Vikan - 18.05.1939, Blaðsíða 17

Nr. 20, 1939
VIKAN
17
SIGURÐUR RÓBERTSSON:
Á HEIÐI ...
r
þrjá daga hefir sólin skinið frá heið-
um himni og í þessa þrjá daga hefir
tæplega fundizt goluvottur. Okkur
veitist því erfitt að moka mölinni á bílana.
Við vinnum hálfnaktir og erum orðnir
brúnir á hörund af sólbruna og ryki.
Mölin er hörð og örðug að losa. Hakar
og járnkarlar verða alltaf að vera á lofti,
því að ekki dugar að láta bílana bíða. Eina
bótin er sú, að vegurinn er langur, sem
þeir verða að aka.
Við erum staddir uppi á miðri heiði og
er alllangt til bæja. Við erum sjö og bú-
um allir í einu tjaldi, sem bæði er óhreint
og rifið. Inni í því ægir öllu saman: tepp-
um, ábreiðum, matarílátum og allskyns
skrani, sem við höfum meðferðis. Þar inni
eldum við mat og kaffi á gasvél, og þar
hreiðrum við okkur á kvöldin. Ekki geng-
ur það ætíð þegjandi og hljóðalaust, að
komast í háttinn, því að olnbogarými er
lítið. En allir eru glaðir og ánægðir, svo
að þrátt fyrir þrengsli og ýms önnur
óþægindi sofnast okkur vel.
Vegurinn liggur hér með fram allstóru
vatni. Allt í kringum vatnið eru lágir, lyng-
grónir ásar með mýrarsundum á milh, en
lengra í burtu — allt í kring — ber f jar-
læg háf jöll yfir ásana, svo að útsýnið verð-
ur stórbrotnara og svipmeira.
Á kvöldin syndum við í vatninu og skol-
um af okkur ryk og óhreinindi dagsins.
Þá stundum við einnig veiðiskap, því að
við höfum þarna bátræfil og fyrirdráttar-
net, en veiðin er lítil. Glænýr silungurinn
bragðast samt vel, þó að hann sé fremur
smár og magur. —
Einn daginn sá ég fjóra svani koma
fljúgandi að norðan og sitjast á vatnið
nyrzt og f jærst okkur. Þeir voru kyrrlátir
og þögulir og höfðu lítið um sig.
Sama kvöldið fara þokubakkar að gægj-
ast inn yfir norðurfjöllin. Greinileg norð-
anátt er í aðsigi. Þetta hafa svanirnir vit-
að. Þeir eru að flýja kuldann og rigning-
una, og verður þess varla langt að bíða,
að þeir haldi áfram lengra suður á bóginn.
Morguninn eftir er norðankaldi og þoku-
loft. Vatnið er gárað og dökkt yfirlitum.
Svanirnir fjórir halda dyggilega hópinn,
en þeir hafa smám saman látið þokazt nær
og nær suðurenda vatnsins, þar sem við
vinnum. Við sjáum þá nú orðið svo greini-
lega. Þeir lyftast hægt og hátignarlega á
öldunum, og sveigja mjúklega langa, hvíta
hálsana. En þeir eru alltaf jafn þögulir.
Eitt og eitt lágróma kvak heyrist, en það
er eins og það sé fullt af kvíða fyrir ein-
hverju óþægilegu, sem enn er ókomið.
Seint um kvöldið geng ég upp í ásinn
sunnanvert við vatnið, leggst þar niður í
lyngið og horfi á svanina fjóra, sem nú
eru nær því komnir að landi, þar sem vatn-
ið teygir sig lengst til suðurs. Þeir eru
allt í einu orðnir órólegir og smá kvaka
sín á milli, eins og þeir séu að tala saman.
Allt í einu hefur fremsti svanurinn sig til
flugs. Hvítir, þróttmiklir vængir löðrunga
vatnsflötinn, með smellum og gusugangi.
Hinir fylgja dæmi hans, og stefnan er tek-
in suður yfir heiðar, þangað, sem þokan
og kuldinn ná ekki. Ég fylgi þeim með
augunum. Þeir fljúga lágt yfir lynggróna
ásana fyrst í stað, en svo hækka þeir flug-
ið. Stórir, hvítir, blaktandi vængir og
teygðir hálsar bera um stund við blýgráan
himininn, en fyrr en varir eru þeir horfnir,
og ég sé ekkert nema órofna, gráhvíta þok-
una, sem nú byrgir alla fjallasýn.
Daginn eftir er norðan rigning öðru
hvoru og kalt. Þokan grúfir yfir og gerir
það litla, sem sést af umhverfinu, einkenni-
lega drungalegt. Við erum blautir og okk-
ur er kalt, þótt við keppumst við að moka
upp í bílana. Við verðum að fljúgast á
þess á milli, til þess að halda á okkur hita.
Við verðum fegnir kvöldinu og hvíld-
inni. Það er að vísu fremur óvistlegt inni
í tjaldinu, en þar er okkur þó sæmilega
hlýtt. Gasvélin er í ólagi og ósar stöðugt.
Blautum fötum, mat og rúmfatnaði ægir
saman í einn óaðskiljanlegan hrærigraut.
