Vikan - 06.04.1944, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 14, 1944
og Kmest stóöu saman og dáðust að húsinu. Það
horfði frjálslega framan í sólina, eins og það væri
væri þess meðvitandi, að allt væri í prýðilegasta
Jagi. Það voru engir molnandi steinar, fúnir
bjálkar eða lausir gluggahlerar, sem gátu rænt
því vellíðan þess. Hesthúsin voru hulin af stór-
um sígrænum trjám, og bak við þau teygðu sig
sex hundruð ekrur af ökrum, skógi, engjum og
skurðum, sem Whiteoak kapteinn hafði komið í
rækt fyrir hálfri öld.
Renny hafði tekið upp tennisspaða og var nú
að henda boltum í netið. Gamla frú Whiteoak
tók hinn spaðann og stillti sér upp fyrir framan
hann.
„Jæja, komdu þá! Komdu!“ hrópaði hún ögr-
andi. „Sendu ömmu þinni bolta, hvolpurinn þinn!“
Renny hló og sendi henni mjúkan bolta. Hún
lét eins og hún sæi hann ekki og stóð kyrr með
spaöann á öxlinni og var vígaleg ásýndum með
böndum skreyttan kappann á höfðinu.
„Hallarðu þetta bolta? Heldurðu að ég sé
svona mikill aumingi? Komdu nú, sendum mér
— viðunandi bolta!“
Renny horfði ógnandi á hana.
„Renny!" áminnti Ernest. „Farðu varlega."
„Hugsaðu um sjálfan þig, Ernest!“ skipaði hún.
„Er það ég, sem leik, eða þú?“
Það kom bolti fljúgandi beint í áttina til kapp-
ans.
Hún hitti hann með spaðanum og sendi hann
aftur yfir netið og gerði það laglega; en hún
þorði ekki að gera það einu sinni enn. Hún brosti
sigri hrósandi.
„Nú, hvað segir þú um þetta? Get ég kannske
ekki leikið tennis?“
„Þú ert dásamleg, arnrna!"
Hann hló til hennar yfir netið og gekk svo til
hennar. Hún tók í handlegg hans.
„Þarna koma stelpurnar, sérðu hvað þær hafa
gert?“
Magga og Vera komu niður tröppumar og
leiddu Eden á milli sín.
„Sjáðu, pabbi!“ kallaði Magga. „Við ætlum að
hafa æfingu!“ Hún lét Eden taka í pilsfald sinn
og gekk svo hægt og virðulega eftir grasfiet-
inum í fylgd með Veru.
„Dásamlegt!" hrópaði Nikulás.
„Það veit sá sem allt veit, að barnið er dá-
jsamlegt!" sagði Ernest.
Filippus gekk nú til dóttur sinnar, og hún lagði
hönd sína á handlegg hans. „Jæja,. mamma, nú
verður þú að leika prestinn, Renny, getur þú
■ekki verði brúðguminn ?“
„Mér líkar ekki, þegar verið er að leika sér
að svona hátíðlegum hlutum,“ sagði móðir hans.
„Það er ills viti. Komdu til ömmu, elskan mín,
og sýndu henni fínu, nýju fötin."
En Eden hélt fast í pils Möggu og gekk mjög
virðulega.
• „Hæ!“ kallaði Renny, „þama er Maurice!
Flýttu þér Maurice!"
Maurice Vaughan kom inn um lítið hlið, sem
var á limgirðingunni. Hann hafði komið yfir
giiið, sem aðgreindi land föður hans frá Jalna,
og á leiðinni hafði hann tint vönd af hvítum
liljum.
„Góður drengur!" sagði Filippus glaður. „Þarna
kemur hann — með blómvönd og tilheyrandi!"
Nikulás byrjaði að blistra brúðkaupssálm.
„Hvað á þetta allt að þýða?“ spurði Maurice.
„Æfing," sagði frú Whiteoak, „mér líkar það
ekki, alls ekki. Ég er hjátrúarfull, þegar um
slíkt er að ræða.“
Maurice gekk til unnustu sinnar og rétti henni
blómvöndinn. Hann hneigði sig að gömlum sið,
en það var alvörusvipur á andliti hans, og þung-
lyndislegur svipur í augunum, svo að Magga
hætti að brosa. ,Hún hélt blómunum að sér og
spurði:
„Er nokkuð að?“
Hann hristi höfuðið. „Nei, það er að segja,
pabbi er ekki vel góður til heilsunnar. Við
mamma emm óróleg hans vegna."
„Ég hefi þekkt föður þinn alla ævi mína,“
sagði Filippus, „en ég hefi aldrei séð hann vel
hraustan. Þið skuluð ekki vera áhyggjufull hans
vegna; hann iifir okkur hin.“ Hann lyfti Eden
upp. „Nú, hvað segir þú um svona brúðarsvein,
eins og Eden?“
Maurice brosti og það lifnaði yfir Möggu.
