Vikan - 25.04.1940, Blaðsíða 8

8
VTKAN, nr. 17, 1940
Ég þekki það. Ég hefi komizt í kynni við
það svipað.“ ,,Ja-há.“ „Hvaða fugl skrif-
aði það?“ spurði Edna.
Hlátursköllinn kváðu aftur við i kring-
um þá litlu ljóshærðu. ,,Ha?“ sagði Jame-
son. „Hver skrifaði það?“ „Ég veit þáð
ekki. John Ruskin.“ „Jæja,“ sagði Edna.
„Þarna fenguð þér það.“ „Hvað segið
þér?“ „Ég sagði, þarna fenguð þér það.
Ég á við, að það sé vont að skrifa um
þetta.“ „O-já. Það býst ég við.“
„Á hvað eruð þér að horfa?“ spurði
Edna. „Ég þekki mest af þessu dóti hér
í kvöld.“ „Ég?“ sagði JameS. „Engan. Ég
var kannske að hugsa um að ná mér í eitt-
hvað að drekka.“
„Ö! Það var einmitt það, sem ég var að
hugsa.“
Þau stóðu samtímis upp. Edna var hærri
en Jameson, og Jameson var lægri en
Edna. „Ég held, að það sé eitthvað út á
„altaninu“,“ sagði Edna. „Ég er ekki alveg
viss. Við getum gáð að því. Við höfum
gott af því að fá okkur frískt loft.“
„Allt í lagi,“ sagði Jameson.
Þau gengu út á svalirnar. Edna gekk
lítið eitt álút og burstaði ímyndaða ösku
af því, sem verið hafði kelta hennar frá
því klukkan átta um kvöldið. Jameson elti
hana, en horfði stöðugt aftur fyrir sig og
nagaði vísifingur hægri handar. Svalirnar
á húsi Hendersons voru ekki nógu vel upp-
lýstar til þess, að hægt væri að lesa, sauma
eða ráða krossgátur. Um leið og Edna
opnaði hurðina, heyrði hún lágt hvískur
úr dimmu horninu vinstra megin. En hún
gekk beint fram á svalirnar, hallaði sér
þungt fram á hvítt handriðið, andaði djúpt
og leit svo til Jamesons. „Mér heyrðist ein-
hver vera að tala,“ sagði Jameson. „Uss!
Er þetta ekki dásamlegt kvöld? Dragið
þér bara andann djúpt.“ „Ja-á. Hvar er
sullið. Ég meina það skozka?“ „Bíðið
augnablik,“ sagði Edna. „Andið þér djúpt.
Aðeins einu sinni.“ „Já, ég gerði það. Kann-
ske það sé þetta þarna.“ Hann gekk yfir
að borðinu. Edna sneri sér við og horfði
á hann. Hún sá hann lyfta einhverju og
setja það á borðið aftur. „Allt búið!“ kall-
aði Jameson. „Uss! Ekki svona hátt! Kom-
ið hérna augnablik.
Hann kom aftur til baka.
„Hvað er að?“ spurði hann. „Horfið þér
bara á himininn," sagði Edna. „Já. Það er
einhver að tala þarna yfir frá, er það
ekki?“ „Já, kjáni.“ „Hvað segið þér,
kjáni?“ „Það eru einhverjir' sem vilja vera
einir,“ sagði Edna. „Nú, já. Ég skil.“ „Ekki
svona hátt. Hvað munduð þér segja, ef ein-
hver eyðilegði það allt fyrir yður.“
„Já, auðvitað,“ sagði Jameson.
„Ég held ég mundi drepa hann, munduð
þér ekki gera það líka?“
„Ég veit það ekki. Jú, ég býst við því.“
„Hvað gerið þér, þegar þér eruð heima
um helgar?“ spurði Edna. „Ég? Ég veit
það ekki.“ „Fylgist dálítið með, ha?“
„Ha? Ég skil ekki?“ „Takið þátt í skemmt-
unum og svoleiðis." „Nú. Ég veit ekki.
Ekki svo mjög mikið.“
„Eitthvað vitið þér þó,“ sagði Edna
snögglega. „Þér minnið mig svo mikið á
strák, sem ég var svo mikið með í fyrra
sumar. Ég meina í útliti o. s. frv. Barry
var hér um bil alveg eins og þér í vexti.
Þér vitið —- grannur, en þó sterklegur."
Á ?“
ff-n- •
„Mhm. Hann var málari. Ó guð minn!“
„Hvað er að?“ „Ekkert. Ég get bara
aldrei gleymt því, þegar hann vildi fá að
mála mynd af mér. Hann sagði oft við
mig — grafalvarlegur: „Eddie, þú ert ekki
falleg á almennan borgaralegan mæli-
kvarða, en það er eitthvað í andlitinu á
þér, sem mig langar til að ná.“ Hann sagði
þetta grafalvarlegur. Ég sat aðeins fyrir
hjá honum í þetta eina skipti.“
„Já,“ sagði Jameson. „Ég gæti annars
farið inn og náð í eitthvað —.“
„Nei,“ sagði Edna, „við skulum bara fá
okkur sígarettu. Það er svo yndislegt
hérna, rómantískar raddir og allt svo-
leiðis.“
„Ég held ég hafi ekki neina á mér, en
ég held ég eigi eitthvað inni.“
„Nei, það gerir ekkert,“ sagði Edna. „Ég
hefi sígarettur hérna.“ Hún opnaði tösk-
una sína og tók upp úr henni lítið svart
veski, sett steinum, opnaði það og bauð
Jameson eina af þrem sígaretturp, sem í
því voru. James tók eina og gat þess um
leið, að eiginlega ætti hann að fara að fara,
hann þyrfti að vera búinn með þennan
stíl fyrir mánudaginn. Að lokum fann hann
eldspýturnar og kveikti.
