Vikan - 10.06.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 24, 1948
13
Þóra, Ragnar loðbrók og
lindiormurinn
Barnasaga
Fyrir löngu, fyrir meira en þúsund
árum, bjó höfðingi nokkur í Svíþjóð.
Það var Herrauður jari. Kona hans
var dáin, en hann átti litla dóttur,
sem hét Þóra. Hún var fegursta og
bezta telpa í heimi, að dómi föður-
ins. En þetta var líka almannaróm-
ur, því hún var bæði fögur og góð.
Dag einn, er jarlinn reið heimleið-
is, mundi hann eftir því, að litla dótt-
ir hans átti afmæli þennan dag. Hon-
um féll það illa að hafa enga af-
mælisgjöf hana Þóru. En þá voru
ekki sölubúðir hvarvetna, eins og nú,
og ekki hægt að kaupa ’hvað, sem
hugurinn girntist'. ,
Þá kom smávaxinn maður til jarls-
ins. Hann var neðanjarðarbúi, eða
öðru nafni dvergur.
Hann mælti: ,,Ég hefi gjöf handa
Þóru, ef jarlinum þóknast að veita
henni viðtöku.“
„Láttu mig sjá gjöfina,“ svaraði
jarlinn.
Dvergurinn rétti honum litla, fagra
öskju.
„Hið bezta er innan í,“ sagði dverg-
urinn. En enginn annar en Þóra get-
ur opnað öskjuna."
Jarlinn varð glaður og reið heim.
Þóra varð forvitin, er hún fékk
öskjuna. Hún opnaði hana. Og hvað
haldið þið að hafi verið í öskjunni ?
Það var lítil, falleg slanga. Hún lá
á silkikodda. Slangan var álika löng
og fingur manns og grannvaxin. Hún
var litfögur.
Þóra varð glöð og hafði gaman
af slöngunni. Og jarlinn var ánægð-
ur yfir þessari heppni að fá afmælis-
gjöf handa dóttur sinni.
í fyrstu át slangan einungis fáeina
brauðmola og drakk nokkra dropa
af mjólk. En er hún óx, lét Þóra hana
i körfu, eins og hún væri hundur.
Slangan hlykkjaðist á eftir Þóru
um húsið, og telpunni þótti vænt um
hana.
Svo fór slangan að éta meira. Hún
át stór kjötstykki og drakk úr stórri
mjólkurskál. Hún óx svo hraðfara,
að fólk, sem kom til jarlsins, óttaðist
hana. Jarlinn kom þá að máli við
Þóru. Hann sagði: „Slangan þín er
nú orðin svo stór, að af henni staf-
ar hætta. 1 gær drap hún hund, og
fólk er hrætt við hana. Við verðum
að einangra hana eða drepa. Það er
líklega heppilegast."
Þóra skildi, að slangan var hættu-
leg. Hún gaf samþykki sitt til þess
að slangan skildi þegar daginn eftir
lokuð inni, svo að hún hvorki dræpi
eða hræddi dýr né menn.
Morguninn eftir, er Þóra vaknaði,
kom hún ekki auga á slönguna sína.
Þóra klæddi sig og bjóst til að ganga
út. Og þá sá hún slönguna.
Hún var orðin afarstór; orðin að
svonefndum lindiormi, og náði um-
hverfis hús það, er Þóra bjó í með
þernum sínum.
Er menn komu í nánd við slöng-
una, hvæsti hún og ógnaði þeim.
Flýðu menn hana sem fætur toguðu.
Slangan leyfði engum öðrum en Her-
rauði að fara inn í meyjaskemmuna.
Og lindiormurinn át nú þrjá uxa á
dag og stækkaði án afláts.
Herrauði jarli leizt ekki á blikuna.
Hann hafði mikla ánægju af gest-
komum, en nú var svo komið, að
enginn dirfðist að koma í nánd við
höll hans. Hann þráði það, að losna
við lindiorminn. En hann hafði ekki
í hyggju að flytja. Herrauður jarl
lét þá það boð út ganga, að hver
sá, er dregið gæti lindiorminn, skyldi
fá Þórur fyrir eiginkonu.
Margir hraustir menn og hugrakk-
ir komu frá Svíþjóð og Danmörku
í þessum erindagjörðum. En lindi-
ormurinn spjó eitri á þá, svo þeir
létu lifið.
Þetta frétti Danakóngur. Hann
hét Ragnar. Var hann kappi mikill
og vitur. „Ég ætla að losa Þóru við
lindiorminn," sagði hann við sjálf-
an sig.
Á þeim tímum, sem Ragnar loð-
brók var uppi, töluðu menn allmik-
ið á annan veg en nú gerist. Flík
sú, sem nú nefnist buxur, var þá
kölluð brók. Orðið loðbrók merkir
loðnar buxur. Ragnar konungur
skildi það, að hið hættulegasta við
lindiorminn var eitrið, er hann spjó
á hvem þann, er réðist á hann. Og
hann hugsaði: Ég verð að fá mér
klæðnað, sem eitrið kemst ekki i
gegnum. En hvernig á sá búningur
að vera ?
