Vikan - 21.12.1939, Blaðsíða 12

10
VTKAN, nr. 51, 1939
Ikaffiboðinu hjá frú Ólafsson, miðkonu
Márusar Ólafssonar bakarameistara,
var ekki um annað meira rætt en
óstandið milli Jónasar læknis og frú Gígju,
því að eitthvert óstand hlaut að vera á
milli þeirra, þau sáust bókstaflega aldrei
saman.
Einhver hélt því fram, að læknar hefðu
aldrei tíma til að vera með konunum sín-
um, þeir væru alltaf á spani, og ef þeir
væru grunaðir um að vera heima einhver ja
stund, þá gengju hringingarnar, — aldrei
væri húsfriður.
— Það eru þó næturnar, skaut einhver
inn í. — Því að það eru svo margir til
að skiptast á um næturvörðinn.
En þessi röksemd féll um sjálfa sig, því
að engin ástæða var til, að læknirinn tæki
frúna við arm sér og skundaði með hana
út í biksvarta nóttina.
— Bezt gæti ég trúað því, að hann héldi
við einhverja, sagði frú Ólafsson, hún tal-
aði af beizkri lífsreynslu.
— Nei, elskan mín, þetta megið þér ekki
segja um hann Jónas minn, blessaðan. —
Þetta er engill í guðs mynd, ekki trúi ég
því, að hann sé annars staðar en þar, sem
leyfilegt er.
Þetta sagði nú prestsekkjan frá Stað.
Frúrnar brostu í laumi, þær þekktu, hvað
hún var fróm og barnaleg, og einlægt eitt-
hvað svo utangarna, þegar talað var um
bresti náungans.
Sumar héldu, að frú Gígja væri hrædd
um mann sinn, tortryggði hann og brigsl-
aði honum, og slíkt þola karlmennirnir
ekki, þeir verða þá önugir og óhreinskilnir
— og guð veit, hvað þeir taka fyrir. Nei,
bezt er að vera kaldur og rólegur og láta
sem ekkert bíti á mann.
— Hún er kannske engin húsmóðir, og
það leiðist honum. Það þarf nú stundum
ekki meira til að eyðileggja hjónabandið.
— Seint fer hún á fætur, svo mikið
þykist ég skilja. Þegar ég geng þar stund-
nm fram hjá um 11-leytið á morgnana, er
ekki búið að renna upp tjaldinu fyrir
svefnherbergisglugganum þeirra. Það er
Lœknisfrúin fer alltaf
til nágrannalœknisins.
Eftir E>órunni Magnúsdóttur.
morgunsól þar, og hún vill ekki láta sól-
ina vekja sig, það er auðskilið mál.
— Mikil fyrirmunun er að heyra þetta,
sagði prestsekkjan.
— Elskurnar mínar, þið smakkið ekki
á kökunum, blessaðar reynið þið að gera
ykkur þetta að góðu. Stína, sækið þér heit-
ara kaffi.
Bollarnir voru tæmdir á meðan rætt var
um hinar himnesku kökur frú Ólafsson.
Síðan voru þau frú Gígja og Jónas læknir
tekin fyrir til annarrar umræðu.
Nú var það fröken Ágústa í bankan-
um, sem hreint og beint yfirgekk frúrnar,
því að hún vissi mest, og hún sannfærði
þær um það á svipstundu, að frú Gígja
væri mesti viðsjálsgripur, og það væri
áreiðanlega hennar sök, ef hjónabandið
væri kalt og tómlegt.
— Hún hefir alltaf verið svo stolt og
gikksleg, eins og allt hennar fólk, og svo
þetta vinnuleysi á heimilinu og óreiða á
alla kanta. Og svo er ég alveg viss um,
að hún er að daðra við nýja lækninn, þið
skiljið, hvern ég meina? (Fúrnar kinkuðu
tómum kollunum, þær vissu sem sagt ekki
meira en barn í vöggu). Ég hefi nokkr-
um sinnum séð þau saman, og þá er ég
illa svikin, ef þau eru ekki í sterkum sam-
drætti, svona augnaráð (hún dró djúpt
andann) og allt — nei, það leynir sér ekki
— ég er eldri en tvævetur.
