Vikan - 25.04.1940, Blaðsíða 16

16
VIKAN, nr. 17, 1940
hann vantaði til dæmis peninga í heiman-
mund dóttur sinnar, og svo greip hann síð-
asta ráðið, hvíslaði nokkrum orðum í eyra
Brasilíumannsins og peningarnir streymdu
inn til hans frá óvinum Englands. En það
var líka annar maður, sem hafði tal af
,,gamminum“. Að einhverju leyti hafði hin-
um háa, fáskipta Murray majór grunað
hinn hræðilega sannleika í þessu máli, og
kvöldið fyrir árásina, þegar þeir gengu
niður að ánni, tilkynnt hershöfðingjanum
skýrt og greinilega, að hann yrði að segja
af sér strax, því að annars yrði hann leidd-
ur fyrir herrétt sem sá svikari, er hann
væri. St. Clare hershöfðingi hélt samræð-
unum áfram, þangað til þeir komu niður
að skóginum við brúna, og þar við streym-
andi fljótið og sóllýsta pálmana, — ég get
séð það alveg fyrir mér, — dró hershöfð-
inginn sverð sitt úr slíðrum og rak majór-
inn í gegn.
Vegurinn lá yfir hæðardrag, þar sem
einmanaleg skógarrjóðrin sýndust yfír-
náttúrlegar verur í daufri tunglskinsbirt-
unni. Flambeau hlustaði á í ömurlegu
skapi.
— St. Clare var bölvaður refur, og hann
hefir kannske aldrei verið jafn kaldrifjað-
ur og íhugull, eins og þegar Murray lá
dauður við fætur hans, — og honum brá
ekkert, þegar hann uppgötvaði, að sverðið
hans hafði brotnað. Hann skildi strax, að
oddurinn af því var í líflausum líkama
Murrays. Hann hafði drepið óvin sinn, en
ekki fengið hann til þess að þegja. Allt í
einu hugkvæmdist hónum ráð, og það var
að skapa blóðugan haug af dauðum líköm-
um, til að fela þennan eina í. Þess vegna
sendi hann útverðina út í opinn dauðan.
Flambeau kom auga á hlýlegan ljós-
glampa bak við svartan, kaldan skóginn,
en Pater Brown tók ekki eftir neinu, svo
niðursokkinn var hann í söguna.
— Þeir höfðu möguleika til betri úrslita
á þessu brjálæðislega áformi, ef að þeir í
byrjun hefðu hafið árásina á hæðina. En
í stað þess neyddi þessi djöfull þá til að
vera í mýrarfeninu, þangað til líkin af þeim
lágu í hrúgum. Ég held sjálfur persónu-
lega, að sá maður, sem var trúlofaður
dóttur St. Clare, hafi grunað, hvernig í
öllu lá.
— En dauði Oliviers og hershöfðingj-
ans, hvernig útskýrið þér það? spurði
Flambeau.
— Oftast nær gaf Olivier föngum sín-
um frelsið aftur, svaraði presturinn, og í
þessu tilfelli gaf hann þeim öllum frelsi.
— Öllum nema hershöfðingjanum, sem
hann hengdi, skaut Flambeau inn í.
— Hann gaf þeim öllum frelsi, endur-
tók presturinn.
Dökkar brýrnar á Flambeau hrukkuð-
ust. — Ég skil yður ekki, sagði hann.
— Það er einn hlutur enn þá, sagði
Pater Brown lágt. Ég sé mynd ljóslifandi
fyrir sjónum mínum. Herbúðir, sem í sól-
arupprás eru að taka sig upp. Brasiliskir
hermenn standa fylktu liði. Olivier stendur
með barðastóra hattinn sinn í hendinni og
kveður versta óvin sinn, sem hann er ný-
búinn að gefa frelsið aftur. Gamli, þokka-
legi hermaðurinn stendur fyrir framan
herinn sinn og þakkar í nafni allra her-
mannanna. Trumbuslátturinn hefst og
Brasilíuherinn marsérar burtu. Englend-
ingarnir standa eftir, stífir eins og mynda-
styttur, og þegar síðasti hljómurinn frá
óvinunum deyr út, kemur óeirð í ensku
raðirnar og------
Flambeau hrökk við. — Ó, kallaði hann,
— þér haldið þó ekki, að-----
— Jú, svaraði Pater Brown, — ég held,
að það hafi verið Englendingur, sem
smeygði reipinu um hálsinn á St. Clare,
og ég held, að það hafi verið sami maður-
inn, sem setti hringinn á fingur dóttur
hans.
Ljósglætan, sem Flambeau hafði tekið
eftir, varð sterkari. Þegar þeir komu upp
á hæðina, sáu þeir, að hún stafaði frá lítilli
krá. Þeir heyrðu hlátur og glaðværar
raddir.
— Ég ætti kannske að bæta því við,
sagði Pater Brown, að ensku hermennirnir
sóru þess dýran eið að opinbera aldrei
sannleikan viðyíkjandi St. Clare. Ef til vill
reyna þeir að gleyma honum. — Guð hjálpi
þeim til þess. Eigum við ekki líka að reyna
að gleyma?