María kom nú út úr húsinu og hélt á yngsta
barni sínu, Piers, tuttugu mánaða gömlum dreng,
sem allir kölluðu Pip. Hann sat sperrtur á hand-
legg hennar, fastákveðinn að vera ekki syfjaður,
þó að hann vissi að farið væri með hann út til
þess .að bjóða góða nótt. Hann hafði mjög bjart
hörund, þunnt ljóst hár og skærblá augu.
„Ó, mér er illa við, að þið færðuð Eden í þessi
föt!“ sagði hún reiðilega. „Hann setur bletti í
þau.“ En hún brosti af gieði yfir því, hvað hann
var fallegur, þegar hann hljóp til hennar eins
og örskot.
„Sjáðu mig! Sjáðu mig!“ æpti hann.
Renny, hljóp á eftir honum. „Látu mig fá
Pip,“ sagði hann við Maríu.
„Þá geturðu tekið Eden að þér.“
Hún rétti honum þann litla hálf treg. Hann (
öskraði af ánægju, þegar hann stökk i fang
Rennys, sem bar hann til Maurice, sem stóð
dálítið afsíðis.
Renny rétti honum bamið. „Taktu við honum,“
sagði hann hlæjandi. „Sá dagur kemur að þú
verður að skoppast með þitt barn. Lofaðu mér
að sjá, hvernig það fer þér.“
Maurice hörfaði undan, eins og hann hefði
verið stunginn.
„1 guðanna bænum, taktu hann í burtu!" sagðl
hann hás. „Renny, ég verð að tala við þig í
einrúmi! Reyndu að losna við stelpurnar og.
komdu með mér í gilið. Ég þarf að segja þér
nokkuð hræðilegt."
II. KAFLI.
1 gilinu.
Piltamir fóra út um hliðið og niður stíginn að
gilinu, einmitt þegar sólin varpaði þangað sið-
ustu geislum sínum. Ljósgrænt grasið og burkn-
arnir, sem enn vora ekki fuliþroskaðir, voru eins
og draumabiær, 'en trén sem sólin skein enn á
glitruðu og bærðust í léttum andvaranum. Það
var bjólublár blær á stofnum furutrjánna, og
ljósir stofnar silfurbjarkarinnar biikuðu.
Andstæðumar í hreyfingum Maurice og Renny
vora einkennandi ekki aðeins fyrir hvernig skapi
þeir voru í nú, heldur eðli þeirra sjálfra. Maurice
gekk þungt niður stíginn, svo að smásteinarnir
ultu niður á undan honum, og hann virtist varla
taka eftir þvi, hvar hann gekk. Renny gekk
létt og frjálslega eins og villimaður og ekkert
komst undan augnaráði hans Hann nam staðar
nokkrum sinnum eins og hann væri að því kom-
inn að snúa inn í skóginn; en þá kallaði Maurice:
„Komdu!" og hann gekk niður stiginn.
Áin, sem rann eftir gilinu, var nú eins og hún
gat verið mest. Það var þessi á, sem varð seinna
aðeins lítill lækur, vegna flóðgarðs, sem fjöl-
skyldan lét gera til þess að reyna að ráða bót
á óhófi Nikulásar og Ernst og óheppni þeirra í
fjármáium. Það heyrðist greinilegur niður i henni,
þar sem hún rann í þéttum skóginum.
Renny gekk að brú, sem lá yfir ána, þar sem
hún var mjóst; en Maurice dró hann með sér í
skjól við nolckur villt kirsuberjatré.
„Komdu hingað," sagði hann, „hér getur
enginn séð okkur. Það getur alltaf komið einhver
yfir brúna. Já, sjáðu! Þarna kemur pabbi!
Þegar ég hugsa til þess, hvað ég á, ef til vill,
eftir að valda honum mikillar sorgar, gæti ég
kastað mér í þessa á.“
Renny horfði á manninn. sem gekk yfir brúna.
Hann óskaði þess, að hann gæti sloppið frá
Maurice.
Erla og
unnust-
inn.
Teikning eftir
Geo. McManus.
Hermaðurinn: Ætlarðu ekki að vera hér í kvöld? Við fáum
ágætan mat og svo verður sýning á eftir.
Oddur: Nei — ég ætla að fara til unnustunnar!
Oddur; Ég gat ekki verið að gera honum gramt v
geði með því að segja honum, að Erla ætlar að útbúa
fínan kvöldmat handa okkur!
Érla: Já — halló — Haraldur — já
— það er inndælt — ég er viss um, að
Oddur verður hrifinn af því — hann
kemur hingað bráðum.
Erla: Elsku Oddur minn! Hann Haraldur frændi
hringdi í mig og vildi fá okkur til að borða með sér —
er það ekki gott? Erla: I herstöðina þina — hann er orðinn lið-
Oddur: Ágætt — hvert föram við með honum? þjálfi þar!
L ! k,r.