Vikan


Vikan - 28.09.1939, Page 10

Vikan - 28.09.1939, Page 10
10 VIKAN Nr. 39, 1939 eiginlega erfiðleika að stríða. Strákurinn var matvandur. Irene varð að færa hon- - um hvern réttinn á fætur öðrum, og barn- fóstran var svo að lokka hann til þess að borða þá. Irene gekk lítið eitt fram fyrir bryggj- una og settist niður. Hjarta hennar barð- ist ákaft. Hún var sannfærð um, að ein- hver mundi bjóða henni í bílferð. Hún leit niður fyrir sig. Klettarnir glitruðu af oln- bogaskeljum. Það var hægt að hreyfa þær í fyrsta skipti, sem þær voru snertar, en ekki aftur. Hún strauk þeim með rauðum fingrunum. Tízkukonan fór fyrst. — Auðvitað mundi hún aldrei bjóða mér, sagði Irene og horfði vonsvikin á eftir henni. Feiti maðurinn og fallega konan hans, ásamt unga manninum sólbrennda fóru næst. Irene viðurkenndi, að hún hefði aldrei vænzt.neins af þeim. Ungu hjónin fóru, og móðirin gaf barn- fóstrunni merki um að koma. — Komdu, Peter. Við eigum að fara að skoða einhvern kastala, sem heitir Sonnis, kallaði barnfóstran glaðlega. — Það hefði verið gaman, sagði Irene og horfði á eftir þeim. Og loks hlupu tennisstúlkurnar og kven- læknamir upp hæðina, upp að hótelinu, eins og þær væru hræddar um að vera skildar eftir, og ströndin varð skyndilega auð og mannlaus, að undantekinni Irene og ein- hverjum manni, sem sat á kletti út í sjó og las í bók. Eftirvæntingin hvarf um leið og gest- imir. Roðinn hvarf af kinnum Irene. — Að ég skyldi láta mér detta í hug, að nokkur færi að bjóða mér í bílferð, hugsaði hún. — Ég held, að ég sé eitthvað skrítin. Hún greip um hné sér, og horfði fram fyrir sig. Sólin var brennheit. í smá-polli, á stærð við vasaspegil, var lítið, frekknót síli að eltast við skuggann sinn. Klettarnir mnnu út í ljósrauða og bláa hnullunga, hnullungarnir út í smásteina, smásteinarn- ir í sand, og sandurinn í sjó. Augu Irene hvörfluðu yfir allt þetta, þangað til þau námu staðar við manninn úti á klettinum. Hún þekkti hann; hann sat við borðið hjá dyrunum og las á meðan hann borðaði. Hann var gráhærður; hann kom ekki til greina. Þama kom eitthvað tvennt ofan hæðina; þau voru ung, hún sá það á léttu, f jaður- mögnuðu göngulagi þeima, og stuttum, ljósum baðfötunum. Þegar þau komu nær, sá hún, að það voru ungi, sólbrenndi mað- urinn og fallega kona feita mannsins. Þau höfðu þá ekki farið með honum í bílferð í þetta skipti. Hún horfði á þau með athygli, og brosti að leik þeirra í sjónum. Þau gætu gert hvað sem væri í sjónum, hugsaði hún. Þau vom eins eðlileg þar, eins og á þurru landi. Þau voru alls staðar jafn eðlileg, hugsaði hún. Það varð skyndilega hljótt í vörinni. Stúlkan flaut í sjónum og teygði út hand- leggina, og um leið og Irene leit þangað, laut ungi maðurinn niður og kyssti hana. Andlit hennar fór í kaf undir vörum hans og kom upp aftur reiðubúið til að taka við nýjum kossi. Irene saup kveljur. Þetta var dásamlegt — það var óbærilegt. Auk þess var þetta ekki rétt, hún var gift. Ó, að hún hefði ungan mann til að kyssa sig í sjónum! Bara, að einhver vildi kyssa hana — einhver, sem hún vildi að kyssti sig. Það var bara enginn — nei enginn. Enginn, sem komið gat til mála. Hún stóð skyndilega upp. Hún gat ekki afborið að horfa á þau lengur. Þessi stúlka virtist geta fengið allt; eiginmann, stóran bíl, og auk þess þennan unga, sólbrennda mann. En Irene kærði sig ekki um eigin- manninn, hann var ekki að skapi henna'r, ekki hennar draumaprins. Hún ákvað að fá sér bað. Þau mundu vera komin upp úr þegar hún kæmi aftur. Hún fór upp á hótel eftir sundfötunum. Hún varð að klæða sig úr í hellisskútanum niður við ströndina, því að mrs. Robert mundi ekki kæra sig um, að hún færi nið- ur eftir í baðfötunum, jafnvel þó að hún ætti frídag. — Halló! hrópaði matsveinninn um leið og hann hljóp frá humarpottinum út að eldhúsglugganum. — Alein? Vantar þig förunaut? — Nei, sagði Irene kuldalega. — Baðföt. — Hún afklæddi sig í hellisskútanum. Henni