig stöðu yður langar til
að fá. Ég vinn í City, og það er ekki
ómögulegt, að ég gæti hjálpað yður.
— Þakka yður fyrir, sagði Pétur. — En
ég þarf að skila matnum og hringja til
fólksins, sem ég ætlaði að heimsækja. Ef
þér vilduð gjöra svo vel að bíða, verð ég
kominn eftir fimm mínútur.
Tíu mínútum síðar sátu Pétur og Helen
inni á litlu veitingahúsi.
Pétur var orðinn ástfanginn í fyrsta
skipti. Hún hlustaði þolinmóð á hann segja
sér, hvernig hann hefði sótt árangurslaust
um hverja stöðuna á fætur annarri.
— Ég kann ekki að trana mér fram.
Fyrir mánuði var ég nærri búinn að fá
stöðu, en þá sótti maður um hana, sem
átti konu og tvö börn og auðvitað fékk
hann hana. Vinir mínir segja, að ég sé
svo lítillátur, að það gangi brjálæði næst,
og stundum held ég það sjálfur.
— Þetta megið þér ekki segja, sagði
Aldis.
— Þér eruð svo góðar. Þér hlóguð einu
sinni ekki, þegar ég hætti við að fara til
lögreglunnar.
— Mér fannst það alls ekkert hlægilegt.
— Mér er það auðvitað ljóst, að fólk,
sem er eins aumt og ég, getur ekki komið
sér áfram í heiminum.
— Ef fleiri væru eins og þér, væri lífið
ekki eins örðugt og það er, sagði hún
rólega.
— Ég veit ekki, sagði Pétur dauflega.
— Þeim veiku, er ýtt til hliðar. Lífið er
aðeins fyrir þá sterku og duglegu. En nú
verðið þér að segja mér eitthvað um yður ?
Hún sagði honum, að hún væri einka-
ritari hjá stóru verkfræðingafirma og
byggi í Hampstead. Sér þætti gaman að
vinnunni og hún væri ánægð. Síðan endur-
tók hún það, sem hún hafði sagt í stigan-
um, að hún gæti ef til vildi útvegað Pétri
atvinnu.
Hann lézt trúa því, vegna þess, að hann
langaði til að hitta hana aftur. Hann
fylgdi henni að sporvagninum og mælti sér
mót við hana daginn eftir.
— Og nú verð ég að fara í búðir, sagði
hann. — Maður getur komizt af, þó að
maður eigi ekki nema ein föt, en varla án
tannbursta og greiðu.
— Það er aðdáunarvert, að þér skuluð
geta hlegið að þessu, var það síðasta, sem
hún sagði.
Þau hittust aftur næsta dag og tóku sér
gönguferð. Pétur varð æ ástfangnari af
Helen, sem einnig virtist lítast vel á hann.
Um kvöldið heimsótti Jimmy Lancaster
Pétur. Þeir voru vinir. Jimmy sagði hon-
um, að frænda sinn, sir James Lancaster,
vantaði einkaritara, og vildi tala við Pétur
heima hjá sér á Belgrave Square.
Pétur varð ákaflega ánægður og þakk-
aði honum fyrir hjálpina. Hann skrifaði
Helen nokkrar línur til að segja henni frá
þessu og sagðist vona, að nú hefði hann
heppnina með sér.
Hann burstaði fötin sín og lagaði sig
eins vel til og hann gat, áður en hann
fór. Ef maðurinn hefði ekki tekið tösk-
una hans, hefði hann getað farið í fallegri
föt. En aumingja maðurinn hafði líklega
selt fötin, svo að hann gæti fengið sér mat
og húsnæði.
Hann fór í sporvagni til Belgrave
Square. Sir James Lancaster var vingjarn-
legur, gráhærður, gamall maður, og þegar
hann hafði talað dálitla stund við Pétur,
horfði hann á hann og sagði:
— Mér lízt vel á yður, Massey, og
frænda míns vegna vildi ég gjarna ráða
yður. En það er verst, að þér skuluð ekki
geta talað frönsku og þýzku.
— Nei, sagði Pétur dauflega. — Ég
vissi ekkert um, að þess þyrfti. Jimmy
minntist ekki á það.
— Þér skuluð vera rólegir. Það getur
verið, að þér fáið stöðuna, hélt sir James
áfram. — Ég á von á öðrum manni á
hverri stundu. Það getur verið, að hann
kunni ekki heldur þýzku og frönsku, og
þá getið þér fengið stöðuna. Skiljið þér?
— Já, Sir James, svaraði Pétur. En auð-
vitað gæti hinn maðurinn talað bæði
tungumálin. Þetta var venjan.
