Vikan - 23.06.1949, Blaðsíða 5

A7IKAN, nr. 25, 1949
5
■■■■iiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiii
Ný framhaldssaga:
Dóttir miljónamæringsins
Sakamálasaga
eftir Lawrence G. Blochman
sem komið hafði við höfuðhöggið var tákn þess,
að hann væri flæktur í sama netinu. Honum leið
síður en svo vel, en hann vildi ekki láta und-
an og flýði því enn á náðir kæruleysis og ró-
lyndis.
„Þér viljið þó ekki, að ég slökkvi ljósið?“ sagði
hann. „Annaðhvort metið þér töfra yðar of lít-
ils, eða þér gerið of mikið úr sjálfsstjórn minni.
Sennilega það síðarnefnda. En það er ekki hægt
að treysta mér í myrkri, skal ég segja yður.
Auk þess þykir mér skrambans notalegt að
horfa á yður, ungfrú Bonner."
Orða- og umsvifalaust reis Dorothy á fætur
■og slökkti. Hún stóð mjög nærri Larkin, svo
nærri, að hann fann ilminn af hári hennar í
myrkrinu. Hann greip um handlegg hennar.
Fann hvernig vöðvar hennar herptust saman
undir mjúkri húðinni. Hann vissi, að allur líkami
hennar var stífur og stæltur.
„Jæja,“ sagði hann. „Mætti ég biðja um skýr-
ingu?“
„Yður langar að eignast 5000 dollara," sagði
hún.
„Hversvegna haldið þér það?“
„Þér vaðið varla í peningum þar sem þér ferð-
ist með svona ryðkláfi eins og Kumu-maru
yfir Kyrrahaf."
„Er það satt,“ hélt hún áfram, ,, að þér hafið
í hyggju að láta handtaka mig, er til Honolulu
kemur og stefna mér fyrir öldungaráðið ?“
„Nei, það veit trúa mín!“ Larkin hló. „Hví
skyldi ég gera það?“
„Eruð þér þá ekki útsendari frá flotamála-
ráðuneytinu ? “
„Skakkt getið!“
„Jæja þá, setjizt."
„Ég er þegar setztur.“
Það varð smáþögn.
„Það fer annað hraðskreiðara skip, Toyo-maru
þessa sömu leið. Það er væntanlegt til Honolulu
degi síðar en við, en kemur samt fyrr til Yoko-
hama. Þér eigið því að dveljast um sólarhrings
skeið í Honolulu, en halda síðan áfram ferðinni
með Toyo-maru.“
„Er þetta allt og sumt?“
„Já.“
„Og hvað á ég að gera um borð í Toyo-maru
auk þess að leika borðtennis og láta rýja mig
inn að skyrtunni í 21?“
.Viljið þér taka að yður starfið?"
„Ég hef enn allóljósa hugmynd um, hvað gera
skal. Á ég að ákveða mig undir eins, eða fæ
ég betri upplýsingar ?“
„Nei, þér verðið að ákveða yður þegar í stað!“
Larkin setti hljóðan. Það var áreiðanlegt, að
eitthvað var loðið við þetta allt saman. En hann
hafði nú einu sinni verið settur til höfuðs þess-
um kvenmanni, svo að það dugði ekki að hopa
af hólmi. Hann varð að komast yfir sögu hennar,
áður en yfirvöldin blönduðu sér um of í málið.
„Ég geri allt fyrir 5000 dollara,“ sagði hann.
„Segið mér, hvað ég á að gera."
Nú var það hún, sem setti hljóða. En eftir
andartaks umhugsun sagði hún:
„Þér sögðust þekkja Grover Pendenning."
„Gerði ég það?“
„Þér gáfuð það óbeint í skyn. Er hann vinur
yðar?“
„Já," svaraði Larkin, enda þótt hann vissi,
að hann var að Ijúga. Því að hann hataði Grover
Pendenning. Þeir höfðu þekkst um margra ára
skeið, en hatazt jafnlengi. Allt í einu datt Lark-
in snjallræði í hug. Hann mælti: „Ég get annars
fært sönnun fyrir því. Ég á einhvers staðar bréf
frá honum.“
„Má ég sjá það?“
„Gjarna." — Larkin þreifaði í myrkrinu eftir
skjalatösku sinni. Bréfið var svar við skeyti frá
Larkin, er hann hafði sent frá París. En Dorothy
gat ekki ráðið, hvað að baki lá þeim orðum, er
í bréfinu stóðu. En bréfið hljóðaði svo: „Þakka
innilega liðsemd yðar og góðan skilning á mál-
inu. Raunar þóttist ég alltaf eiga visan stuðn-
ing yðar og mun launa yður það ríkulega, er
fram líða stundir."
En svo var mál með vexti •—• og það gat
Bonner ekki vitað — að Larkin hafði orðið að
halda leyndu skilnaðarmáli eins skjólstæðings
Pendennings.
„Gjörið svo vel, hér er bréfið. En það verð-
ur að kveikja.“
„Kveikið á eldspýtu."
Larkin kveikti á vindlakveikjara. Hann virti
nákvæmlega fyrir sér andlit ungu stúlkunnar,
meðan hún las bréfið. Hún blés á ljósið og
slökkti það.
„Ég hef þá haft á réttu að standa. Hérna,
takið við þessu." Það heyröist skrjáf í pappir.
Larkin fann að skjalamöppu var stungið í hönd
hans. „Takið þetta og geymið vel.“
„Hvað er í henni?" spurði hann. „Eða er ég
of forvitinn?"
„Það er samningur milli Juan Rodriguez hers-
höfðingja og Pan-American Vanadium Corpor-
ation."
