Vikan - 11.02.1943, Blaðsíða 11

VTKAN, nr. 6, 1943
11
Framhaldssaga: .........-...
GIFT eða ÓGIFT
................ Eftir Betsy Mary Croker
Dagurinn, sem fara átti ferðalagið upp i
hvilftina, rann upp. Það var einn hinna mörgu
hátíðisdaga, þegar sanntrúaðir katólskir menn
mega ekki vinna, heldur klæðast beztu fötum
sínum og fara i kirkju til þess að hlýða messu.
Það var því ekki hægt að fá neina klappara
og veiðimennirnir urðu að sætta sig við örlög
sín; þeir fóru að vísu upp í fjöllin, en þeir skyldu
byssur og hunda eftir og fylgdu aðeins hóp
kvenna, sem höfðu komið sér fyrir í fjórum
vögnum.
Það var yndislegt veður þennan morgun; sólin
skein svo glatt, að fólkið ákvað að halda upp á
fjallstind, óbyggt og óræktað svæði, þar sem
fallegt útsýni var. Leiðin var erfið, en samt
var þetta ómaksins vert. Farið var með matinn,
sem þau höfðu haft með sér, upp í hvilftina, sem
var græn lægð milli tveggja klettasnasa og þau
borðuðu með góðri lyst. Þau sátu lengi og
ræddu saman, en tóku ekki eftir þvi, að himin-
Inn þaktist svörtum skýjum. Tltsýnið hjúpaðist,
og sólin hvarf, og allt í einu skall á úrhellis-
rigning.
Þau sáu ekkert skýli svo langt sem augað
eygði. Einn af hópnum, sem sá betur en hinir,
þóttist sjá litla steinhæð langt í burtu, og við
nánari athugun reyndist það vera lítill kofi og
þangað hélt svo allur hópurinn.
Grjóthrúgan var mannabústaður. 1 henni voru
aðeins tvö herbergi; eldhús og svefnherbergi. Var
eldhúsið svo lítið, að varla var rúm fyrir allt
fólkið, jafnvel þótt það stæði og þótt búslóðin
væri ekki annað en nokkrir trékassar, skápur
og einn stóll. Það var slæmt loft í herberginu,
en samt var þar betra að vera en úti, þar' sem
rigningunni hellti niður.
Er augu hinna óboðnu gesta höfðu vanizt
myrkrinu, sáu þeir, að auk reyksins og nokkurra
hænsna, var gömul kona í eldhúsinu; hún sat
fyrir framan eldinn og reykti stutta pipu. Hún
starði tómlega framundan sér og annaö hvort
hlaut hún að vera heyrnarlaus eða fábjáni, því
hún svaraði engu öllum spurningum þeirra.
Allt í einu kom inn ung stúlka með körfu
íulla af blautum mó á bakinu.
„Ég sá ykkur hlaupa, og þið eruð öll velkomin
héma,“ sagði hún um leið og hún lagði körfu
Forsaga:
Madeline er dóttir Wests
milljónamærings, sem
grætt hefir fé í Ástralíu, en er nú kominn
til Englands. Hún hefir, án vitundar föður-
síns, gifzt Lawrence Wynne, fátækum lög-
fræðingi. Vegna veikinda hans hafa þau átt
við mikið basl að stríða. Þegar faðirinn
boðaði komu sína til Englands og sendi
Madeline peninga, fór hún með mann sinn
og son upp i sveit og skilur þá þar eftir,
þegar hún fer að hitta föður sinn, af því
að hún þorir ekki annað en láta hann fyrst
um sinn halda, að hún sé ógift. Hún býr
við auð og allsnægtir hjá föður sinum, en
þegar Lawrence er albata flytst hann til
London og tekur upp fyrra starf sitt og
gerist auk þess rithöfundur. Madeline þorir
ekki enn að segja föður sínum hið rétta,
því að hann má ekki heyra annað en hún
giftist aðalsmanni. Antony lávarður biður
hennar og West er þess mjög fýsandi, að
hún taki honum, en hún segir lávarðinum,
að hún hafi enga löngun til að verða eigin-
kona hans. Faðir hennar verður ákaflega
reiður, þegar hann heyrir þetta, en ætlar
þó að sjá, hverju fram vindur.
sína út í hom. ,,En amma," hún benti á gömlu
konuna, „talar bara írsku“.
