Vikan


Vikan - 15.06.1944, Page 12

Vikan - 15.06.1944, Page 12
12 VIKAN, nr. 23—24, 1944 borð er fyrir framan einn gluggann. Sögðuð þér ekki það, læknir?" Raymond svaraði fyrir mig. „Jú, gluggann til vinstri.“ ,,Og glugginn var opinn?“ „Þeir voru báðir í hálfa gátt.“ „Jæja, ég held það sé tilgangslaust að vera að spyrja meira núna,“ sagði lögreglufulltrúinn. Einhver — ég segi fyrst um sinn bara einhver — hefir getað náð í rýtinginn, hvenær sem hann hefir viljað, og það skiptir engu máli, hvenær hann náði honum. Raymond, ég kem með yfir- lögregluþjóninn i fyrramálið. Ég vil, að Melrose sjái nákvæmlega allt eins og það er. Ég veit, að hann er hér í þorpinu núna og ætlar að vera í nótt . . .“ Lögreglufulltrúinn tók upp skálina með rýt- tngnum. „Ég verð að fara gætilega með þetta,“ sagði hann. Rýtingurinn getur orðið okkur að miklu gagni á einn eða annan hátt.“ Fáum mínútum siðar, þegar við Raymound komum út úr knattborðsherberginu, rak hann upp lágt undrunaróp, glaðlegur á svip. Raymond lagði höndina á handlegg mér og ég leit þangað, sem hann horfði. Davis iögreglufull- trúi virtist vera að taka fingraför Parkers í litla vasabók. „Ekki ber á öðru,“ sagði Raymond. „Er Parker þá grunaður? Eigum við ekki líka að láta lög- reglufulltrúanum í té fingraför okkar?“ Hann tók tvö spil af borðinu, þurrkaði af þeim með silkivasaklútnum sínum, rétti mér annað, en hélt hinu sjálfur. Síðan fékk harin fulltrúanum þau, spozkur á svip. „Minningagjafir!" sagði hann. Nr. 1 er læknis- ins, nr. 2 er mitt. Svo fáið þér eitt á morgun frá majór Blunt.“ Æskan er léttlynd. Það gat jafnvel ekki til lengdar dregið skugga yfir hið góða skap Geoff- rey Raymonds, að vinur hans og atvinnuveit- andi hafði verið myrtur á hinn hryllilegasta hátt. Ef til vill er það eins og það á að vera. Ég veit það ekki. Ég veit bara það, að ég er búinn að tapa þessum hæfileika fyrir löngu. Það var orðið mjög framorðið, þegar ég kom heim, og ég var að vona, að Caroline væri háttuð. En ég hefði svo sem átt að vita, að það gat ekki átt sér stað. Hún hafði kókó tilbúið handa mér, og á meðan ég drakk rakti hún úr mér allt, sem komið hafði fyrir um kvöldið. Ég minntist ekki á neina fjár- kúgun, en lét mér nægja, að gefa henni skýrslu um morðið sjálft og það, sem því við kom. „Lögreglan grunar Parker,“ sagði ég, þegar ég stóð upp og bjóst til að ganga til hvílu. „Það er margt, sem bendir til þess að hann sé sekur.“ „Parker!“ sagði systir min. „Hvaða vitleysa! Þessi fulltrúi hlýtur að vera algerður bjáni. Parker grunaður! Það þýðir ekki að segja mér svona lagað!“ Eftir þessa ákveðnu yfirlýsingu fórum við að hátta. Starf nábúa míns. Morguninn eftir flýtti ég mér i sjúkravitj- ununum. Ég afsaka það með því, að um engin alvarleg veikindatilfelli var að ræða. Þegar ég kom heim aftur, hitti ég Caroline í fordyrinu. „Flóra Ackroyd er hérna,“ hvislaði hún og var mikið niðri fyrir. „Hvað ?“ Ég reyndi að leyna undrun minni. „Henni er mjög umhugað um að hitta þig. Hún er búin að bíða i hálftima." Caroline gekk á undan mér inn í litlu setu- stofuna okkar. Flóra sat á legubekknum við gluggann. Hún var dökkklædd og néri saman höndum í tauga- æsingi. Mér brá, þegar ég leit framan í hana. Hún var náföl. En er hún fór að tala var rödd- in stillileg og einbeitt. „Sheppard læknir, ég kem hingað til þess að biðja yður að hjálpa mér.