Vikan - 23.06.1949, Blaðsíða 12

12
því að hlerar höfðu verið settir fyrir glugga,
eins og vera ber. En við sáum ljósrák í einum
glugganum og vissum, að þar hlutuð þér að vera,
Celía. Og þá, um leið og við komum fyrir horn-
ið á húsinu komuð þér hlaupandi út. Ég kall-
aði, en þér heyrðuð ekki til mín. Ég hljóp á
eftir yður eins hart og ég gat, en það stoðaði
ekki, ég kom of seint.“
,,Of seint! Þér frelsuðuð lif mitt.“
,,Ég bjargaði yður ekki frá falli, Celía, og það
gerði von yðar að engu.“
„Það er smáræði miðað við annað, sem þér
hafið gert,“ svaraði hún rólega. ,,En ef til vill
var það það bezta.“ — Kinnar hennar voru eld-
rjóðar. „Hvernig haldið þér, að barnið hefði orðið
eftir svona reiðarslag?"
„Góða Celía, talið ekki svona. Hugsið ekki um
þetta meira. Þessu er lokið, Celía.“
„Já.“ Hún reyndi að herða sig upp. „En þér
hafið ekki enn lokið sögunni. Hvað gerðist eftir
að þér funduð mig? Ó, þegar ég sá yður!“
„Þér félluð í yfirlið. Við lyftum yður upp,
annar negrinn og ég, en hinn gekk inn í húsið til
þess að vita hvemig þar væri umhorfs. Við þótt-
umst þess fullvísir, að þar væri einhver, sem
hefði gert yður hrædda. Klukkustrengurinn var
ónýtur, en hann flýtti sér upp stigann og tókst
að hringja klukkunum svo að allt fólkið dreif
að húsinu, þar sem það hélt, að það stæði í
björtu báli. Drukkni negrinn fannst og var um-
kringdur, en lét lífið í bardaganum, eins og ég
hef áður sagt yður.“
Celía greip höndum fyrir augun.
„Veslingurinn!"
„Þér skuluð ekki hafa meðaumkvun með hon-
um. Allra vegna, og ekki sízt hans sjálfs, var
það bezt, að svo fór.“
„Já, ég skil,“ svaraði hún lágt, og til þess
að losna sem fyrst við þetta leiðinlega efni bætti
hún fljótt við.
..Qg þér komuð mér hingað á sjúkrahúsið, þrátt
fyrir óveðrið."
„Það var það eina, sem vit var í. Því fylgdi
nokkur hætta, en ég sást ekki fyrir. Við sveip-
uðum þig i ullarvoð og segldúk."
„Þið björguðuð lífi mínu,“ sagði Celía eins
og oft áður. „Og mig langar til þess að þakka
yður, en ég veit ekki, hvernig ég á að gera það.“
„Á ég að segja yður hvernig?"
„Já, gjarna."
1. Raggi: Er þetta virkilega satt, amma?
Amma: Það stendur hér svart á hvítu!
2. Raggi: Amma, heldur þú, að ég geti nokk-
urntíma flogið einflug yfir Atlantshaf?
Amma: Ja, það er ekki gott að segja,
Raggi!
Hann brosti nú þessu brosi, sem alveg gjör-
breytti andliti hans.
„Með því að taka burtu þessa aukasvæfla, sem
þér hafið undir höfðinu, svo að þér getið sofnað
værum svefni."
„Nei, ég get alls ekki sofið. Fariö ekki frá
mér, Alec.“
„Ég skal vera hérna í nágrenninu." Hann dró
svæflana blíðlega undan höfði hennar og lét hana
falla niður í rúmið. „Þér hafið gleymt, aö ég
er læknir og þessháttar körlum er nú betra að
hlýða."
Hún horfði brosandi á hann.
„En þér komið fljótt aftur?"
„Ég kem aftur, Celía!"
Hann studdi hendi sinni á höfuð henni og
strauk hárið.
„Og nú skulið þér hvíla yður, góða mín,“
sagði hann og gekk hægt út úr stofunni.
Hjúkrunarkonan kom aftur og lokaði glugg-
anum. En Celía sofnaði væran.
Þegar hún vaknaði, var henni horfinn allur
kvíði. Hún vissi nú allt, allt lá ljóst fyrir sjónum
hennar. Hjúkrunarkonan leit á hana með velþókn-
un.
„Dr. Gray var mjög í vafa um, hversu lengi
hann ætti að leyfa Mackenzie lækni að vera
hjá yður, en ef ég yrði aðspurð, mundi ég segja,
að það hefur ekki gert yður hið minnsta tjón.“
„Það var mér einungis til góðs,“ svaraði Celía.
