Vikan - 10.06.1948, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 24, 1948
5
— Framhaldssaga:---------------------------—
Grunsamlegar persónur
-------------------------- Sakamálasaga eftir Dorothy L. Sayers
„Ég ekki heldur," sagði Parker. „Við strikum
hann þá út. Og auðvitað höfum við gát á hjðlinu
á Eustonstöðinni, ef einhver skyldi vera svo vit-
laus að vitja um það. Og þér ættuð að senda ein-
hvern til að lita á það.því að verið getur, að það
sé alls ekki stolna hjólið. Er þá nokkuð meira?
Eigum við þá ekki að fá okkur eitthvað að drekka
eftir allt þetta ? Vel á minnst, getið þér sagt mér,
í hvaða skóla Gowans var? Ekki? Jæja, það gerir
ekkert til. Hans er sjálfsagt getið í „Hver er mað-
urinn ?“ “
Macpherson virtist enn ekki ánægður.
„Hvað liggur yður á hjarta?“ spurði Parker.
„Þér haíið ekki —“ byrjaði hann. Og svo bætti
hann við í flýti, „ef við komumst ekki að einhverri
niðurstöðu fljótlega, þá hugsa ég, að þér munuð
heyra opinberlega frá lögreglustjóranum.‘‘
,„Nú.“ sagði Parker. „En ég sé enga þörf á því.
Þið hafið ekki tapað neinum tíma, og mér sýnist
þið fara að öllu leyti skynsamlega að. Við verð-
um að hjálpa ykkur með þetta atriði — alveg eins
og þið mynduð hjálpa mér, ef einhver heimalning-
urinn minn slyppi til Skotlands — en ég sé enga
ástæðu til að við tökum að okkur rannsóknina í
heild. Þeir, sem eru kunnugir staðháttum, hafa
betri aðstöðu."
„Já,“ sagði Macpherson, „en þetta er skrambi
flókið."
Hann stundi þimgan.
Pétur Wimsey lávarður
„STRACHAN." sagði Pétur Wimsey lávarður
Strachan tók svo ákaft viðbragð, að nærri lá að
hann steyptist með málverkið ofan í hyl. Hann
stóð fremst á granítnöf og var önnum kafinn að
mála Fleeteyjuna. Það var hvasst og mikið skýja-
far á loftinu og sjórinn var ðfinn.
„Ó, halló, Wimsey." sagði hann. „Hvernig í
ósköpunum datt þér í hug að koma hingað ?“
„Ég ók hingað," sagði Wimsey. „Mig langaði
til að fá mér frískt loft.“ Hann settist á þægilega
steinnibbu, þrýsti hattinum þéttar á höfuðið og
dró upp pípu með tilburðum manns, sem loksins
hefir komið sér vel fyrir.
Strachan hleypti brúnum. Honum var lítið gefið
um áhorfendur, þegar hann var að mála, en
Wimsey fitlaði letilega við tóbakspunginn sinn
og virtist ekkert láta á sig fá.
„Það er ansi hvasst," sagði Strachan, þegar
báðir höfðu þagað stundarkom.
„Já, skratti hvasst.“
„En hann rignir ekki,“ hélt Strachan áfram.
„Ekki enn,“ sagði Wimsey.
„Það er betra veður en í gær,“ sagði Strachan
og fann strax, að hann hafði talað heimskulega.
Wimsey leit upp og sagði glaðlega:
„Margfalt betra. Mér er nær að halda, að það
hafi verið tóm illgirni i minn garð, að veðrið
skyldi vera svona vont í gær, að ekkert gat orðið
úr ferðinni upp að Minnoch.“
„Nú, já,“ sagði Strachan.
„Það var kannske bjánalegt uppátæki,“ sagði
Wimsey, „en mér fannst það samt ekki svo vit-
laust. Þetta er ljómandi snoturt," bætti hann við,
„Hvað ertu búinn að vera lengi með það?“
„Klukkutíma eða svo,“ sagði Strachan.
„Þú notar stóra pensla. Breiða, stóra drætti og
allt svoleiðis. Campbell notaði mikið sköfuna, var
það ekki?“
„Jú.“
„Er fljótlegt að mála með sköfu?“
,.Já, yfirleitt er það fljótlegt.“
„Ert þú eins fljótur og Campbell?"