Og hann fann ráðið.
Hann lét sauma sér alfatnað úr
skinni. Svo lét hann menn sína hella
vatni á sig. Þetta var um hávetur.
Vatnið fraus því og myndaði ísskorpu
utan um kónginn.
Ragnar kóngur hélt svo til Sví-
þjóðar. Hann gekk með spjót í hönd
upp að meyjarskemmu Þóru. Hún
gægðist út og sá einkehnilega klædd-
an mann. Föt ■.hans virtust standa
eins og stokkur, og hann var kol-
svartur í andliti.
Þóra óskaði, að þessi maður gæti
ekki drepið orminn mikla og heimt-
að hana að launum. Svo Ijótur virt-
ist henni hann.
Ormurinn spjó eitrinu á Ragnar.
En hann stóð í sömu sporum og
beið færis að reka spjótið í auga
ófreskjunnar og drepa hana á þann
hátt.
Þegar Ragnar lagði spjótinu í
auga ormsins, brotnaði oddur þess
og sat fastur. En ormurinn stein-
drapst.
Ragnar konungur hafði veitt þvi
athygli, hve óttaslegin Þóra varð,
er hún sá hann. Og hann ákvað, að
gera ekki kröfur til þess að fá hana
fyrir konu. Hann veifaði því í kveðju-
skyni og fór leiðar sinnar. En Þóra
stóð undrandi og horfði á eftir hon-
um.
Að skömmum tíma liðnum komu
orð frá Ragnari Danakóngi til Her-
rauðar jarls, þess efnis, að kóngur-
inn hefði ákveðið að heimsækja jarl-
inn. Og það var því búizt til veizlu
á jarlssetrinu.
Þóra, sem var fegursta ungmeyja
Svíaríkis, bjóst sínum bezta búningi.
Og er hún sá og tók kveðju þessa
fagra, tígulega og unga konungs,
varð hún strax hrifin af honum.
En Herrauði jarli var ekki rótt
innanbrjósts. Hann sá, að dóttir sín
og kóngurinn felldu hugi saman.
Vafalaust myndu þau vilja giftast.
Og þau áttu vel saman. Bæði svo
falleg og glæsileg. En jarlinn hafði
lofað að gifta þeim manni dóttur
sina, er drepið gæti orminn. Og að
ganga á bak orða sinna, áleit jarl-
inn óhæft.
1. mynd. Það bar til einn dag, að'
Elísa gekk yfir til Súnem; þar var
auðug kona, og lagði hún að honum
að þiggja mat hjá sér; og í hvert
sinn, sem hann fór þar um, gekk
hann þar inn til að matast.
2. mynd. Og hún sagði við mann
sinn: Heyrðu, ég sé að það er heil-
agur guðsmaður, sem stöðuglega fer
um hjá okkur. Við skulum gjöra
lítið loftherbergi með múrveggjum
og setja þangað rúm og borð og
stól og ljósastiku, svo að hann geti
farið þangað, þegar hann kemur til
okkar.
Þegar Ragnar konungur bar svo
upp bónorð sitt og vildi giftast Þóru,
skýrði jarlinn honum frá meinbug
þeim, sem á þessu væri.
Hann mælti: „Þú skilur það, Ragn-
ar kóngur, að Þóra getur ekki gengið
að eiga annan mann en þann, sem
drap lindiorminn. Sá, sem hefir með
höndum spjót það, er fellur við odd
þann, sem er í auga ormsins, hefir
drepið hann og er hið rétta manns-
efni Þóru.“
„Hvað er að segja um spjót þetta?“
mælti Ragnar konungur og rétti fram
. hið brotna spjót sitt.
„Varst það þú, sem drapst orm-
inn?“ spurði Þóra undrandi og glöð.
„Hví komstu ekki þegar og baðst
mín ?“
Kóngur svaraði: „Mér virtist þú
hrædd við mig. Og ég vildi ekki kúga
þig.“ Hann brosti.
Nú var öllum hindrunum úr vegi
rutt. Það þurfti ekki að neyða Þóru
til þess að giftast þessum glæsilega
konungi. Hún var mjög ástfangin
af honum. Hún var svo gefin Ragn-
ari. Giftust þau, og urðu mjög farsæl.
En þessi Ragnar Danakonungur er
kunnur um öll Norðurölnd undir heit-
inu Ragnar loðbrók.
Og verður meira sagt frá honum
síðar.
3. mynd.
. . . Tignp, Drottinn með eigum þínum
og með frumgróða allrar uppskeru
þinnar,
þá munu hlöður þínar verða
nægtafullar
og vínberjalögurinn flóa út af
vínlagarþróm þínum.
4. mynd. Sjá, laun verkamann-
anna, sem hafa slegið lönd yðar, þau
er þér hafið haft af þeim, hrópa, og
köll kornskurðarmannanna eru komin
til eyma Drottins hersveitanna.