„Ó,“ sagði Edna, „það er allt of snemmt
að fara strax. Sáuð þér annars Doris
Leggett?"
„Hver er það?“
„Ósköp lítil, frekar ljóshærð. Var einu
sinni mikið með Peter Ilesner. Þér hljótið
að hafa séð hana. Hún sat á gólfinu eins
og hún er vön, og skríkti af hlátri.“
„Er það hún? Þekkið þér hana?“ spurði
Jameson.
„Svona dálítið," sagði Edna. „En við
höfum aldrei verið mikið saman. Ég þekki
hana eiginlega mest af því, sem Peter Iles-
ner hefir sagt mér frá henni.“ „Hver er
það?“ „Peter Ilesner? Þekkið þér ekki
Peter? Góður strákur. Hann var um tíma
mikið með Doris Leggett. Og að mínu áliti
fór hún illa með hann. Skammarlega illa.“
„Hvernig?“ spurði Jameson. „Hvað eigið
þér við?“
„O, við skulum sleppa því. Þér vitið,
hvernig ég er. Ég tala aldrei um það, sem
ég er ekki alveg viss um, — aldrei. En ég
trúi því ekki, að Peter hafi skrökvað að
mér.“
„Hún er smart, finnst yður ekki?“ sagði
Jameson.
„Doris?“ sagði Edna. „Ég býst við, að
hún gangi í augun á karlmönnunum. Ég
veit það ekki. En ég held mér þætti hún
laglegri, ef hárið á henni væri eðlilegt. Mér
finnst litað hár alltaf einhvern veginn til-
gerðarlegt, einkum við dagsljós. Ég veit
ekki. Það getur verið, að það sé vitleysa.
Þetta gera víst flest allar stelpur. Jeri-
mías! Ég þori að veðja, að pabbi mundi
gera út af við mig, ef ég kæmi svoleiðis
heim! Þér þekkið ekki pabba. Hann er ægi-
lega gamaldags. Annars held ég, satt að
segja, að ég mundi aldrei gera það, ef á
ætti að herða. En maður getur stundum
tekið upp á alls konar vitleysu, eins og þér
vitið. Jerimías! Það mundu fleiri en pabbi
verða vondir! Ég held, að Barry mundi
líka gera út af við mig, ef ég’ gerði það
nokkurn tíma!“
„Hver?“ spurði Jameson.
„Barry, — strákurinn, sem ég var að
segja yður frá.“
„Er hann héma í kvöld?“
„Barry? Guð minn góður, nei! Mér er
sem ég sjái Barry á svona stað. Þér þekk-
ið ekki Barry.“
„Er hann í háskólanum?"
„Barry? Hann var það. 1 Princeton. Ég
held, að Barry hafi klárað þrjátíu og fjög-
ur! Minnir mig. Ég hefi eiginlega ekki séð
hann síðan í fyrrasumar. Ekki svo heitið
geti. 1 boði og þess háttar. En ég passaði
mig alltaf að líta eitthvað annað, þegar
hann leit á mig, eða þá að ég fór fram.
„Ég held, að yður lítist vel á hann,“
sagði Jameson. „Mhm. Einu sinni. Að vissu
leyti.“ „Hvernig meinið þér?“ „Sleppum
því. Ég vil síður tala um það. Hann krafð-
ist of mikils af mér, það var all of sumt.“
„Nú?“ sagði Jameson. „Ég er ekki tepru-
leg, eða neitt svoleiðis. En ég hefi sett mín
eigin takmörk, sem ég reyni að standa við
eftir því sem ég get.“
„Gáið að; þetta handrið er ekki traust,“
sagði Jameson.
„Það er ekki þar fyrir,“ sagði Edna, -,,ég
get ósköp vel skilið strák, sem hefir spand-
erað á mann peningum allt sumarið í bíó-
miða, kaffihús og svoleiðis. Ég get ósköp
vel skilið, að honum finnist hann eiga eitt-
hvað skilið í staðinn. En ég er ekki svo-
leiðis. Ég er víst ekki þannig gerð. Það
verður að vera í alvöru fyrst, skiljið þér.
Ást og allt svoleiðis."
„Já, en nú ætti ég ei’nlega að fara. Ég
þarf að klára þennan stíl fyrir mánudag-
inn. Ég ætti ei’nlega að vera farinn fyrir
löngu. Ég held, ég ætti ei’nlega að fara
inn og ná mér í eitthvað að drekka og
fara svo heim.“
„Já,“ sagði Edna. „Farið inn.“
„Ætlið þér ekki að koma líka?“
„Rétt strax. Farið á undan.“
„Jæja. Við sjáumst aftur,“ sagði Jame-
son. Edna hallaði sér fram á handriðið.
Hún kveikti sér í síðustu sígarettunni. Inni
hafði einhver opnað fyrir útvarpið. Hás
kvenmannsrödd söng viðlagið úr nýrri
revyu, sem jafnvel sendisveinarnir voru
farnir að blístra. Engar hurðir skella eins
harkalega og altanhiu'ðir.
„Edna!“ kallaði Lucille Henderson.
„Halló, halló,“ sagði Edna. „Halló,
Harry. Hvað segið þið?“
„Bill er inni,“ sagði Lucille. „Viltu ná í
eitthvað handa mér að drekka, Harry?“
„Undir eins.“
Pramh. á bla. 16.