“ „Auðvitað er hann fús til þess, góða mín,“ sagði Caroline. Ég held að Flóra hafi ekki kært sig um að láta Caroline hlusta á okkur. Ég er viss um, að hún hefði miklu frekar kosið að tala við mig í einrúmi. En hún mátti ekki eyða timanum til einskis, svo að hún setti þetta ekki fyrir sig. „Ég ætla að biðja yður um að koma með mér til nábúa yðar.“ „Til nábúa okkar?“ endurtók ég undrandi. „Til þess að tala við litla, skritna manninn ?" spurði Caroline. „Já. Þið vitið hver hann er?“ „Við héldum," sagði ég, ,,að hann væri rakari, sem hefði leitað sér hér hvildar í kyrrðinni." Flóra horfði undrunaraugum á okkur. „Hvað segið þið? Það er Hercule Poirot! Þið hljótið að hafa heyrt hans getið — það er leyni- lögreglumaðurinn frægi! Það er sagt, að hann hafi leyst hinar torráðnustu gátur — alveg eins og beztu leynilögreglumennirnir í sakamálasög- unum. Það er ekki nema ár síðan hann hætti störfum og svo kom hann hingað. Frændi minn vissi, hver hann er, en hann hafði lofað honum að segja engum það, af því að Poirot vildi vera hér í kyrrð og næði.“ „Nú er það hann,“ sagði ég dauflega. „Þér hafið auðvitað heyrt hans getið?“ „Ég er nú bara gamall sérvitringur, eins og Caroline kallar mig,“ sagði ég, „en samt sem áður hefi ég nú heyrt hann nefndan." „Það er furðulegt!" sagði Caroline. Ég vissi eiginlega ekki við hvað hún átti — ef til vill var hún óánægð með að hafa ekki uppgötvað þetta sjálf. „Þér viljið fara og tala við hann?“ spurði ég hægt. „Og til hvers?" „Auðyitað til þess að koma upp um morð- ingjann," sagði Caroline hvassleg'a. „Vertu nú ekki svona barnalegur, James!" Ég var alls ekki neitt barnalegur, Caroline veit ekki alltaf hvað mér býr í brjósti. „Þér treystið ekki Davis lögreglufulltrúa," hélt ég áfram. „Auðvitað ekki," sagði Caroline. „Það mundi ég ekki gera heldur.“ Ókunnugur hefði getað haldið, að það væri frændi Caroline, sem var myrtur „Og hvernig vitið þér, að hann muni fást til að taka málið að sér?“ spurði ég. „Þér verðið að hafa það í huga, að hann er hættur störfum." „Já, ég veit það,“ sagði Flóra látleysislega. „Ég ætla að sannfæra hann um það, að hann eigi að taka málið að sér.“ „Eruð þér vissar um, að þetta sé rétt skref hjá yður?“ spurði ég alvarlega. „Auðvitað er það?“ sagði Caroline. „Ég skal sjálf fara með henni.“ „Ég vil heldur að læknirinn fari með mér, ef yður er sama, ungfrú Sheppard," sagði Flóra. Hún vissi, að það var um að gera að vera ákveðin, þegar þess var þörf. Hún sá, að öll til- slökun við Caroline var hættuleg. „Eins og þér sjáið,“ sagði hún og hélt stefnu sinni áfram og þó með mestu kurteisi, „þá er heppilegra, að læknirinn fari, af því að hann kom fyrst að Ackroyd dánum, og hann getur bezt skýrt Poirot frá öllum atriðum, sem snerta málið.“ „Já,“ sagði Caroline með tregðu. „Ég skil það.“ Ég gekk um gólf í herberginu. „Flóra,“ sagði ég alvarlega, „farið að mínum ráðum. Ég ráðlegg yður að láta þetta ekki í hendurnar á þessum leynilögreglumanni." Flóra stökk á fætur. Hún eldroðnaði. Framhald á bls. 37. Erla og unnust- inn, Teikning eftir Geo. McManus. Oddur: Já, ástin min, ég sýni þér það, þegar þú kemur næst! Liðþjálfinn: Hreyfðu þig maður! Stattu ekki þarna eins og myndastytta! Erla: Elsku Oddur minn! Hvar hefirðu myndina af mér — næst hjartanu — þessu trúi ég, vinur! Liðþjálfinn: Nei! þú átt að grafa skurð að þú mundir finna legubekk og vín í skurðinum? — það verður æfing i kvöld! Oddur: Guð mmn góður! Ég er búinn að eyði- leggja myndma af henni Erlu! Ég þori ekki að láta hana sjá myndina! I

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.