— Jú, svaraði Flambeau ákveðið og
gekk hratt í áttina til kráarinnar. Fyrir
framan innganginn stanzaði hann snögg-
lega.
— Hver andskotinn, varð honum að
orði, og benti á tréskilti ofan við dyrnar:
— Brotna sverðið.
— Áttuð þér ekki von á þessu, spurði
presturinn. — St. Clare er dýrðlingur
þessa héraðs. Helmingurinn af öllum göt-
um og krám eru nefndar eftir honum.
— Ég hélt, að við værum lausir við
þetta ómenni, svaraði Flambeau og skirpti
út úr sér.
— Þeir verða aldrei lausir við hann í
Englandi, sagði presturinn og laut höfði.
— Marmara líkneskin af honum munu allt-
af verða til að vekja aðdáun ungra, trú-
gjarnra drengja. Og grafreitur hans mun
í hundruð ára ilma af blómum, og milljónir
manna, sem aldrei hafa þekkt hann, munu
elska hann eins og föður. Hann verður til-
beðinn eins og dýrðlingur, og sannleikur-
inn kemur aldrei í ljós dagsins. — Ég hefi
tekið ákvörðun mína. — Ég var búinn að
heita því við sjálfan mig, að ef hnjóðað
hefði verið í Oberst Claney, Kaptejn Keith,
Olivier eða nokkurn annan í grafskrift St.
Clare, þá hefði ég opinberað sannleikan,
en ef aftur á móti að grafskriftin léti sér
nægja að hrósa St. Clare óréttilega, þá
ætlaði ég að þegja. — Og það ætla ég að
gera.
Þeir gengu inn í vinalega krána, sem
öll var prýdd myndum af St. Clare, og
fengu sér þægileg sæti.
— Það er kalt, sagði Pater Brown, —
við skulum fá okkur vín.
— Hvað segið þér um koníak? spurði
Flambeau.
ÆSKAN. Framh. af bls. 8.
„Hvernig fór?“ spurði Lucille. „Samdi
ykkur Bill ekki? Eru þetta Frances og
Eddie þarna yfir frá?“
„Ég veit það ekki. Hann varð að fara.
Átti að hafa svo mikið undir mánudaginn.“
„Hann er rétt í þessu á gólfinu hjá Dot-
tie Leggett. Delroy er að setja sveskju-
steina niður á bakið á henni. Þetta eru
Frances og Eddie þarna yfir frá.“
„Þessi Bill er meiri karlinn.“
„Nú, hvernig? Hvað meinarðu?“ sagði
Lucille. Edna tottaði sígarettuna og sló
svo af henni öskuna.
„Nokkuð blóðheitur, finnst mér.“
„Bill Jameson?“
„Nú,“ sagði Edna, „ég slapp þó ósködd-
uð. En ég ætla að biðja þig að halda hon-
um frá mér í framtíðinni."
„Jæja, alltaf heyrir maður eitthvað
nýtt,“ sagði Lucille Henderson. „Hvað er
Harry nú að lóna? Við sjáumst seinna,
Edna, bless.“
Þegar Edna var búin með sígarettuna,
fór hún inn. Hún gekk hratt, beint upp
stigann og inn í herbergi móður Lucille
Henderson, þar sem drekkandi og reykj-
andi æsku var meinaður aðgangur. Hún
var uppi í nærri tuttugu mínútur. Þegar
hún kom niður, fór hún beint inn í dag-
stofuna. William Jameson yngri sat,
ásamt fleiri strákum á gólfinu skammt frá
þeirri litlu, ljóshærðu, og hélt á glasi í
hægri hendi, en hafði fingur vinstri hand-
ar uppi í eða fast við munninn. Edna sett-
ist í stóra, rauða stólinn. Enginn hafði sezt
þar. Hún opnaði töskuna sína, tók upp úr
henni lítið sígarettuveski, sett steinum, og
fékk sér eina af tíu eða tólf sígarettum,
sem í því voru.
„Hæ!“ kallaði hún og klappaði með
sígarettunni á stólbríkina. „Hæ, Lucill!
Bobby! Reynið að finna eitthvað betra í
útvarpinu! Hver haldið þið, að geti dans-
að eftir þessu gauli!“
Úr annálum.
1710. Á Vestfjörðum sáu tveir menn,
sinn í hvorum firði, sama morgun fyrir
dag, teikn á lofti í miðmundastað, því líkt
sem væri kross rauður og við hann engils-
mynd með sverð í hendi; leið það þar frá
til vesturs. Vildi annar maðurinn, er það
sá, kalla á heimilisfólk sitt og láta það sjá
teiknið, og gekk til þess inn aftur í bæinn
skyndilega, en er hann kom út aftur var
teiknið liðið af himninum, og sá hann það
ekki meir.
(Vallaannáll).
1 Oyo í Nigeria álíta íbúarnir höfðingja
sinn skynsamasta og menntaðasta mann
í Vestur-Afríku. Samt hefir enginn séð
framan í hann, því að hann gengur alltaf
með blæju fyrir andlitinu.