Vikan - 04.07.1940, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 27, 1940
Framhaldsaga eftir EDQAR WALLACE
Henni var ýtt út í eitt hom lyftunnar. Fyrir
framan hana stóð hár, velbúinn maður. Hann var
berhöfðaður og hárið var sléttgreitt og fituborið.
Hátt ennið, amamefið og festuleg hakan bám
vott um ættgöfgi. Augun voru blá og lágu djúpt,
varimar þunnar og kinnbeinin sýnileg, þótt þau
væm ekki sérlega há, í sólbmnnu andlitinu. Öllu
þessu tók hún eftir við fyrstu sýn. Hún braut
heilann um hver hann gæti verið, og hvers vegna
hann væri svona snemma á ferð. Hann hafði
svarta perlu í hálsbindinu, sem benti á að hann
væri vel efnum búinn. Hann hélt á hattinum í
hendinni, og af því gat hún sér til, að hann væri
Ameríkumaður, því að það bregst aldrei, að þegar
kvenfólk er í lyftunni, taka Ameríkumenn ofan.
Lyftan lagði af stað sextíu fet niður i jörðina.
A leiðinni niður heyrði hún, að lestin var að fara
af stað. Hún yrði þá að bíða í þrjár mínútur í
viðbót. Hún hefði getað grátið af gremju. Þetta
var alvarlegt mál fyrir hana — foreldralausan
einstæðing, sem ekkert hafði til að lifa af, nema
sina eigin vinnu. Kvengjaldkerar voru ekki mikið
eftirsóttar um þessar mundir og fyrstu kennslu-
stundimar, sem hún hafði tekið sér í vélritun og
hraðritun, höfðu ekki borið annan árangur en að
fylla hana ótta og skelfingu við tilhugsunina um
að halda þeim áfram.
Tuttugu og fimm shillingar á viku eru ekki
mikið fyrir unga stúlku, sem notað hafði jafn-
mikið í skófatnað, áður en gamla, góða Martha,
frænka hennar hafði dáið, án þess að arfleiða
. hana að öðm til að byggja framtíð sína á, en
tíu punda seðil og uppeldi, sem bömum heldra
fólks er veitt.
Elsie var það fullljóst, að útlitið var ekki gott,
og henni fannst liðin heil eilífð, áður en lyftan
nam staðar. Hún fann það, um leið og hún sneri
sér við, til að ganga út, að ungi maðurinn fyrir
framan hana athugaði hana gaumgæfilega. Það
var ekki eitt af þessum blygðunarlausu augna-
tillitum, sem hún átti að venjast. Svipur hans
bar vott um vinsamlega, djúpa athygli.
Hann vék kurteislega til hliðar, til þess að lofa
henni að komast á undan, og hún var neydd til
að þakka honum fyrir kurteisina með því, að
kinka lítillega kolli.
Hún fann það á sér, að hann gekk rétt á eftir
henni, en það var svo algengt, þegar menn vom
að flýta sér að ná í næstu lest.
Hún þurfti að bíða í tvær mínútur og gekk því
út á enda á brautarpallinum, til þess að forðast
þrengslin. Hún hafði alltaf óbeit á að lenda í
mannþröng, í dag hataði hún það.
„Afsakið!" Það var eitthvað í röddinni, sem
gerði hana frábragðna þeirri ósvífnu áleitni, sem
hún var farin að venjast í seinni tíð.
„Þér haldið víst, að ég sé ekki með öllum
mjalla,“ sagði hann, „en ég gat ekki stillt mig
um að ávarpa yður. Þér þjáist af lyftuhræðslu,
er það ekki?“
Hún hefði getað losað sig við hann, með því
að lita kuldalega á hann og virða hann ekki
svars, — að minnsta kosti hefði hún getað reynt
það, — en af einhverri óskiljanlegri ástæðu lang-
aði hana til að tala við hann. Hann var af sama
sauðahúsi og þeir, sem hún hafði þekkt á meðan
Martha frænka hennar var á lífi og efnalegar
ástæður þeirra voru góðar.
