Vikan - 23.06.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 25, 1949
11
Framhaldssaga:
Meishur drykhwr
26
Ástasaga eftir Anne Duffield
konan glaðlynda sagði vökukonunni, að nú væri
frú Lancing úr allri hættu. Það væri illt, að
allir voru ekki sem hún,' svo hraust og Sterk
og fljót að ná sér.
Celía svaf alla nóttina, sneri sér við og við og
fann það í hálfgerðu móki, að hún fékk mat
og meðul en sofnaði jafnskjótt aftur. Um morgun-
inn þvoði hjúkrunarkonan henni og færði hana
í hreinan náttkjól, burstaði hár hennar og flétt-
aði það í tvær stórar fléttur. Það var búið um
rúmið og lagað til í stofunni.
„1 dag koma áreiðanlega blóm, held ég,“
sagði hj''’.krunarkonan, sem leyst hafði vöku-
konuna af hólmi. ,,Það hefur enginn sent nein
ennþá, ég býst við, að mönnum hafi fundizt þér
of veik, en allir eyjarskeggjar hafa verið að
spyrja um líðan yðar. Mayley gamla kom hing-
að í gærkvöldi og langaði mjög til þess að tala
við yður. Hún ætlaði að ryðjast inn einmitt um
það leyti, sem þér voruð að komast til sjálfrar
yðar, en ég leyfði henni það ekki.“
„Mér fannst ég hafa heyrt í einhverjum,"
svaraði Celía.
Hjúkrunarkonan kom með morgunverðinn
inn til hennar. Henni var ekki leyft að setjast
upp, en settir voru undir höfuð henni auka
koddar, svo að hún gat borðað hjálparlaust.
Það var hafraseyði, þunnt te, tvær þunnar
brauðsneiðar og smjör. Celía borðaði með beztu
lyst og bað um annan tebolla til. A meðan lét
hjúkrunarkonan dæluna ganga.
Prú Lancing hafði sannarlega vTið fljót að
ná sér, alveg undarlegt og maður gat séð, að
hún var kona, sem vildi hjálpa sér sjálf.
Sterk var hún og heilbrigð og ekki vitund
sjálfselskufull, það þorði hjúkrunarkonan að
staðhæfa. En samt voru sorgarrúnir ristnar í
svip hennar. Og það var sizt að furða, eftir
að hafa misst fóstur. Og þvílíkt barn mundi
það ekki hafa orðið! Hún, þessi indæla kona,
móðir og faðirinn herra Lancing, þessi stór-
glæsilegi og töfrandi maður. Það var því ekki
nema eðlilegt, að hún væri sorgbitin, og þvílík
óheppni, að hún skyldi hrasa í þrepunum.
Hjúkrunarkonan vissi ekki, hvernig hún hafði
dottið og henni datt ekki í hug að spyrja að því.
Orðrómur var á kreiki um það, að hún hafi
orðið hrædd í óveðrinu og sumir voru að tala
um einhvern mann, sem hafði reynt að ráðast
inn í húsið. En hvað sem um það var, þá hafði
dr. Mackenzie verið þar nærstaddur og flutt
hana á sjúkrahúsið og þannig bjargað lífi henn-
ar. Og meira kom hjúkrunarkonu ekki við. Auk
þess var aldrei hægt að draga orð út úr
Maekenzie lækni, ef hann kærði sig ekki sjálf-
ur um að segja frá. Og hann hafði ekki sagt
neinum neitt.
Celía snæddi morgunverð sinn og bakkinn var
borinn út.
„Svo langar mig að vita, hvort þér eruð svo
hress, að þér getið tekið við heimsókn. Það er
læknir og hann mundi víst ekki biðja um að
fá að koma hingað, ef hann teldi ekki að öllu
væri óhætt.“
Léttur roði kom fram í kinnar Celíu.
„Mér líður ágætlega. Látið dr. Mackenzie
koma inn.“
Hjúkrunarkonan gekk út. Celía tók að titra.
Hún heyrði að gengið var föstum skrefum úti
á ganginum og titraði þá enn meira. En þegar
hún sá hávaxna manninn, sterklega andlitið
og gráu augun, hvarf henni allur skjálfti. Hún
rétti höndinar út:
„Alec!“
„Kæra Celía!“
Hann greip hendur hennar og þrýsti þær á
sinn gamalkunna hátt. Hún fann nýjan þrótt
streyma um líkama sinn. Hjúkrunarkonan
hafði sett stól fyrir framan rúmið, áður en hún
fór út. Alec Mackenzie settizt og hélt stöðugt
í granna hendi hennar.
„Hvernig líður yður, Celía? Yfirlæknirinn
hefur gefið mér góða skýrslu um líðan yðar.“
„Mér líður prýðilega," svaraði hún. „Mér
skilst, að allir séu mjög stoltir og undrandi,
hvað ég hef staðið mig vel.“
„Það er gott, en aldrei bjózt ég við öðru.
Hjarta yðar er í mjög góðu lagi, þér hafið gott,
hreint blóð og enga sjúka líkamshluta.“
Það brá fyrir hláturglampa í innföllnum
augum hennar.
„Ó, Alec, en hvað þetta ér líkt yður.“
„Líkt mér? Hvernig þá?“ sagði hann, ánægður
yfir gleði hennar.
„Skýi'ing yðar á því, hversu fljót ég var
að ná mér.“
„Já, þetta •fer skýringin," sagði hann blíðlega.
„Já, auðvitað. En enginn nema þér munduð
hafa notað þessi orð. Gray læknir og hjúkrunar-
konurnar hrósuðu mér fyrir kjark og dugnað og
svo framvegis. En þér, heiðarlegasti og rökvís-
asti maður í heimi, þér------“ Hún tók að hlæja,
og svo, henni sjálfri til undrunar, fylltust augu
hennar með tárum. Hún stakk höndinni skyndi-
lega inn undir púðann og þreifaði þar með henni.
