Vikan - 10.06.1943, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 23, 1943
7
Smælki:
Churchill og hestarnir.
Forsætisráðherra Breta er
annálaður fyrir það, hve
orðheppinn og fyndinn hann
getur verið. Eru til mörg
smellin tilsvör, sem höfð
eru eftir honum.
Churchill segir: „Gefið
ekki sonum ykkar peninga.
Gefið þeim hesta. Engin
stund, sem eytt er á hest-
baki, fer til einskis. Marg-
ir ungir menn hafa eyðilagt
lif sitt með því að veðja á
hesta, en aldrei á baki
þeirra, nema þá því aðeins
með því að detta af baki og
hálsbrotna — en það er
verulega góður dauðdagi!
Churchill og lávarð-
urinn.
Londonderry lávarður
spurði Churchill, hvort hann
hefði lesið síðustu bókina
sína. Hann svaraði: „Nei,
það hefi ég ekki. Ég les
annaðhvort mér til skemmt-
unar eða til þess að hagnast
á því.“
Leikarinn og súpan.
E. H. Sothem, hinn frægi
,, Shakcspeareleikari, ‘ ‘ sat
kvöld nokkurt og neytti
kvöldverðar, á hinu fræga
Delmonico veitingahúsi í
New York. Þegar þetta var,
borðuðu allir frægustu menn
höfuðborgarinnar þama, og
Delmonico var eftirsóttur
staður allra sælkera. Að
kvartað væri yfir matnurn
var óþekkt fyrirbrigði.
Þetta umgetna kvöld var
Sothern samt sem áður eitt-
hvað óánægður með súpuna.
Er þjónninn hafði sett hana
fyrir framan hann, starði
hann á diskinn fyrirlitlega
og ýtti honum siðan til
hliðar.
„Þjónn,“ hrópaði hann,
„ég get ekki borðað þessa
súpu!“
Þjónninn bað afsökunar
og sótti annan súpudisk. En
Sothem líkaði hún eigi að
heldur. Þjónninn ypti öxlum
og sótti yfirþjóninn. Sá síð-
arnefndi kom sjálfur með
þriðja súpudiskinn. En allt
fór á sama veg, Sothern hélt
þvi ennþá fram að hann
gæti ekki borðað súpuna.
I örvæntingu sinni lét yfir-
þjónninn sækja Delmonico
sjálfan.
Delmonico var mjög
hreykinn af veitingahúsi
sinu og honum sámaði öll
hnjóðsyrði um eldamennsk-
una.
„Hvað heyri ég?“ sagði
hann. „Því getið þér ekki
borðað súpuna?“
Sothem leit á hann kulda-
lega.
„Af því,“ sagði hann, „að
ég hefi enga skeið!“
Hestmannafélagið Fákur leggur af stað í skemmtiferðalag. Myndin er tekin við Tjörnina í Reykjavík.
Fákur Framh. af bls. 3.
kappreiðar úr sögunni. Þá tóku við Thom-
sens-kappreiðarnar svo nefndu, er Ditlev
ræðismaður Thomsen stóð fyrir, og háðar
voru til skemmtunar farþegum á þýzkum
skemmtiferðaskipum, er hingað komu ár-
lega allt þangað til heimsstyrjöldin skall
yfir. Kappreiðar þessar voru fyrst háðar
á Melunum, en síðar á íþróttavellinum. Þó
að þar mætti líta á stundum snjalla hesta,
voru þó bykkjurnar að jafnaði yfirgnæf-
andi. Fóru kappreiðar þessar oft í handa-
skolum og þóttu ómerkilegar. Þær féllu
alveg niður, er skemmtiferðaskipin hættu
að koma.“
Síðan þetta var hefir orðið breyting á
þéssu sviði. Hestamannafélagið Fákur hef-
ir verið hér starfandi frá 18. apríl 1922 og
.starfað margt og mikið, bæði til gagns og
gamans fyrir hestaeigendur og aðra. Það
hefir séð um hagagöngu og kappreiðar og
lagningu reiðvega.
Hestmannafélagið Fákur hefir stofnað
til tveggja kappreiða á hverju ári og stund-
um þriggja. Nú á næstunni, á annan í
Björn Gunnlaug'sson, íörmaður „Fáks“.
Hestamannafélaag-ið Fákur var stofnað 18. apríl
1922 og voru stofnendurnir 24. Daníel Daníelsson
var fyrsti formaður þess og alla tíð meðan hann
lifði. Hann andaðist 1937 og tók þá Björn við for-
mennskunni og hefir hann haft hana á hendi
síðan. Björn var einn af stofnendunum og hefir
setið í stjórninni lengst af.
hvítasunnu, verða fyrstu kappreiðar ársins á skeiðvellinum
við Elliðaár. — Fákur starfrækir veðmálastarfsemi í sam-
bandi við kappreiðarnar og rennur ágóði af henni til þarfa
félagsins, einkum lagningu reiðvega.
Stjórn Fáks skipa nú: Björn Gunnlaugsson, form., Óli
Isaksson, ritari, Olgeir Vilhjálmsson, gjaldkeri, meðstjórn-
endur: Sigurður Gíslason og Ingólfur Guðmundsson.
Daníel Daníelsson á Háfeta árið 1931. Hesturinn töltir.
Um Háfeta segir Daníel: „... Þennan hest fékk ég fyrir atbeina Ein-
ars vinar míns Sæmundsens. Hann kom með hann norðan úr landi
haustið 1928, hafði klófest hann í Húsavík við Skjálfanda, beinlínis
með það fyrir augum , að ég fengi hann. En ég hafði stundum, eftir
að kappreiðar hófust við Elliðaár, kalsað það við Einar, að hann liti
eftir snjöllum vekring, eða vekringsefni handa mér, er hann væri í
skógarferðum sínum úti um land. Lét Einar svo um mælt, er hann
kom með hestinn, að hann væri snjallari og kostameiri en nokkur
annar gæðingur, sem hann vissi deili á . . . Ég reyndi hestinn og fann
brátt, að Einar hafði sízt gumað af kostum hans, þó að oft megi
vara sig á skáldaýkjum. Og eftir þvi sem ég kynntist hestinum betur,
fann ég, að öfundarverður var hver sá, er eignaðist slíkan gæðing.. .
Þá var Háfeti sjö vetra. Áttum við síðan samleið í níu ár og féll jafn-
an vel á með okkur. Og aldrei hefði ég orðið svo féþurfi, að gefið hefði
ég hann falan, hvað sem í boði hefði verið. Svo var mér hann kær og
tilþrif hans ógleymanleg . . . Þegar ég horfi um öxl og sé þá bera fyr-
ir gæðingana, sem ég hefi átt um dagana eða kynnzt við, þá er ég.
ekki í vafa um, að Háfeti er með þeim beztu — ef ekki beztur og
snjallastur þeirra allra. Hann var svo fjölhæfur um allt, sem sannan
gæðing má prýða, að mér finnst, að lengra verði ekki komist . . . “