Vikan - 27.05.1992, Side 13

Hann minnir dálítið á Suðurlandabúa
þegar hann leggur áherslu á orð sín
með miklum handasveiflum á milli
þess sem hann slær sér á lær að góðum ís-
lenskum sið. Hann hlær oft og mikið og engum
dylst að Eggert Sigurðsson er lífsglaður
maður. Broshrukkurnar í kringum augu og
munn gefa til kynna mikinn hlátur í þau 60 ár
sem hann hefur lifað. Hefur þá líf hans verið
eintómur dans á rósum?
„Nei, góða min, það er ég nú alls ekki tilbú-
inn að viðurkenna. Ekki það að ég eigi við
nokkurn mann að sakast nema sjálfan mig en
satt að segja hefur líf mitt verið barátta, hörð
barátta. Við skulum láta liggja á milli hluta
hvort þeirri baráttu er lokið en víst mun ég berj-
ast áfram og leiðarljós mitt er hún íris dóttir
mín, að ógleymdum þeim styrk sem ég sæki í
trúna.
GETUM ENGU BREYTT
Þú færð mig ekki til að segja að ég sjái eftir
neinu því mér er fyrir löngu Ijóst að það er til
einskis. Við getum engu breytt, það sem er lið-
ið er liöið. Fortíðin verður söm og jöfn hvort

sem við grátum yfir henni eða gleðjumst. Því
er hollara að beina sjónum að nútíðinni enda
er hún það eina sem við eigum örugglega.
Enginn veit hvort hann á framtíð, ekki einu
sinni hvort hann á morgundag, svo við sitjum
uppi meö daginn í dag, andartakið sem aleigu
okkar.
Vitaskuld byggjum við nútíðina á þeim
grunni sem við reistum í fortíðinni en við meg-
um aldrei leyfa okkur að líta svo mjög til fortíð-
arinnar að hún verði skuggi okkar. Við megum
heldur ekki gleyma því að sú reynsla sem að
baki er hefur gert okkur að þeim mönnum sem
við erum í dag og að neikvæða reynslu ber að
þakka jafnt sem jákvæða. Hvort tveggja mótar
mann. Mörgum kann eflaust að finnast að ég
hafi verið lánlítill maður og eigi erfitt líf að baki,
það efa ég ekki. Slíku svara ég með því að
eyða ekki tímanum í að syrgja hið liðna né
ásaka sjálfan mig fyrir að hafa ekki breytt rétt
heldur einbeiti mér að núinu, að breyta rétt í
dag.
LÍF f VÍMU
Þegar aðrir léku fótbolta heima á Akranesi,
þegar ég var strákur, þá datt ég í það. í byrjun
var þetta ekki meiri drykkja en gengur og gerist
hjá ungum strákum, ég stóð mig vel í námi og
lauk prófum sem kokkur. Þá tók við sjó-
mennskan sem hefur verið aðalstarf mitt um
ævina. Hvenær drykkjan fór úr böndum er ekki
gott að segja en fljótlega bættust önnur vímu-
efni við. Þá hófst hin eiginlega barátta. Maður
vildi auðvitað ekki vera svona en gat ekki ann-
að. Kannski var þetta eitthvert skeið sem ég
varð að renna á enda, reynsla sem ekki varð
umflúin.
LÍFSHÁSKI
Þegar ég lít til baka virðist mér eins og einhver
verndarengill hafi ætíð vakað yfir mér. Alloft
lenti ég í bráðri lífshættu en bjargaðist alltaf
naumlega. Eitt sinn féll ég milli skips og
bryggju i Vestmannaeyjahöfn þegar ég var að
staulast um borð seint um kvöld. í annað skipti
lá ég á sjúkrahúsi í fimm vikur á milli heims og
helju eftir að hafa verið barinn í klessu.
