Vikan - 09.11.1939, Qupperneq 10

10
VIKAN
Nr. 45, 1939
skóganna var liðinn og vorið fór í hönd.
Nýgræðingnum skaut upp, og samtímis
var allur iðandi og skríðandi skordýra-
heimur frumskóganna í óseðjandi, gráð-
ugri grózku. Þetta gaf Thring drög að ein-
hverri þeirri djöfullegustu hugmynd, sem
mannlegur heili hefir nokkurn tíma skap-
að.
Warwick þagnaði, á meðan hann drap
í leifunum af sígarettunni, og ég sá, að
jafnvel hann sjálfur var ekki ósnortinn af
frásögninni, svo að ég bjó mig sem bezt
ég gat undir það versta.
— Á Borneo lifir eins konar risa-eyrna-
maðkur, hélt hann áfram, — skyldur
enska eymamaðkinum, — sem er eins
mjór og köngulóarþráður og á lengd við
stóran kálmaðk og lifir á alls konar merg-
eða vaxkenndum úrgangi jurta og dýra.
Þessi maðkur er ein af ógnum þessarar
hitabeltiseyjar, því að hann er svo léttur,
að maður finnur naumast, þó að hann
skríði eftir beru holdi, en hefir hinsvegar,
eins og hinn enski bróðir hans, sérstak-
lega ást á mannseyranu, sennilega vegna
þess, að mergurinn í því er sérstaklega
safaríkur og bragðsterkur.
Warwick sat uppréttur og á blábrún
hægindastólsins á meðan á þessum skýr-
ingum stóð. Hann talaði hægt og gaf
hverju einstöku atriði aukna áherzlu með
því að slá sífellt með krepptum hnefa
hægri handar í flatan lófa vinstri handar.
Það var ómögulegt að komast hjá því að
sjá, hvert hann stefndi með frásögn sinni.
— Þú átt við — byrjaði ég.
— Einmitt, greip hann fram í og blés
út úr sér stómm reykjarstróki. — Ein-
mitt. Það var djöfulleg hugmynd. Að setja
eymamaðkinn í hárið á Macy, rétt ofan
við eyrað.
— Og síðan . . . ? Ég vissi, að spurn-
ingin var heimskuleg, en mér fannst ég
mega til að segja eitthvað til að draga úr
þeirri vaxandi skelfingu, sem var að grípa
mig.
— JRíða itekfa.. En trevsta. á,. að kvik-
indið yrði trútt eðli sínu. Þegar það einu
sinni væri komið inn í eyrað á Macy, voru
líkurnar eins og einn á móti þúsundi fyrir
því, að það kæmi út aftur sömu leið, það
mundi ekki geta snúið við, og aftur á bak
var varla hugsanlegt, að það gæti farið;
það mundi því éta sig inn úr eyranu, í
gegnum höfuðið, með þeim árangri, að —
Þessi lýsing Warwicks var meira en ég
gat þolað. Jafnvel ímyndunarafl mitt, sem
var lamað af margra ára viðureign við
þurrar og þvælulegar lagaflækjur, gat gert
sér í hugarlund þá möguleika, sem í þessu
vom fólgnir.
— Hættu, maður! hrópaði ég hásri
röddu. — 1 guðanna bænum, segðu ekki
meira. Ég skil. Guð minn góður, en þessi
Thring hlýtur að vera djöfull í manns-
mynd!
Warwick leit á mig, og ég sá, að hann
var náfölur.
„Var, sagði hann með áherzlu. — Ef
til vill er það rétt hjá þér, ef til vill v a r
hann djöfull í mannsmynd. En mundu, að
Macy stal konunni hans.
— Já, en að kvelja manninn svona!
Líkamlegar kvalir, sem smám saman
myndu breytast í brjálæði. Warwick, þú
getur ekki varið slíkt!
— Ef til vill ekki, sagði hann hugsandi.
— Það var nokkuð hrottalegt, ég veit
það. En það er ekki allt búið enn.
Ég lokaði augunum og reyndi að finna
einhverja sennilega ástæðu til að skilja
við Warwick. En þrátt fyrir hryllinginn,
sem gagntók mig, varð forvitnin sterkari.
— Haltu áfram, sagði ég og hallaði mér
aftur á bak, með lokuð augun og kreppta
hnefana.
Warwick var fljótur að verða við ósk
minni:
— Éins og ég hefi áður sagt, varð Róna
að hjúkra Macy, og jafnvel eftir að hon-
um var farið að batna, krafðist Thring,
að hún stundaði hann áfram, þó að hann
kæmi nú orðið oftar þangað sjálfur.
Dag nokkurn síðdegis var Róna ein í
húsinu hjá Macy. Þjónninn var úti, Róna
sat á svölunum, Macy svaf í svefnherberg-
inu. Það var að byrja að rökkva, leður-
blökurnar voru á flögri, rotturnar trítluðu
um gólfin og það var ekki enn búið að
kveikja á lömpunum. Róna missti sauma-
áhöldin, sem hún var með, á gólfið. Hún
barðist við tárin. Þá bárust angistarvein
innan úr svefnherberginu: — Höfuðið!