„Ég er ekki eins fljótur með sköfunni og hann,
ef það er það, sem þú átt við, því að ég er ekki
vanur henni. En með minni eigin aðferð mimdi ég
sennilega geta lokið við mynd á jafnlöngum tíma
og hann.“
„Einmitt. Hvað telur þú hæfilegan tíma til að
ljúka við skissu?“
„Það er eftir því hvað þún er stór.“
„Álíka stór og sú, sem þú ert með núna.“
„Ég verð búinn með það, sem ég ætla mér að
gera við hana eftir hálftíma — eða kannske svo-
lítið meira. Ef allt fýkur ekki frá mér,“ bætti
hann við um leið og hvöss vindhviða kom utan af
sjónum og skók til trönuna, þó að hún væri vand-
lega skorðuð milli tveggja stórra steina.
„Þetta er svo vel skorðað hjá þér. En af hverju
notarðu ekki rissbók í svona veðri?“
„Ég veit svo sem ekki, nema ef vera skyldi af
því, að ég hefi aldrei vanið mig á það. Maður er
svo vanafastur.“
„Já, það er víst.“
„Ég er vanafastur og reglusamur,“ sagði
Strachan. „Ég gæti notað tækin mín í myrkri. Ég
tek allt til áður en ég byrja, raða litatúpunum á
brettið alltaf í sömu röð og hengi penslana þama
— jafnvel litunum á spjaldið raða ég aUtaf eins,
að vísu ekki alltaf sömu litunum, en þó nokkurn
veginn eftir regnboganum.“
„Einmitt," sagði Wimsey. Ég er ekki reglusam-
ur sjálfur en ég dáist að reglusemi. Þjónninn
minn, Bimter, er einstakur reglumaður. Það er
hreinasta kvöl fyrir hann að sjá vasa mína út-
troðna af alls konar dóti, eða allt á tjá og tundri
í kommóðuskúffunum mínum."
„Ég er heldur ekki reglusamur með kommóðu-
skúffurnar minar," sagði Strachan. „Reglusemi
mín byrjar og endar með málaratækji^num. Það
er bara vani, eins og ég sagði áðan. Ég er ekki
reglusamur í verunni."
„Er það ekki?“ Ertu ekki minnugur á tölur,
áætlanir og allt svoleiðis ?“
„Nei, það er nú eitthvað annað. Ég hefi ekki
einu sinni gott sjónarminni. Sumir geta komið
frá einhverjum stað og gert mynd af honum án
þess að gleyma nokkru húsi eða tré, en ég verð
að hafa fyrir augunum það sem ég teikna. Það er
galli að sumu leyti."
„Það gæti ég,“ sagði Wimsey. „Ef ég kynni að
teikna.. Til dæmis — tökum til dæmis veginn milli
Gatehouse og Kirkcudbright. Ég gæti gert skissu
af honum hér á samri stundu með öllum beygjum,
húsum og nærri öllum trjám og hliðum. Eða ef
þú ækir mér eftir honum með bundið fyrir augun,
gæti ég sagt þér framhjá hverju við ækjum í það
og það skiptið."
„Það gæti ég ekki,“ sagði Strachan. „Auðvitað
hefi ég farið þennan veg mörg hundruð sinnum,
en alltaf er ég að sjá eitthvað, sem ég hefi ekki
tekið eftir fyrr. En með þessu móti fæ ég ánægj-
una af að sjá alltaf eitthvað nýtt.“
„Já; það er ekki hætta á, að þér leiðist. En
stundum getur verið gott að vera eftirtektarsam-
ur. Til dæmis ef maður þarf að ljúga sig út úr
einhverri klipu.“
„Ó, já,“ sagði Strachan. „Já, ég býst við, að
það gæti verið gott, ef svo stæði á.“
„Til dæmis sagan þín um golfkúluna, sem rot-
aði þig á golfvellinum," sagði Wismey. „Skyldi
hún ekki hafa verið betri,. ef hún hefði verið studd
sennilegum, nákvæmum lýsingum á smáatriðum?
