Vikan - 30.11.1939, Síða 16

16
V IK A N
Nr. 48, 1939
Jee áleit því, að þarna á samkomunni
væru aðeins tvær manneskjur, sem hefðu
titla — greifafrúin og hann. Og þó að
greifafrúin tæki tillit til titils hans, var
hann ekki ánægður með, hvernig hún heils-
aði honum. Þar að auki gramdist honum
kunningsskapur Denrys við greifafrúna.
Hann þekkti Denry síðan hann var á skrif-
stofunni hjá hr. Duncalf, því að hr. Dun-
calf hafði verið málafærslumaður hans.
Þar að auki gramdist honum að sjá um-
búðirnar um handlegg Denrys, því að þær
gerðu hann svo skemmtilegan, en mest af
öllu gramdist honum samt, að Denry skyldi
hafa ekið greifafrúnni þangað. I hvert
skipti sem greifafrúin nefndi Denry, þegar
hún sagði frá ævintýrinu, gretti sálin í sir
Jee sig, og líkaminn hafði samúð með sál-
inni. Það var eitthvað, sem neyddi hann
til að vera afundinn við Denry. En það
kom alveg eins niður á greifafrúnni. Satt
að segja var einhver keppni á milli greifa-
frúarinnar og sir Jee viðvíkjandi velferð
héraðsins.
Þegar greifafrúin hafði lokið frásögn
sinni, og hlustendurnir höfðu sett upp
hræðslu-, undrunar- og aðdáunarsvip,
hóstaði sir Jee og sagði:
— Vill yðar hátign ekki fá sér hress-
ingu, áður en við göngum inn í hátíðar-
salinn.
— Nei, takk, sagði greifafrúin. Síðan
sneri hún sér að Denry og spurði vingjarn-
lega.
— Kannske yður langi í eitthvað?
Ef hún hefði vitað um afleiðingarnar af
spurningu sinni, hefði hún kannske sleppt
henni, — og þó.
Denry hugsaði sig um andartak, en síð-
an sagði hann af gömlum vana.
— Nei, takk, en sneri sér síðan að sir
Jee og bætti við: — En þér?
Auðvitað var þetta mikil frekja við
manninn, en öllum virtist vera skemmt,
því að sir Jee var ekkert sérstaklega vel
liðinn. Án þess að blikna eða blána gaf
greifafrúin mönnum merki að fara inn í
hátíðarsalinn.
1 miðjum salnum sat borgarstjórinn í
Hanbridge. Við hægri hlið hans sat greifa-
frúin, en þá vinstri borgarstjórinn í Burs-
ley. Denry sat fyrir aftan greifafrúna.
Lögregluþjónar, konur þeirra, unnustur
og vinir fylltu salinn. En eitthvað var samt
að. Sir Jee hafði nefnilega laumazt í burtu,
áður en hátíðahöldin voru byrjuð.
Að ræðuhöldunum loknum, flutti lög-
reglustjórinn í Hanbridge þakkarávarp til
greifafrúarinnar, en fléttaði inn í það gam-
ansögum eins og þeirri, að auðvitað hefði
hann átt að taka Denry og greifafrúna
fasta fyrir óleyfilegan ökuhraða. Þetta
vakti mikinn hlátur hlustenda. Þegar hann
settist niður, varð stanz. Lögreglustjórinn
leit ruglaður í kringum sig, og Denry
heyrði, að hann spurði starfsbróður sinn
ráða.
— Á ég? hvíslaði Denry og stóð upp.
Það er ómögulegt að skýra frá því, hvernig
á þessu stóð. Fyrir fimm til tíu sekúndum
hafði honum ekki dottið í hug að tala á
samkomunni. Þegar hann var staðinn upp,
byrjuðu þjáningar hans, því að hann hafði
aldrei staðið í ræðustóli. Hann sá allt í
þoku, og mörg hundruð augu störðu á
hann. Rödd inni í honum sagði: — Er það
nú asni. Aldrei hefi ég vitað annan eins
asna! Hann fékk dynjandi hjartslátt, kald-
ir svitadropar spruttu fram á enni hans
og hann varð þurr í hálsinum.
Denry heyrði, að einhver talaði. Það var
hann sjálfur.
Lögreglustjórinn hafði sagt: Mér er
sönn ánægja að því að flytja greifafrúnni
af Chell mínar beztu þakkir.
Denry gat ekki dottið neitt annað í hug.
Síðan þagnaði hann. Þokunni létti, og
Denry sagði brosandi og patandi við lög-
regluþjónana:
— Jæja, farið þið nú. Ég hefi ekki meira
að segja!
Hann bjó sig til að klappa, for og sett-
ist. Allir ætluðu að springa af hlátri, sem
engan enda virtist ætla að taka. Fólk
hnippti hvað í annað og sagði, að „þetta
væri þessi Machin frá Bursley .
Síðar fóru Öenry og greifafrúin ut til að
gæta að vagninum og gleymdu að koma
aftur. Þar var enginn vagn, en asninn og
kerran biðu eftir honum.