Hún borðaði eitt egg, úthrært i mjólk og tvær
þunnar kexkökur. Svo lagði hún sig út af aftur
og tók að hugsa um, hvað Alec hafði sagt henni.
Tvennt var það, sem hún furðaði sig á og hún
hafði ekki talað um. Hversvegna hafði hann kom-
ið svo fljótt aftur til Fairfax og hvernig stóð á
því, að þau höfðu ekki minnzt einu orði á
Lance?"
Það hafði borizt nýtt skeyti frá þeim báts-
verjum og sögðust þeir hafa orðið fyrir vélar-
bilun og mundu þyí tefjast um nokkurra daga
skeið. Celía hlustaði róleg á það. Henni var það
eiginlega léttir.
XII.
Líðan Celíu fór síbatnandi. Frændkonurnar
komu að heimsækja hana og sýndu henni mikla
samúð og vinsemd. Olga sendi ósköpin öll af
blómum. Annetta kom líka. En hún var föl og
taugaóstyrk, og heimsókn hennar fór ekki eins
3. Amma: En það stendur hér, að hafi menn
þrek, gáfur, dugnað og staðfestu til, sé þeim
það í lófa lagið, þá geti þeir allt.
Raggi: Þetta er nokkuð fyrir mig!!
4. Raggi: Ég veit, hvað ég syng! Mikið held
ég þeir afi og Maggi verði undrandi!!!
VIKAN, nr. 25, 1949
Þessi broshýra stúlka lítur helzt út fyrir
að vera Ijósmóðir eða hjúkrunarkona, en
sannleikurinn er sá, að hún er nautabani
frá Perú.
vel og ætla mætti. Er hún kyssti Celíu grét
hún svo mikið, að hjúkrunarkonan varð að fara
með hana burtu og neitaði að láta hana koma
aftur.
Nokkrir fleiri kunningjar komu, en hjúkrunar-
konan leyfði þeim ekki að stanza nema örstutta
stund. Þá fleygði hún þeim út. Alec hafði hins-
vegar einkarétt á því að koma tvisvar á dag
og dvelja eins og hann lysti.
Celía fann hvernig henni fór fram með hverri
klukkustund sem leið. Hún lá kyrr í rúminu og
fannst sem hún væri laus úr öllum hömlum.
Hún átti löng viðtöl við Alec. Hann talaði um
alla heima og geima, stúdentsárin, heimili sitt,
löndin sem hann hafði farið um og margt fleira,
en aldrei minntust þau á Blanque.
Eitt sinn, er hann kom til hennar, spurði hún,
hversvegna hann hefði komið til Blanque.
„Ég var knúinn til þess," svaraði hann.
„Hvað þá?“
„Ég fann það allt í einu, að einhver þarfn-
aðist mín. Að þér þörfnuðust mín, Celía. Tilfinn-
ingin var alltof sterk til þess að ég gæti staðið
á móti henni." Hann brosti og bætti við: „Skotar
eru skrýtnir, eins og þér vitið, þeir sjá sýnir og
heyra raddir."
„Já, ég hef heyrt það." En hún var mjög undr-
andi. Ekkert gat virzt fjarlægara þessum harð-
neskjulega og rökvísa manni. „En ég get alls
ekki trúað því á yður."
„Þér hafið sönnun þess."
„Já. Og ég þurfti á yður að halda. En ég
hafði engan rétt til yðar------.“
„Enginn hefur meiri rétt til mtn,“ svaraði
hann.
„Hvað segið þér við?“
„Einungis, að ég er ávallt yðar þjónustu
búinn. Og nú hafið þér taláð nógu lengi. Á ég
að lesa fyrir yður?“
„Já, þakka yður fyrir."
Það var greinilegt, að hann hafði ekki í huga
að segja meira, hvað sem hann hafði annars
meint.
Kvöld eitt sat Celía í rúmi sínu með kodda
bundinn við bak sér. Þá heyrði hún allt í einu
skref, sem hún þekkti svo vel. Óþolinmóð skref
og hröð, sem eitt sinn komu roðanum til að
þjóta fram í kinnar henni og ollu því, að hjarta
hennar tók að slá hraðar. Hjarta hennar sló
einnig hraðar nú, en blóðið streymdi burt frá
andlitinu, og augu hennar urðu stór og hrædd.
„Celía!"
Dyrunum var hrundið upp með offorsi, og
Lance kom inn.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.