Vikan - 21.12.1939, Blaðsíða 32

30
VIKAN, nr. 51, 1939
LÆKNISFRÚIN. Frh. af bls. 11.
eins og ég hefi hlaðið undir þig, og unnið
baki brotnu fyrir þér. Sannleikurinn er,
að ég hefi verið þér allt of góður. Þú ert
ekki manneskja til að launa það, sem þér
er gott gert.
Frúin var hnigin niður á stól og snökti
táralaust.
— Þú hugsar ekki mikið um heilsu
mína, Jónas.
— Heilsu þína! frussaði hann. — Það
gengur ekkert að þér nema aðgerðarleysi
og móðursýki, hvað ætli sé svo sem að þér,
þú ert vel byggð, og verður aldrei mis-
dægurt, svo að ég viti, og barn viltu ekki
eiga. Þú sviptir mig þeirri gleði eins og
raunar allri heimilisgleði.
Frúin gleymdi að vera fín..
— Það eru kannske barnaveiðar, sem
þú stundar hjá Ágústu?
Læknirinn dreirroðnaði, hann snerist á
gólfinu og varð blátt áfram hlægilegur
ásýndar.
— Þú ert . . . þú ert reglulegt úrþvætti,
og húskross, það ertu . . .
Hann rauk á dyr og rak sig á dyrastaf-
inn.
Frúin tók hendurnar frá andliti sínu,
það bar engin merki gráts. Hún spratt á
fætur, tók silkikoddann, er maður henn-
ar hafði notað sem hljóðdeyfir, tróð hann
undir fótunum og þeytti honum síðan út
í horn. Hún svipaðist um eftir einhverju
öðru til að tæta, rífa og troða á, en tímdi
ekki að eyðileggja neitt. --------
Frú Gígja reykti hverja sígarettuna eft-
ir aðra á meðan hún beið. Tíminn mjak-
aðist hægt áfram, tómur og eyðilegur.
Hanna hafði fært henni kaffi á bakka inn
í skrifstofuna, og þar stóð nú bakkinn enn,
klukkutíma seinna. Frúin hristi könnuna
og fékk sér kaldan dreitil neðan í bolla með
sígarettunni sinni.
Klukkan 17 Va hringdi hún til lækninga-
stofu einnar í bænum, þegar hún heyrði
röddina í símanum, lagði hún heyrnartólið
frá sér án þess að gefa sig til kynna.
— Ennþá, sagði hún. — Ég hélt, að
þessir nýju læknar hefðu ekki svo mikið
að gera, að þeir þyrftu að vera að dralla
á lækningastofunni, eftir að heimsóknar-
tíminn væri liðinn.
I sömu andránni datt henni snjöll hug-
mynd í hug. Hún hringdi aftur í sama
númerið.
— Sæll! Ertu þarna einn?
— Ekki ennþá, geturðu ekki hringt
ofurlítið seinna?
— Ferðu beint heim?
— Já, það er að segja — jú, ákvað hann
rösklega.
— Þá kem ég heim til þín, ég þarf að
tala við þig, þú verður kominn heim eftir
nokkrar mínútur — er ekki svo?
— Jú, en ...
— Ég kem, söng hún inn í símann, og
lagði heyrnartólið frá sér, áður en hann
gat lokið sínu máli.
Hún var mjög ánægð með sjálfa sig. Það
var einmitt ágætt, að hann var ekki einn,
annars hefði hann ef til vill aftekið, að hún
kæmi.
— Elsku Deddi, hann er svo barnalegur.
Frúin átti allt í einu annríkt, hún reis
upp úr legubekknum, sem hún hafði hvílt í,
skipti á kjólnum og dökkri „dragt“ ogljósri
blússu úr mjúku silki; hún snyrtaði andlit
sitt og hár, tók fram slæðu, hatt og
hanzka og stóð að lokum ferðbúin í svefn-
herberginu, föl og glæsileg, varir hennar
höfðu djarfan roða. Hún var smekkvís
kona, það hóf hana hátt í eigin augum.
Hún speglaði sig frá hvirfli til ilja, og
komst að sömu niðurstöðu sem endranær,
að hún líktist enskri hefðarkonu.
— Ég hringi á bíl, sagði hún, síðan
gekk hún inn í skrifstofuna og hringdi.
— BSR, var svarað í dimmum karl-
mannsrómi.
— Gjörið svo vel að senda bíl nú þegar,
til Jónasar Jónssonar læknis. Til frekari
skýringar tilgreindi hún heimilisfang.
Á meðan hún stóð við gluggann og beið
bílsins, kallaði hún fram til Hönnu. Hún
kom inn í dyrnar.
— Þér hugsið um kvöldverðinn eins og
venjulega, en þér skuluð ekki leggja á
borð fyrir mig. Það er óvíst, að ég verði
komin aftur fyrir þann tíma.
Nú heyrðist bílblástur úti, frúin hneigði
höfuðið í kveðjuskyni, og gekk í hraðara
lagi út úr stofunni.
Eggert læknir lauk sjálfur upp fyrir
gesti sínum. Það var ókyrrð í svip hans.