VIÐ DAUÐANS DYR
Þegar maður stendur við dyr dauðans og allar
líkur eru á að maður gangi inn um þær er ekki
hægt annað en horfast í augu við sjálfan sig og
líf sitt. Við þær aðstæður var það hugsunin um
írisi dóttur mína sem kom mér í gegnum erfið-
leikana. Innst inni vissi ég auðvitað að ekkert
sem ég hafði lagt á hana með liferni mínu átti
hún skilið og þrá mín eftir að bæta henni það
upp varð sífellt sterkari. Ég hvorki gat né vildi
halda sukkinu áfram. Hægt og bítandi var ég
að fremja sjálfsmorð með því að fara svona
með mig. Kannski átti ég ekkert betra skilið að
eigin áliti en um írisi mína gegndi öðru máli.
Hún átti skilið að eiga föður sem hagaði sér
sem slíkur og hún gat verið stolt af.
TRÚIN
Það var þá sem hjálpin birtist mér í formi trúar.
Ég hafði alltaf átt mína barnatrú en nú skildi ég
að ef ég ætlaði að kúvenda lifi mínu og lifa
vímulaus yrði meira að koma til. Ég leitaði því
á þann eina stað þar sem ég taldi hjálpar að
vænta, til Jesú Krists. Tími kraftaverkanna
reyndist ekki liðinn og ég fékk þá hjálp sem ég
þurfti.
AUKINN STYRKUR
Baráttunni lauk samt
ekki við það að frelsast
til trúar heldur fékk ég
nú aukinn styrk til að
berjast enn frekar. Ég
hætti að neyta allra
vimuefna og hef nú ver-
ið edrú í ellefu ár, utan
átta daga en þá féll ég.
Til að vera fullviss um
að mér tækist þetta flutti
ég til Svíþjóðar og fór
að vinna í stofnun fyrir
óreglufólk sem rekin er af Pingstkörkan.
Stofnunin er kennd við Levi Petrus og er
fræg víða um heim. Levi Petrus byggir á trúar-
legum grunni og fer endurhæfingin fram í að
læra að lifa vímulaus í trú á Guð. Þó Sviþjóð-
ardvölin væri bæði gagnleg og ánægjuleg
hafði ég alltaf heimþrá og fluttist því alkominn
heim um áramótin '86-87.
DJÚPIVOGUR
Við heimkomuna bauðst mér starf hótelstjóra á
hótelinu á Djúpavogi. Þar er gott að vera, fólkið
alveg yndislegt og staðurinn fallegur. Stundum
hugsa ég um árin á Djúpavogi sem einhver
þau bestu sem ég hef lifað. Það eina sem
skyggði á veru mína þar var hvað íris mín var
langt i burtu en hún býr í Keflavík og því gat ég
ekki hitt hana eins oft og ég hefði kosið.
ALDREI AFTUR
Eftir að ég fluttist suður hef ég oft rekist á
gamla félaga úr sukkinu, þá sem enn eru lif-
andi. Það er erfitt að horfa upp á hvernig þeir
hafa farið með sig. Sérstaklega er mér ofar-
lega í huga einn sem er lítið eitt eldri en ég.
Hann er orðinn svo heilaskaðaður af víni og
pillum að hann veit varla hvort hann er að
koma eða fara. Minnið svíkur hann stöðugt og
stundum skilst varla orð af því sem hann segir.
Þrátt fyrir það gengur allt líf hans út á það eitt
að komast í vímu.
Margir gömlu félaganna eru löngu dánir en
hinir týna tölunni enda ekki við öðru að búast
þar sem enginn þolir stöðugt sukk til lengdar.
Auðvitað tekur mann sárt að horfa upp á þetta
en ég get ekkert gert nema biðja fyrir þeim.
Það er langt síðan mér skildist að það er ekki
hægt að grípa inn í Iff annarra þó mann langi,
því hver og einn ber ábyrgð á sjálfum sér. Þó
get ég bent fólki á hvað trúin hefur reynst mér
vel og það geri ég óspart." □
TEXTI: GUÐNÝ P, MAGNÚSDÓTTIR / LJÓSM.: BRAGI Þ. JÓSEFSSON