Vikan - 06.12.1945, Side 4

4
VIKAN, nr. 49, 1945
Lávdrðshjónin.
Otóra, glæsilega „Daimler" bifreiðin
^ hægði ferðina og nam svo staðar í
vagnaröðinni fyrir framan höllina. Öku-
maðurinn stöðvaði vélina, krosslagði hend-
urnar varfærnislega og hagræddi sér í
sætinu fyrir hina löngu bið.
1 bifreiðinni sátu lávarðurinn af Marl-
ington ásamt frú sinni og átján ára dótt-
ur, Diönu Clive Marlington.
Glugginn í stóru „Daimler“ bifreiðinni
var opinn og hið sama var að segja um
gluggann í „Lanchaster" bifreiðinni, sem
stóð samsíða henni. Fólkið í þeim báðum
gægðist í laumi á hvort annað.
Frú Crossway-Percival dáðist að heið-
ursmerkjaröð Marlingtons lávarðar, því
að hún var hershöfðingjafrú og bar skyn
á slíka hluti. En breiða, bláa bandið á
brjósti hans hafði mikil áhrif á báðar dæt-
ur hennar. Ef lávarðurinn af Marlington
hefði verið yngri maður, þá hefðu þær
vafalaust haft meiri áhuga á heiðurs-
merkjum hans.
Þær horfðu með aðdáun á lávarðar-
frúna.
„Mamma, sérðu demantana hennar?“
,,Þei“, hvíslaði frú Crossway-Percival,
„þau geta heyrt hvert orð, sem þið segið.“
Ungu stúlkumar þögðu um stund, tóku
að lagfæra leggingarnar á kjólunum sín-
um og toga í hvítu, háu hanzkana. Þær
hvísluðust á um taugaóstyrk sinn og kvíða.
„Þetta er að verða þreytandi," sagði
Marlington lávarður við konu sína.
„Við komumst tæplega inn fyrr en
klukkan hálf átta. Ef ég hefði nú haft með
mér prjónana mína,“ svaraði frú Marling-
ton og andvarpaði.
„Lokuð inni hjá eiginmanninum í heilan
klukkutíma!" sagði Marlington lávarður
og hló lágt og ertnislega, „þú verður að
sætta þig við það — en það er bót í máli,
að það kemur ekki oft fyrir.“
„En elsku Almeric!"
Hún lagði hanzkaklædda hönd sína á
handlegg hans og brosti ásakandi. Síðan
leit hún á Diönu, sem sat gegnt þeim og
fitlaði við rauðan rósavönd sinn og líktist
hún emna helzt nýútsprunginni rós.
„Pabbi þvaðrar oft svo mikinn þvætt-
ing, mamma.“
Marlington lávarður rak upp dynjandi
hlátur, svo að frú Crossway-Percival leit
undrandi við.
„Hvað segir þú, barn? Þvaðrar faðir
þinn?“
Fore'dramír skutu oft þannig máli sínu
undir dóm dóttur sinnar, eins og hún væri
eina bandið, sem tengdi þau saman og
Diana hafði, annarshuvar, gert út um
þetta málefni. Hún hafði verið að velta
fyrir sér. hvers vegna ungu stúlkurnar í
næstu bifreið horfðu svona áfergjulega á
hana.
„Þið eruð bæði yndæl og ánægjulegt að
Smásaga
eftir
LADY TKOIJBKIDGE.
vera hjá ykkur, en ég vildi, að eitthvað
æsandi kæmi fyrir.“
„Það á að kynna þig fyrir drottning-
unni — er það ekki til að vekja hjá þér
eftirvæntingu?" sagði móðir hennar.
„Það er mjög skemmtilegt, en þó lam-
andi.“
„Vertu hughraust, Diana! Ég er viss
um, að engin stúlkan getur jafnast á við
þig og móður þína að fegurð.“
Frú Marlington sneri sér við og horfði
á eiginmann sinn. Bláu, fögru augun henn-
ar voru viðutan og virtist hugur hennar
dvelja langt í burtu. Lávarðurinn veitti
þessu athygli. Þeirri hugsun skaut upp í
huga hans, að hann hefði í raun og veru
aldrei skilið konuna sína — en hann var
sennilega ekki sá eini, sem það hafði hent,
fæstir karlmenn gátu botnað í duttlunga-
I V E I S T U —? I
= 1. Fallöxin var fundin upp, til aíTförðast |
pyndingar þess, sem af lífi var tekinn. |
Hver fann hana upp?