— Gjörðu svo vel.
Hann opnaði dyrnar að stofu þeirri, er
var í senn dagstofa hans og skrifstofa.
Hann var ókvæntur maður og bjó einn.
Stofan var skuggaleg, með.dökkum hús-
búnaði og þykkum gluggatjöldum, á skrif-
borðinu logaði á grænum lampa. Læknir-
inn kveikti annað ljós. Frú Gígja settist á
armstól við gluggann. Það var þokkafullt
seinlæti í hreyfingum hennar.
— Þú sagðist þurfa að tala við mig;
hann gleymdi að setjast og stóð fyrir fram-
an hana.
— Já, en það liggur ekki líf manns við,
að allt segist i einu andartaki. Rödd henn-
ar var djúp með sveiflandi undirhljóm, hún
var ekki alveg laus við sígarettuhæsi, en
það jók aðeins á töfra hennar.
— Seztu, sagði hún. Hann gerði svo, og
greip um stólbríkurnar með hvítum, hold-
grönnum höndum.
Frúin horfði á hendur hans, og hugsaði
um, hve maður hennar og Eggert væru
ólíkir menn. Þeir áttu víst fátt sameigin-
legt annað en þennan einkennilega, sam-
setta lyfjaeim, er fylgdi þeim, hvar sem
þeir voru.
— Hvers vegna kemur þú, þvert ofan
í það, sem ég hefi beðið þig? spurði hann
með ásökun í röddinni.
— Mig langaði til þess, svaraði hún blátt
áfram.
Honum geðjaðist víst mjög vel að svaxi
hennar, því að hann færði sig nær henni,
og tók þétt utan um báðar hendur hennar.
— Þú verður lika að sýna sjálfsafneit-
un, og sjá, hvert stefnir, ef við breytum
ekki eftir boðum skynseminnar.
Hún smeygði sér úr jakkanum, settist
á stólbríkina hjá honum, tók báðum hönd-
um um höfuð hans og vaggaði því hægt.
— Ég er á flótta frá einveru og skiln-
ingsleysi. Hún talaði í söngtón, en rétt á
eftir sagði hún sönglaust, borin uppi af
heitri gremju, óhugð, sem vakti gagn-
kvæman hrylling:
— Jónas meiðir mig.
Eggert þrýsti henni að sér í djúpri,
ómálga samúð. Um leið og hann fann til
með henni, undraðist hana og dróst að
henni á dularfullan hátt, var hún eðli hans
torræð gáta. Honum fannst hún koma úr
öllum áttum, í sífelldri mótsögn við sjálfa
sig, og þó sjálfri sér samkvæm í allri sinni
ósamkvæmni, einlæg og yfirdrepsfull, lát-
laus og íburðarmikil. Návist hennar rugl-
aði unga lækninn, sem vildi lifa heilbrigðu,
æsingalausu lífi.
— Ég veit, að þið eigið ekki vel saman,
en hann er maðurinn þinn . . .
— Nei, veiztu nú hvað, nú skaltu fá
að vita það sanna. Það er engin ástæða
til að leyna þig því, hvernig Jónas lifir . . .
---------Ef ég væri nú viss um, að þér
þætti vænt um mig, en stundum finnst mér,
að ég sé aðeins verkefni fyrir þig.
— Verkefni?
— Já, að þú hafir of lítið fyrir stafni,
og því sé ég eins konar dægradvöl fyrir
þig, úrræði til að eyða tímanum, án þess að
þér leiðist alltof mikið.
— Flónið þitt, elsku Deddi, sagði hún
og kyssti hann á augun.
— Nei, við tvö eigum saman, við erum
tvíburasálir. Hér eftir ætla ég að koma
oft til þín, ég ætla að eiga hér annað heim-
ili. Nei, hér hjá þér á ég heima.
---------Hún gekk um stofuna og lag-
færði ýmislegt. Hún taldi sér trú um, að
sér liði aldrei fullkomlega vel, ef eitthvað
færi öðru vísi en vera bæri í nálægð henn-
ar. Hér vantaði líka blóm, afskomar, ilm-
andi rósir.
— Hver tekur til hjá þér? spurði hún.
— Konan í kjallaranum.
— Konan í kjallaranum. Þú þarft að fá
liðlega stúlku til að taka til hjá þér.
— Henni kemur vel að fá aura.
Við því þagði hún.
---------Þegar þau sátu aftur saman
í sófanum spurði hann:
— Ertu ekki hrædd við orðróminn, get-
sakimar, dóma mannanna?
— Umtal getur maður ekki forðazt, en
fólk veit pjaldnast sannleikann. Hvað veit
það um mig? Það væri kynleg tilviljun,
ef það vissi hið sanna um mitt líf.
— Samt hlýtur þú að sjá, að þú teflir
djarft um mannorð þitt, ef þú kemur oft
til mín.
Hún brosti glettnislega.
— Það er ég ekki viss um, þú ert læknir.
— Hverju breytir það ?
— Hefurðu ekki heyrt það, að læknis-
frúin fer alltaf til nágrannalæknisins.