Vikan - 28.09.1939, Page 20

20
VIK AN
Nr. 39, 1939
SKÓLABLAÐIÐ.
BARNASAGA.
Hörður fann upp á þessu. — Við gef-
um út skólablað, sagði hann — og
svo gáfum við út skólablað.
Við, það voru Hörður, Valdemar og ég.
Annars heiti ég Theódór, en ég get ekkert
gert að því, vegna þess að ég var svo lítill
þegar ég var skírður, að ég gat ekki and-
mælt.
Við fórum til skólastjórans og báðum um
leyfi. Það fengum við. Síðan bjuggum við
til fjölrita. Við keyptum 100 grömm af
perlulími, 235 grömm af glyceríni og 25
grömm af smámuldum postulínsleiri. Þar
að auki keyptum við eina flösku af fjöl-
ritableki. Límið leystum við upp í heitu
vatni. Á meðan við hrærðum í líminu, bætt-
um við glycerini og síðan postulínsleiri í
það. Þegar það var orðið kalt, helltum við
því í ferstrent kassalok, en þar harðnaði
það. Þá var f jölritinn tilbúinn.
— Jæja, þá er prentsmiðjan í lagi, sagði
Hörður. — Nú vantar okkur bara efni í
blaðið. Sko, ég verð ritstjóri og skrifa for-
ystugreinar. Hvað segið þið um „Eigum
við að fá vasapeninga?“ Þetta er ágætt
efni, sem má deila um.
Okkur fannst hugmyndin góð. Þegar við
höfðum rætt fram og aftur um málið,
skiptum við með okkur vinnunni. Hörður
átti þá að skrifa forystugreinarnar. Valde-
mar átti að safna skrítlum og teikna í
blaðið. Ég átti að sjá um fréttir. Við út-
bjuggum nú ágætt blað, sem við fjölrit-
uðum í 50 eintökum. Blaðið var f jórar stíla-
bókarsíður og kostaði fimm aura. Við
kölluðum það „Röskir drengir".
Fjölritunin misheppnaðist dálítið. Síðar
komumst við að því, að það var okkur
sjálfum að kenna. Við höfðum ekki tekið
í burtu blöðrurnar, sem mynduðust þegar
gumsinu var hellt yfir kassalokið. Blaðið
varð því sóðalegt. Orðin voru skökk, suma
stafi vantaði alveg og þar að auki voru
klessur hér og þar.
— Jæja, allt í langi, sagði Hörður. —
Efnið er gott. Nú verðum við bara að aug-
lýsa nóg.
Það var auðvitað rétt. Valdemar teikn-
aði auglýsingarnar. Við festum þær á
skólahliðið. Hin fyrstá hljóðaði þannig:
— Eftir hverju bíða röskir drengir?
Á annarri, sem kom næsta dag, stóð:
— Auðvitað eftir nýja skólablaðinu.
Og á þeirri þriðju:
— Á morgun kemur skólablaðið.
En þegar við komum daginn eftir í skól-
ann með allt upplagið undir handleggnum,
urðum við þrumu lostnir af undrun. Strák-
arnir stóðu allir með skólablað. Á hliðinu
hékk auglýsing: — Kaupið og lesið skóla-
blaðið „Við“.
Við sáum fljótlega, hvernig í öllu lá.
Bolli, strákur úr þriðja bekk, hafði ekki
einungis stolið hugmyndinni frá okkur,
heldur auglýsingunum og orðið fyrri til en
við. Allir strákarnir höfðu keypt blaðið,
sem var annars laglega vélritað. En efnið
var úr gömlum bamablöðum.
— Þvílíkur þorpari, sagði Valdemar. —
Hvað eigum við að gera.
— Við tökum í hann, sagði Hörður. —
En annars er það ekki til neins.
Mér datt snjallræði í hug.
— Gerið eins og ég, kallaði ég og skipti
upplaginu á milli okkar. Síðan hentist ég
um skólaportið og hrópaði:
— Önnur útgáfa skólablaðsins! Lesið
nýjustu fréttir!
Þannig gátum við selt flest blöðin. En
— Jasja, þá er prentsmiðjan í lagi, sagði Hörð-
ur. — Nú vantar okkur bara efni í blaðið.
kaupendurnir settu mikið út á prentvill-
umar.
Þegar skólinn var úti, sátum við um
Bolla og réðumst á hann á heimleiðinni.
