Vikan


Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 15

Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 15
Nr. 45, 1939 VIK A N 15 Þrjóturi — Ég held, að við verðum að fara heim, sagði hún. — — En hvað það er leiðinlegt, sagði Denry, og þar með var þessu skemmtilega samtali lokið. Hún hafði búizt við, að hann byði henni að borga allar skuldir hennar, en það gerði hann ekki. Hann hafði aðeins sagt: — En hvað það er leiðinlegt! — Já, það er það, sagði hún fyrirlitlega. — En það er ekkert við því að gera. — Nei, sagði Denry. Þá fór Ruth að tala um einskisverða hluti. Hún var undarlega léttlynd kona. Þegar öllu var á botninn hvolft: til hvers voru þá karlmennirnir ef ekki til að borga ? — Ég held, að ég fari heim í kvöld, sagði hún að dálítilli stundu liðinni. — En hvað það var leiðinlegt, sagði Denry. I sama bili sló einhver á öxl hans. Það var Cregeen, stýrimaður og eigandi gamla björgunarbátsins. — Ungi maður, sagði Cregeen formála- laust. — Ég get fengið ,,Mávinn“ fyrir 25, ef ég borga 10 út í hönd. — Hvar get ég hitt yður eftir klukku- tíma? spurði Denry. — Á bryggjunni, sagði Cregreen. — Ágætt, sagði Denry. Ef það hefði ekki staðið þannig á, hefði Ruth spurt Denry spjörunum úr um þetta leynimakk, en hún gat ekki gert svo lítið úr sér að vera forvitin. Þess vegna spurði hún einskis. Denry hafði verið með henni allan morguninn og ekki minnzt á morgun- samtöl við sjómenn, en orðið tíðrætt um grein sína í The Signal. Um hádegið þegar þau gengu niður á bryggju, heilsaði Ruth tötralega klæddum manni vingjarnlega. — Hver er þetta? spurði Denry ósjálf- rátt. — Maður, sem ég var einu sinni trú- lofuð, svaraði Ruth. Denry þótti nóg um. Það var mesta furða, að trúlofunin skyldi haldast til kvölds. Þögn Denrys hafði sagt það greini- legar en nokkur orð, að hann léti ekki undan. Ruth hafði látið í ljósi, að hún yrði að fara heim strax um kvöldið. Ruth var í slæmu skapi, en fór vel með það. Nellie var líka í slæmu skapi, en hún fór ekkert dult með það. Hún dáðist að þeim báðum, þó að þau hefðu eyðilagt fríið hennar. Hún vissi, að eitthvað hryllilegt var í aðsigi, bæði af því hvað Ruth var hlægilega kur- teis og af því, að þau höfðu ekkert verið saman um daginn. Miklir viðburðir ske svo fljótt, að þegar klukkan var sex voru þau á leið til stöðv- arinnar. Burðarkarl hafði farið með far- angur þeirra á undan þeim. Fína fólkið, nn. Framhaldssaga eftir Arnold Bennett I>að, sem áður er komið af sögunni: Edward Henry Machin var fæddur árið 1867 í elzta bænum af „bæjunum fimm“. Móðir hans var saumakona og kallaði hann Denry. Inn í menntaskóla komst hann með klækjum. — Þegar hann var 16 ára gamall kom móðir hans honum á skrifstofu hjá hr. Duncalf, málafærslumanni. -— Þá var það, að greifafrú ein hélt dansleik í „bæjunum fimm“. Með klækjum komst Denry inn á dansleikinn og með klækjum útvegaði hann klæðskera sínum og danskennara boðskort á dansleikinn. Á dansleiknum vann Denry sér það til frægðar að dansa fyrstur við greifafrúna. — Frú Codleyn er ekkja og húseigandi, sem skipti við hr. Duncalf. Þeim hafði orðið sundur- orða og varð það til þess, að hr. Duncalf sagði Denry i reiði sinni upp atvinnunni. — Denry náði tali af frú Codleyn og bauð sig í þjónustu hennar sem húsaleigurukkari .... Hann Jánaði leigjendunum peninga fyrir borg- un. — Frú Codleyn vildi nú selja hús sín, svo að Denry keypti af henni minnsta húsið, sem fátæk ekkja bjó í. Síðar gaf hann ekkj- unni húsið. — Herbert Calvert, auðugur hús- eigandi, fékk Denry til að rukka fyrir sig. Ruth Earp var ein af leigjendum hans. Denry heimsótti hana því til að rukka hana, en hún lék laglega á Denry. .. . Það endar með því, að þau trúlofast og fara í sumarleyfi til