Vikan - 24.10.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 43, 1940

ekki á vitfirringahæli. Þú verður að lofa
því að gera það ekki!“ En Eliza gat ekki
dregið úr hræðslu hans, þó að hún full-
vissaði hann um, að hún mundi aldrei
senda hann á vitfirringahæli, heldur stunda
hann sjálf.
Eina von hans var, að hann fyndi konu,
sem hann gæti elskað og sem gæti fætt
honum son. Hann hafði skapað fjölda
ódauðlegra persóna í skáldskap sínum, og
nú hét hann sjálfum sér, að hann skyldi
eignast son, hvað sem það kostaði og
hvemig sem það gæti orðið. Hann ætlaði
að finna konu, sem gæti fætt honum son
og taka hana til sín á búgarðinn. Það er
ýmislegt, sem bendir til þess, að hann hafi
fundið konuna, sem hann leitaði að, að
hann hafi elskað hana heitt og hún hann.
En hann kom aldrei áformi sínu í fram-
kvæmd. Hann hafði ekki hjarta í sér til
að særa tilfinningar Charmian. Hann var
ástúðlegur við hana og skrifaði stöðugt
orðskrúðugar tileinkanir á þau eintök af
bókum sínum, sem hann gaf henni.
Jack London, sem áður fyrr hafði lifað og hrærzt
fyrir ritstörfin, fannst, síðasta árið sem hann
lifði, eins og hann væri að drekka eitur í hvert
skipti, sem hann settist við skrifborðið. Þegar
hann leit á hlaðann af hvítum öskjum í skrif-
stofunni sinni, þar sem hann geymdi í frumdrög
og hugmyndir að ótal sögum, gat hann ekki varist
þeirri hugsun, að sjálfur væri hann orðinn eins
og einn af þessum úttauguðu hnefaleikurum, sem
hann hafði lýst svo meistaralega í mörgum smá-
sögum sínum.
Charmian var ákaflega vanstillt og
taugaóstyrk. Hún vissi, að hann var henni
ótrúr, og í Oakland töluðu menn um að
skilnaður þeirra væri í vændum. Hún þjáð-
ist stöðugt af svefnleysi.
Árið 1915 hafði Jack sent frá sér tvær
smásögur, og hafði hann samið þær báðar
árið áður. Þann 1. desember 1914 hafði
hann skrifað: ,,í gær lauk ég við skáld-
söguna „Litla frúin í stóra húsinu“; á
morgun byrja ég.á næstu skáldsögunni,
sem ég hefi hugsað mér að kalla „Askjan
loklausa". En hann skrifaði aldrei þessa
bók, og „Launmorðingja-skrifstofan“, sem
Sinclair hafði gefið honum hugmyndina að,
sá heldur aldrei dagsins ljós; hann gafst
upp í henni miðri.
I janúar 1916 fór hann ásamt Charmian
til Hawaii í von um, að sólin mundi aftur
færa honum heilsuna. Þó að vinir hans og
jtiilliltil®
ÉSfjÍÍÉllSS
verkamenn hefðu brugðist honum, hafði
hann ekki misst trúna á hið sósíalistiska
þjóðfélag; hann var sannfærðari í trú
sinni en nokkru sinni fyrr. En hann var
orðinn sár í garð mannanna yfir deyfð
þeirra og yfir því, að þeir hefðu ekki dug
í sér til að varpa af sér okinu. Við skrif-
borðið í skipsklefa sínum skrifaði hann:
„Ég segi mig hér með úr flokki sósíalista
vegna skorts hans á eldmóði og baráttu-
kjark og skilningsleysis á þýðingu stétta-
baráttunnar. Ég var upphaflega meðlim-
ur hins gamla, byltingarsinnaða og djarfa
baráttuflokks verkalýðsins. Reynsla mín
af stéttabaráttunni hefir kennt mér, að ein-
ungis með því að berjast einir og leita
aldrei samvinnu við andstæðingana geti
verklýðsstéttin sigrað. En þegar jafnaðar-
stefnan í Bandaríkjunum hefir þróast í
það að verða friðsamleg afsláttarpólitík,
get ég ekki lengur varið það fyrir sann-
færingu minni að vera meðlimur í flokkn-
um. Þess vegna sendi ég nú úrsögn
mína.“
Stína hefir heyrt getið
um vítisvélar.