Vikan - 21.12.1939, Blaðsíða 30

28
VIKAN, nr. 51, 1939
marraði svo óþægilega í mér við hverja
minnstu hreyfingu, að félagamir gerðu
napurt gys að mér. Nú fengi ég meðal ann-
ars færi á að eignast mjög vænt skinn-
vesti. Þegar félagar mínir kæmu næst og
dustuðu mig til í þeim tilgangi að láta
marra í mér, þá skyldi ég ekki þola þeim
það.
Ég fer tvær, ég fer þrjár ferðir til borg-
arinnar, ekkert ber til tíðinda. Þegar ég var
að leggja af stað frá Cottage-stöðinni í
f jórða skipti sté ung kona upp í vagninn og
fékk sér sæti í stýrisvagninum. Hún var í
brúnni loðskinnkápu. Þegar ég fór fram-
fyrir til þess að taka á móti fargjöldunum,
leit hún á mig stórum augum. Hún var
kornung og lagleg, með blá, einkar sak-
leysisleg augu.
— Veslingurinn, þér eigið eftir að verða
mjög óttaslegin í dag, hugsaði ég. — En
þér hafið víst gert eitthvað fyrir yður, og
nú á að hegna yður fyrir það. Ég skal
annars með ánægju bera yður inn í lyfja-
búðina.
Við runnum af stað til borgarinnar. Ég
varð þess brátt áskynja, að stýrimaðurinn
tók frúna tali. Hvað gat hann verið að
segja henni ? Þar að auki hafði hann ekkert
leyfi til þess að spjalla við farþegana með-
an hann stóð við stýrið. Ég sé, mér til
stórrar undrunar, að frúin flytur sig nær
honum, og hlustar á hann með áfergju.
Við rennum áfram, lengra, lengra, stöðv-
um andartak, tökum fólk í vagninn, stöðv-
um aftur, hleypum fólki af vögnunum. Allt
gengur sinn vana veg. Við nálgumst Mon-
roe-götuna. Ég hugsa með mér: — Þessi
ungi sérvitringur hefir valið heppilegan
stað. Monroe-homið er rólegt, og engin
hætta er á, að honum verði aftrað frá að
stíga niður í opið. Og ég hugsa ennfremur
um það, að ég hafði oft séð starfsmenn
brautarfélagsins standa í þessum opum, ef
eitthvað þurfti að lagfæra í neðanjarðar-
þræðinum. En skyldi einhver finna upp á
því að standa upp úr opinu, þegar vagnarn-
ir rynnu yfir, þá yrði hann einungis nokkr-
um þumlungum styttri eftir á. Ásinn frá
stýrishandfanginu, sem gengur niður að
rafþræðinum, mundi stífa höfuð hans frá
bolnum.
Þar eð Monroe-gatan var næsta gata,
gekk ég fram á stýrisvagninn.
Hvorki stýrimaðurinn né frúin mæltu nú
orð af vörum. En ég veitti því eftirtekt, að
stýrimaðurinn kinkaði kolli, eins og til að
samþykkja eitthvað, svo horfði hann fram
fyrir sig og ók með fullum hraða. Og það
var Stóri-Pat, írlendingurinn, sem stýrði
þá hjá mér.
— Doka hér! sagði ég á mínu vana-
lega slarkaramáli. Það þýðir: Akið ögn
hægar. Ég kom nefnilega auga á svartan
depil á miðri brautinni. Það gat verið
mannshöfuð, sem stóð þarna upp úr jörð-
inni. Ég sá líka, að frúin hafði stöðugt
augun á sama deplinum og hélt sér fast í
sætið. Hún er farin að ókyrrast yfir því,
að slys geti átt sér stað, hugsaði ég. Hvað
skyldi hún þá taka til bragðs, þegar hún
sér, að það er eiginmaður hennar, sem er
að láta lífið.
En Stóri-Pat hægði ekki á ferðinni. Ég
kallaði til hans, að það væri maður í opinu
— en engin breyting. Við sáum nú glöggt
höfuðið. Það var ungi galgopinn, sem stóð
í holunni og sneri andlitinu að okkur. Þá
setti ég lúðurinn á munn mér og gaf hátt
stöðvunarmerki. Pat ók með sama hraða,
innan fjórðungs úr mínútu mundi verða
slys. Ég sló í bjölluna svo húnhringdi,hljóp
fram eftir vagninum og náði í hömluna.
En það var um seinan. Vagnarnir voru
runnir yfir opið áður en þeir stöðvuðust.