„Jæja.“ Larkin setti stút á munninn eins og
hann ætlaði að blístra. Hann langaði mjög til
þess að sjá framan í hana, en hann gat aðeins séð
daufa vangamynd hennar, sem bar við skímuna
frá kýrauganu.
„Hversvegna sögðuð þér mér ekki þegar í
morgun, að þér vissuð, hver það var, sem reyndi
að sálga hershöfðingjanum?"
„Ég vissi það ekki."
„En þér vitið það nú?“
„Ég er ekki viss um það.“
,Þá skulum við láta það liggja milli hluta,“
sagði Larkin. „En leyfist mér að spyrja, hvað ég
á að gera við þessi ,,vanadium“-skjöl, eftir að
ég hef flutt út á annað skip?“
„Fyrst og fremst skuluð þér tryggja yður fyr-
ir því, að missa þau útúr höndunum."
„Þér eigið við, að einhver mundi ef til vill
hafa ágirnd á þeim?“
„Það er hugsanlegt."
„Hver ?“
„Það veit ég ekki.“
„Allt í lagi. Áfram með smjörið!"
„Jafnskjótt og þér hafið komizt í gegnum toll-
skoðunina í Yokohama skuluð þér fara á Sakur-
agicho-stijðina og taka þar sporvagn til Tokyo.
Fara úr á Shimbashi-stöðina og aka til japanska
Kaigunsho í leiguvagni. Þar munu menn bíða
yðar."
„Þér ættuð, held ég, að skrifa upp nöfn þessi.
Hvað er til að mynda „Kaigunshö"? Hótel, eða
hvað?"
„Nei, það er flotamálaráðuneytið."
Flotamálaráðuneytið! Nú í fyrsta sinni varð
Larkin orðlaus. Þarna setti hann í það! Skjala-
mappan var full með mikilvægum gögnum.
„Mér er fullljóst, hvað þér haldið," sagði
Dorothy eftir skamma þögn. „En yður skjátl-
ast. Þetta er ekkert viðkomandi ameríska flot-
anurn."
„Snertir það föður yðar ekki heldur?"
Það varð þögn.
„Jú, en aðeins óbeint. Og það kemur Chauvain
þingmanni ekkert við, ef það er það, sem þér
eigið við.“
„Það er sem sé ekki annað í þessari möppu
en vanadiumskjölin?"
„Nei, aðeins þau.“
„Og það eru engar ósýnilegar teikningar
aftaná þeim — stúlkur í baði, Mikki mús eða
annað ekki alveg eins saklaust, teiknað með ó-
sýnilegu bleki, sem verður rautt, þegar það
kemur i volgan buxnavasa?"
„Nei, ekki heldur, en ef þér eruð hræddir, þá
er enn tími til fyrir yður að draga yður í hlé.“
.jBull og fjarstæða. Hver óskar eftir að draga
sig í hlé? Ég var aðeins að reyna að líta á þetta
frá yðar sjónarmiði. Hvers vegna í ósköpunum
hef ég orðið fyrir valinu? Þér þekkið mig ekk-
ert. Ég gæti vel verið mjög svo viðsjáll náungi."
;;Ég hef fengið upplýsingar um yður, áður en
við komum til Honolulu" svaraði hún.
„Hvernig?"
„Ef þér fáið skiljanlegt svar við skeytum
yðar, eruð þér ekki grunsamlegur."
„Þér álítið sem sé, að yfirmenn um borð í
japönsku skipi, sem án efa er með fulla lest af
skotfærum, gjöri sér það ómak að framkyæma
rannsóknir viðvíkjandi farþegum, sem aðeins
eru grunaðir um að vilja hjálpa hinum óopin-
bera fjandmanni Japans í þessu óyfirlýsta
stríði?"
„Álít!" endurtók Dorothy. „Nei, ég veit það.
Ég skil japönsku og hef án vilja míns hlýtt á
ýms samtöl."
„Fyrst svo er, skil ég ekki, hvers vegna þér
biðuð ekki, unz þér höfðuð fengið fulla vissu
um, að ég væri alsaklaus og meinlaus maður,“
sagði Larkin, en hélt sjálfur áfram: „En hvað
um það. Ég veit svarið fyrirfram. Vanadium-
samningurinn er óþægilega hættulegur. Þér
þurfið því að losna við hann svo fljótt sem þér
getið,, og þér hafið valið mig, af því að hjá
mér hefur þegar verið leitað. Er þetta ekki rétt
til getið?"
„Glen þér hljótið að vera skarpskyggn."
„Farið þér einnig yfir í „Toyo-maru“ í Hono-
lulu?
„Ég veit það ekki. Það kann svo að fara, að
ég geti það ekki. Það getur margt gerzt."
„Hvað til dæmis?"
„Það get ég ekki sagt yður. Það gerist svo
margt. Hugsið bara um Rodriguez hershöfð-
ingja."
„Dorothy — viljið þér svara hreinskilnislega
einni spurningu?"
„Já, ef það snertir ekki þennan ímyndaða
bróður minn, þvi að í hreinskilni sagt er ég
orðin þreytt á að ræða um hann."
„En þessi spurning er viðvíkjandi öðrum,
manni, sem heitir Charles Frayle. Þekkið þér
hann ?“
„Já“
„Hver er hann?"
„Unnusti minn."
„Ójá.“ — Það varð nokkur þögn, síðan hélt
Larkin áfram: „Segið mér eitt. Fáið þér mér
þessa skjalamöppu, en ekki unnusta yðar, af
ótta við, að eitthvað svipað kynni að henda