Alec, er stöðugt hélt hinni hendi hennar, tók upp
vasaklút — stærsta vasaklút, sem hún hafði
nokkru sinni séð. Hann þerraði augu hennar
mjög blíðlega.
„Grátið ekki, Celia.“
„Nei.“ Hún herti sig upp. „Ég er heldur ekki
beinlinis að gráta. Ég var bara svo glöð að sjá
yður og þér komuð mér til að hlæja og----------“
, „Mér þykir líka gaman að sjá yður,“ svaraði
hann, „en bara ekki undir þessum kringumstæð-
um. Veslings Celía!“
Hún leit skjótt á hann.
„Já, það — er ekki gott. En ég vil helzt
ekki tala um það — ekki núna. Ég vonaði--------“
Hún kastaði til höfðinu. „Segið mér, hvernig
vildi það til, að þér voruð þarna, þegar ég
datt“
„Eigum við ekki að bíða með það enn um
stund ? Þér • eruð ekki enn svo hraust, að þér
megið við því að komast í æsing.“
„Ég æsist miklu meira af því að hugsa um
það og geta mér til hversvegna þér komuð. Ég
býst við, að mér muni hverfa öll hræðsla, ef
ég fæ að ræða um það við yður.“
„Þér megið ekki vera hrædd lengur,“ sagði
hann ákveðið. „Ég segi ekki: Gleymið því, það
er ekki til neins. Slíkt sem þetta hefur aldrei
komið fyrir áður á Blanque og mun að líkindum
ekki koma fyrir aftur. En þér megið samt ekki
tala meira um það.“
„Ég skal reyna að láta það kyrrt liggja. En
— hann — hvað — ■— ?“
„Hann er dauður,“ sagði Alec rólega.
Hún varð ennþá fölari.
„Líflátinn?"
„Nei, nei. Það var bardagi. Hann reyndi að
flýja — og einn svertingjanna á Fairfax drap
hann — í sjálfsvörn. Um það geta tugir manna
borið vitni.“
Hún leit á hann og skildi allt.
„Já, auðvitað. Þeir hötuðu hann allir.“
Alec kinkaði kolli.
„Og þar með erum við laus við hann. Reynið
svo að hugsa ekki um hann framar."
,Það — það var svo hræðilegt.“ Það fór skjálfti
um Celíu. Alec herti takið á hendi hennar.
„Það er satt,“ svaraði hann. „Það hefði betur
aldrei komið fyrir. En guði sé lof fyrir, að mig
skyldi bera að í þessu.“ Hann dró djúpt and-
ann.
„En hvernig stóð á því, að þér voruð þarna
á ferðinni ?“
„Ég var nýkominn til eyjarinnar þetta kvöld.
Við hrepptum óveður á hafinu og seinkaði það
för okkar. Við komumst yfir grunninn í tæka
tíð og — —“
„En hversvegna komuð þér til Fairfax í þessu
veðri og svona seint. Hversvegna komuð þér
ekki fyrr, úr því að þér ætluðuð að koma á
annað borð?“
„Sannast að segja hafði ég ekki hugsað mér að
koma þá um kvöldið. Ég hafði pantað herbergi
á hótelinu og snæddi þar kvöldverð, en ég þekkti
þar engan mann, svo að ég afréð að fara
snemma í rúmið. En það var eitthvað, sem haml-
aði því að ég gæti sofið, það hefur víst verið
vindurinn, svo að ég ákvað að heimsækja ykkur
á Fairfax."
„Rétt eftir klukkan tíu kom Dulany inn,“ hélt
Alec áfram. „Hann hafði verið einhversstaðar í
heimboði og ætlaði að dveljást á hótelinu um
nóttina. Leiðin heim til hans var á kafi í vatni.
Við sátum góða stund yfir drykkju og röbbuð-
um saman. Er hann stóð upp til þess að kveðja
sagði hann mér, að Lance væri farinn burt
með Williams á snekkju hans. Hann óttaðist
ekkert um þá, hann var viss um, að þeir mundu
einhversstaðar hafa komizt í var — eins og við
vitum nú, að var rétt.‘
„Já,“ sagði Celía.
„Ég vissi þá, að þér munduð vera ein á Fair-
fax í þessu hræðilega veðri, og ég vissi um allar
aðstæður þar. Ég vissi, að þakið mundi geta
fokið til fjandans, ef storminn herti nokkuð að
ráði. Ég þorði ekki að hætta á að hafa yður þar
eina í þessu veðri."
,,Ó, Alec.“ — Celia sneri sér burtu eitt and-
arták. „Og hvað svo?“ bætti hún við.
„Ég komst höndum undir hótelvélbátinn og
fékk tvo lipra menn til þess að koma með mér.
Þeir voru að vísu ekki óðfúsir fararinnar, en
Blanque-negrar eru sjóhundar að eðlisfari og
voru ekki mjög hræddir."
„Og þið komust það í þessum sjógangi!"
„Það var eltki svo illt á flóanum, en versnaði,
þegar við fórum fyrir höfðann og stefndum til
Fairfax."
„Það hlýtur að vera. Alec — ég veit ekki, hvað
ég get sagt, ég á engin orð til þess að þakka
yður, en haldið þér sögunni áfram."
„Jafnskjótt og við lögðumst að bryggjunni,
sáum við, að ekki var allt með felldu. Ég fann
það og svertingjarnir líka. Við hlupum því eins
og fætur toguðu upp stíginn. Ekkert ljós sást,