Llandudno, þar sem Ruth fer illa með hann í peningamálum. sem hafði ráð á að vera í Llandudno alla sína ævi var á leið til að drekka te. Ruth og Nellie leið ákaflega illa að þurfa að fara heim, þegar allt stóð sem hæst. Ruth gerði samt að gamni sínu eins og ekkert hefði í skorizt. Hlæjandi sagði hún frá því, að Nellie hefði þurft að borga fyrir sig síð- asta sólarhringinn. Og þar sem hlátur er afar smitandi, hlógu þau öll. Skyndilega datt Denry í hug að taka ofan fyrir tveim stúlkum, sem þau mættu. Þær tóku samt hvorug undir kveðju hans. — Hverjar voru þetta? spurði Ruth og hafði ekki fyrr sleppt orðinu en henni datt í hug, að það væri fyrir neðan virðingu sína að vera forvitin. — 5>etta er ung stúlka, sem ég var einu sinni trúlofaður, sagði Denry. — Hvor þeirra? spurði kjáninn hún Nellie undrandi. — Ég man það ekki, sagði Denry. Nellie kunni auðvitað ekki að meta þetta, en það gerði Ruth. Að lokum komu þau til stöðvarinnar, hálftíma áður en lestin kom. Denry borg- aði burðarkarlinum. — Eruð þið nú vissar um, að þið hafið engu gleymt? spurði hann stúlkurnar. — Já, sagði Ruth. — En hvar er far- angurinn þinn? — Ég fer ekki heim í kvöld, sagði hann. — Eg þarf að gera dádítið áður. Ég vona, að ykkur gangi vel. Stuttu síðar sagði Ruth eins og það rynni ljós upp fyrir henni. — Já, ég var búin að gleyma því, að þú þarft að verða eftir. Auðvitað hafði hún enga hugmynd um það, því að hann hafði ekki minnzt á það við hana. En Ruth hafði ákveðið að halda virðingu sinni, hvað sem það kostaði. Skyndilega dró blaðasalinn athygli þeirra að sér. — Óveðrið í Llandudno í The Signal. Denry þreif eitt blaðið. Þar stóð með stórum stöfum á fremstu síðu fyrirsögnin, og greinin byrjaði með þess- um orðum: — Við eigum þessa ágætu grein hr. E. H. Machin, þekktum manni í Bursley, að þakka . . . Denry gat ekki gert að því, þó að hann roðnaði um leið og hann rétti Ruth blaðið. — Við getum lesið það í lestinni, sagði hún kæruleysislega og fór að tala um eitt- hvað allt annað. Blaðasalinn seldi einnig alls konar gling- ur með myndum frá Llandudno. Ruth langaði til þess að fá eitthvað til minning- ar um staðinn og auðvitað blaðahníf, af því að þeir voru ekki til í svipinn. — Gætuð þér ekki útvegað hann og sent mér? spurði Ruth. — Jú, sjálfsagt, ungfrú. Hvað er nafnið ? — Rothschild, sagði Denry. Það þykir kannske undarlegt, að þetta eina orð hafi slitið trúlofuninni, en það gerði það engu að síður. Ruth var móðguð og gekk í burtu. Nellie varð strax ljóst, að eitthvað alvarlegt hafði komið fyrir, því að lestin fór, án þess að þau töluðu saman, þó að Denry tæki kurteislega ofan. Næsta dag fékk Denry hring í lítilli öskju með póstinum. Bréfmiði fylgdi og á honum stóð: — Ég kæri mig ekkert um að láta móðga mig. — Eg sagði bara Rothschild, tautaði Denry. — Má maður nú ekki einu sinni segja ,,Rothschild“! En innst inni var hann hreykinn af sjálfum sér. V. KAPÍTULI. Þetta gerðist í „klefanum hans Johns“. John var hinn ókrýndi konungur strand- búanna undir Llandudnobryggjunni. Á veggjum klefans héngu kaðalspottar og á appelsínukassa stóð frumlegur olíulampi, sem lýsti upp klefann. I kringum kassann sátu Denry, Cregeen, eigandi björgunar- bátsins, og John. — Gjörið svo vel, sagði Denry og rétti Cregeen blað. —- Hvað er nú þetta? spurði Cregeen um leið og hann tók við blaðinu. Hann vissi vel, hvað það var. Það var ávísun upp á 25 pund. En pundin, sem hann hafði fengið borguð út í hönd um morguninn, voru húsaleigupeningar Denrys. Cregeen tók sér penna í hönd og skrifaði kvittun, sem var vitni þess, að Denry var eigandi björgunarbátsins með rá og reiða. Áður hét hann Llandudno, en nú var hann nafn- laus.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.