Vikan - 08.04.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 14, 1943:
um það. Ég vona, að ég hafi ekki þreytt þig um
of, gamli vinur? Vinnan hjálpar mér, vona ég,
til þess að gleyma.“
Þó að Lawrence talaði mjög rólega og ákveðið,
heyrði Jessop, að þetta særði hann ákaflega.
„Dæmdu hana vægt, Dick,“ hélt hann áfram.
„Hún er ennþá ung og fögur. Ég er aðeins fá-
tækur málaflutningsmaður, og hún varð að þola
mikið, meðan hún var hjá mér. Þú veizt, hvernig
það var og hvað hún bar sig hetjulega. Ég á
engan meðbiðil, ég veit, að þó hún elski mig ekki,
þá elskar hún engan annan. Auðurinn er eini
óvinur minn og fyrir honum verð ég að beygja
mig. En tíminn læknar öll mein.“
„Tíminn! Bull! Tíminn breytir engu um það,
að hún er móðir bamsins þíns! Barnið er það
band á milli ykkar, sem hvorki tími, peningar eða
neitt annað getur sundur slitið."
„Þú litur ekki réttum augum á hlutina, Jessop,1'
sagði Lawrence og brosti raunalega. „Djúp það,
sem nú er milli okkar, verður ekki brúað nema
að Madeline komi til mín af frjálsum vilja. En
það gerir hún aldrei; hún elskar mig ekki lengur,
og ég vek aðeins hjá henni endurminningar um
neyð 'og veikindi. Hún gladdist mjög, þegar ég
bauð henni frelsið."
„Það var það vitlausasta, sem þú gazt gert,"
sagði Jessop.
„Það álít ég ekki. Hún er ekki lengur konan
mín að nafninu til, hvað þá meira, og hví skyldi
ég þá ekki gefa henni frelsi sitt. Þar að auki er
ég nú sjálfur frjáls!"
„Ekki samkvæmt lögum, vinur minn. Þú mátt
til dæmis ekki giftast aftur,"
„Ég mundi aldrei gera það," sagði Lawrence,
og sló eldinn af vindlinum með miklum ákafa.
„Brent bam forðast eldinn. Og konur eru og
verða alltaf óútreiknanlegar. Madeline er ágætt
dæmi þess. Meðan ég var fátækur, vann hún hjá
mér eins og þræll, en nú síðan hún varð rík, lifir
hún í hégóma og skemmtunum. Ungfrú „rétt-
vísi" verður i framtíðinni eina ástmey min. Henni
er mér óhætt að treysta."
„Það er þér óhætt, vinur minn, en þú munt
fljótt komast að raun um, að hún er bæði gömul
og kaldlynd. Ég hefi að minnsta kosti ákveðið
að skilja við hana," svaraði Jessop. „Prændi minn
arfleiddi mig að landsetri sínu og töluverðum
peningum, og nú hefi ég ákveðið að setjast þar
að og eyða dögunum við fisk- og dýraveiðar og
við aðrar viðlíka höfðinglegar skemmtanir."
„Er þér alvara, Jessop?"
„Fullkomlega. En þú þekkir gamla málshátt-
inn: eins dauði er annars brauð, og þar sem þú
ert ákveðinn í að vígja lögfræðinni líf þitt, getur
þetta komið þér að miklu gagni. Mér er ánægja
I að hjálpa þér. Ég arfleiði þig að málflutnings-
skrifstofu Bagge & Keep, og það ei-u engir smá-
munir, vertu óhræddur,"
Veðrið var dásamlegt daginn sem garðveizlan
var haldin; öll sæti voru skipuð, en West gamli
sá um, að þau kæmu í tæka tíð og fengju góð
sæti nálægt aðaltjaldinu, þar sem allir gætu séð
þau og þau sæju alla.
Madeline var í hvitum kjól og undrafögur.
Pjöldi vina og kunningja komu og heilsuðu henni,
og sumir þeirra séttust hjá þeim. Það leið ekki
á löngu, að lafði Rachel kæmi. Hún var klædd
kjól í öllum regnbogans litum og var í mjög áköf-
um samræðum við fylgdarmann sinn. Hún hafði
atrax komið auga á Madeline og flýtti sér í áttina
til hennar.
„Kæra Maddie, en hvað fer vel um yður hér,
ég hefi ekki getað náð í stól, hvorki með góðu
né illu. En sjáum til, þér hafið hérna aukastóla.
Það var dásamlegt! Það er sæti fyrir yður héma!"
hrópaði hún til fylgdarmannsins, er stóð álengd-
ar og ræddi við nokkra kunningja. „Ég held,
kæra Maddie, að þér þekkið Wynne, hann skrifar
svo yndisiega! Wynne, þetta er ungfrú West, ein
af áköfustu aðdáendum yðar! Ég held hún kunni
allar sögurnar yðar utan að.“
Lafði Rachel bjó þetta til; að grípa til smálygi,
ef svo stóð á, var henni mjög tamt.
Madeline leit upp mjög hrædd. Maðurinn, sem
stóð fyrir framan hana, var Lawrence, og þó ekki
hann. Hvemig hafði hann breytzt svona?
Hann var skegglaus og klæddur nákvæmlega
samkvæmt nýjustu tízku.
Hann var mjög breyttur í útliti. Andlitið var
unglegra nú, þegar skeggið var horfið. Hakan
var hvöss og ákveðin, munnurinn var fríður, þótt
brosið, sem lék um hann, væri frekar hæðnis-
legt, en þó vingjarnlegt. Hefði Madeline séð þetta
andlit eins og það raunverulega var, hefði hún
sennilega hugsað sig tvisvar um áður en hún gift-
ist honum.