Eyrað! Ó, guð minn góður! Eyrað! Ó, guð
minn góður, ég finn svo til!
— Þetta var byrjunin. Eyrnamaðkur-
inn var byrjaður að éta sig í gegn. Róna
hljóp inn og gerði allt, sem hún gat. En
auðvitað var ekkert hægt að sjá. Stund-
arkorn hafði Macy frið, á meðan maðkur-
inn var kyrr, svaf eða melti það, sem hann
var nýbúinn að éta. Svo fór kvikindið af
stað aftur, át sig áfram, og þá tók Macy
til að æpa af kvölum aftur.
Og þannig hélt það áfram dag eftir dag.
Aðra stundina friður og hina kvalaóp.
Fjvrir Rónu voru dagarnir sífellt endur-
tekin, kveljandi bið. Bið eftir, að kvölin æti
sig hægt, en óstöðvandi í gegnum heila
Macy.
Warwick þagnaði, og þögnin varð svo
löng, að ég neyddist til að opna augun.
Andlit hans var náfölt og draugalegt. Til
allrar hamingju gat ég ekki séð framan í
sjálfan mig.
— Og Thring? spurði ég.
— Hann kom oft á dag og lézt vera
mjög hryggur. Hann var þess mjög hvetj-
andi, að Macy yrði fluttur niður að strönd-
inni, til að komast undir læknishendi, þó
að hann vissi vel, að hann væri of veikur
til að þola nokkurn flutning. Svo þegar
Macy var algerlega niðurbrotinn, bæði and-
lega og líkamlega, með djúpt sokkin, flökt-
andi augu og allur titrandi frá hvirfli til
ilja, kom eyrnamaðkurinn út — um hitt
eyrað.
Thring og Róna voru bæði viðstödd,
þegar það skeði. Macy hefir hlotið að líða
voðalegar kvalir og eins og venjulega kom
svo stundarfriður á eftir. Allt í einu fann
hann óljósa stungu á annarri kinninni og
bar upp aðra hendina, til að klóra sér.
Fingur hans snertu fín, límkennd hárin á
maðkinum. Eðlishvötin sá um það, sem
eftir var. Þú skilur, hvað ég á við?
Ég var of þurr í kverkunum til að geta
svarað. 1 stað þess kinkaði ég kolli, og
Warwick hélt áfram:
— Hann horfði auðvitað með forvitni
á það, sem hann var með milli fingrana,
og á svipstundu varð honum ljóst, hvað
skeð hafði. Jafnvel Róna gat ekki verið í
neinum vafa. Það var ekki um að villast,
hárin á maðkinum voru hér og þar þakin
blóði, eyrnamerg og einhverju gráleitu
efni.
Andartak var þögn í herberginu, svo
rauf Macy hana.
— Guð minn góður! hvíslaði hann. —
Ó, guð minn góður. Mjóu munaði!
Róna brast í grát. En Thring þagði, og
þar skjátlaðist honum. Macy tók eftir
þögn hans. Hann leit fyrst á Rónu, svo á
Thring, en Thring gat ekki mætt augna-
ráði hans, hann leit undan. Sannleikurinn
var kominn í ljós. Macy bölvaði og fleygði
maðkinum, sem hann hafði drepið á milli
fingra sér, framan í Thring. Svo hneig
hann niður í stólinn og grét með þung-
um, titrandi ekka.
Warwick þagnaði. Ég beið eftir, að hann
héldi áfram, en það var ekkert útht á því.
Ég skal játa, að ég var búinn að fá nóg,
en þó fannst mér vanta að minnsta kosti
stuttan eftirmála.
— Er þetta öll sagan? spurði ég.
Warwick hristi höfuðið.
— Næstum því, en ekki þó alveg, sagði
hann. — Róna var hætt að gráta og horfði
með athygli á Thring, — hún þorði ekki
að fara til Macy og hugga hann nú. Hún
sá Thring skoða eyrnamaðkinn, sem hann
hafði tekið upp af gólfinu, snúa honum
sitt á hvað og taka svo upp úr vasa sín-
um stækkunargler, sem hann var vanur að
nota við rannsókn á jplöntusjjúkdómum.
Við athugunina skipti andlit hans svo
skyndilega um svip. Óttinn og vonbrigðin
hurfu, en í staðinn kom slóttug, djöfulleg
ánægja.
— Macy! kallaði hann hátt og hvasst.
Macy leit upp.
Thring hélt eyrnamaðkinum á lofti.
— Þessi er dauður nú, sagði hann —
steindauður eins og vinátta okkar, auð-
virðilegi þjófur, — steindauður eins og ást
mín til þessarar konu, sem einu sinni var
konan mín. Hann er dauður, heyrirðu það,
steindauður, en það er kvendýr. Skilurðu?
Kvendýr, og kvendýr verpa eggjum, og
áður en hann dó--------
Hann lauk aldrei við setninguna. Ögrun
hans hafði að lokum vakið Macy, gefið
honum krafta örvæntingar og vitfirringar.
I einu vetfangi spratt hann upp, greip um
kverkar Thrings og dró hann niður á gólf-
ið með sér. Þeir ultu fram og aftur um
gólfið og börðust um að ná í veiðihníf,
Framh. á bls. 21.