Vikan - 23.06.1949, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 25, 1949
hann og það, sem henti Rodriguez hershöfð-
ingja ?“
„Það hefi ég aldrei sagt“ — rödd hennar
heyrðist varla — — „Munduð þér telja svar
mitt nokkurs virði?“ Mundi hann telja það
nokkurs virði ? Larkin vissi það ekki sjálfur.
Hann vissi aðeins, að hann fann til mjög und-
arlegrar tilfinningar í hálsinum, eins og hann
þyrfti að kyngja óþægilegum kökk.
„Ja, hvaða máli skiptir það“, sagði hann. Við
skulum binda endi á þetta samtal."
Hann stóð upp. Hendur hans lukust um fing-
ur ungu stúlkunnar. Honum fannst þeir mjög
smáir og kaldir í lófa sínum. Hann tók fastara
um þá og dró hana til sín, fyrst hægt, síðan
hratt með snöggri hreyfingu, svo að hún. hvíldi
í faðmi hans. Hún veitti enga mótspyrnu. Mátt-
laus og hreyfingarlaus hvíldi hún í faðmi hans.
Hann fann hjartaslög hennar undir fingrum sér
og sá andlit hennar fölt, næstum lýsandi í hinni
daufu birtu. það var bjarmi úr skini stjarnanna
í augum hennar. Varir hennar skulfu. Hann
kyssti hana.
Eitt augnablik virtist honum sem hún endur-
gildi koss hans. Eða var það aðeins ímyndun ?
Því skyndilega varð líkami hennar stífur og
hún kippti höfðinu snöggt frá honum.
„Var þetta einnig alveg nauðsynlegt?“ stundi
hún.
„Já, óhjákvæmilegt. Ég er ákafur að eðlisfari."
„Ég get ekki sagt, að ég hafi sérstakar mæt-
ur á ákafa yðar.“
„Ekki það? Ég ér hinsvegar mjög hrifinn af
því á hve ísmeygilegan hátt þér látið andstyggð
yðar í ljós.“
„Glen, við ætluðum að ræða um viðskipti."
„Og aðeins urri viðskipti?"
„Já eingöngu, og verið svo góður að muna það
framvegis."
„Ég lofa að minnsta kosti að muna það,
hversu fallega við innsigluðum samninginn."
„Ég held við ættum að þurrka burt þá minn-
ingu, Glen.“
„Ef þér óskið, Dorothy. En nú, sem fyrr, er
ég yðar trúr og einlægur aðdáandi. Ég set líf
mitt að veði fyrir skjalamöppuna. En svo við
sleppum öllu gamni, þá held ég, að mér sé þetta
allt fullljóst."
„Góða nótt, Glen.“
„Góða nótt, Dorothy . . ."
5. KAFLI.
Glen Larkin stóð kyrr í dyrum klefa síns og
horfði á eftir Dorothy, unz hún hvarf inn’ í þver-
ganginn andspænis honum, þá lokaði hann dyr-
unum og kveikti ljós.
Hann tók skjalamöppuna, sem hún hafði fengið
honum til umsjár og sneri henni milli handa sér.
Hún hafði ekkert talað um, að hann mætti ekki
opna hana, og honum fannst það ekki nema rétt
og sanngjarnt, að hann fengi að minnsta kosti
einhverja hgumynd um það, hvað samningurinn
milli Rodriguez hershöfðingja og Pan American
Vanadiumfélagsins fjallaði um. Og það því frem-
ur sem útlit var fyrir að verða myndu blóðugar
deilur um þennan samning.
Með mikilli varkárni opnaði hann möppuna.
Hann hrökk við, er pakki af myndum féll úr
henni og niður í kjöltu hans. Hann tók mynd-
irnar upp og leit nánar á þær. Það kom í ljós,
að það voru ekki venjulegar ljósmyndir, þótt þær
væru prentaðar á þykkan ljósmyndapappír, held-
ur svartir ferhyrningar þaktir neti af fíngerð-
um, hvítum línum, sem allar voru dregnar af
nákvæmni hins lærða teiknara. Larkin fann til
talsverðrar geðshræringar, á meðan hann fletti
hratt þessum teikningum, og hin undrandi augu
hans rákust hér og þar á skiljanleg orð innanum
þetta völundarhús úr línum og myndum eins og
til dæmis hringsjár-sjónauki, miðunarskífa,
sprengipinni, öryggi, o. fl. Larkin hafði ekki
mikla þekkingn á stórskotaliðsútbúnaði, en hver
leikmaður í þeim fræðum gat séð, að þetta var
ljósprentun af teikningum á loftvarnabyssu. Og
hvernig gat hann vitað nema hér væri um að
ræða nýja uppfinningu, sem markaði tímamót í
framleiðslu þessara vopna? Minningin um koss
Dorothy Bonners hafði skyndilega glatað yndis-
leik sínum. Hafði þar verið Júdasarkoss?
