Vikan - 06.04.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 14, 1944'
þér það ? Það veit guð —Hann lamdi hendinni
á borðið.
„Jú, þér hafið nokkuð að segja okkur," sagði
Poirot ákveðinn. „Sannleikann!“
„Sannleikann ?“ Hann gaut augunum til Poi-
rots. Hann var ekki lengur ákafur.
„Já. Það getur verið, að ég þekki hann þegar.
En það væri betra fyrir yður, ef þér gerðuð það
af fúsum vilja.“
„Þér talið eins og ameríska lögreglan. „Hreins-
aðu samvizkuna" —þetta segja þeir — hreinsaðu
samvizkuna!“
„Ó! svo þér kannist við amerísku lögregluna?"
„Nei, nei, aldrei. Þeir gátu aldrei sannað neitt
á móti mér.“
Poirot sagði hægt: „Það var í Armstrong-
málinu, var það ekki? Þér voruð bílstjórinn ?“
Augu þeirra mættust. Æsingurinn var horfinn
úr þessum stóra manni. Hann var eins og göt-
óttur loftbelgur.
„Þar sem þér vitið — hvers vegna spyrjið þér
þá mig?“
„Hvers vegna sögðuð þér ekki satt í morgun?"
„Verzlunarástæðum. Auk þess treysti ég ekki'
júgóslavnesku lögreglunni. Þeir hata Itali. Þeir
hefðu ekki verið mér réttlátir."
„Ef til vill hefðu þeir einmitt sýnt yður rétt-
læti!"
„Nei, nei, ég kom hvergi nálægt þessu í nótt.
Ég fór aldrei út úr klefa mínum. Það getur langi
Englendingurinn staðfest. Það var ekki ég, sem
drap þetta svín — þennan Ratchett."
Poirot var að skrifa eitthvað á pappírsörk.
Hann leit upp og sagði rólega: „Ágætt. Þér megið
fara."
Foscarelli hikaði. „Þér skiljið að það var ekki
ég?“ Að ég kom hvergi nálægt þessu?"
„Ég sagði, að þér mættuð fara.“
„Þetta er samsæri. Ætlið þið að kenna mér
eaklausum um glæpinn? Allt vegna mannfýlu,
sem hefði átt að vera settur i rafmagnsstólinn!
Það var svivirðilegt, að það skyldi ekki hafa
verið gert. Ef það hefði verið ég — ef ég hefði
verið handtekinn —.“
„En það voruð ekki þér. Þér komuð ekki nálægt
bamsráninu ?“
„Hvað eruð þér að segja? Þessi litla elska —
hún var öllum í húsinu til ánægju. Hún kallaði
mig Tonio. Henni þótti svo gaman að sitja í
bílnum hjá mér og látast stýra. Allt þjónustu-
fólkið dýrkaði hana! Jafnvel lögreglunni skildist
það að lokum. Hún var svo falleg!"
Rödd hans var orðin mildari. Tár voru komin
fram í augum hans, þegar hann sneri við og
flýtti sér út um dymar á borðstofuvagninum.
„Pietro," kallaði Poirot.
Borðstofuvagnsþjónninn kom hlaupandi.
„Nr. 10 — sænska konan."
„Já, herra."
„Annar?" hrópaði Bouc. „Ó, nei — það getur
ekki verið. Ég segi þér, það getur ekki verið."
„Kæri vinur -— við verðum að komast að því,
þó að það komi upp úr kafinu, að allir i lestinni
hafi haft ástæðu til að drepa Ratchett, þá verð-
um við að komast að því.“
„Það suðar i höfði mínu," stundi Bouc.
Gretu Ohlsson var vísað inn með mikilli samúð
af þjóninum. Hún grét beizklega.
Hún settist á stól fyrir framan Poirot og grét
ákaft í stóran vasaklút.
„Takið þetta ekki nærri yður, ungfrú góð.
Verið ekki hryggar." Poirot klappaði á öxl henn-
ar. Aðeins nokkur sönn orð, það er allt. Þér voruð
hjúkrunarkonan, sem gætti Daisy litlu Arm-
strong? "
„Það er satt — það er satt," grét veslings
konan. „Ó, hún var lítill yndislegur engill. Hún
þekkti ekkert nema viðkvæmni og ást — svo var
henni rænt — þessi vondi maður — og veslings
móðir hennar og litla barnið, sem aldrei lifði.
Þér getið ekki skilið — þér vitið ekki — ef þér
hefðuð verið þar eins og ég — ef þér hefðuð séð
'allan sorgarleikinn! Ég hefði átt að segja yður
sannleikann um sjálfa mig í morgun. En ég var
hrædd. Ég fagnaði því, að þessi vondi maður væri
dauður — að hann gæti ekki lengur misþyrmt
eða myrt lítil börn. Ó! ég get ekki talað — ég
á engin orð .... “
Hún grét ákafar en áður.
Poirot hélt áfram að klappa henni á öxlina.
„Svona —*- svona. Ég skil — ég skil allt —
allt. Ég skal ekki spyrja yður um meira. Það er
gott, að þér hafið viðurkennt það, sem ég vissi
að var satt. Ég skil yður.“
Nú stóð Greta Ohlsson upp, hún gat ekki kom-
ið upp nokkru orði fyrir ekka. Þegar hún kom
að hurðinni rakst hún á mann, sem var að koma
inn, það var þjónninn, Masterman.