„Jú, dálítið," sagði hún og brosti. „Það er
kannske kjánalegt, því að þær era auðvitað ekki
neitt hættulegar.
Það, sem skeð hefir hingað til:
King Kerry er dularfullur, amerískur
miljónamæringur, sem dagblöð Lundúnaborg-
ar segja, að ætli að kaupa alla London. Elsie
Marion er umkomulaus stúlka, sem vinnur
hjá Tack & Brighton ....
Hann kinkaði kolli.
„Ég hefi sjálfur þjást af því sama,“ sagði hann.
„Það er ekki af því, að ég sé hræddur við að
deyja, en þegar ég hugsa um allar þær þúsundir
manna, sem eiga allt sitt undir mér og lífi mínu,
rísa hárin á höfðinu á mér, bara ef ég á að ganga
yfir götu.“
Hann var ekki að vekja athygli á sjálfum sér.
Hún fann það á sér, að hann var aðeins að vekja
athygli á þvi, sem honum hafði dottið í hug. Hún
leit á hann með vaknandi áhuga.
„Eg er einmitt nýbúinn að kaupa geðveikra-
hæli,“ sagði hann og kveikti sér i vindli.
Hún glápti svo á hann, að hann fór að hlæja.
Það var ekki laust við, að tortryggni hennar
væri að byrja að vakna, þegar lestin rann inn á
stöðina. Hún horfði vonleysislega á mannfjöldann,
sem safnazt hafði framan við allar dymar.
„Þér komist aldrei inn í þessa lest,“ sagði mað-
urinn rólega, „það kemur önnur eftir eina mín-
útu.“
„Ég verð að reyna það,“ sagði hún og tróð sér
inn í mannþröngina, sem raddist inn í lestina.
Fylgdarmaður hennar kom á eftir henni, en
jafnvel með hjálp hans tókst henni ekki að kom-
ast inn.
„Komist ég ekki í dag, kemst ég á morgun,"
sagði gráhærði maðurinn og hló.
„Þannig hefi ég ekki efni á að hugsa,“ sagði
unga stúlkan beizkulega. „En þér eigið sjálfsagt
ekki á hættu að mæta fokvondum húsbónda með
úrið í hendinni.”
Hún gat ekki stillt sig um að brosa, þrátt fyrir
tilhugsunina, og yppti öxlum, eins og til þess að
hrista af sér áhyggjunum. „Þér sögðust hafa
keypt geðveikrahæli ? “
Hann kinkaði íbygginn kolli.
„Og þér hélduð víst, að ég væri nýsloppinn
þaðan út,“ sagði hann móðgaður. „Já, ég er ný-
búinn að kaupa Coldharbourspítalann með öllu
saman."
Hún horfði vantrúuð á hann.
„Er það satt?“ spurði hún með eðlilegri tor-
tryggni, því að Coldharbourspítalinn er sá stærsti
í London og sá næststærsti í heiminum.
„Auðvitað er það satt,“ sagði hann. „Ég ætla
að byggja stærsta og glæsilegasta klúbbhúsið í
London á grunninum."
Það var ekki tími til að ræða frekar um þessa
undarlegu ráðagerð.
Næsta lest var kominn, og hún náði sér í sæti
í reykvagni. Gráhærði maðurinn fylgdist með
henni. Hann lét sér svo umhugað um hana, að
hún varð hálf vandræðaleg, þó að henni geðjaðist
vel að framkomu hans.
Allt of fljótt fannst henni þau vera komin til
Oxford Circus, og hún hafði alveg gleymt því, að
klukkan var orðin tuttugu mínútur yfir niu.
„Vora þér á leiðinni til Oxford Circus?“ spurði
hún og var nú skyndilega hrædd um, að hafa
tafið fyrir kaupanda geðveikrahælisins.
„Já, reyndar," sagði hann, „ég ætla að kaupa
nokkrar verzlanir i Oxford Street klukkan hálf
níu.“
Aftur skotraði hún augunum til hans, og hann
brosti með sjálfum sér, þegar hún hörfaði svo-
lítið aftur á bak.
