Vikan - 24.10.1940, Blaðsíða 1

Nr. 43,
24. október 1940
Vikan
Greta Garbo
Dularfull persóna, sem bregður hulu yfir sjálfa sig, en sýnir á
snilldarlegan hátt sálarlíf annarra kvenna.
Qreta Garbo er ein skærasta stjarn-
an á kvikmyndahimninum. En
hún er dularfull persóna. í sum-
um beztu hlutverkum sínum hefir henni
tekizt svo afburða vel, að fólki hefir
fundizt það þekkja út í yztu æsar sálar-
líf þeirra kvenna, sem hún leikur. Én
um hana sjálfa vita menn í rauninni
harla lítið, því að þótt hún hafi sýnt
aðrar konur af slíkri snilld, þá hefir
hún alla tíð reynt að hafa hulu yfir
sjálfri sér og einkalífi sínu. Að vísu
hefir verið mikið um hana talað og
margt um hana sagt, en slíkt leiðir ekki
annað í ljós en það, að fólk er þrungið
af forvitni, þegar um frægar mann-
eskjur er að ræða.
Margt hafa menn reynt að lesa um
sálarlíf Gretu Garbo út úr andliti henn-
ar, og þótt vera þar sérstaklega áber-
andi lífsleiði og beiskja. Og víst er, að
það er ekki andlit neinnar hversdags-
manneskju. Munnur hennar er jafnvel
talinn hafa eins dularfulla drætti og
hið fræga málverk Mona Lisa. En hvað
sem um þetta allt er, þá hefir Greta
Garbo sýnt, að hún getur að minnsta
kosti hlegið og sungið og dansað — í
kvikmynd.
Hér í Reykjavík hefir nýlega verið
sýnd kvikmynd, þar sem Greta Garbo
lék hlutverk, er var með nokkuð öðr-
um hætti en þau, sem hún hefir venju-
lega leikið.
Mynd þessi gerist bæði í Moskva og
París. Greta leikur „félaga Ninotchka",
sovét-fulltrúa, strangan mjög til að
byrja með, og er send til Parísar, til
þess að hafa eftirlit með þriggja manna
nefnd, sem hefir það hlutverk að selja
gimsteina, er gerðir hafa verið upp-
tækir, en áður höfðu verið í eigu stór-
hertogafrúar.