Vikan - 06.04.1944, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 14, 1944
Ccnn fyóAum.
Rúfus var að kveðja ástvini sína. Slík-
ur aðskilnaður átti sér oft stað. Hann
var hermaður í aftökusveit land-
stjórans í Jerúsalem. Nú var það varð-
skyldan, sem kallaði. Eftir nokkra daga
fengi hann aftur tíma til að faðma konu
sína og kyssa á enni litla drengsins síns.
1 dag hefði hann þó gjarnan viljað vera
heima. Ef til vill mundi heitasta ósk hans
uppfyllast á þessum degi og hann iosna
við þær þjáningar, sem stöðugt lágu eins
og farg á föðurhjarta hans.
Rúfus var hversdagslegur hermaður,
harður og jafnvel grimmur, en í hvert
skipti, sem hann horfði í blindu augun
litla drengsms síns, varð honum undar-
lega innanbrjósts. Þessi sára sorg þjáði
hann sí og æ, og hann öfundaði konu slna
af því, að hún gat grátið. Blindi dreng-
hnokkinn átti allt það í Rúfusi, sem kall-
að verður mannlegt. Og það var ekki
furða. Sjálfur hafði hann verið alinn upp
í hermannaskálum, og hvar sem hann kom,
varð hann að bera vitni um veldi Róma-
ríkis, Það var ekki hjarta, — það var agi,
sem bærðist í brjósti hans. Þessi tilfinn-
ingalausi agi þagnaði aldrei, nema þegar
■drengurinn klappaði honum mjúk’.ega með
litlu höndunum sínum. Þá féllu töfrar ag-
ans af honum og hann varð — maður.
Ekkert þráði hann eins og það, að geta
gefið syni sínum sjónina aftur. En hvorki
stjörnuspekingar Kaldea né hinar fræg-
ustu seiðkonur gátu hjálpað honum, og
hinir máttarmiklu guðir Rómverja reynd-
ust einskis megnugir. Allar vonimar höfðu
orðið að engu.
Nú glæddust vonir Rúfusar aftur. Kona
hans sagði honum frá manni, sem gerði
kraftaverk, og komið hafði til borgarinn-
ar fyrir nokkrum dögum. Hún sá, að tek-
ið var á móti honum með mikilli viðhöfn.
Ungi rabbíinn reið á asna, en konur
breiddu dýrindis ábreiður á veginn fyrir
framan hann. Drengir og telpur stráðu
blómum og nýjum pálmaviðargreinum á
götuna. Farlama aumingjar kysstu klæða-
fald hans, og betlarar Jerúsalem-borgar
grétu af gleði. Allir tö’.uðu um kenningu
og kraftaverk þessa unga meistara. Hann
hreinsaði líkþráa og gaf blindum sýn.
Þegar Rúfus heyrði þetta, afréð hann
að fara með son sinn til þessa manns. En
nú varð hann að fara á vörð. Þeirri skyldu
sinni gat hann ekki skotið á frest. Hitt
varð að bíða í nokkra daga. Hvað gat hann
gert annað? En þó var honum ekki rótt.
Ef til vill yrði maðurinn far.'nn, áður cn
hann næði tali af honum, og þá . . . Loks
kom honum ráð í hug: Móðir.'n varð að
gera það, sem faðirinn gat ckki. Hann
safnáði saman öliu því, sem verðmætt var
SAGA
eftir
Jul o Boghy,
þýdd úr
esperanto.
á heimilinu, setti það í sedrusviðar-öskju,
fékk konu sinni og sagði:
„Fleygðu þessu fyrir fætur hans og
segðu, að rómverski hermaðurinn Rúfus
vilji launa honum með lífi sínu, ef hann
lækni drenginn.“
Konan hristi höfuðið þegjandi.
„Það er sagt, að hann hafi ímugust á
auðæfum. Gull og silfur er í hans augum
ekki meira virði en rykið á götunni.“
„Hvað getum við þá boðið honum,“ æpti
Rúfus í örvæntingu.
Heiðna konan beygði sig með móður-
legri viðkvæmni niður að syni sínum og
kyssti hann innilega.
„Tár og þjáningar móðurhjartans.“
Rúfus horfði aðdáunaraugum á konu
sína. Hann þagði langa stund, en hneigði
svo höfuðið til samþykkis.
Það var kominn dagur, þegar Rúfus fór
að heiman. Hanarnir voru farnir að kalla
á sólina. Hlýr vindur lék um olífutrén í
Getsemane-garðinum. Ibúar Jerúsalem-
borgar voru nú snemma á fótum, því að
komið var að páskum, og Gyð'.ngar höfðu
nóg að gera að undirbúa þá. Það var 14.
dagur Nisan-mánaðar, og hátíðin því al-
veg fyrir dyrum.
Rúfus flýtti sér til hallar landstjórans.