„Ég er ekkert hættulegur,“ sagði hann stríðnis-
lega.
Þau urðu samferða að Argyle Street, og þar
rétti hann henni hendina.
„Ég vona, að við sjáumst aftur,“ sagði hann,
en hann sagði ekki til nafns síns — sem var
King Kerry —, þó að hann hefði séð nafn hennar
á bók, sem hún hélt á.
Hún tók i hendina á honum og brosti. Hann
stóð kyrr stundarkom og horfði á eftir henni.
Maður nokkur hafði staðið hinum megin á göt-
unni. Hann var úfinn og lubbalegur og horfði
sljóum augum á lyftudymar, og þegar gráhærði
maðurinn kom í Ijós, gekk hann yfir götuna. Allt
í einu kváðu við tvö skot og kúla þaut fram hjá
andliti Kings Kerry.
„Hún var handa þér, þessi ’arna!“ öskraði ein-
hver maður, sem samstundis var handtekinn af
tveim lögregluþjónum.
King Kerry brosti. „Horace,“ sagði hann og
hristi höfuðið, „þú ert slæm skytta.“
Maður, sem stóð við einn af efstu gluggunum
í stóru verzlunarhúsi hinum megin við götuna,
hafði horft á það, sem skeði með athygli.
Hann steytti kreftan hnefann í áttina til Kings
Kerry.
„Áður en lýkur," tautaði hann með samanbitn-
um tönnum, „skal ég finna kúlu, sem hittir —
og stúlkan frá Denver City er frjáls."
3. KAPÍTULI.
Húsbóndinn, sem krafðist stundvísi.
Herra Tack stóð við kassann í fatadeildinni.
Hann var með þjáningarsvip á andlitinu, eins og
sá sem tekið hafði að sér það ánægjulega verk,
að skamma einhvem, en er hræddur um að
tækifærið ætli að ganga úr greipum sér.
„Hún kemur ekki. Klukkan ellefu fáum við
skeyti um, að móðir hennar hafi verið flutt á
spítala, eða að hún sé sjálf veik,“ sagði hann
gremjulega, og þrir fleðulegir deildarstjórar flýttu
sér að samsinna.
„Eftir eina viku verður hún að vera farin héð-
an — hvað sem fyrir kemur,“ sagði herra Tack
þungbúinn og leit á klukkuna. „Ég hefði rekið
hana samstundis, ef ég hefði með nokkru móti
getað fengið einhverja í staðinn fyrir hana strax.“
Deildarstjórinn, sem var elztur og reyndastur
í starfi sínu, fann, að honum bar samkvæmt
því að segja eitthvað, og sagðist ekki skilja,
hvemig þetta gæti endað.
Rétt í þessu kom Elsie Marion hlaupandi, rauð
og másandi út úr litla loftlausa snyrtiklefanum,
sem Tack og Brighten stærðu sig af að hafa
látið starfsfólkinu í té.
„Afsakið,” sagði hún um leið og hún opnaði
hurðina að gjaldkeraklefanum. Þar stóð herra
Tack, eins og hún hafði búist við, með gullúrið
í hendinni og þungbúinn á svip.
„Ég kom hingað klukkan níu, fröken Marion,"
sagði hann.
Hún svaraði ekki, en opnaði kassann og tók
fram bækur sínar.
„Ég kom hér klukkan níu,“ endurtók hann með
óheillavænlegri ró.
„Þér verðið að afsaka, en ég —“ byrjaði hún
aftur.
Ungur maður hafði komið inn í búðina, en af
því maðurinn, sem átti að afgreiða hann var
upptekinn af að dázt að hinum virðulegu ákúr-
um, sem herra Tack var að veita ungfrú Marion,
var hann látinn afskiptalaus. Það var rösklegur,
ungur maður í ljósbrúnum rykfrakka með linan
flókahatt, sem hallaði svolítið út á vinstri hlið.
Hann gekk rakleitt yfir að hópnum, sem var í
kringum herra Tack.