Vikan - 10.06.1948, Blaðsíða 6

6
VHÍAN, nr. 24, 1948
una eins og Campbell. Hvað hefðirðu þá gert?
Hefðirðu verið betur eða ver settur? Hvað hefð-
irðu gert við líkið, Strachan ?“
Strachan leit á hann og greip örvæntingarfullur
um enni sér.
„Guð minn góður, Wimsey.“ sagði hann, „djöf-
ullinn þinn.“ Hann gekk aftur á bak og lét fallast
niður í stólinn titrandi. „Ég ætlaði að drepa þig.
Ég ræð ekkert við skapið í mér. Af hverju gerð-
irðu þetta?“
„Ég vildi vita, hvernig skap þitt væri,“ sagði
Wimsey kuldalega. „Og þú veizt,“ sagði hann,
„að ef þú hefðir drepið mig, hefðirðu átt lítið á
hættu þú þurftir ekki annað en forða þér í burtu
og skilja mig eftir, er það ekki? Bíllinn minn
hefði verið héma. Allir hefðu haldið, að ég hefði
fokið um kóll og rotað mig — eins og Campbell.
Hvaða sannanir hefðu verið gegn þér ?“
„Engar býst ég við," sagði Strachan.
„Þú heldur það?“ sagði Wimsey. „Veiztu það,
Strachan, að ég vildi næstum óska, að ég hefði
látið þig slá mig — bara til að vita, hvað þú hefðir
gert. En það er nú sama héðan af. Hann er farinn
að rigna. Ég held við ættum að pakka saman og
koma heim.“
„Já,“ sagði Strachan. Hann var enn náfölur, en
hann fór auðmjúkur g.ð taka saman málaratæki
sin. Wimsey_tók eftir, að þrátt fyrir hugaræsing-
una voru handtök hans örugg og hröð. Hann setti
blautt léreftið í þar til gerða tösku og spennti
ólarnar fast, setti penslana í tinkassa og lita-
spjaldið í öskju og safnaði síðan litatúpunum
saman.
„Ha?“ sagði hann allt í einu.
„Hvað er að?“ spurði Wimseý.
„Blái liturinn er ekki hérna,“ sagði Strachan
sljórri röddu,“ hann hlýtur að hafa dottið."
Wimsey beygði sig niður.
„Héma er hann,“ sagði hann og gróf litatúbu
upp úr lynginu. „Er þá allt komið?“
„Já, allt,“ sagði Strachan. Hann lét túburnar í
öskju, lagði saman trönuna og stóð kyrr eins og
hann biði eftir skipun.
„Þá er bezt að leggja af stað,“ sagði Wimsey
og bretti upp frakkakraganum, því að það var
komin hellirigaing.
„Heyrðu," sagði Strachan, og stóð kyrr í rign-
ingunni, „hvað ætlarðu að gera?“
„Para heim,“ sagði Wimsey. „Nema“ — hann
horfði hvasst á Strachan — „nema þú viljir segja
mér eitthvað."'
„Ég skal segja þér eitt,“ sagði Strachan. „Ein-
hvem tíma munt þú ganga of langt, og þá verð-
urðu myrtur."
„Það kæmi mér alls ekki á óvart,“ sagði
Wimsey glaðlega.
18. Frú Smith-Lemesurier.
Á meðan þessu fór fram, var einn maður, sem
fannst hann vera útundan, það var ungi lögreglu-
þjónninn, sem mistekizt hafði svo hrapalega við
yfirheyrslu Jocks Graham. Þessi imgi maður, sem
hét Duncan, var metorðagjarn, og hann fann sárt
til þess, að hann var hafður útundan. Graham
hafði hlegið að honum; Dalziel, sem var á sífelld-
um þönum eftir reiðhjólum og járnbrautarfarmið-
um, hafði látið tilgátur hans sem vind um eyru
þjóta, og látið honum eftir að eiga við drukkna
menn og ökuníðinga. Enginn trúði P. C. Dunean
fyrir neinu. En það gerði ekkert til. P. C. Duncan,
viss jafnlangt nefi sinu. Ef til vill myndu þeir sjá
eftir framkomu sinni, þegar hann hafði sýnt þeim
hvað hann gat.
t Duncan var ekki í minnsta vafa um, að ferðir
Grahams krefðust nánari athugunar. Orðrómur
var á kreiki. Fiskimenn höfðu sézt hnippa hver
i annan og þagna, þegar nafn Grahams var nefnt.
Því miður var það illmögulegt fyrir lögregluþjón í
litlu sveitaplássi að snuðra um og veiða upplýs-
ingar upp úr fólki á sama hátt og Sherlock
Holmes. Allir þekkja hann og vöruðu sig á honum.
