Vikan - 04.07.1940, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 27, 1940
ekki ske. Við stigann var lítið skot inn í
vegginn, þar sem einu sinni hafði staðið
skápur — ef hún gæti komizt þangað —.
Henni tókst það. Hún tróð sér inn í
skotið, lokaði augunum og hélt niðri í sér
andanum. Hún heyrði fótatak hans nálg-
ast — og fjarlægjast aftur.
Undir eins og hann var horfinn, laumað-
ist hún út úr skotinu, hljóp upp tröppurn-
ar og inn í íbúð sína. Þar hneig hún ör-
magna niður á legubekk. Drottinn minn!
Aldrei hafði hún komizt í annað eins.
Hvers vegna reyndi hún ekki strax að
skýra þetta fyrir honum ? Nú mundi hann
auðvitað héðan í frá halda, að hún væri
þjófur. Hver skyldi hann annars vera?
Og hún var ennþá með hnappana hans!
Hún sat og starði á þá og braut heilann
um, hvernig hún ætti að losna við þá. Hún
varð að komast að hvar íbúðin hans væri.
Sennilega hafði hún farið einni hæð of
skammt. Undir eins og hún hafði komizt
að því, varð hún að senda honum hnapp-
ana. Hún vildi ekki hitta hann aftur —
ekki fyrir nokkurn mun.
Hún stóð upp og setti hnappana í um-
slag, en allt í einu mundi hún eftir Peter.
Hún gat ekki hugsað til að gera aðra inn-
brotstilraun, og ákvað því að kaupa ódýra
hnappa hjá næsta gullsmið.
Þegar hún kom heim til sín aftur með
hnappana, tók hún símann og ætlaði að
hringja til Petérs og láta hann vita, að hún
væri nú loksins búin að ná í hnappa handa
honum.
Þá var barið að dyrum. Hafði nú Madge
gleymt lyklinum aftur? Hún sneri við,
opnaði hurðina — og reyndi að skella
henni í lás aftur.
En það tókst ekki, því að karlmannsfæti
var brugðið á milh. Hann var stærri og
axiabreiðari en nokkru sinni fyrr og hak-
an einbeittari. Henni rann kalt vatn milli
skinns og hörunds við augnaráð hans. Því
miður var hann líka laglegur og glæsileg-
ur, en það sýndi ekki annað en það, hvað
lítið er að byggja á hinum ytra manni.
Hún skyldi aldrei gleyma hverig hann dró
hana fram undan rúminu, borið upp á
hana, að hún þjófur og — og — hvernig
hann hafði —
Hún roðnaði af blygðun og tilhugsunina
um aht þetta og ýtti eins fast á hurðina
og hún gat. En hann ýtti ennþá fastar
utan frá, og að lokum hröklaðist hún aftur
á bak, hnaut um gólfábreiðuna og datt á
rassinn. Hann lokaði rólega hurðinni og
hallaði sér upp að henni.
— Nú þegar ég hefi loks rakið slóð yðar
hingað, sagði hann, — ætla ég að biðja
yður góðfúslega að skila mér hnöppunum
mínum aftur — og það strax, bætti hann
við.
— Dirfist ekki að tala til mín í þessum
tón lengur! sagði hún fokreið. — Ég hefði
getað skýrt þetta allt fyrir yður, ef þér
hefðuð verið svo kurteis að gefa mér tíma
til þess. En það voruð þér ekki. I stað þess
ryðjist þér inn í íbúð mína og byrjið ósvífni
yðar að nýju. Þér eruð — þér eruð —
— Ósvífinn dóni, bætti hann við. — Vaf
það ekki það, sem þér ætluðuð að segja?
Reiðin sauð í henni, en hann hélt rólegur
áfram: — Auk þess hafið þér hnappana
mína — þér ætlið þó ekki að neita því ? Og
samkvæmt lögum —.
Rétt í því hringdi síminn. Til allrar
hamingju! hugsaði Jill, þangað til hún
hafði tekið hann. — Halló! sagði hún
óstyrkri röddu.
Hin skæra rödd Peters hljómaði glað-
lega hvellt í símanum. — Halló, hvernig
gekk innbrotið?
Jill sá á andliti Chris, að hann hafði
heyrt hvað Peter sagði. — Bíddu augna-
bhk, sagði hún í símann.
En Peter var að flýta sér. — Heyrðu,
svaraðu mér strax, hrópaði hann fullum
rómi. — Náðirðu í hnappana?
Síminn var rifinn út úr höndunum á Jill
og Chris æpti — Halló, hver er þetta?
Jill streittist á móti og hrópaði: —
Legðu símann á! Legðu símann á, Peter!
Chris hratt henni til hliðar, svo að hún
velti um stól með miklu braki. En Peter
hafði sýnilega lagt símann á, því að Chris
kallaði árangurslaust, og loks fleygði hann
gremjulega frá sér heyrnartækinu. Jill gat
ekki stillt sig um að brosa, en brosið
stirðnaði, þegar hún sá Chris grípa tösk-
una hennar, sem hún hafði lagt á borðið.
— Ég á hana — fáið mér hana!
Það var of seint. Hann stakk hendinni
ofan íhana og dró upp hnappana, sem hún
var nýbúin að kaupa.