— Þú ert ræfill, sagði Hörður og barði
hann duglega.
— Æ! æ! veinaði Bolh. — Nei, alls ekki,
ég bað skólastjóra um leyfi til að gefa út
skólablað. Hann hefir bara gleymt því.
Ekki get ég gert að því, þó að þið vilduð
líka gefa út skólablað. Þið hafði stolið
minni hugmynd.
— Jæja, sagði Hörður. — En þú hefir
að minnsta kosti stolið auglýsingunum
okkar. Þetta er ólöglegt. Við stefnum þér
fyrir þetta.
Bolli varð hræddur. Hann vissi, að hann
hafði á röngu að standa.
— Mér er sama, sagði hann. — Eg
hætti, því að strákarnir voru óánægðir með
efnið.
Enn datt mér snjallræði í hug. Eg
spurði:
— Vélritaðir þú sjálfur blaðið ?
— Já, svaraði Bolli. — Á ritvélina hans
pabba.
— Gott, sagði ég. — Þú ert svindlari,
en við erum fínir menn. Okkur vantar
pressu. Fjölritinn okkar er svo vondur.
Strákarnir kvarta yfir frágangi blaðsins.
Viltu vera hluthafi í blaðinu og sjá um
prentunina. Við sjáum um efnið, og blaðið
verður ágætt.
Já, Bolli var til í það. Þetta endaði allt
friðsamlega. Við bræddum skólablöðin
saman og kölluðum þau „Við, röskir dreng-
ir“. Ritstjórnina sáum við um, en Bolli um
prentunina. Blaðið var prýðilegt í alla
staði.
Við höfðum ánægju af því í marga mán-
uði.
Við seldum strák fjölritann á 50 aura.
Hann hafði mikla ánægju af honum, því að
hann gat lagfært hann og græddi stórfé á
að fjölrita tækifærisvísur fyrir fjölskyldu
sína.
Þið getið sjálf reynt að búa til fjölrita,
en varið ykkur á blöðrunum!
EINN GAMALL MAÐUR,
MEÐ GRÁ-HVÍTT HÁR.
Framh. af bls. 5.
Fyrsta ástin.
Okkur Geirfinni Trausta féll vel saman
og vorum góðkunningjar, þótt ekki væri
með okkur jafnmikil vinátta og okkur Sig-
urði. Vilhelmína var tveim árum eldri en
ég. Hún var fríð sýnum, fjörug og
skemmtileg í viðmóti. Frá henni varð ég
fyrir ásthrifum í fyrsta sinni. Man ég,
hvað mér fannst sú tilfinning mjúksár og
unaðsleg. Var ég þá á fermingaraldri.
Auðvitað lét ég hvorki hana né nokkum
annan af þessu vita, en fól þessa ótíma-
bæru fyrirburðarást mína í fylgsnum
hjartans, dulda af öllum, unz hún máðist
út í mínu eigin þrekleysi. Þó minnist ég
enn þessara daga sem heilags æfintýris
og geymi mynd hinnar tígulegu meyjar í
hug mínum .. .
Þjóðhátíðarvorið 1874 flutti móðir mín
og stjúpfaðir búferlum frá Ófeigsstöðum
upp að Stöng á Mývatnsheiði. Það er frem-
ur lítil jörð og ekki skemmtileg — byggð
úr Gautlanda-landi.
Heldur þótti mér einmanalegt eftir að
ég kom að Stöng. Þaðan var langt til bæja
og fátt um gesti. Brá mér við þéttbýlið
og glaðværar gestkomur, enda var ég nú
að komast á þann aldur, er útþráin tekur
að gera vart við sig og þolir illa að kröfur
hennar séu ekki teknar til greina. Efna-
lega fór okkur þó að líða betur. Reyndist
sauðfé hér betur, því að landkjarni er á
heiðinni og góður ásauðum til mjólkur.
Hér var og hægara um aðdrætti með egg
og silung, sem hvorttveggja var hægt að
fá á veiðibæjum við Mývatn við vægu
verði. Afréttarland var og gott, þótt fjall-
göngur væru erfiðar. Nú fór og vinnu-
kraftur á heimilinu óðum vaxandi, er við
systkinin uxum og döfnuðum. En fljótt
„riðu systur mínar úr hlaði“ og gengu í
hjónaband. S. B.