fannst hún finna lyktina af ilmvatni því, sem tízkukonan notaði, og gretti sig. Þegar hún laut yfir konuna við matborðið, fannst henni ilmurinn dásamlegur, en hérna við sjóinn virtist hann einhvern veginn ekki eiga við. Irene varð undrandi yfir, að hún skyldi komast að þessari nið- urstöðu; hún hafði haldið, að góð lykt væri alltaf góð lykt, hvar sem væri. Hún dýfði sér rétt í sjóinn og fór svo upp úr aftur. Það var einhver þunglyndis- blær yfir sléttu, grænu vatninu og kyrrð- inni, og þráin eftir ungum manni, sem vildi kyssa hana, lá eins og farg á henni. Skyldi nokkurn tíma ske nokkuð, hugs- aði hún á leiðinni upp eftir. Matsveinninn leit út um gluggann aftur. Nærgengni hans olli henni gremju, og hún fór upp á pósthús til að fá sér te. Það var þægileg tilfinning að sitja í litla garðinum og láta stjana við sig. En hún fann, að afgreiðslustúlkan horfði á hana í gegnum dyratjöldin og hneykslaðist á fót- leggjum hennar og vörum. — Hún um það, hugsaði Irene og kveikti sér í annarri sígarettu. Þegar hún hafði lokið við teið, fór hún að leita að villtum jarðarberjum. Henni létti í skapi, og hún söng á meðan hún tíndi. Hún hélt vínrauðum berjunum hátt út frá sér og horfði lengi á þau, áður en hún borðaði þau. En brátt voru berin á þrotum, og hún varð aftur hugsandi á svip- inn. Þá datt henni í hug að fara aftur heim á hótelið og sækja Rough, hundinn. Hún tók gönguprikið sitt um leið — snoturt reyrprik með leðurlykkju til að bregða um úlnliðinn. Hún tíndi fullt fangið af vabrian- blómum úr limgirðingunni, og fannst hún nú vera eins og ung og efnuð hefðarfrú á gönguför með hundinn sinn. Ókunnugur, ungur maður kom gangandi upp stíginn á gúmmískóm. Roðinn þaut fram í kinnar hennar um leið og hann nálgaðist. Hún kastaði til höfðinu og kall- aði: — Rough! Rough! Óþokkinn þinn! með teprulegri röddu. En það var árang- urslaust. Ungi maðurinn hélt áfram. Hún horfði örvæntingarfull á eftir honum. Hún sneri aftur niður að ströndinni. Vindurinn var nú kaldur á bera leggi henn- ar. Himinninn yfir sjónum var orðinn grænn. Hún starði á hann. — Ég vildi, að ég ætti hálsfesti með svona litum perlum, hugsaði hún. Það var kominn tími til að fara heim. Hún kallaði á hundinn og gekk heim á leið upp stíginn. Frídagur hennar var búinn, og það hafði ekkert skeð í þetta skipti frekar en áður. Alls ekkert. Eftirvænting hennar, grænu og hvítu skórnir hennar, sígarettumunn- stykkið, gljáandi hár hennar, allt hafði verið til einskis. Hún gekk hægt upp stigann, inn í svefnherbergið sitt og klæddi sig úr skart- inu. Hún fór aftur í svarta kjólinn, svörtu baðmullarsokkana og huldi glóandi hárið undir felltri skýlunni. Hún batt. á sig svuntuna um leið og hún gekk niður stigann. Hún hringdi borðklukkunni og tók sér stöðu við matarlúkuna í borðstofunni á meðan hún beið eftir því, að gestirnir kæmu inn. Matsveinninn beygði sig niður og horfði í gegnum lúkugatið. Hann ranghvolfdi aug- unum og leit með aðdáun á Irene. Hafðu grænmetið eins heitt og þú get- ur í kvöld, sagði Irene. — Sjálfsagt, hvíslaði hann. — Úr því að það ert þú, sem biður mig þess. Skemmt- irðu þér vel í dag? — Eins og venjulega, svaraði Irene og tvísté. Matsveinninn gekk glaðlega yfir að elda- vélinni aftur. Hann var ánægður yfir, að hún skyldi ekki hafa skemmt sér í frítím- anum. Gestirnir fóru að tínast inn í borðstof- una. Feiti maðurinn leiddi konuna sína, en ungi maðurinn gekk á eftir. Tízkukonan gekk að miðborðinu, með allra augu á eftir sér. Barnfóstran kom með óþekka strák- inn í eftirdragi. Maðurinn, sem setið hafði úti á klettinum og lesið, settist við litla borðið hjá dyrunum og fór að lesa. Irene stóð við lúkuna og beið eftir súp- unni. Hún þreifaði á gullarmbandinu fyrir ofan olnboga.. Það var þar. Snertingin vakti hjá henni nýja von. Hún kastaði til höfðinu og hristi lokkana. Ef til vill í næstu viku------.

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.