Vikan - 23.06.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 25, 1949
13
í LJÓSALANDI
Barnasaga
Foreldrar Rutar höfðu rafljós. En
er hún kom í heimsókn til ömmu
sinnar var því ekki til að dreifa.
Amma hennar notaði kertaljós. En
kertaljósum hafði Rut ekki vanist
heima hjá sér nema á hátíðum og
tyllidögum.
„Við verðum að spara kertin,“
sagði amma. „Nú fæst ekki olía,
þess vegna nota ég kerti. En þau eru
svo dýr.“
Rut þótti það ekki skipta miklu
máli, hvaða ljós voru notuð að þessu
sinni. A morgnana var orðið bjart
af degi löngu áður en þær fóru á
fætur. Og á kvöldin var hálf bjart
er þær háttuðu. Það var þvi vanda-
laust að komast af með kertastubba.
Mamma Rutar tók upp þann sið,
að kveikja á kerti á meðan hún hátt-
aði dóttur sína, þegar svona bjart
var orðið á kvöldin. Það var ekki
þörf á meira ljósi.
Eitt kvöid, er Rut var háttuð, og
lá hrein og vel greidd í rúmi sínu,
ætlaði móðir hennar að fara að
slökkva ljósið. Hún var búin að bjóða
Rut góða nótt. Þá sagði Rut:
„Mamma! Hvert fer ljósið, þegar
búið er að slökkva það?“
Móðir hennar svaraði: „Ljósið
deyr en kertið er kyrrt.“
„Já, ég veit það. En hvert fer eld-
ui'inn, eða þetta sem brennur og
lýsir?“ Rut var ekki orðin syfjuð,
og hana langaði til þess að móðir
hennar færi ekki strax frá henni.
„Loginn slokknar. Ég get ekki út-
skýrt þetta nánar,“ sagði móðir
Rutar. „Farðu nú að sofa og hugs-
aðu ekki meira um þetta mál. Að
svo mæltu fór mamma hennar. Rut
var glaðvakandi eftir að hún var
orðin ein. Hún lá og horfði út um
gluggann. Þá sá hún stjörnur, sem
báru skæra birtu. „Hvert fer ljósið
þegar það er slökkt? Fer það upp í
himininn ?“ sagði Rut við sjálfa sig.
„Já, það er rétt tilgáta,“ sagði
rödd er Rut vissi ekki hvaðan kom.
En svo sá hún litla stelpu, er sat
á borðinu er stóð við rúmið. Stelpan
var í rauðum og gulum kjól, sem
þandist út svo skringilega. Á höfðinu
hafði hxln oddlaga húfu, er minnti
á lítinn loga.
Bibliumyndir
1. mynd. En á þeim dögum kemur
Jóhannes skírari fram og prédikar
í óbyggðum Júdeu . . .
2. mynd. Þá kemur Jesús frá
Galíleu til Jordanar, til Jóhannesar,
til þess að sldrast af honum; en
Jóhannes vai’naði honum þess og
sagði: Mér er þörf að skírast af þér,
og þú lcemur til mín! En Jesús
svaraði og sagði við hann: Lát það
nxi eftir, því að þannig ber okkur að
að fullnægja öllu í’éttlæti. Þá lætur
hann það eftir honum. Og er Jesús
var skírður, sté hann jafnskjótt upp
úr vatninu; og sjá, himnarnir opn-
uðust fyrir honum, og hann sá Guðs
anda stíga ofan eins og dúfu og koma
yfir hann; og sjá, rödd af himnum
sagði: Þessi er minn elskaði sonur,
sem ég hef velþóknun á.
3. mynd. . . . Hann sagði: Eg er
rödd manns, er hrópar í óbyggðinni:
Gjörið beinan veg Drottins eins og
Jesaja spámaður hefir sagt. Daginn
eftir sér hann Jesúm koma til sín og
segir: Sjá, guðslambið, er ber synd
heimsins.
4. mynd. . . . En er Heródes
fjórðungsstjóri varð fyrir ávítum af
honum vegna Heródíasar, konu
bróður hans, og fyrir allt hið illa,
sem Heródes hafði gjört, bætti hann
einnig því ofan á allt annað, að
hann varpaði Jóhannesi í fangelsi.
