Vikan - 04.07.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 27, 1940
13
Skyrtuhnappar.
Framliald af forsíðu.
miðdegisverðar og það var sýnilega mjög
áríðandi, að ekkert skorti á í klæðnaði
Peters.
— Það eru skyrtuhnapparnir mínir,
sagði hann. — Ég á aðeins eina, og annar
þeirra er brotinn. Ef þú vildir nú vera sá
engill, að fara niður í íbúðina mína, taka
hnappana og fara með þá til gullsmiðs ...
Ég get ekki farið sjálfur, því að við erum
á fundi, sem virðist ætla að standa lengi
yfir enn . . . Það varð stutt þögn, svo hvísl-
aði hann: — Ertu þarna?
— Já, eitthvað af mér, sagði hún
þreytulega. — Hvernig hafðirðu ímyndað
þér, að ég næði hnöppunum úr íbúðinni?
Með hugsanaflutningi ?
— Madge hefir lykilinn.
— Þú gleymir víst því, að þín ástkæra
Madge kemur ekki heim fyrr en eftir
klukkan sex, og að hún er með lykilinn á
sér. Ekki sem gáfulegast, skal ég játa, en
við hverju er ekki að búast af stúlku, sem
er trúlofuð þér.
— En brunastiginn ? sagði Peter. —
Hann liggur utan á húsinu meðfram glugg-
unum. Mín íbúð er þrem hæðum fyrir neð-
an þína. Ég er viss um, að glugginn minn
er opinn. Þú ætlar að gera það, er það
ekki ?
— Frískt loft er óneitanlega alltaf
hressandi, sagði hún háðslega. — Ég get
reynt það. En ef húseigandinn segir mér
upp fyrir tiltækið, þá verður þú að taka
afleiðingunum.
— Þú ert engill, sagði Peter og létti
sýnilega. — Ég hringi aftur seinna.
— Hvernig eru hnapparnir? flýtti hún
sér að spyrja, en Peter hafðijagt símann
á. Þetta var karlmönnunum líkt! Undir
eins og hann hafði komið sínu fram, sleit
hann sambandinu.
Hún gekk út að glugganum. Það var
langt niður á jörðu — en það voru auð-
vitað ekki nema þrjár hæðir niður til Pet-
ers. Hún greip töskuna sína, klifraði ein-
beitt út um gluggann og leit að skilnaði
ásökunaraugum á konumyndina á teikni-
borðinu.
— Ekki að líta niður ... ekki að líta
niður ... Ef nokkur sæi til hennar, héldi
hann, að kviknað væri í húsinu.
Guði sé lof! Þarna var glugginn. Hún
vatt sér inn og hoppaði niður á gólf. Hún
hafði aldrei komið í íbúð Peters. Madge
og hann höfðu verið allt of ástfangin, til
að muna eftir slíkum smámunum. En hún
gat ekki verið þeim reið. Þau voru svo
hamingjusöm, að þau höguðu sér nánast
eins og ástúðlegir fábjánar. Það hlaut að
vera dásamlegt að vera ástfangin.
Hún gekk í gegnum stofuna, sem var
mjög smekkleg, og inn í svefnherbergið.
Hún leitaði fyrst í efstu skúffunni til
hægri. Jú, reyndar, þar var lítil askja. Hún
opnaði hana. Þeir voru ljómandi fallegir.
Svartar perlur. En hvor þeirra var brot-
inn? Hún varð að fara alveg út að glugg-
anum, til að sjá það.
Það var eitthvað, sem fékk hana til að
nema staðar með perlurnar í hendinni. —
Fótatak. — Hurð var opnuð. Var Peter
að koma heim? Nei, það var allt of fljótt.
Ef til vill var það einhver vinur hans, sem
hafði lykil að íbúðinni og ætlaði að bíða
eftir að Peter kæmi heim.
Allt í einu datt henni í hug, hvernig það
mundi líta út, að hún, ókunnug stúlka, væri
í svefnherbergi Peters, hattlaus og með
skyrtuhnappana hans í hendinni. Auðvitað
gæti hún skýrt það, en hana grunaði, að
sú skýring mundi ekki verða beinlínis sann-
færandi.
Fótatakið færðist nær svefnherbergis-
dyrunum. Það var ekki tími til að fara
aftur sömu leið og hún hafði komið. Hún
skauzt eins og örskot undir rúmið.
Hún sá fætur ganga eftir gólfinu. Það
var ekki Peter. Guð minn — hún ætlaði
að fara að hnerra! Það gerði rykið undir
rúminu. Hún reyndi að kæfa hnerrann,
greip fyrir nefið, dróg andann djúpt, gerði
allt, sem hún hafði heyrt að gæti kæft
hnerra — og hnerraði.
Það tók undir í herberginu.
Fæturnir snerust á hæl. — Hver er
þetta? Röddin var einbeitt. Fæturnir gáfu
til kynna, að maðurinn væri stór og sterk-
ur. Hún ákvað að svara ekki. Ef til vill
héldi hann, að sér hefði misheyrzt.
En sú von brást. — Komið undan rúm-
inu, eða ég dreg yður með valdi, hrópaði
hann með röddu, sem kom henni til að
skjálfa. Hún gat ekki hreyft sig.
Stór hönd teygði sig undir rúmið og
greip í handlegginn á henni. Hún streittist
á móti af öllum kröftum, en hann dró hana
fram spriklandi og sparkandi og reisti
hana upp. Hún saup hveljur og hnerraði
aftur. Þegar það var afstaðið, leit hún
hægt upp og mætti augum hans. Þau skutu
neistum.
— Mér væri kærkomið að fá einhverja
skýringu undir eins og yður hefir hug-
kvæmst eitthvað nógu sennilegt, sagði
hann kuldalega.
Hún þrýsti töskunni að sér, á meðan hún
braut heilann um, hvernig hún ætti að gera
skýringuna sem sennilegasta. Hann tók
eftir hreyfingu hennar, og áður en hún gat
áttað sig, þreif hann töskuna af henni og
opnaði hana. — Skyrtuhnapp-
arnir mínir. Jú, ég skil — það
er bezt að ég hfingi á lögregl-
una.
Lögregluna! Nú var enginn
tími til skýringa, enginn tími
til að hugsa — aðeins til að
flýja. Hún hljóp — tvö skref,
og þá náði hann henni. Hann
greip harkalega í handlegginn
á henni, og taskan datt á gólf-
ið. Hún brauzt um á hæl og
hnakka og reyndi að losa sig.
Andlit hans var fast við andlit
hennar, æst og ofsafengið, hár
hennar straukst við vanga
hans ... og allt í einu kyssti
hann hana.
— Ekki nema það þó!
heyrðist einhver rödd segja
hvasst. Hann hrökk við, og
þau sneru sér bæði til dyranna,
vahdræðaleg og illa til reika.
Jill sá fyrir sér ljóshærða
stúlku, mjög frúarlega og með
svip, sem var hvass eins og röddin. —
Ekki nema það þó! Hvenær byrjaðir þú,
Chris, — að taka á móti kvenfólki í svefn-
herbergi þínu ?
Hann roðnaði. — Ég . . .
Hún ypti öxlum. — Það er dálaglegt!
Svo sneri hún sér að Jill og missti alveg
stjórn á sjálfri sér. — Hver er þessi kven-
maður? Hvað ímyndið þér yður —?
Jill laut niður eins og örskot, greip tösk-
una, skauzt framhjá henni og út um dyrn-
ar. Ef hún aðeins gæti komizt upp stigann
og inn í íbúðina sína.
Hann hljóp á eftir henni, og hún vissi,
að hann mundi brátt ná sér, en það mátti