Vikan - 10.06.1948, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 24, 1948
Munnvik Stellu titruðu af niðurbældum hlátri,
en hún gvaraði auðmjúk:
„En þangað til, herra Harring-ay, — má ég
fara' snemma á fætur og synda þangað til ég
venst þessu?“
„Lofið mér að sjá hvað þér kunnið," svaraði
hann kuldalega. „Ég er ekki viss um að það sé
óhætt að þér farið einar í sjóinn. Stingið yður
— getið þér það — og syndið að flothylkinu
þama og aftur tilbaka."
Drottinn minn, hvað þessi maður var ráðrík-
ur! Hana langaði eins og venjulega til að sýna
honum þrjózku, en hún stillti sig, stóð upp og
synti út að flothylkinu og aftur til baka.
„Verra gat það verið,“ sagði Harringay um
leið og hún skreiddist upp úr aftur. „Sundtökin
eru rétt — en þér þarfnist æfingar. Þér megið
fara einar út að synda svona snemma, ef þér
lofið að fara ekki lengra út en að timburflotan-
um."
Stélla horfði á hann í vígamóð. Þetta var til
of mikils mælzt af honum.
„Ég get synt leikandi einn kilometer," sagði
hún, „og þótt lengra væri.“
„Ég trúi því vel. En þér fáið ekki að synda
lengra einar en að timburflotanum, ungfrú Mann-
ing.“
„En ef ég geri það nú samt.“
„Þá leyfi ég yður alls ekki að fara í sjóirgi
nema einhver sé með yður."
„Þér þyrftuð ekkert um það að vita."
„Ég myndi taka loforð af yður."
„Ef ég neita því afdráttarlaust ?“
„Þá haldið þér yður alveg á þurru landi."
„Ég verð þá að láta undan," sagði hún og hló
gremjulega. „Ég syndi ekki lengra en út að
timburflotanum."
„Ágætt!" Hann brosti til hennar eins og faðir
til sérlundaðs barns, sem búið var að tala um
fyrir. „Þá er það klappað og klárt. Og ég vona
að þér farið að sofa betur áður en líður á löngu.
Þér verðið að gera allt til þess. Hoppið ekki fram
nr rúminu óðara og þér hafið opnað augun. Mér
líkar ekki að þér skuluð aðeins sofa í sex stundir
á sólarhring, því að aldrei eruð þér sofnaðar fyrir
miðnætti."
„En ég hvilist síðarihluta dags, það kemur þá
í sama stað."
„Það er ekki nóg. Þér verðið að sofa lengur á
morgnana."
„Ó,“ andvarpaði hún og gleymdi allri hræðslu
við hann. Hann var svo ólíkt vingjamlegri núna
en hann var vanur að vera, auk þess var erfiðara
að finna til lotningar gagnvart manni í sundbol
og sem buslaði með fótunum í vatninu. „Þér
hafið yndi af að kúga fólk, herra Harringay."
„Kúga? Ég hefi aldrei kúgað nokkum mann,“
sagði hann.
Glettnin skein úr bláum augum hennar og hún
horfði brosandi á hann, þar sem hún stóð í rauða
sundbolnum, lítil og grannvaxin. „Þér kúgið alla
héma.“
„Það er þá af því að ég veit hvað þeim er
fyrir beztu," svaraði hann.
„Alltaf, herra Harringay?"
„Já, alltaf, ungfrú Mannering."
Hún horfði spyrjandi á hann og augu hennar
voru aftur orðin alvarleg. Hún brann af forvitni
eftir að spyrja hann um álit hans á Clare og
hvort hann væri ánægður með. trúlofun bróður
sins. Eki hún þorði það ekki. Hann mætti augna-
ráði hennar og Stella roðnaði við.
„Hann veit hvað ég er að hugsa," flaug í huga
hennar. „Hann veit að ég er forvitin." En hann
svaraði engu þessu augnatilliti hennar og sem
hann hefði skilið vel. Það var auðséð að hann
var ergilegur. Hann stóð upp, teygði sig og
sagði:
„Það er mál til komið að synda í land. Komið
yður af stað og standið betur í fætuma þegar
þér stingið yður — annars lærið þér aldrei að
stinga yður fallega. Verið ekki hræddar þótt
höfuðið fari í kaf — það er engin hætta á að
þér drukknið!"
