Vikan - 25.04.1940, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 17, 1940
5
ennfremur ætlað að viðhalda og auka dýra-
stofninum í búrunum, og er skipið útbúið
á ýmsa lund 1 tilliti til þess. í afturlestinni
er mikil vatnsþró til að geyma í lifandi
sævardýr, er flytja á til búranna. Þegar
komið er að landi, eru þessar „lifandi
bráðir“ settar í mikla, vatnshelda seglbelgi
og síðan ekið á vörubíl til áfangastaðarins.
Þar er þeim komið fyrir í ,,biðstofu“ á
milli búranna. Síðan ganga dýrafræðingar
úr skugga um það, hvort þessi tilvonandi
,,fósturböm“ þeirra séu haldin nokkrum
skaðvænum sjúkdómum, því að ef svo er
verða þau tafarlaust „borin út“. Eftir
þessa rannsókn er ákveðið í hvort búrið
fiskurinn skal látinn, lokan dregin upp, og
svo syndir hann í sitt framandi framtíð-
arheimili. Lífseigla sumra sjávardýra er
undraverð. Framkvæmdarstjóri lagardýra-
búrsins, McBribe, nefnir mér þetta dæmi:
Sjómenn höfðu tekið 3 m. langan hákarl
í dragnet og fleygt honum í f jöruna, þegar
þeir drógu netið á land. En í því bar þar
að vörubílstjóra, sem hugkvæmdist, að lag-
ardýrabúrið hefði kannske þörf fyrir þessa
skepnu, svo að hann snaraði hákarlinum
upp á bílinn, ók með hann 30 kílómetra
og fór að engu óðslega. Að vísu var blessuð
skepnan orðin all-þjökuð eftir ferðalagið,
en brátt varð hún þó í fullu f jöri og fæddi,
daginn eftir, níu sprellfjöruga' kálfa.
Williams skipstjóri heilsar mér vingjarn-
lega með handabandi. Við förum strax af
stað, og „Marsvínið" stefnir á Atlants-
hafið.
Um borð í „Marsvíninu“ hitti ég
skemmtilegan mann, Ilia Tolstoy greifa.
Hann er ákaflega frægur fyrir það, hvað
hann er duglegur að veiða lifandi sædýr.
Aðferð hans er einstök: hann deyfir bráð-
ina. Sjálfur hefir hann búið til sérstaka
sprautu til þess. Deyfilyf hans verka fljótt.
Mínútu eftir að deyfisprautunni hefir verið
stungið í hákarl flýtur hann meðvitundar-
laus í vatnsskorpunni.
Sérstaklega hafði ég gaman af, þegar
Williams skipstjóri sagði mér frá því,
hvernig þeir fóru að veiða höfrunga. Einu
sinni rákust þeir á þrjá höfrunga, karldýr,
kvendýr og unga, sem voru að leik sínum
í fljótsmynninu. Þeir settu strax þrefalt
hákarlanet fyrir mynnið, en höfrungarnir
urðu hræddir og tóku á rás. Karldýrið
slapp í gegnum netin þrjú, kvendýrið í
gegnum tvö, en sneri aftur til ungans, sem
ekkert komst, og þau náðust bæði.
Því næst voru höfrungarnir fluttir í
lagardýrabúrið og virðast una hag sínum
hið bezta. En Williams ætlar ekki að hætta
fyrr en hann hefir veitt karldýr líka.
Kvölds og morgna hringir bjalla í lag-
ardýrabúrinu, og þá þyrpast öll dýrin til
umsjónarmannanna til að fá fæðu. Flest
sædýrin eru orðin svo tamin, að þau borða
úr lófa umsjónarmanna.
Svona er lífið í stærsta lagardýrabúri
heimsins. Fiskarnir hafa að vísu ekki sama
frelsi og áður, því að alltaf horfir einhver
á þá, en þeir svelta áreiðanlega ekki og
verða aldrei veiddir á öngul.
Höfrungurinn stekkur hátt upp í loftið til að taka við fæðunni. Þetta er stærsti, tamdi hvalurinn,
sem náðst hefir lifandi.
Það er eins og höfrungurinn sé alltaf hlæjandi. Að minnsta kosti hlakkar hann til að fá bita.
Það er farið með dýrin í lagardýrabúrinu eins og ungbörn. Dýralæknar taka þau upp úr kerinu
og hreinsa þau. Hér er verið að hreinsa skjaldbölui.