Vikan - 18.05.1939, Blaðsíða 9

Nr. 20, 1939
VIKAN
9
Lífið
ox olddL cMtúl QjúIcudi.
Gallinn á Edwin — að því er móðir
hans sagði — var sá, að hann tók
alla hluti of bókstaflega! Allir aðrir
í fjölskyldunni kölluðu hann ,,frekju“ eða
„varg“. En auðvitað er ekki hægt að bú-
ast við því, að bræður, systur og faðir,
sem hefir meira en nóg að gera, kunni að
meta beztu hæfileika litla barnsins.
Edwin Tudor Jones var rúmlega sex ára
gamall. Hann var með blá augu og eld-
rautt hár og hélt, að allir sætu á svikráð-
um við sig. Lífið er ekki alltaf leikur fyrir
stráka á þessum aldri, og Edwin hafði sér-
staka hæfileika til að rata í raunir og
spjalla sig út úr þeim aftur.
Stundum horfði jafnvel móðir hans tor-
tryggnislega á hann og efaðist um sak-
leysi hans. En þá horfði Edwin bara sak-
leysislega á hana aftur, svo að allur efi
hvarf.
En stundum var hann erfiður, t. d. þegar
George frændi kom.
Bréfið kom, þegar þau sátu að morgun-
verði. Það var til hr. Jones og í því stóð,
að George Winthers væri kominn til Eng-
lands og ætlaði að heimsækja fjölskyld-
una sama dag.
Bréfið, út af fyrir sig, var ekkert merki-
legt, en það gerði fjölskylduna órólegri
yfir morgunverðinum, en hún hafði nokk-
um tíma verið áður. George frændi var
orðinn söguhetja í fjölskyldunni. Hann
hafði flutzt til Ameríku fyrir mörgum ár-
um, þrátt fyrir mótbámr fjölskyldunnar,
og hafði vegnað þar svo vel, að hann hafði,
þó að hann væri aðeins um fimmtugt, sett
á stofn tvö barnaheimili og kvænzt konu
frá Boston.
George frændi og kona hans vom vön
að senda Jones-fjölskyldunni bréfspjald
um páskana, þar sem þau sögðust vona,
að eftirlætisfrændi Georges frænda lifði
heilbrigðu og reglusömu lífi. Það tók mót-
takandann æfinlega alllangan tíma að
svara, en svarið var ástúðlegt. Hann þótt-
ist nefnilega vita, að þegar George frændi
félli frá, fengju þau eitthvað af peningum
hans.
Og nú var George frændi kominn til
Englands eftir þrjátíu ára fjarveru. Kona
hans — stóð í bréfinu — var ekki með.
— Við verðum að taka vel á móti hon-
um, sagði hr. Jones.
— Auðvitað, góði minn, svaraði kona
hans. — Hún vissi, að þegar hann sagði
„við“, meinti hann í rauninni „þú“.
— Og gættu Edwins vel, hélt hr. Jones
áfram. — Ég hefi alltaf reynt að vera vin-
Smásaga.
gjamlegur við George frænda og kæri
mig ekkert um, að strákurinn eyðileggi
það.
— Þú þarft ekki að hafa áhyggjur út
af Edwin. Hann gerir ekkert af sér, sagði
móðir hans. — Hann er góður, ef hann
er látinn í friði.
1 sama bili kom Edwin inn. Faðir hans
horfði reiðilega á hann.
— Hvar varstu? spurði hann.
— Úti í garði, pabbi, svaraði Edwin og
mændi á fatið með steiktu síldinni, sem
stóð á borðinu.
— Þurrkaðirðu af þér, áður en þú
komst inn? hélt hr. Jones áfram.
Edwin varð lengi hugsi. Síðan tók hann
að skýra frá:
— Ég held, að ég hafi ekki beint þurrk-
að af mér. En ég — já, mottan lá þarna,
þegar ég gekk inn, svo að hún hlýtur að
hafa tekið eitthvað af óhreinindunum, þeg-
ar ég steig á hana. Og ég yrði ekkert undr-
andi, þó að hún hefði tekið það allt.
— Svo já, — en þú skalt nú samt snúa
við til að fullvissa þig um það, greip faðir
hans fram í fyrir honum. — Og það skal
ég láta þig vita, góði minn, að farir þú
ekki að hegða þér betur, kenni ég þér það!
Þú átt heima í svínastíu, en ekki á al-
mennilegu heimili. Þú verður lokaður niðri
í kolakjallara, ef þetta kemur fyrir aftur.