Dorothy Bonner nam staðar fyrir utan klefa-
dyr sinar. Hún leit niður á hönd sína, sem hún
rétti að hurðarhúninum og varð undrandi yfir
því, að hún skalf ekkert. Hún hafði búizt við„
að höndin skylfi, því hún fann, að hún var öll
óstyrk. Hún vissi eiginlega ekki af hverju það
var. Það var ekki vegna þess að Glen Larkin
hafði kysst hana. — Það gat ekki verið þess-
vegna. Þetta var þá ekki í fyrsta sinni, sem
hún var kysst. Hún hafði svo oft verið kysst og
við hinar margvíslegustu aðstæður. Á sjóferð-
um, í leiguvögnum, á dansleikjum og á mána-
björtum nóttum heima á plantekrum föður síns.
Hún hafði verið kysst af margskonar mönnum,
en hún hafði alltaf vitað fyrirfram, hvernig
henni myndi verða við kossinn. Hún hafði þegið
kossa sem hluta af því skjalli, sem ung tízku-
mær verður nú á dögum að þola. Henni hafði
stundum verið skemmt af þessu, einstöku sinn-
um hafði hún kennt nokkurrar ástríðu, en oft-
ast hafði hún sætt sig við að þola þetta, þótt
henni væri það aðeins til ama.
Óþolinmóð hafði hún aðeins verið gagnvart
þeim, sem sögðust elska hana. Hún hataði yfir-
drepskap, og hún vissi að flestir aðdáendur henn-
ar voru ekki hrifnir af henni, heldur miljónum
föður hennar. Henni hafði ætíð virzt það vera
glampinn af spegilfögrum dollurum, sem lýsti úr
augum þeirra, er þeir reyndu að kyssa hana.
Þeir voru allir eins. Og þó ekki — ekki Charles
Frayle. Þegar Frayle sagðist elska hana, hafði
hún trúað honum. Einkum vegna þess að hann
annars fyrirleit allt, sem hún virti. Hann hafði
lag á að styðja hana án þess að smjaðra . fyrir
henni. Hann verndaði hana án þess að vernd hans
gengi út i öfgar. Hann bjó yfir persónuleika og í
návist hans fannst henni, að hún öðlaðist brot
af persónuleika hans. Þegar hann kyssti hana,
fannst henni hún vera svo dásamlega örugg og
róleg. Hversu frábrugðið hafði það ekki verið
áðan, þegar Glen Larkin kyssti hana! Það fór
hrollur um hana við tilhugsunina um vitfirringu
þessa augnabliks, sem hún hafði lifað rétt í
þessu. Það hafði aðeins verið augnablik, og þó
hafði það haft meiri áhrif á hana en nokkuð
annað í lífi hennar, ef undan var skilinn hinn
hræðilegi dauði föður hennar. Nei, hún vildi ekki
hugsa meira um það. Hún vildi gleyma því eins
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus
Pabbinn: Horfðu á pabba og lærðu af honum. Nú skal Pabbinn: Halló, já, þetta er 5004 . . . Hvað? er þetta spurninga-
Lilli taka hamarinn, meðan pabbi svarar í símann. þáttur útvarpsins? Já, ég hlusta, ég skal reyna að svara.
Lilli: Gaman!
Þulurinn: Ég gef þér tíu sekúndur
til umhugsunar, og hér kemur spurn-
ingin: „Hvað segja menn, þegar þeir
eru lamdir í fótinn með hamri?"
Þulurinn: Alveg hárétt svar! Þú færð verðlaunin:
Fimm ára birgðir af heyi og hest til þess að éta.
það!
9