— Má ég ekki aka yður heim? spurði
hann. ,
Hún vildi það ekki, því að hun þyríti
að heimsækja einhvern, og vagninn hlyti
að koma. , ,
— Viljið þér ekki drekka te með mer í
„Undir fjögur augu?“ spurði Denry.
__ „Undir fjögur augu“? Hvað er það?
spurði greifafrúin.
— O, það er nýtt veitingahús her a
horninu. Þar fæst ágætt, kínverskt te,
sagði Denry.
— Jæja, sagði hún. — Ég get alveg eins
haldið áfram, úr því að ég er byrjuð.
I sama bili kom vagninn hennar, og hún
gaf ökumanninum skipun um að bíða.
Síðan' fóru þau inn í veitingahúsið, og
Denry bað um te og borgaði. Þar var að-
eins fátt fólk, sem þekkti þau ekki. (Síðar,
þegar það fréttist, að hún hefði verið þar,
urðu flestar konur í Hanbridge eyðilagðar
yfir að hafa ekki verið þar á réttum tima.
Þar hefði verið svo gott tækifæri að at-
huga hana og framkomu hennar).
Allt í einu spurði greifafrúin:
_ Hvernig vitið þér, hvernig Sneyd lít-
ur út að innan ?
Eftir þetta varð samtalið fjörugra.
Sama kvöld lét Denry auglýsingu í The
Signal fyrir „Kaupfélag bæjanna fimm
Verndari: Greifafrúin af Chell.
Daginn eftir var blaðið fullt af frásögn-
um um Denry og greifafrúna og mynd af
þeim í kerrunni.
Þetta varð til þess, að f jöldi fólks gekk
í kaupfélagið á nokkrum dögum. Það var
stofnað hlutafélag. Greifafrúin fékk nokk-
ur hlutabréf, og Jock líka, þó að undarlegt
megi virðast. En kynlegast af öllu var
samt, að um kvöldið þegar hann kom
heim frá því að fylgja greifafrúnni, hafði
hann engar umbúðir um handlegginn.
VIII. KAPlTULI.
Maður, sem enn var ungur — hann var
um þrítugt —- með stutt, þéttvaxið skegg,
steig út úr vagni á horninu á St. Lukés
Square og Brougham Street. Hann borgaði
ökumanninum með handatilburði, sem
benti til þess, að hann væri ríkur og vanur
að skipa fyrir, og ökumaðurinn, sem hafði
ekið honum frá Hanbridge, sýndi honum
samsvarandi kurteisi. I „bæjunum fimm“
eru aðeins fáir menn, sem nota vagna, enda
er þar lítið um ökutæki. Ef maður ætlar í
veizlu, er hægt að panta vagn löngu áður,
en að ætla sér að stöðva vagn á götunni
og ganga beint inn í hann eins og hvern
annan sporvagn, er ekki hægt. Ungi mað-
urinn með skeggið gerði þetta oft, en það
bar vott um, að hann væri efnaður.
Hann gekk niður Brougham Street og
hélt á stórum og þungum böggli. Allir
vissu, hvers vegna hann lét vagninn fara,
áður en hann var kominn á ákvörðunar-
staðinn. Þessi ríki maður þorði nefnilega
alls ekki að koma akandi að dyrum móður
sinnar oftar en einu sinni í mánuði. Hann
opnaði hurðina með lykli og fór inn í gang-
inn.
— Ert þetta þú, Denry? spurði einhver
lágri röddu.
— Já, það er ég, sagði hann og gekk í
öllu inn í stofuna.
Frú Machin sat dúðuð við eldavélina.
Það var eins og henni væri kalt og hún
væri veik. Þó að stofan væri lítil og elda-
vélin stór, virtist ekki vera hægt að hita
stofuna upp, þar sem allur hitinn fór upp
um reykháfinn. Frú Machin hefði áreiðan-
lega verið heitara, hefði hún setið uppi á
þakinu og haldið höndunum yfir reykháfn-
um.
— Ertu ekki háttuð ? spurði Denry.
— Ertu farinn að sjá illa? sagði hún.
Satt að segja er það hálf heimskulegt að
spyrja konu, sem situr alklædd í stól, hvort
hún sé háttuð. Hún hélt áfram: — Ég
var að bíða eftir þér. Hefirðu fengið te?
— Já, í Hanbridge, svaraði hann.
Það var ekki satt. Hann hafði ekkert te
drukkið, en hann hafði borðað góðan mið-
degisverð á hinu nýja veitingahúsi Metro-
pole í Hanbridge.
— Hvað ertu með? spurði móðir hans.
— Gjöf til þín. Þú átt afmæli á morgun.
— Ég veit ekki til, að ég hafi minnt þig
á það, tautaði frú Machin.
En þegar hún hafði opnað böggulinn,
lyfti hún innihaldinu upp og hrópaði:
— Hamingjan góða!
Heyra mátti, að hann hafði einu sinni
gert hana hrifna.
Þetta var falleg selskinnskápa, síðari en
þær eru venjulega. Hún var jafn mikils
virði og öll föt, sem frú Machin hafði eign-
azt um ævina.