Hann gekk beint til Poirots og talaði eins og
venjulega, rólega og án allrar geðshræringar.
„Ég vona að ég ónáði ekki, herra. Ég áleit það
bezt, að ég kæmi strax til að segja yður sann-
leikann. Ég var með Armstrong ofursta í striðinu,.
og seinna varð ég þjónn hans i New York. Ég
leyndi þessu í morgun. Það var rangt af mér, og
mér fannst betra, að ég kæmi og létti af sam-
vizku minni. En ég vona, herra minn, að þér
grunið ekki Tonio. Gamli Tonio, mundi ekki gera
flugu mein. Og ég get svarið það, að hann fór
aldrei úr klefanum í nótt. Svo að þér sjáið, að
hann hefir ekki getað gert það. Þó að Tonio sé
útlendingur, þá er hann mesti meinleysingi. Ekki
eins og þessir ítölsku bófar, sem maður les alls-
staðar um.“
Hann þagnaði.
Poirot horfði á hann. „Er þetta allt, sem þér
hafið að segja?“
„Þetta er allt.“
Hann þagnaði; þar sem Poirot sagði ekkert,
hneigði hann sig afsakandi og eftir andartaks
hik, gekk hann út úr borðstofuvagninum eins
rólega og hann hafði komið inn.
„Þetta,“ sagði Constantine „er miklu ótrúlegra
en nokkur leynilögreglusaga, sem ég hefi nokk-
urntíma lesið.“
„Ég er sammála," sagði Bouc. Af þeim tólf
farþegum, sem eru í lestinni, hefir sarinast á
níu, að þeir hafa verið við Armstrongmálið
riðnir. Hvað kemur næst, spyr ég ykkur. Eða
ætti ég heldur að segja hver kemur næst?“
„Ég get næstum því gefið þér svarið,“ sagði
Poirot. „Hérna kemur ameríski sporhundurinn
okkar, Hardman."
„Er hann líka kominn til þess að játa syndir
sinar ?“
Áður en Poirot hafði tíma til að svara, var
Ameríkumaðurinn kominn að borði þeirra. Hann
leit á þá, um leið og hann fékk sér sæti og sagði:
„Hvað er eiginlega að gerast í þessari lest? Mér
finnst allt vera eins og á geðveikrahæli."
Poirot deplaði til hans augunum.
„Eruð þér vissir um það, Hardman, að þér
voruð ekki sjálfir garðyrkjumaðurinn hjá Arm-
strongfjölskyldunni ?
„Þau höfðu engan garð,“ svaraði Hardman.
„Þá kjallarameistarinn ?“
„Nei, ég hefi ekki eiginleika til þess. Nei, ég
hefi aldrei haft neitt samband við Armstrong-
fjölskylduna — og ég fer að halda, að ég sé sá
eini í lestinni! Getur það ekki verið?"
„Það væri vissulega dálitið undarlegt," sagði
Poirot rólega.
„Það er hlægilegt," kom frá Bouc.
„Hafið þér nokkrar sérstakar skoðanir á glæpn-
um, Hardman?" spurði Poirot.
„Nei. Ég er alveg sigraður. Ég skil ekki,
hvernig er hægt að reikna allt út. Það geta
allir verið við þetta riðnir — én ekki skil ég,
hver er sekur. — Hvernig komust þér að þessu
öllu? Það langar mig til að vita.“
„Ég gizkaði bara á."
„Þá eruð þér slunginn. Já, mjög slunginn."
Hardman hallaði sér aftur og virti Poirot fyrir
sér fullur aðdáunar.
„Þér verðið að afsaka," sagði hann „en enginn
mundi trúa því, sem sæi yður. Ég tek ofan fyrir
yður. Já, það geri ég.“
„Þér eruð alltof vingjamlegur, Hardman."
„Nei, Ég varð að segja það við yður."
„Jæja, þrátt fyrir það,“ sagði Poirot „er málið
ekki leyst ennþá. Getum við sagt, hver drap
Ratchett?"
„Ég segi ekkert," sagði Hardman. „Ég er ein-
göngu fullur eðlilegrar aðdáunar. En hvað um
hinar tvær, gömlu amerísku konuna og herbergis-
þemuna. Ég býst við, að þær séu einkar sak-
lausar?"
„Nema," sagði Poirot og brosti, „ef við getum
komið þeim fyrir sem — t. d. — ráðskonu og
eldabusku hjá Armstrongfjölskyldunni ? “
„Jæja, ekkert í heiminum gæti komið flatt
upp á mig úr þessu,“ sagði Hardman og stundi.
„Þetta er allt brjálæðislegt!"
„Ó, vinur minn, það geta ekki allir verið með
í þessu," sagði Bouc.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir Wally Bishop.
1. Dinni: Settu á þig þessa
boxhanzka. Ég hefi lengi beðið
eftir tækifæri til að slást við
þig, ræfillinn þinn!
2. Dinni: Svona, hertu upp
hugann og flýttu þér!
Raggi: Já — á.
3. Raggi: Heyrðu annars,
ég veit um stað, þar sem við
skulum heldur slást!
4. Raggi (fyrir framan að-
setur blóðgjafasveitarinnar):
Jæja, eigum við ekki að byrja?