Hún roðnaði upp í hársrætur, er hún mætti hinu
kalda og rólega augnaráði hans. Þetta kom Law-
rence ekkert á óvart, því að hann hafði séð hana
koma og veitt hinum snyrtilega klæðnaði hennar
athygli og aðdáendahópnum, sem fylgdi henni.
En það var ekki ætlun hans að nálgast hana og
hann var ákveðinn í, hvað sem frú Rachel segði,
að flýta sér burtu, svo fijótt sem auðið væri.
Það var löng þögn, er lafði Rachel þagnaði,
og Lawrence varð þess var, að allra augu hvíldu
á honum, er hann mælti hátt og greinilega:
„Ég veit ekki, hvort ég á því láni að fagna,
að ungfrú West muni ennþá eftir mér.“ -
„Jú, jú,“ sagði hún.
„Ungfrú West þekkir svo fjöldamargt fólk, að
hún ruglar því stundum saman, ekki satt,
Maddie?" óð lafði Rachel elginn. „En ég sé, hvað
þér ætlið yður, Wynne," hélt hún áfram og sneri
sér að Lawrence, „þér ætlið að fara, en það fáið
þér ekki. Setjist þér nú hérna hjá mér. Ég hafði
ekki það lítið fyrir að ná yður — það slást allir
um yður —, svo að yður leyfist ekki að hlaupa
á brott strax! Þér ættuð heldur að þakka mér
fyrir, að ég skyldi útvega yður stól í forsælunni,
að ég nú ekki tali um þennan góða félagsskap."
Wynne settist, bersýnilega óánægður, á fjar-
lægasta stólinn og lafði Rachel hélt áfram:
„Þér eruð eins og mús í gildru, sem bíður færis
á að komast í burtu. Yður tekst það ekki, svo að
þér ættuð heldur að segja okkur eitthvað um
aðalpersónuna í síðustu bók yðar. Hvemig þekkið
þér svona vel allan okkar veikleika og duttlunga ?
Maður skyldi ætla, að þér væruð kvæntur!"
„Eigum við ekki að fara að fá okkur te,“ sagði
Madeline biðjandi og sneri sér að föður sínum,
er nú kom til þeirra.
„Það eru öll borð upptekin eins og stendwr,"
svaraði West gamli. „En hvað sé ég, herra
Wynne? Hvemig líður yður?"
West gamla hafði verið sagt, að Lawrence
Wynne væri maður, sem ætti mikla framtíð
fyrir höndum, bæði sem málaflutningsmaður og
rithöfundur. Allt, sem hann skrifaði, vakti at-
hygli, menn töluðu um hann, og West gamli var
hrifinn af slíkum mönnum. Frægir menn voru í
hans augum jafn mikils virði og lávarðar. Haun
hélt áfram:
„Ég man, að þér heimsóttuð mig einu sinnl í
vetur, og höfðuð mjög mikinn áhuga á list, sðr-
staklega málaralist. Þér megið til með að heim-
sækja mig aftur. Þér ættuð að koma og boröa
einhvem daginn."
„Þakka yður fyrir."
„Við erum alveg nýkomin sunnan frá Miðjarð-
arhafi. Þar er dásamlegt að vera. Hafið þér komlð
þangað?" •
„Nei, ég hefi aldrei komið lengra suður á bóg-
inn en til Lyon."
„Ég hefi komið þangað," gall lafði Rachel yið,
„Mér geðjast ekki að þeim stað, það er svo heitt
þar. Þá vil ég nú heldur fara til Monte Carlo."
„Þér spilið auðvitað þar," sagði West gamU
hlæjandi.
„Já, dálítið. 1 fyrstu var lánið með mér. Einu
sinni græddi ég 1250 kr. á einni einustu klukku-
stund, en ég var reyndar búin að tapa því ÖUw
eftir tíu mínútur. En þarna kemur Raimond Tuffo,
Sáuð þér hana ekki i Nizza, ungfrú Madeline?"
„Jú-jú, hún er alls staðar."
„Og alltaf með sama hattinn, með sömu blóm-
unum á. Mér verður óglatt í hvert skipti, sem
ég sé hana!" sagði lafði Rachel.
„Hún er þar að auki fegursta konan í Londrtft,1'
sagði Vansittart kapteinn. „Hún hefir útlit senj
englamynd, svo blíð og vingjamleg."
„Hún er algjörlega'tilfinningalaus," sagði iaföi
Rachel. Hún er í burtu svo mánuðum skiptir og
skilur börnin eftir hjá þjónustustúlkunum. Hún
á yndislega tveggja ára telpu, sem þekkir ekki
mömmu sína í sjón."
„1 Frakklandi er venja að senda bömin i ayeit,“
sagði frú Leach, sem aldrei var á sama máli og
lafði Rachel.
„Rétt eins og hvolpa, sem sendir eru í tamn-
ingu," rumdi í Vansittart kapteini.
R A G G I
OG
MAGGI.
1. Systirin:
Slepptu kökúnni,
ungi maður, og
snáfaðu héðan
út, þær eiga að
vera fyrir gesti.
Raggi: Æ, æ!
Systir, slíttu ekki
af mér eyrað!
2. Maggi: Hvaða
hávaði var þetta ?
Raggi: Ég ætl-
aði að ræna köku
frá systur minni,
en hún varð
vond og rak mig
út.
3. Raggi: Aldrei
skal ég giftast
stúlku, sem spil-
ar bridge.
Maggi: Hvers
vegna ekki?
4. Raggi: Af þvi
að ég veit, að
allt það bezta,
sem búið yrði til
á heimilinu, færi
í spila-vinkonur
hennar!