Stella var fokvond þegar hún stakk sér. „Ég
vildi óska að ég drukknaði!" hugsaði hún eins
og heimskur krakki. „Hann hefði ekki nema
gott af því.“ Þegar henni skaut upp úr aftur
og hristi vatnið frá vitum sér, sá hún Harringay
við hlið sér. '
„Þetta var strax betra,“ sagði hann, þegar
þau syntu samhliða upp að ströndinni. „En þér
þarfnist æfingar."
Hún svaraði engu. Hana skorti hugrekki til
að segja allt sem hana langaði til að segja við
þennan hræðilega mann.
H.
„Elsku Doris frænka!
Það var gaman að frétta frá þér í gær og ég
hugsa að þú sért nú búin að fá síðustu tvö bréf-
in frá mér. Við munum geta skrifazt oftar á
en við héldum í fyrstu, þar sem pósturinn kem-
ur og fer með flugvél frá stóm eyjunni.
Nei, Harringay á ekki flugvél — en ég er viss
um að hann myndi fá sér eina, ef það væri nauð-
syn — jafnvel fengi hann sér kafbát ef hann
hefði not fyrir hann. Það er urigur eyjarskeggi,
sem hefir mikinn áhuga á flugi, en verður að
dvelja hér á jörð föður síns. Harringay og nokkr-
ir aðrir hafa svo ráðið hann til að flytja allan
póst loftleiðis.
Ég var búin að segja þér að það myndi liklega
allt lagast með Clare óg Gay, enda er nú svo
komið og hefir trúlofunin verið opinberuð. Harr-
ingay hreyfði engum mótmælum og Clare hefir
fengið fagran smaragðhring. Hún býr ennþá
hjá Freeland-hjónunum. En siðar skal hún til
Paradís. Brúðkaupsdagurinn hefir ekki verið á-
kveðinn og ungfrú Emrys og Harringay vilja
að þau bíði þar til Gay hressist meira, en ég
veit ekki hvort þau fara að ráðum þeirra.
Harringay og ungfrú Emrys virðast telja það
víst að þau muni setjast að hér á Paradís eftir
giftinguna — og ég veit að Gay hefir hugsað sér
það þannig. Hvomgu þeirra dettur í hug að hann
geti né vilji búa annarsstaðar. Ég þykist aftur á
móti vita að það myndi Clare aldrei samþykkja.
Hún hatar Harringay. Þau em kurteis við hvort
annað og virðast á yfirborðinu vera góðir kunn-
ingja, en Clare hatar hann samt sem áður. Ég
veit það, því að hún hefir sagt mér það. Það er
ekki hægt að ásaka hana fyrir það, enginn gæti
þolað hann og eðlilega getur Clare ekki gleymt
honum því að hann skyldi i fyrstu vera mótfall-
inn trúlofun Gay og hennar. Þú vissir að hann
hafði i fyrstu tekið loforð af Gay þess efnis að
hann frestaði opinbemn á trúlofun þeirra í hálft
ár og ég er viss um að það var aðeins gert til
þess að honum ynnist tími til að telja Gay hug-
hvarf. En þar sem Clare skaut allt í einu upp
kollinum hér á eyjunni var auðvitað úti um það
ráðabmgg.
Ég get ekki gert mér verulega grein fyrir
áliti Harringays á Clare, en hann telur hana
samt án efa vera fegurstu konu, sem hann hefir
séð og hann virðist hafa gaman af að tala við
hana. Hún er gáfuð og hefir heillandi rödd. Allir
hér á eyjunni em hugfangnir af henni, jafnt
konur sem karlar, að frú Cavarro einni undan-
skilinni. Mér finnst sem frú Gavarro geti ekki
þolað hana, en kannske er það eintómur hugar-
burður. En frú Gavarro geðjast aftur á móti afar
vel að Harringay. Henni finnst hann heillandi
maður, ég hugsa að hún sé honum bara svona
þakklát fyrir einhvem greiða, sem hann hafi
gert þeim hjónunum. Ég skil ekki hvernig nokk-
ur getur orðið hrifinn af honum — ég gæti það
að minnsta kosti ekki.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Hjálp!
2. Raggi: Nú man ég, hvað afa vantaði úr hresst upp á minnið.
Raggi: Það er einmitt byltan, sem hefir
járnvörubúðinni.
4. Raggi: Afi sendi mig í jámvömbúðina til
3. Maggi: Ég skil ekki, hvemig þú ferð að að kaupa klemmur til þess að festa með dregla!
nokkum skapaðan hlut eftir svona byltu.