Hún var auðvitað ekki vel til fundin í upphafi, tU
þess var tíminn, sem þú gerðir enga grein fyrir,
of langur. En úr því að þú varst einu sinni búinn
að segja hana, þá hefðirðu átt að gera þér meiri
mat úr henni.“
„Ég veit ekki við hvað þú átt,“ sagði Strachan
kuldalega. „Ef þú ert að véfengja orð mín — “
„Auðvitað véfengi ég þau. Ég trúi ekki orði af
sögunni. Og það mundi enginn gera. I fyrsta lagi
sagðirðu konunni þinni ekki sömu sögima og mér.
Það var ógætilegt. Ef maður ætlar að ljúga, þá
verður maður að halda sér við sömu lýgina. Svo
láðist þér að geta, í hvaða holu þú hefðir verið,
þegar það skeði. Enginn, sem segir golfsögu
gleymir slíku. Það var ógætilegt af þér. I þriðja
lag*i sagðistu hafa verið á golfvellinum allan
morguninn, án þess að hugsa út í, að margir
kynnu að geta borið vitni um, að þú hefðir aldrei
komið þar um morguninn, og að þú hafðir beðið
Tom Clark að valtra völlinn einmitt þennan
morgun. Hann var þar á milli klukkan tíu og
ellefu og er reiðubúinn að sverja, að þú hafir ekki
komið þangað; og ef þú hefðir verið þar seinna,
mundir þú varla hafa kallað það „eftir morgun-
verð“. Auk þess — “
„Hejrrðu mig,“ sagði Strachan og hleypti brún-
um, „hvern andsk .... meinarðu með því að
tala svona við mig?“
„Ég er bara að velta því fyrir mér, hvort þú
kærir þig um að gefa einhverja aðra skýringu á
glóðarauganu," sagði Wimsey. „Ég meina, ef þú
vilt gefa mér hana núna, og hún reyndist vera —
segjum til dæmis heimilisrifrildi í einhverri mynd
— þá þyrfti ég kannske ekki afHáta hana fara
lengra. Skilurðu við hvað ég á?“
',Nei,“ sagði Strachan. „Mér finnst þetta vægast
sagt ósvífni.“
„Segðu það ekki,“ bað Wimsey. „Sjáðu til,
kunningi, næturslark þitt kemur mér ekkert við.
Ef þú varst úti að skemmta þér, eða eitthvað — “
„Ef þú hættir ekki að tala svona til mín, háls-
brýt ég þig.“
„í guðanna bænum.“ sagði Wimsey, farðu ekki
að hafa i hótunum aftur.“
Strachan leit á hann og stokkroðnaði.
„Ertu að brigzla mér um að hafa átt einhvern
þátt i morði Campbells ?“ spurði hann loðmæltur.
„Ég er ekki að brigzla neinum," sagði Wimsey
léttum rómi, „um hlutdeild í morðinu — ekki
enn.“ Hann reis skyndilega á fætur og stóð keikur
á klettasnösinni og horfði burt frá Strachan og
út á sjóinn. Skýin voru runnin saman í dökka,
ógnandi heild og öldurnar földuðu hvítu. En ég
brigzla þér um,“ sagði hann og snéri sér allt í
einu við og hallaði sér upp í vindinn til að halda
jafnvæginu, „ég brigzla þér um að vita drjúgum
meira um það en þú hefir sagt lögreglunni.
Biddu. Ekkert ofbeldi. Kjáninn þinn. Þaö er
hœttulegt að sýna ofbeldi.“
Hann greip um úlnlið Strachans um leið og
höggið þaut framhjá eyra hans.
„Hlustaðu nú á, Strachan, hlustaðu á, maður.
Ég veit, að það er freistandi, þegar ég stend
svona. En til þess var leikurinn einmitt gerður.
Ég er minni en þú, en ég gæti skutlað þér inn í
eilífðina með því að snúa snöggt uppá úlnliðinn á
þér. Stattu kyrr. Þetta er betra. Hugsarðu aldrei
tvær mínútur fram í tímann ? Heldurðu virkilega,
að þú getir útkljáð allt með ofbeldi á svona
klaufalegan hátt? Segjum að þú hefðir slegið mig
niður. Segjum, að ég hefði brotið á mér hauskúp-