Jill stundi. Það var ekki ein báran stök.
Hvers vegna hafði hún ekki falið þá bet-
ur? Hvers vegna hafði hún yfirleitt tekið
það að sér, að útvega Peter þessa bann-
settu hnappa? Fjandinn hafi hann.
— Nú, þér eruð sérfræðingur í skyrtu-
hnöppum, sagði Chris með rödd, sem var
köld eins og ís. — Einkennileg ástríða.
Hvar brutust þér inn, til þess að ná í
þessa? Hann leit í kringum sig í stofunni
og staðnæmdist við teikniborðið með konu-
myndinni. — Sniðuglega fyrirkomið, sagði
hann. — Öllum, sem hér koma má vera
ljóst, að hér býr áhugasamur listamaður,
en ekki innbrotsþjófur.
Hún saup hveljur. Bara að hún gæti sagt
eitthvað, sem honum sviði undan — dug-
lega! En hún var ekki nógu fljót að hugsa,
því að áður en henni hafði dottið nokkuð
í hug, var hurðinni hrundið upp, og ljós-
hærða stúlkan kom strunsandi inn með
húsvörðinn, sem auðsjáanlega leið ekki
sem bezt, og risavaxinn lögregluþjón á hæl-
unum.
— Þarna er hún. Það er þessi þarna!
hrópaði ljóshærða stúlkan sigri hrósandi.
— Þetta sagði ég yður, sagði hún við hús-
vörðinn. — Eins og hún gæti ekki verið
þjófur, þó að hún leigði hér í húsinu. En
hvað ert þ ú að gera hér, Chris ?
Jill beið með ró örvæntingarinnar eftir
því, sem koma mundi. Þetta varð æ flókn-
ara, og hún var ekki fjarri því, að trúa
því, að hún hefði í raun og veru stolið
hnöppunum.
— Er nokkuð að athuga við það, þó að
ég heimsæki gamlan kunningja, Doreen?
sagði hann ísmeygilega.
Þetta var meira en Jill gat þolað. Ef
þessu héldi svona áfram, fann hún, að hún
mundi hafa meiri þörf fyrir taugalæknir
en lögregluþjón.
Augu ljóshærðu stúlkunnar skutu neist-
um. — Það er þá víst ein af þessum skyndi-
vináttum, sagði hún. — Kannske þú vildir
vera svo góður að kynna okkur?
Þolinmæði lögregluþjónsins var auðsjá-
anlega á þrotum. — Hvað á allt þetta að
þýða? rumdi í honum.
— Já, það þætti mér líka gaman að vita,
samsinnti Chris. — Hvenær var lögleitt
bann gegn því að heimsækja vini og kunn-
ingja?
— Vin! hreytti hún út úr sér. — Ég bíð
ennþá eftir, að þú kynnir mig fyrir vini
þínum, Chris. Þú ert verulega ókurteis.
— Já, það er satt, sagði hann og sneri
sér við. — Þetta er — þetta er sko til ung-
frú — ungfrú Sprinter — ungfrú Maynard.
— Sprinter! sagði Doreen háðslega. —
Húsvörðurinn segir, að hún heiti Farn-
ham.
Chris lét það ekki á sig fá. — Sprinter
er listamannsnafn hennar. Hún er teikn-
ari. Það var einmitt þess vegna, sem ég
kom — ég ætla að kaupa af henni tvær
teikningar.
— Af hverju ertu þá með skyrtuhnappa
í annarri hendinni, spurði ungfrú Maynard
skyndilega.
Nú virtist Chris vera þrotinn að ráðum.
— Af hverju — jú, sjáðu til . . . sagði hann
vandræðalega.
— Ég hefi ekki tíma til að hanga hér
engur til einskis, sagði lögregluþjónninn
iþolinmóður.
Doreen gekk fast að Chris. — Heldurðu
ið ég sé hreinn og beinn fábjáni. Því ertu
ið hylma yfir með henni — hún sem er
Bkki annað en venjulegur þjófur? Þú veizt
eins vel og ég, að hún stal skyrtuhnöpp-
unum þínum.
— Hvað ertu að tala um ? Þetta eru ekki
mínir hnappar.
— Hver á þá? spurði lögregluþjónninn
og lifnaði allur við.
— Ég! var sagt að baki hans.
— Ó, Peter, hrópaði Jill í örvæntingu.
— Hvað gengur hér á? spurði Peter.
— 1 símanum var það engu líkara en að
þú hefðir verið myrt.
Lögregluþjónninn ýtti hjálminum aftur
á hnakka og horfði rannsakandi á þetta
nýja vitni. Um leið þreif Doreen hnapp-
ana af Chris og faldi þá fyrir aftan bak.
— Ef þér eigið þessa hnappa, þá lýsið
þeim.
— Já, sagði Peter rólega. — Það eru
?kelplötur í gullumgjörð, og annar þeirra
er brotinn.
Augu Doreenar tindruðu, en Peter hélt
hinn rólegasti áfram:
— Ég ætla að nota þá í kvöld, og ég
bað því ungfrú Fornham að sækja þá nið-
ur í íbúðina mína og koma þeim í viðgerð.