Hann var svo hugsi, að hann tók ekki eftir
því, að menn hlupu fram hjá honum í smá-
hópum og ræddu eitthvað af ákafa. End-
urnærð von um afturbata sonarins er hið
eina, sem hann hefir í huganum, og hann
veitir því auðvitað enga eftirtekt, að hann
treður með þungum ilskónum á visnuðum
blómum og brýtur þurrar pálmaviðar-
greinar, sem liggja á veginum.
V EIZT.U —?
1. Hvemig byrja Passíusálmamir ?
2. Hverrar þjóðar var tónskáldið Claude :
Debussy og hvenœr var hann uppi? •
3. Hver sagði: „en svipul verður mér •
sonareignin" ?
4. Hvenær var orustan við Maraþon?
5. Hvað hét skipið, sem Friðþjófur Nan- •
sen fór á norður í höf 1893 og hver •
var skipstjóri þess?
6. Eftir hvern er óperan „Tosca" og hvar i
var hún fyrst uppfærð?
7. Hvenær var Michael Angelo uppi?
8. Hver hefir samið bókina „Undir ör- :
lagastjörnum" ?
9. Hvenær dó Lenin?
10. Eftir hvem er þessi visa:
Er hér sálin inni svelt,
andinn þessu veldur tíðar,
hættir em að geta gelt
gamlir seppar Blönduhlíðar.
Sjá svör á bls. 14.
En svo berst honum að eyrum þungur
niður, líkt og veðurhljóð í fjarska. Sér til
mikillar undrunar sá hann mannfjölda
fyrir framan höll landstjórans. Þeir, sem
höfðu þyrpst þarna saman, hrintust á, og
voru að krefjast einhvers með hnefana á
lofti. Það er ef til vill uppreisn, hugsaði
hann og tók að hlaupa.
Pílatus landstjóri stóð á dyraþrepinu
og talaði til lýðsins. Rúfus heyrði ekki,
hvað hann sagði, vegna þess að dynjandi
hróp fólksins yfirgnæfði allt.
„Barrabas! Barrabas! Barrabas!“
Rúfus skildi, hvað um var að vera. Það
var ekki uppreisn, heldur var mannfjöld-
inn að krefjast dóms yfir Barrabas, sem
hermennirnir tóku fastan fyrir skömmu.
Rúfus þekkti þennan glæpamann aðeins
af afspurn. Þessi háværa dómkrafa minnti
hann á skydlu sína. Hann ruddi sér braut
gegnum manngrúann, hljóp upp tröppurn-
ar og hraðaði sér á sinn stað. Hann mátti
ekki vanta, af því að hann var einn af
þeim f jórum hermönnum, sem sáu um af-
tökurnar. Félagar hans voru asjálfsagt
farnir að bíða eftir honum.
Sjöþætta gaddasvipan hans hékk á súlu
í ganginum. Einn þátturinn hafði raknað
upp. Það þurfti að gera við hann og festa
nýjan gadd í hann. Rúfus tók þegar til
starfa. Digrir fingurnir brugðu hnút cftir
hnút, en hugurinn var annars staðar. Hann
sá fyrir sér blinda drenginn í nýju fötun-
um sínum. Bráðum færi mamma hans með
hann til undramannsins, sem ugglaust
mundi lækna hann. Rúfus efaði það ekki
eitt andartak, en hitt þótti honum leiðin-
legt, að hann skyldi ekki geta fleygt sér
fyrir fætur rabbíans og tjáð honum þannig
þakklæti sitt, sem tungan gat ekki látið í
ljós. Hann var staðráðinn í að gera allt,
sem þessi maður bæði hann um, jafnvel
þótt það samrýmdist ekki rómverskum
hermannsháttum.
Þá heyrði hann þýða, lága rödd:
„Hvað ert þú að gera, bróðir?“
„Ég er að flétta hnútasvipu, sérðu það
ekki?“
„Á hvem?“
„Á Barrabas.“
„Ég segi þér, bróðir, að hún mun særa
minn líkama.“
Rúfus sneri sér á hljóðið. Hann sá í him-
inblá augu — þvílík augu hafði hann aldrei
séð. Maðurinn stóð með bundnar hendur
og horfði — horfði á hnútasvipuna.
Rúfusi datt Barrabas í hug og yppti
öxium.
„Ég held það geti verið,“ og hann festi
hvassan gadd í þáttinn.
Rúfus og félagar hans þrír stóðu hjá
hýðingarstaurnum. Rúfus kreppti hnefann
utan um hnútasvipuna og horfði með
venjulegu skeytingarleysi ýmist á mann-
inn, sem hermennirnir voru að binda, eða,
á lýðinn. Mann.'nn var honum sama um,
því að hann hlaut að vera glæpamaður, og
lýðinn fyrirleit hann. Eitt andartak fann
Framhald á bls. 13.