„Ég er eldálfur,” sagði aðkomu
stelpan. „Viltu fara með mér og sjá
hvert ljósið fer eftir að það er
slökkt?"
Rut vissi ekki hvernig það skeði,
en hún var komin til eldálfsins áður
en hún áttað: iig, og hafði tekið í
hönd hans.
Svo svifu þær út um gluggann, yfir
trén og hærra og hærra. Þær stefndu
móti stjörnubjörtum himninum.
Þær komu á afar víðlenda velli.
Þar spnxttu þúsundir blóma. Þau
gáfu frá sér gula og rauða geisla,
og á sumum voru geislarnir bláir í
miðjunni. öll báru blómin birtu. Þau
tindruðu.
Eldálfurinn sagði: „Það er rétt
sem þú segir, blómin líkjast litlum
logum. Þau eni logar.
1 hvert sinn er einhver slekkur á
eldspýtu, kemur lítið blóm hingað.
Næst minnstu blómin koma frá
kertaljósum. Eins og þú sérð eru hér
ýmsar stærðir blóma eða loga. Þessir
stærstu, sem ná hátt yfir höfuð þitt,
stafa frá stórbrunum eða miklum
bálum.
Þetta eru stórkostlegir logar.
Rut snerti einn litla logann tneð
varfærni. Hún mælti: „Þessir U :ar
brenna menn ekki.“ Hún var mjog
hissa á þessu fyrirbrigði.
Ljósálfurinn svaraði: „Hér brenna
logarnir menn ekki. En það gera
þeir á jörðinni. En mundu það Rut,
að fara aldrei gálauslega með eld.
Kveiktu ekki á eldspýtu að óþörfu.
Af því geta stundum orðið brunar,
og þeir miklir og voðalegir. Ég benti
þér á stóru eldblómin. Þau eru óynd-
isleg."
„Já,“ svaraði Rut. „Þú hefur rétt
að mæla. Ég hefi ógeð á þeim. En
litlu blómin eru lagleg..“
Eldálfurinn mælti: „Eldurinn er
góður þjónn, en vondur húsbóndi.
Þetta spakmæli er mörg hundruð ára
gamalt, og satt nú sem fyrr. Menn
hafa mikið gagn af eldinum, er þeir
hafa hann í þjónustu sinni. En er þeir
missa tök á honum veldur hann tjóni.
Stundum myndast bál sem eru ó-
slökkvandi. Brenna þá oft mikil verð-
mæti, og jafnvel menn verða eldinum
að bráð.“
Rut horfði á eitt hinna stóru loga-
blóma. Það var á að líta sem reykur
og gneistar þeyttust um innan í þvL
Hún lokaði augunum.
Svo heyrði Rut rödd móður sinnar.
Hún mælti:
„Ég vakti þig með þvi að kveikja
ljósið. Ég skal setja hlíf fyrir það.“
Rut sagði: „Mamma! Ég hefi verið
í Ljósalandi. Ég sá logablómin í
Ljósaenginu. Þangað fara ljósin þeg-
ar þau eru slökkt. Ru: var mjög
syfjuð, sem von var.
Móðir hennar svaraði: „Jæja, gófta
mín. Sofnaðu aftur, og láttu þig
dreyma meira. Ég slekk ljósið inna.n
skamms."
Og litla stúlkan var sofnuð aftur
áður en móðir hennar slökkti ljósift.
Hvað Rut dreymdi að þessu simxi
vitum við ekki. En það hefur efa-
laust verið eitthvað skemmtilegt.
Veiztu þetta
Mynd að ofan: Sæljón geta klifið upp tré og gera það m. a. á Galapa-
goseyjum. Mynd að neðan t. v.: Á miðöldum drukku riddarar vatn, sem
sverð og önnur vopn höfðu ryðgað í til þess að öðlast þann kraft, sem í
vopnum býr. Mynd í miðju: Til eru snákar, sem strax 6 stunda gamlir geta
valdið hættulegum sárum.