— Af hverju? spurði Edwin.
— Af því að — ef þú nennir ekki að
þurrka af þér, áttu ekki að vera með síð-
uðu fólki.
— Nú-ú, sagði Edwin, síðan bætti hann
við eftir svolítið hik: — Varst þú nokk-
um tíma lokaður inni í kolakjallara af því,
að þú þurrkaðir ekki af þér, þegar þú varst
lítill, pabbi?
— Nei, svaraði hr. Jones stuttaralega.
— Af hverju ekki? hélt Edwin áfram.
— Af því, að ég mundi alltaf eftir því
að þurrka af mér, áður en ég fór inn, svar-
aði faðir hans. Og farðu nú og þurrkaðu
vel af þér.
Edwin var kominn fram að dymm, þeg-
ar honum datt nokkuð nýtt í hug. Hann
sneri sér við og spurði:
— En ef þú hefðir nú gleymt að þurrka
af þér. Hefðirðu þá verið lokaður inni í
kolakjallara?
— Auðvitað! sagði hr. Jones. — Farðu,
segi ég, og þurrkaðu af þér og hættu þess-
um spurningum. Mig langar til að hafa
frið til að borða.
— Já, sagði Edwin hugsandi og fór út.
Á leiðinni út á eldhúströppurnar var
hann að hugsa um kolakjallarann. Honum
hafði alltaf fundizt hann kynlegur staður.
Þar var svo skrítin lykt, og svo hlupu
mýsnar við og við yfir gólfið. Það heyrðist
til þeirra upp. Þarna var þá fólk lokað inni,
ef það þurrkaði ekki af sér.
Hr. Jones og Rogers — eldri bróðir
Edwins — fóru nú til vinnu sinnar og
skömmu síðar fór frú Jones og Grace —
systir Edwins — út í búðir. Edwin var skil-
inn einn eftir og áminntur um að vera
stilltur.
Edwin beið eftir því, að þau fæm af
stað, síðan fór hann í eldhúsið og fékk
sér matarbita.
Hann var í miklum vandræðum. Skozku
hermennirnir, sem hann fékk í jólagjöf,
höfðu neitað að hlýða skipun hans 1 gær.
Þeir höfðu neitað að rísa á fætur og gangá,
þegar þeim var skipað það. Honum var
það líka vel ljóst — eins og hann hafði
sagt í hinni löngu ræðu sinni, — að þeir
gætu ekkert nema legið niðri.
— En, endurtók hann, skipun er skip-
un! Því miður, hermenn mínir, agann
verður að halda. Ég sé, að ég verð að
fækka ykkur. Ég held, að það sé ekkert
mjög vont, og það verður um garð gengið
eftir eina mínútu.
Fækkunin var framkvæmd með fall-
byssu. En liðssveitirnar, sem eftir vom,
neituðu enn að hlýða skipun hershöfðing-
ans.
— Jæja, — ekki getið þið sagt, að þið
hafið ekki fengið tækifæri, sagði hann
ásakandi. — Þið verðið allir skotnir í dög-
un. Eftir tvær mínútur er komin dögun,
bætti hann við.
Það tók dálítinn tíma að framkvæma
verkið, og Edwin var dauðþreyttur, þegar
því var lokið. Nú langaði hann til að fara
út í garð.
Þegar hann var að fara niður stigann,
var barið að dymm. Edwin opnaði, og fyrir
utan stóð feitur, fínn maður á milli fimm-
tugs og sextugs.
— Á hr. Jones heima hér? spurði gest-
urinn með amerískum hreimi.
— Já, svaraði Edwin, — en hann er ekki
heima.
— Jæja, en hann á von á mér, sagði
ókunni maðurinn. — Ég fer inn og bíð.
Hann gekk inn í forstofuna og leit í
kringum sig. Edwin fylgdist nákvæmlega
með hreyfingum hans.
— Hvert á ég að fara, góði minn? spurði
ókunni maðurinn.
Edwin hikaði rétt snöggvast.
— Hingað, sagði hann loksins. Hann fór
með feita manninn yfir forstofuna, út um
dyr, nokkur þrep niður og opnaði dyr til
hægri handar.
— Hingað inn! sagði hann.
Edwin labbaði nú blístrandi út í garðinn,
klifraði upp á girðinguna og gægðist yfir í
næsta garð, þar sem Hazel, sem var fimm