Duncan gældi við þá hugmynd að dulbúa sig (á
frívaktinni) sem aldraður klerkur, en þegar hann
leit í spegil og sá þreklegt vaxtarlag sitt og
búlduleitar, rauðar kinnamar, þá missti hann
sjálfstraustið. Hann öfundaði leynilögreglumenn-
ina í Scotland Yard, sem geta ferðast um dulbún-
ir hvar sem þeir vilja, hvort heldur í fátækra-
hverfunum í leit að smáþjófum eða á nætur-
klúbbum og samkvæmissölum auðmannanna í leit
að stórglæpamönnum. En í Creetown og Newton-
Stewart gengdi öðru máli; hann (Duncan) þurfti
ekki annað en að reka nefið inn um gætt til að
þekkjast.
Hann spurði fólk í þaula, smjaðraði fyrir og
jafnvel hafði í hótunum við eina eða tvær mann-
eskjur, sem virtust vita meira en þær áttu að
vita. En til allrar óhamingju á skozkt bændafólk
til að vera þögult, ef þvi sýnist svo, og því miður
var Jock Graham vinsæll. Eftir nokkra daga basl
tókst Duncan samt að grafa upp eitt athyglis-
vert atriði. Bóndi, sem var á leiðinni í vagni til
Bargrennan klukkan 11.30 á þriðjudagsmorgun,
hafði séð mann á gangi hinum megin við Creeána,
eins og harm hefði verið að koma frá morðstað-
num. Maðurinn hafði strax fleygt sér niður eins og
hann ætlaði að fela sig, en þó ekki fyrr en bónd-
inn hafði þekkt, að það var Graham. En um fram
þetta tókst Duncan aðeins að heyra og koma af
stað kviksögum. Elaðamaður við „Glasgow
Clarion", sem hann hafði í fljótræði sagt meira en
hann hefði átt að segja, birti óheppilega grein,
og P. C. Duncan fékk harðar ákúrur frá yfirboð-
urum sinum.
„Og ef Graham er sekur,“ sagði Dalziel reiði-
lega — þetta var sama daginn og burðarkarlinn
fékk botnlangabólgima, og Dalziel var reiðubúinn
að skeyta skapi sínu á hverjum sem var — hvaða
vit er þá að vera að segja honum, að hann sé
grunaður, og gefa honum tækifæri til að búa sér
til fjarvistarsönnun ? Og sjáðu svo þetta.“ Hann
rak eintak af „Clarion" upp að nefinu á Duncan.
„Ástæða til að ætla, að morðið hafi verið framið
af málara". Er þetta ekki einmitt það, sem við
lögðum allt kapp á að leyna hina grunuðu ? „Við-
tal við kunnan málara". Hver segir þér að senda
blaðasnáp til að snuðra kringum hús Grahams?.
Ef þú getur ekki lært að þegja, Carlie Duncan,
þá væri betra fyrir þig að leita þér að annari at-
vinnu."
Þessi lausmælgi Duncan hafði þó sínar afleið-
ingar. Laugardagsmorguninn sat Dalziel í skrif-
stofu sinni, þegar inn til hans var vísað konu,
svartklæddri með hatt, sem féll þétt að höfðinu.
Hún brosti órólega til Dalziels og muldraði* eitt-
hvað á þá leið að hún ætlaði að gefa upplýsingar
í sambandi við morð Campbells.
Dalziel þekkti konuna. Það var frú Smit-Leme-
surier, sem flutt hafði til Newton-Stewart fyrir
þrem árum, og sagðist vera ekkja eftir afrík-
anskan embættismann. Hún lifði sparsömu og ein-
földu lífi í litlu húsi ásamt franskri þjónustu-
stúlku. Framkoma hennar var blátt áfram og
laus við listamannsbrag, og hún var aðlaðandi og
ungleg eftir aldri. Hversvegna hún hafði setzt að
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Mér finnst húsbóndinn þinn harðbrjósta að vilja ekki lofa þér að Pabbinn: Ég hefi mesta löngun til að
koma með Lilla á skrifstofuna! segja upp, það er ónáttúrlegt að þola ekki
Pabbinn: Já, og guð veit ég sakna að sjá ekki Lilla allan daginn! böm, einkum jafnindælt bam og Lilla!
Pabbinn: Nei!
geri! Ég get að
rödd elsku litla
Nú veit ég hvað ég
minnsta kosti heyrt
drengsins míns!
Pabbinn: Þetta er platan af því, þegar hann sagði
ba-ba i fyrsta skipti, og þessi þegar hann sagði gú-gú
í fyrsta skipti!