Vikan - 28.09.1939, Side 8

8
V IK A N
Nr. 39, 1939
t rúmlega 12 ár hefir Bob Davis verið á
*■ ferðinni fyrir blaðið New York Sun ,,til
þess að sjá allt og skrifa um það, sem yður
langar til.“ Bráðum hefir hann farið 2
miljónir km. og heimsótt hvern krók og
kima í hinum menntaða heimi og hvar sem
hann hefir verið, hefir hann eignazt vini.
Fyrst bar á þessum ákafa Davis að eign-
ast vini, þegar hann var kornungur setjari
við blað eitt í San Francisco.
Hann varð vinur allra starfs-
bræðra sinni. Þar sem hann
var alinn upp í smábæ, en þar
þekkti hann hvern einasta
mann, langaði hann til að
kynnast fleirum. Hann bjó
rétt hjá brunastöð einni, og
vandi sig á að fara þar inn
og spjalla við brunamennina.
Hann kynntist einnig lög-
regluþjónum héraðsins. Síðan
hefir hann æfinlega leitað vin-
áttu bruna-og lögreglumanna,
hvar sem hann hefir búið. —
Ef hús mitt brennur eða þjóf-
ur brýzt inn, segir hann, —
vil ég, að sá, sem kemur mér
til hjálpar, sé vinur minn.
Davis fékk bráðlega betra
tækifæri til þess að kynnast
fólki, því að hann varð
skyndilega fréttaritari, en það
atvikaðist þannig: Einn dag-
inn sá hann baseballkappleik í
fyrsta skipti. Fyrsta handrit-
ið, sem hann átti að setja
þetta sama kvöld, var af til-
viljun skýrsla um baseball-
kappleikinn. Áður en hann
hafði sett 10 línur, fauk blaðið
út um gluggann og fannst
ekki. Bob ákvað að minnast
ekkert á þetta og reyna að
skrifa um kappleikinn sjálfur.
Og það gerði hann.
Næsta morgun sendi rit-
stjórinn eftir honum. Bob
bjóst auðvitað við því, að sér yrði sagt
upp. En ritstjórinn sagði: — Ungi mað-
ur, ef þér skrifið eins skemmtilega og þessi
baseball-saga yðar er, er engin ástæða til
þess fyrir yður að vera setjari. Nú verðið
þér fréttaritari.
Davis ferðaðist nú mikið og kynntist
mörgum. Eitt kvöldið langaði hann til að
heimsækja mann, sem bjó í veitingahúsi,
án þess að aðrir blaðamenn vissu það.
Hann símaði því til vinar síns, rafmagns-
stjórans, og bað hann að slökkva Ijósin í
tvær mínútur. Af tilviljun hafði hann
kynnzt rafmagnsstjóranum í strætisvagni.
En því fleiri mönnum, sem Davis kynnt-
ist, því fleiri langaði hann til að þekkja.
Hann fékk vinnu við blað í New York og
kom til stórborgarinnar án þess að þekkja
nokkurn mann, en daginn eftir hafði hann
eignazt marga vini. Það leið ekki á löngu,
áður en honum fannst sá dagur glataður,
ef hann kynntist ekki einum eða tveimur
mönnum. Hann hóf æfinlega samræður við
þann mann, sem stóð eða sat við hlið hans
í sporvagni eða lest. Til þess að létta
„vinnuna“, keypti hann venjulega eitt eða
tvö blöð, þegar hann fór af skrifstofunni
á kvöldin. Síðan reyndi hann að koma sér
við hlið þess farþegans, sem honum leizt
bezt á, opnaði blaðið við nefið á honum,
bað fyrirgefningar og bætti við brosandi:
— Kannske þér viljið líta í blaðið?
Ef sessunauturinn þakkaði og tók boð-
inu, spurði Bob Davis: — Hvaða síðu vilj-
ið þér sjá — íþróttir, verzlunartíðindi eða
hvað? Bæði maðurinn um íþróttasíðuna,
spurði Bob: — Hver haldið þér að vinni
kappleikinn? Áður en þeir skildu, vissi
Bob nafn mannsins, heimilisfang og stöðu.
Að nokkrum mánuðum liðnum átti
Davis svo stóra nafnaskrá, að honum þótti
nóg um sjálfum. Enn þann dag í dag notar
hann sömu aðferð í sporvögnum eða hvar
sem hann fer til þess að kynnast mönn-
um.
Til þess að fá að vita innstu hugsanir
fólksins verður hann að vekja áhuga hjá
því, og það gerir hann, því að hann er svo
vingjarnlegur í framkomu. Og hann á þá
náðargjöf, sem góðir ræðumenn eiga sjald-
an — hann veit, hvenær hann
á að þegja og láta aðra tala.
Enginn getur staðiztbroshans,
augnaráð eða handtak hans.
Það er oft þýðingarmikið
að spyrja rétt. Davis hafði
fengið loforð fyrir viðtali við
Mussolini. Stuttu síðar var II
Duce sýnt banatilræði. Samt
sem áður náði Davis tali af
honum og spurði: — Hvers
vegna hafið þér ekki betri líf-
vörð? Mussolini svaraði: —
Guð verndar mig. Ég mun
deyja eðlilegum dauða. Þetta
varð inngangur að svo
skemmtilegu viðtali, að As-
sociated Press gerði Bob Da-
vis að heiðursfélaga fyrir
vikið.
Davis hefir óumræðilega
gleði af því að gera eithvað
fyrir aðra. Einn daginn hitti
hann gamla, gráhærða konu,
sem var komin langt að til
New York til þess að hlusta á
Kreisler-hljómleika. Hvert
einasta sæti í húsinu var skip-'
að í þrjár vikur. Samt sem
áður gat Bob eftir mikla fyr-
irhöfn útvegað konunni stúku-
sæti. Ennfremur bað hann vin
sinn, Kreisler, að ganga yfir
leiksviðið og hneigja sig fyrir
framan stúkuna, sem konan
sat í.
Davis hitti Thomas Alva
Edison í fyrsta skipti á skrif-
stofu hans, en þangað fór hann án
þess að gera boð á undan sér og sagði við
einkaritara hans:
— Ég hefi heyrt, að mr. Edison reykti
þá verstu vindla, sem til eru. En mig lang-
ar samt til að gefa honum vindil, sem er
enn verri. Hann rétti Edison, sem kom
inn í sömu svifum, vonda vindilinn, en
uppfundningamaðurinn gaf honum í
staðinn brosandi einn af sínum vindl-
um, sem Bob geymir enn þann dag í
dag.
Þetta varð upphafið að langri vináttu.
Davis finnst Edison vera sá langskemmti-
legasti maður af öllum þeim þúsundum
manna, sem hann hefir þekkt.
Bob Davis var fyrst setjari, en þegar hann hafði 'skrifað grein í stað hand-
rits, sem glatazt hafði, varð hann fréttaritari. Sem blaðamaður hefir Bob Da-
vis ferðazt milljónir km. og alls staðar eignazt vini.