1 2. Hver var höfundur þróunarkenningar- í
= innar ? :
i 3. Hvaða dýr ná hæetum aldri?
í 4. Hvað heitir eyjan með bláa hellinum, [
sem liggur undan Neapel? §
i 5. Hvað heitir stærsta eyja heimsins, að |
Ástraliu undanskilinni ?
i 6. Hvenær kom Kristján X. Danakonung- |
ur til ríkis? |
1 7, Eftir hvem er óperan „Madame Butt- i
: erfly?“ 1
i 8. Með hvaða eitri er blaðlúsum eitt?
i 9. Hvað þýðir orðið „Symfoni"?
[ 10. Hver var Uranus i grisku goðafræð- |
: inni ? :
Sjá svör á bls. 14.
fullum og óvæntum skapbrigðum kven-
fólksins. Hann reyndi að verjast þessari
hugsun og opnaði kvöldblaðið, sem hann
hafði munað að taka með sér og sökkti
sér niður í lestur á íþróttafréttum.
Ungu stúlkurnar í hinni bifreiðinni
störðu aftur á Diönu. Hún heyrði hvíslið í
þeim.
„Sérðu, Pam, hún hefir snjóhvítan lokk
í gylltu hárinu.“
Diana dró gluggarúðuna upp í flýti.
Síðan strauk hún ósjálfrátt hárið á sér
frá enninu.
Sóhn hellti geislum sínum yfir gljáfægð-
ar bifreiðarnar. Frú Marlington fitlaði
óþolinmóð við blævæng sinn, sem var gerð-
ur úr strútsfjöðrum.
„Það er óþolandi heitt héma. Dragðu
gluggarúðuna niður, Diana.“
Hún leit á klukkuna í bifreiðinni. Þau
gátu ekki vonast eftir að komast að, fyrr
en að hálftíma liðnum.
„Eru nokkur markverð tíðindi í blöðim-
um, Almeric?" spurði hún, „ég gaf mér
eigi tíma til að lesa þau, áður en við
fórum.“
„Já“, svaraði hann seinlega og horfði á
fyrirsögn, sem var prentuð feitu letri.
„Það hefir viljað til hræðilegt flugslys.
Þekktur maður fórst í því, Hugh Arden.
Manstu eftir honum, Juliet? Hann heim-
sótti okkur einu sinni í Bombay og ferð-
aðist heim með sama skipi og þú. Þú
manst ef til vill ekki eftir honum :— núna
eru nítján ár síðan.“
„Segir þú, að hann hafi farizt?“
„Já, veslings maðurinn er dáinn. Taktu
ekki blaðið, ég skal heldur lesa það fyrir
þig, mig langar til að líta betur á gengis-
málin.“
Hönd frú Marlington, sem hún hafði
teygt fram eftir blaðinu, féll máttvana í
keltu hennar og þreif með krampakenndu
taki um blævænginn. Frú Crossway-Perci-
val, sem gaf henni gætur í laumi, sá, að
hún lokaði augunum. Það var undarlegt
að vera syf juð á slíkri stundu, sem þessari!
I fyrstu hafði hún dáðst að fíngerðri feg-
urð lávarðarfrúarinnar, en nú fannst henni
hún skyndilega verða ellileg — djúpar
þreytu-hrukkur komu í ljós við munninn.
„Hann hafði tekið sér flugfar frá Genf
til Parísar, en skammt frá borginni hafði
flugvélin hrapað til jarðar. Frakkar tala
með mikilli hluttekningu um atburðinn —
sjónarvottur skýrir frá — þetta var
ókvongaður maður —.“
Lávarðurinn andvarpaði og fletti blað-
inu og tók að lesa um gengismálin.
„Mamma, þú hefir brotið blævænginn
þinn,“ sagði Diana forviða.
„Já, það hefi ég gert,“ sagði frú Marl-
ington veikum rómi, „ég skil ekki, hvernig
það hefir hent.“
Með stimuðu brosi rétti hún úr krepptri
greipinni.
„Þú hefir tekið svona harkalega á hon-
um,“ sagði Diana. „Sjáðu, breiðu skiald-
bökuspengumar hafa hrokkið í sundur í
Framh. á, bls. 14.