Vikan - 15.06.1944, Qupperneq 38

38
VTKAN, nr. 23—24, 1944
Gamla konan á Jalna.
Framhald af bls. 16.
Hann minntist þess, að þeir höfðu selt manni,
sem bjó nálægt þessu þorpi, hest. Harrn ætlaði
að bjóðast til að afhenda hestinn.
höfðu sjaldan minnst á það. Henny var dálítið
feiminn að minnast á slíkt við Maurice, því að
hann var trúlofaður systur hans.
En nú var allt breytt. Trúlofuninni var slitið.
Þeir Maurice höfðu ekki verið lengi saman fyrr en
Renny minntist á samband hans við Elviru.
Maurice sökkti sér niður í bitra sjálfskoðun
og sagði frá öllum smáatriðum í 'stefnumótum
þeirra. Hann fann einhverskonar huggun i þvi að
hugsa um það, hvað hún hafði læst sig bliðlega
ulan i hann. En hann gat ekkert sagt um frænku
Elviru nema það, að hann hafði nokkrum sinnum
komið heim til hennar, til þcss að hitta Elviru,
en honum hafði ekki litizt á hana. Hann hafði
ekki verið öruggur nálægt henni. Það var citt-
hvað undarlegt við hana. Ilonum hafði stundum
dottið í hug að hún væri móðir Elviru.
„Það er ómögulegt," hafði Renny sagt. „Hún
er ekki meira en tiu árum eldri en Elvira."
„Biddu þangað til þú sérð hana í dagsljósi,"
sagði Maurice.
„Hvemig finnst þér hún líta út? Hún er ekki
eins lagleg og Elvira, er það?“
„Hún er ekki lagleg! En hún hefir einkennilcg
augu — þau — þau eru undarlega seiðandi. Hún
hlýtur að hafa verið lagleg.“
„Veiztu nokkuð, hvar þær eru?“ spurði Renny
lágt.
„Já. Þær búa í þorpi, nokkrar mílur fyrir norð-
an Brancepeth. Það eru aðeins örfá hús, heid ég.
Þær eiga ættingja þar.“
Smá saman hafði Renny fengið Maurice til þess
að segja frá öllu, sem hann vissi um stað þann,
er þær höfðu flutt á; og hjá stúlku, sem var vin-
kona Eiviru, fékk hann nánari upplýsingar. Hann
sagði ekki við sjálían sig: „Ég hefi ákvcðið að
komast að því. hvar þær búa. Það getur verið
að ég komi einhvemtíma á þærslóðir." Hann hugs-
aði ákveðinn: „Ég verð að vita, hvar þær eru, og
ég fæ enga hvild fyrr en ég hefi séð þær aftur!"
En erfiðast var að finna einhverja átyllu til
að fara að heiman. Hann vildi ekki segja, að
hann ætlaði að heimsækja vin. 1 rauninni átti
hann heldur ehga svo nána vini, að hann gæti
farið í heimsókn til þeirra. í sumarfríunum hafði
honum alltaf þótt nóg að hafa Maurice, og hann
vildi ekki segja föður sínum ósatt.
Faðir hans leit tortryggnislega á hann.
„Já, en hesturinn er ekki nema hálftaminn,"
sagði hann í mótþróatón, „og í trúnaði sagt er
hann ákaflega óstýrilát skcpna, og ég cfast um,
að hann verði nokkurn tíma öðruvísi."
„Var það þcss vegna scm þú bauðst að af-
hcnda hann sjálfur?“
„Já — og það var þess vegna sem ég seldi
hann ódýrt. Maðurinn hefir gert góð lcaup, ef hann
getur hamið hcstinn!"
„Jæja — ég skal ráða við hann.“
Filippus hnyklaði ljósar aúgabrúnirnar. „Ég er
ekki ánægður með það. Það væri lagleg hegning
á mig, ef elzti sonur minn hálsbryti sig á leið-
inni.“
Rcnny hló órólega. „Viltu leyfa mér það?“
Það var eitthvað í hlátri hans, sem íékk Filipp-
us til þess að lita hvasst á hann.
„Ilvað ætlarðu þér?“ spurði hann.
„Ekkert, sem er hættulegt," svaraði Renny.
„Hm — já, já. — En cf þú hálsbrýtur þig, þá
skaltu ekki vænta meðaumkvunnar hjá mér.“
Svo fór hann.
Renny lagði snemma af stað daginn eftir. Það
virtist ætla að verða heitt, hitinn var þcgar eins
og titrandi móða yfir trjátoppunum, og skugg-
arnir fyrir neðan voru eins og gagnsæir. Akbraut-
in var full af litlum, rauðum könglum, scm íkorn-
arnir höfðu týnt af barrtrjánum. Það leiftraði af
pelargóniunum í beðinu við kroketvöllinn.
Hann gat séð glansandi móberin á trénu við
hliðið. Hann lét hcstinn fara fetið yfir akveginn
á grasflötinn. Ilann gekk létt, eins og hann væri
að reyna að stilla fjör sitt. Hann horfði stórum,
rökum, tortryggnislegum augum á mislitan krokct-
hælinn. Renny stöðvaði hestinn hjá trénu og tindi
handfylli sina af berjum. Á meðan hann var að
borða þau hugsaði hann um, hvaða þýðingu þessi
ferð mundi hafa fyrir sig. Scotchmcre, stall-
vörðurinn, magur og veðurbarinn maður, með
rauðgult hár, birtist við hliðið til þcss að opna
fyrir honum.
„Þér ætlið að afreka mikið í dag,“ sagði hann
stríðnislega, um leið og Renny reið fram hjá.