Ég stökk niður. Mér var afar órótt, og
hugsaði ekki um annað en taka hvern þann
fastan, sem sýndi mótþróa. En ég steig
strax upp í stýrisvagninn, og gat ekki
staðnæmst. Stýrimaðurinn var líka ráð-
villtur. Hann spurði út í bláinn, hvort mað-
ur hefði verið í opinu, og hvernig það hefði
viljað til, að hann hefði ekki stöðvað. Unga
frúin hrópaði: — Óttalegt! Óttalegt! Hún
var náföl í andliti og hélt sér í bekkinn með
krampakenndum tökum. En hana svimaði
ekki, og hún sté litlu síðar út úr vagninum
og fór leiðar sinnar. — Það þyrptist þarna
saman fjöldi fólks. Við fundum höfuð hins
látna undir aftasta vagninum, en líkaminn
var eftir í opinu. Ásinn frá vélinni hafði
smeygst undir höku hans og svift höfðinu
með sér. Við bárum hinn látna út fyrir
brautina og lögregluþjónn kom þangað til
GLEÐILEG JÓL!
Kjötbúðin Borg.
GLEÐILEG JÖL!
Tóbaksverzl. London.
GLEÐILEG JÖL!
Verzlunin Áfram.
GLEÐILEG JÓL!
Verzlun Sigurðar Halldórssonar
Öldugötu 29.
GLEÐILEGRA JÖLA!
óskar öllum viðskiptavinum sínum
Efnalaug Reykjavíkur.
þess að flytja hann burtu. Lögregluþjónn-
inn skrifaði hjá sér fjölda af nöfnum, og
allir farþegarnir báru mér vitni um, að ég
hefði hringt og flautað og loks gripið höml-
una. Að öðru leyti bar okkur vagnstjórun-
um að gefa skrifstofu okkar skriflega
skýrslu.
Stóri-Pat bað mig að Ijá sér hníf. Ég
misskildi hann og kvað nú nógu mikið slys
hafa hent. Þá brosti Stóri-Pat og sýndi
mér skammbyssu til merkis um það, að
hann ætlaði ekki að nota hnífinn til neins
flónskuverks, heldur til einhvers annars.
Þegar hann hafði fengið hnífinn kvaddi
hann mig, með þeim orðum, að hann gæti
ekki lengur verið í þjónustu félagsins. Þar
með fór hann leiðar sinnar. Það voru engin
ráð fyrir mig önnur en að taka að mér
vagnstjórnina niður að stöðinni. Nú stóðu
margar vagnalestir bak við mig, sem höfðu
náð mér þarna og biðu þess, að ég kæmist
af stað. Og af því ég hafði ofurlitla æfingu
í stjórn vélarinnar, gekk það slysalaust.
Kvöld eitt milli jóla og nýárs hafði ég
frí og labbaði þá til og frá um borgina.
Þegar ég kom að járnbrautarstöðinni ráf-
aði ég þar inn, og tók að athuga umferð-
ina. Ég gekk alla leið út að vagnstéttinni
og sá eina lest, sem var í þann veginn að
leggja af stað. Skyndilega er nafn mitt
nefnt og maður stendur á einum vagnpall-
inum og kallar til mín. Það var Stóri-
Pat.
Örlítil stund leið, áður en ég bar kennsl
á hann. Hann var í fínum fötum og hafði
losað sig við skeggið. Ég kallaði upp, en
ekki hátt. — Uss, ekki svona hátt!
— Hvernig fór annars með málið?
spurði Pat.
— Við höfum verið yfirheyrðir, svaraði
ég, og það er leitað að þér.
Pat mælti: — Ég fer til Vesturríkjanna.
Hvað hefir maður við að vera héma? Sjö
til átta dali á viku, en af því fara fjórir í
fæði og húsnæði. Ég tek mér land, gerist
bóndi. Það segir sig sjálft, ég hefi pening-
ana. Ef þú vilt vera með, skulum við ná
okkur í búsældar jörð úti við Frisco.
— Ég get ekki farið, svaraði ég.
— Já, eftir á að hyggja, úr því ég mundi
fPeftir því, hérna er hnífurinn þinn. Þakka
^.-þér fyrir lánið. Nei, sjáðu til, það er eng-
? inn framtíðar vegur að vera við sporvagn-
ana. Ég hefi nú verið þar í þrjú ár, og
ekki haft efni á að skipta um föt fyrr en
nú. —
Lestin blés til brottferðar.
— Jæja, vertu sæll, sagði Pat. —
Heyrðu, hvað fékkstu hjá manninum, sem
við ókum yfir?
— Tíu dali.
— Það fékk ég líka. — Nú, hann borg-
aði reyndar ríflega. En konan var betri.
— Konan?
— Já, unga konan. Við höfðum lítils-
háttar skipti. Og hún gerði enga rekistefnu
út af því, hvort það voru eitt eða tvö
þúsund, því að hún vildi losna við manninn.
— Það eru hennar peningar, sem gera
mér kleift að hefja nú léttara líf.