„Irsku? Ó, mig langar svo til þess að heyra
írsku!“ sagði Pamela. „Viljið þér láta ömmu yðar
tala?“ Unga stúlkan hegðaði sér eins og gamla
konan væri brúða, sem aðeins þyrfti að trekkja
upp til þess að láta hana tala.
„Hún talar ekki mikið, ungfrú, og hún er nú
orðin svo gömul, að hún er farin að ganga í
barndómi. En ég er hrædd um, að við eigum
of fáa stóla,“ hélt hún áfram í því hún baúð
lafði Rachel með bendingu að setjast á mó-
körfuna. „Eg get heldur ekki borið ykkur te, en
mjólk eigum við.“
„Við þökkurn," sagði West mikilmennskulega,
,,en við erum þegar búin að borða ágætan
morgunverð."
„Nei þetta er þá húsbóndinn í höllinni þarna
niður frá,“ sagði nú hár maður með dökkt al-
skegg, er kom í þessu inn úr dyrunum og horfði
undrandi á hinn stóra hóp. „Ég er Michael,
herra.“
West þekkti manninn vel, hann var oft leið-
sögumaður á veiðiferðum þeirra.
„Hann rignir i dag, Michael,“ sagði West.
„Já, herra.“
„Haldið þér, að hann rigni lengi?“ spurði
Madeline.
„Það er ekki gott að segja; en ég býst ekki við
því. Skúrin kom svo skyndilega.“
„Komið þér úr kirkju, Michael?“ spurði Tony.
„Já, herra.“
„Hittuö þér vini og kunningja, Michael, og
fenguð yður snaps?“
„Aðeins vætti varirnar."
„Hvað drekkið þér helzt, Micky? Hvað viljið
þér drekka, ef maður byði yður nú eitthvað?“
„Ja, whisky og portvín.“
„Saman?“
„Já, því ekki það. Mér finnst það ágæt blanda.“
„Hvers vegna það?“
„Jú, sjáið þér nú til. Þegar ég drekk eintómt
portvin, þá er ég orðinn uppþembdur, áður en ég
er farinn að finna á mér, en þegar ég drekk
óblandað whisky, þá er það þveröfugt, þá er ég
orðinn fullur áður en ég hefi slökkt þorsta min-
um. En blandi maður hvorutveggju saman, þá
verður það eins og það á að vera.“
„Michael! Þú ættir að skammast þín að tala
svona, þegar hefðarkonur hlusta á,“ sagði kona
hans, sem í þessu kom inn með hvítvoðung á
handleggnum. Bamið var sennilega um mánaðar-
gamalt, vafið inn i gamalt sjal.
„Guð komi til, smábarn!“ hrópaði gamli gull-
grafarinn. „Farið burt með það, áður en það fer
að orga, góða kona. Ég hata bamavæl."
„Nei, lofið okkur að sjá það! Lofið mér að
halda á því_!“ sagði kvenfólkið og brátt gekk
bamið úr einum örmum í aðra, en heilsaði hverri
konu með skerandi gráti. Pamela, frú Leach, ung-
frú Lumley og lafði Rachel fengu allar sömu
meðferðina.
„Jæja, Maddie, reynið nú, hvernig yður gengur.
Sýnið, að þér vitið, hvað snýr upp og hvað niður
á þessum pinkli,“ sagði lafði Rachel, tók barnið
úr fangi móðurinnar og rétti Madeline það.
Nú varð djúp þögn, eins og logn eftir óveður.
Bai'nið róaðist og horfði rannsakandi augum á
hina nýju fóstm sína, og meðan Madeline rugg-
aði því á handlegg sér og masaði við það, horfðu
móðirin og amman á hana með þakklæti og að-
dáun, þar til gamla konan tók loks pípuna úr
Húsráð.
Gott ráð til þess að útbúa sykur,
sem láta á út í te, er að leysa hann
upp í sjóðandi vatni og kæla hann
svo.
Þér getið sparað yður mikla vinnu
með því að lakka yfir allar hillur í
eldhúsi yðar og búri, því þá er auð-
velt að þvo þær og halda þeim hrein-
um.
Látið kaffi aldrei sjóða, því við
það verður það vont, missir hið góða
bragð og ilm.
Mjólk inniheldur miklu meira af
þeim næringarefnum, sem líkaminn
þarfnast en nokkur önnur fæða.
Drekkið því mikið af mjólk.