Þó finnur hver sitt að lokum, og við hreiðr-
um okkur eftir því, sem við bezt getum.
Við liggjum hlið við hlið. Ég ligg út við
tjaldskörina öðru megin. Mér er heitt á
þeirri hliðinni, sem veit að félaga mínum,
en kalt á hinni, sem veit út að blautri tjald-
skörinni. Mér verður því ekki svefnsamt.
Andrúmsloftið inni í tjaldinu er líka þungt
og óviðfeldið. Félagar mínir eru samt
furðu fljótir að festa svefninn. Þungur
andardráttur þeirra er rofinn af smá-hrot-
um. Regnið lemur á tjaldinu, og furðu há-
værar öldur brotna í fjörunni fáeina faðma
frá okkur. Ýms dularfull hljóð berast utan
úr rökkri næturinnar, því að það er farið
að halla sumri. Allt þetta verður til þess,
að hugurinn gerir uppreisn gegn þreytunni
og svefnþörfinni og flýgur víða. Klýfur
loftið í kjölfar fjögurra svana frá því í
gær, suður yfir heiðar, og nemur þar ný
lönd undir heiðum, djúpbláum himni ís-
lenzkrar miðsumarnætur.-----------
Næstu dagar eru hver öðrum líkir. Sí-
felld rigning, þoka og kuldastormur. Sólin
er steinhætt að láta sjá sig. Það er eins
og hún fyrirverði sig fyrir tilveru sína.
Vera okkar hér er bráðum á enda. Okkur
er heldur engin vanþörf á því að komast
til bæja, því að bráðum eigum við ekki
þurra flík til þess að fara í. Við getum
ekki þurrkað af okkur nema helzt með því
eiiia móti að sofa í allri dellunni, en slíkt
er óþægilegt til lengdar.------
Síðasta kvöldið geng ég upp í ásinn til
þess að kasta kveðju á umhverfið, sem nú
er hlýlegra og bjartara en undanfarna
daga. Þrátt fyrir vosbúð og önnur óþæg-
indi hefir mér liðið hér undarlega vel. Við
höfum lifað hér frjálsu og frumstæðu lífi
og verið glaðir og ánægðir, þrátt fyrir allt.
Ég veit, að ég mun alltaf minnast margs
héðan, — og ekki sízt félaga minna, með
hlýju og söknuði, löngu eftir að ég er far-
inn héðan. —
í vestrinu er heiðríkjurönd. Kvöldsólin
gyllir austurfjöllin, sem þokan er nú að
yfirgefa. Þau sýnast ljóma í öllum litum
regnbogans. Ég stari á þau heillaður og
reyni að móta mynd þeirra sem greinileg-
ast í huga mínum. —
Það er veðrabreyting í vændum —
breyting til batnaðar.
Á meðan flytjum við niður í byggð.
ÁLFUK ELSKENDANNA. Frh. af bls. 8.
að segja þér það, ég er hræddur um, að
þú trúir mér ekki, eða verðir afbrýðisöm
út af hamingju þeirra, eða neitir að end-
urgjalda kossa mína. Elsku óþægðarang-
inn minn, þú ert forvitin, er það ekki? Ég
sé, að ég verð að svala forvitni þinni.
Vita skaltu þá, að álfurinn flaug með
þau fram og aftur, þangað til komið var
náttfall, og þegar hann reyndi að aðskilja
elskendurna, voru þeir svo tregir að skilja,
að hann varð að tala lengi um fyrir þeim.
Hann hefir víst sagt þeim (því að röddin
var svo lág) eitthvað svo fallegt, að andht
þeirra ljómuðu, og augun geisluðu af ham-
ingju. Eftir að hann hafði lokið við að tala,
og þau fallizt á uppástungu hans, snerti
hann enni þeirra með töfraskikkju sinni.
Skyndilega, ó, Nanon, en hvað augu þín
eru stór! Og en hvað þú myndir stappa
niður litla fætinum þínum, ef ég neitaði
að segja þér áframhaldið! Skyndilega
breyttist Lois og Odette í eyrarrósir, svo
stórar og skrautlegar, að aðeins álfur hefði
getað gert þær þannig. Þarna stóðu þær
hlið við hlið, svo þétt, að blöðin vöfuðst
saman. Það voru dásamleg blóm, sem stöð-
ugt stóðu í blóma, og að eilífu blanda sam-
an dögg sinni og angan.
Hvað Enguerrand greifa viðvíkur, segja
menn, að á hverri nóttu hafi hann huggað
sig með því að segja söguna af Giranda,
sem drap risann Buch með einu sverðs-
höggi.
Og nú, Nanon, þegar við förum upp í
sveit, skulum við gá að þessum tveim
töfrablómum og spyrja þau, í hvaða blóm-
um við getum fundið álf elskendanna. Ef
til vill hefir þetta æfintýri einhvern hul-
inn lærdóm að geyma, elskan mín. En ég
hefi aðeins sagt þér það, á meðan við sát-
um hérna fyrir framan arininn, til þess
að þú getir gleymt desember-rigningunni,
sem lemur gluggana, og í von um, að það
geti komið þér til þess að elska svolítið
meira þann, sem sagði þér það.