„Vitleýsa!" svaraði Renny kátur. „Við erum
beztu vinir.“
KAGGI.
OG
MAGGI
Teikning eftir
Wally liishop.
1. Raggi: Ég .. . _____ ,..uui uiuuur. iiann
kvað vera þrjú kiló að þyngd.
Maggi: Það er stórfenglcgt!
2. Maggi: Mér virðist þú vera svo hnugginn —
þú litur út eins og heimurinn sé að farast!
Raggi: Já, ég þykist vita það —.
S. Magg.: i-c ...........—........ —
allir strákar eiga svei mér ekki lítinn bróður —.
4. Raggi: Það er ekki svo vist að litli strákur-
inn verði svo slæmur — en mér finnst bara óþarfi
að vera að hlaða niður börnum á þessum tímum!
„Nú, jæja þá, góða ferð! Og ef hann er alltof
fjörugur notið þá svipuna."
„Ekki ef ég kemst af án hennar."
Hann sló létt með hendinni á lend hestsins, og
hann valhoppaði út á hvítan, rykugan veginn.
Scotshmere. horfði á eftir honum. „Nú er ég
alveg steinhissa," sagði hann upphátt við sjálían
sig. „Strákurinn er einhver hinn allra snjallasti
reiðmaður, sem ég hefi séð!“
Þeir, sem sáu hann þeysa eftir veginum, hlutu
að vcrða hrifnir. Líkami hans var í svo miklu
samræmi við hreyfingar hestsins, að það var eins
og sama blóðrásin ltggi um þá báða, og pilturinn:
og hesturinn væru eitt.
Þeir fóru heila mílu eftir veginum áður en
nokkuð gerðist. Frá vatninu blés mildur blær.
Renny var hugfanginn af hestinum.
„Þú crt prýðilcgur, drcngur minn!“ sagði hann
og klappaði honum. „Við skulum vera vinir alla
leið, þú ert samþykkur því?"
Allt gekk vel dálitla stund enn; svo fór smá
pappíssnepill að hreyfast í skurðinum við veginn.
Hesturinn nam skyndilega staðar; svo stökk hann
áfram eins og hann hefði fengið í sig rafniagns-
straum og steyptist næsturn þvi ofan í skurðinn.
„Svona, svona .... svona, vertu rólegur, gamli
minn .... svona, svona, svona,“ sagði Renny
hughreystandi.
En hesturinn lét ekki róast. Renny fann, að
stóri skrokkurinn skalf af æsingi og reiði. Hóf-
amir börðu veginn með ójöfnu hljóðfalli.
Þeir komust klakklaust framhjá hestvagni;
sterklegir vagnhestarnir þrömmuðu áfram í gulu
rykinu. I-Iópur skólabarna hljóp æpandi út af
vcginum.
Svo birtist bifreið í beygju á veginum. En
bifreiðar voru ennþá sjaldséðar í sveitinni, og
Renny hafði hingað til ckki mætt neinni, þegar
hann var á hestbaki.
„Nú — hver fjandinn!" muldraði hann. „Vertu
kyrr, stráður — vertu bara kyrr — þetta gengur
allt! Helvítis fíflin!"
Þessari síðustu upphrópun olli bilflautan. Hest-
urinn prjónaði og stóð á afturfótunum, þegar bif-
reiðin nálgaðist. Renny sá, að þeir, sem í bifreið-
ínni voru, fölnuðu, og hann glotti.
Ilcsturinn prjónaði, stórir hófarnir ógnuðu
þeim, sem í bifreiðinni sátu; hann hristi járn-
skeifurnar cins og þær væru vopn, sem hann
œtlaði að kasta á þá. Bílstjórinn reyndi að vikja
til hliðar, en skurðurinn var fyrir. Renny reyndi
að neyða dýrið niður, en það virtist vera alveg
tilfinningarlaust fyrir sársauka. Andlit þeirra, er
í bifreiðinni voru, voru afmynduð af hræðslu,
þegar bifreiðin skrölti framhjá; maðurinn beygði
sig niður til þess að forðast hófinn, sem var næst-
ur honum. Það var megn benzínfýla i loftinu, þeg-
ar bifreiðin var farin framhjá. Sólin skein á gular
tennur hestsins og hvítar tennur piltsins.
Hesturinn gat ekki þolað benzinlyktina; hann
var stórlega móðgaður. Hann undirbjó sig undir
stökk, til þess að komast í burtu, en svo fannhann
kipp í kjálkann og í stað þcss að stökkva áfram,
fór hann aftur á bak á litlu girðinguna, sem var
á milli vegarins og brekkunnar niður að vatninu.
Gírðingin lét undan, brotnaði eins og þurrir kvist-
ir, og Renny bjóst við að finna sig liggjandi á
bakkanum, fyrir neðan með hestinn ofan á sér.
Hann sló hælunum í síöur hestsins og sló ákaft
með beizlinu. Hesturinn þaut í einu stökki af
bakkanum, sem var þegar byrjaður að siga und-
ir honum.
Nú voru þeir aftur komnir á veginn, og hest-
urinn þaut áfram, eins og hann væri að flýja
þann kvíða og hatur, er elti hann. Renny lét hann
ráða og var fcginn því að vera úr hættu. Þeir
sneru inn á ójafnan veg, sem lá frá vatninu og
héldu lengi áfram í sólarhitanum. Þeir komu að
brattri brckku, og hesturinn, scm var orðinn
rennandi svcittur, minnkaði nú hraðann og gekk
rólega; en hann hélt þó áfram að gá að nýjum
móðgunum. Hundur, sem gelti kom honum til að
prjóna aftur.