Hann stóð við gluggann og leit út. Hann
var nærri búinn að æpa upp yfir sig. Ham-
ingjan góða! Nei — þetta gat ekki verið!
En hann gleymdi aldrei því andliti, sem
hann hafði einu sinni séð. Ungur maður í
nýju, brúnu fötunum hans Péturs kom
gangandi upp að húsinu. Hann var með
ljósu regnkápuna hans á handleggnum.
Hann var nú orðinn glaðlegur og hressi-
legur.
Dyrabjöllunni var hringt.
— Þetta hlýtur að vera hinn umsækj-
* andinn. Viljið þér gjöra svo vel og bíða
hérna, Massey. Ég kem svo og segi yður,
hvað verður.
Pétur settist og starði fram fyrir sig.
Þessi þjófur mundi áreiðanlega fá stöðuna.
Auðvitað gæti hann talað þýzku og
frönsku. Pétur myndi ekkert segja. Hann
gat ekki fengið af sér að hringja til lög-
reglunnar — maðurinn mundi verða sett-
ur í fangelsi, og þá væri úti um hann.
En var það ekki skylda hans að segja
Sir James sannleikann?
— Það getur verið, að ég sé heimskur,
hugsaði Pétur. — En ég held, að þetta sé
góður maður.
Dálítilh stundu síðar heyrði Pétur Sir
James segja:
— Það gleður mig, að þér getið byrjað
strax, Sinclair. Ég fer til Þýzkalands í
næstu viku, og-------
Pétur hraðaði sér fram 1 fordyrið. Þar
var hálf dimmt, svo að maðurinn þekkti
Pétur ekki.
— Fyrirgefið, Sir James, sagði Pétur.
— Má ég tala snöggvast við Sinclair? Er
ekki skrítið, að ég skuli þekkja hann?
Sir James horfði á mennina til skiptis.
Hann tók ekkert eftir því, að annar var
orðinn náfölur.
— Jú, það er skrítið. Þá kveð ég yður,
Sinclair. Komið þér inn til mín, áður en
þér farið, Massey.
Pétur leiddi manninn út á götu og sagði
við hann, án þess að líta á hann:
— Ég sá þegar þér komuð inn. Þér fáið
áreiðanlega stöðuna, og það megið þér mín
vegna. Ég veit, að þér hafið aldrei gert það
áður, sem þér gerðuð um daginn.
Sinclair glápti á hann.
— Þér — þér æthð þá ekki að klaga
mig.
— Nei, og ég hefi sagt yður, hvers
vegna.
-— Ef þér segðuð frá því, fengjuð þér
stöðuna. Ég sver, að þetta er í fyrsta
skipti, sem ég hefi stohð nokkru, sagði
Sinclair skjálfandi röddu. — Ég var veik-
ur, þegar þér hittuð mig. Ég-------
— Já, já. Ég veit þetta allt, sagði Pétur,
sem langaði til að fara að slíta samtalinu.
— Ég treysti yður. En ef þér svíkið gamla
manninn, er úti um yður.
Nú horfði hann fyrst framan í mann-
inn, sem var að gráti kominn.
— Verið þér rólegir, sagði Pétur. — Nú
leikur allt í lyndi fyrir yður.
— Ég lofa því, að ég skal ekki svíkja
hann, sagði Sinclair lágt. — Ég átti að
hitta Sir James, en þorði ekki að fara eins
og ég stóð, þess vegna tók ég tösk-
una-------
-—- Já — já — mér datt það í hug, sagði
Pétur. — En nú verðið þér að standa yður.
Sir James er ágætur maður, sem verð-
skuldar að fá góðan og duglegan mann í
þjónustu sína.
— Ég skal gera mitt bezta, sagði Sin-
clair. — Ég skal strax senda yður föt-
in------ég hefi alltaf ætlað að gera það.
Ég veit ekki, hvernig ég fæ þakkað yður
— ég — ég get ekki — — —
— Allt í lagi! sagði Pétur. — En nú
verð ég að fara, svo að Sir James haldi
ekki, að eitthvað hafi komið fyrir. Verið
þér sælir!
Hann sneri við og snaraði sér inn aftur.
— Það var undarlegt, að þið skylduð
þekkjast, sagði Sir James.
— Já, Sinclair er góður maður!
— Því trúi ég. Hann talar góða þýzku
og frönsku. Ég ferðast mikið, svo að ég
verð að hafa einkaritara, sem---------
— Já, auðvitað. Það skil ég, sagði Pétur.
Hann afþakkaði vínglas, sem sir James
bauð honum og kvaddi.