Frúrnar samþykktu með þögn og biðu
með eftirvæntingu eftir fleiri staðhæfing-
um eða staðgóðum rökum. Þetta fór eitt-
svo notalega í taugarnar, var jafnvel
indælla en Mokka.
En fröken Ágústa sagði ekki meira, hún
starði dreymandi á reykinn úr sígarettunni
sinni, og hugsaði um, hvar Jónas væri
staddur núna.
Ein frúin gleymdi sér allra snöggvast,
og sagði upp úr hinni eftirvæntingarfullu
þögn:
— Það eru meiri sögurnar, sem ganga
í bænum út af siglingunni hennar Sillu
Bergmanns.
— Ha! sögðu frúrnar. Það var eins og
ein rödd hváði.
— Æi, segðu okkur ....
Frú Gígja teygði nakinn arminn upp
undan stungnu silkiteppinu og geispaði
innilega. Enn var nýr dagur fram und-
an, langur dagur — bara sofa frá því öllu.
Hún færði sig til í rúminu og lagði arm-
inn yfir rúm manns síns, svo langt, sem
hún náði. Kalt, óviðkunnanlega kalt. Það
var sjálfsagt langt síðan hann fór á fætur.
Klukkan í borðstofunni sló 11 slög. Það
var eins og úrskurður, sem hún varð að
hlíta. Hún studdi á bjöllu. Stúlka birtist
í dyrunum.
— Súkkulaði, sagði frúin.
Skömmu síðar stóð bakki á náttborðinu
hennar.
Frúin gretti sig.
— Þetta er svo þykkt og ógeðslegt, get-
ið þér aldrei lært að búa til súkkulaði,
Hanna?
— Það er búið að standa dálitla stund
á vélinni, ég hélt, að frúin hringdi fyrr,
svaraði stúlkan lafhrædd við afleiðingar
orða sinna. Frúin var alltaf svo úrill á
morgnana.
—-------Sæl, góða, sagði læknirinn, þeg-
ar hann kom inn í borðstofuna, hann
kyssti konu sína til málamynda.
— Hefurðu verið úti? spurði hann, eins
og hann væri að tala við sjúkling. Spurn-
ingin var óþörf, hann þekkti konu sína.
Læknirinn borðaði af góðri lyst, og á
meðan renndi hann augunum yfir Morg-
unblaðið. Hann las hratt, það var því lík-
ast, að hann væri í ákvæðisvinnu. Þegar
hann hafði lokið hundavaðslestri sínum á
Morgunblaðinu, sagði hann:
— Þá er það framsóknar-Moggi. Síðan
hélt hann lestrinum áfram.
Frúin borðaði lítið og horfði á mann
sinn með fyrirlitningu. Henni fannst það
gróft að hafa slíka matarlyst, — rudda-
skapur að borða svona fljótt, gleypa í sig
matinn eins og dýr, — dónaskapur að lesa
meðan matazt var, og svívirðilegt af hon-
um að tala ekki við hana.
— Þá er nú framsóknar-Moggi, það var
allt og sumt. Henni fannst hún vera mjög
ógæfusöm.
— En sá blessaður friður, sagði lækn-
irinn, braut pentudúkinn sinn klaufalega
saman og stakk honum inn í hringinn.
— Ég ætla að leggja mig svolitla stund.
Viltu svara, góða, ef hringt verður.
Hann gekk inn í svefnherbergið, það
var ekki búið að taka þar til, svo að hann
sneri frá, í borðstofunni yrði umgangur
á meðan verið væri að bera fram af borð-
inu og koma þar í lag eftir máltíðina, í
skrifstofunni var síminn, það var ekki í
annað hús að venda en viðhafnarstofuna,
þó bölvuð væri. Sófinn þar var of stuttur
til að liggja 1 honum, en læknirinn kunni
ráð við því, hann lá í honum að svo miklu
leyti sem hann entist, síðan lagði hann af-
*
4
4