Vikan - 29.10.1992, Blaðsíða 12

HELGI SCHEVING
OG KRISTJÁN
ÓLAFSSON
RIFJA UPP
Helgi Scheving. Skyldi konan virkilega
'' hafa haldið aö hann væri geimvera?

Martröð slökkviliðsmannsins er að vaða inn
um eld og eimyrju, leitandi að manneskju sem
þar gæti verið, verða einskis var en finna líkið
síðar. - Það leggst á sálina á mönnum, segir
Helgi. Undir slíkum kringumstæðum draga
menn sjálfa sig til ábyrgðar. Álagið er hins
vegar gífurlegt, hitinn, reykurinn, blindan og
spennan. Allt gerir þetta leitina margfalt erfið-
ari.
Kristjáni, sem starfað hefur tuttugu og þrjú
ár í slökkviliðinu, stendur í Ijósri minningu at-
vik sem átti sér stað fyrir mörgum árum. Hann
var að leita í húsi sem brann mikið, að barni
sem talið var að væri inni. Ekkert fannst. Þeg-
ar eldurinn hafði verið slökktur var leitað í
rústunum og þá fann Kristján eitthvað sem
gat verið lík. Honum dauðbrá. Það var köttur-
inn. En skyndilega kom stráksi hlaupandi.
Hann hafði ekki verið heima. „Mér hefur aldrei
létt eins mikið á ævinni," segir Kristján.
Þetta, ásamt alvarlegum slysum þar sem
börn eiga í hlut, segir hann vera erfiðustu at-
burðina. Að standa ráðþrota gagnvart duttl-
ungum almættisins er óþolandi. Og nú síð-
ustu ár hefur það sífellt færst í vöxt að
Kristján Ólafsson. Líkið var af kettinum en
stráksi kom hlaupandi.
reykköfunarbúnaðurinn sé notaður til þess að
fara inn í híbýli fólks sem hefur látist án þess
að nokkur veitti því athygli, fólks sem stund-
um hefur legið lengi látið. Slík viðvik eru
mönnum ofarlega í minni. En þau eru fleiri, til-
vikin sem slökkviliðsmennirnir vilja ræða og
ganga út á skemmtilegri hluti.
Eitt þeirra, sem menn geta brosað að, átti
sér stað þegar Helgi var að byrja í slökkvilið-
inu fyrir rúmum þrjátíu órum. Hann var á sím-
anum þegar kona hringdi, talaði með útlend-
um hreim og var víst lítt skiljanleg. - Mikieyk-
ur, sagði hún og tilgreindi heimilisfang. Helgi,
sem túlkaði skilaboðin sem - mikill reykur,
sendi allt tiltækt lið á staðinn. Slökkviliðsmenn
komu askvaðandi á vettvang, hrópandi: Hvar
er þetta? þegar þeim var gerð Ijós upphafleg
tilkynning sem upp á vort ylhýra hefði átt að
hljóða þannig: Mikið veikur. Slökkviliðið hélt
við svo búið aftur upp á stöð en sá veiki fékk
viðeigandi far með sjúkrabíl.
UNDRAVERAN REYKKAFARI
Helgi rifjar líka upp skemmtilega sögu úr
reykköfun sem hann lenti í fyrir nokkuð mörg-
um árum. „Ég man ekki ártalið en það kom
upp eldur. Þetta var þegar reykköfunartækin
voru í hliðarskápum á bflunum, ekki inni í
þeim eins og nú er, en við fundum einhvern
veginn á okkur að við þyrftum á þeim að
halda. Við gripum þau því með okkur inn í bíl
og settum þau á okkur á leiðinni sem var ann-
ars yfirleitt ekki gert fyrr en á eldstað. Svo
þegar við komum á staðinn kom lögreglan til
okkar og sagði sennilega margt fólk vera inni í
húsinu. Þarna var mikill reykur og eldtungurn-
ar stóðu út um gluggana.
Einhverra hluta vegna varð ég þónokkuð á
undan hinum reykkafaranum, Birni Her-
mannssyni. Þegar ég kem inn í reykjarkófið
rofar skyndilega til í stofunni og þá sé ég þar
gamla konu. Hún er þar upp við hurð,
hóstandi.
Ég hleyp til hennar og hún lítur upp. Þegar
hún sér mig fórnar hún höndum og hleypur
lengra inn í húsið, eins langt og hægt var.
Þegar ég næ henni gríp ég hana og hleyp
með hana áleiðis út. Þá mæti ég hinum
reykkafaranum þar sem hann kemur á móti
mér. Til allrar hamingju var konan létt og
meðfæriieg þannig að við komum henni auð-
veldlega út. Henni varð ekki meint af en ég
get ekki séð aðra skýringu á því að hún
reyndi að flýja inn í húsið en að hún hafi hald-
ið að þarna væri komin geimvera af himnum
ofan. Múndering reykkafara er þannig auk
þess sem hljóðin, sem maður gefur frá sér í
gegnum grímuna, eru ekki frýnileg," segir
Helgi og þetta vekur almenna kátínu í varð-
stofunni.
Önnur saga er þannig að Helgi var við ann-
an mann að vaða reyk, sá ekki glóru, steig
ofan í eitthvað, upp úr því aftur og ofan í ann-
að, vissi ekkert hvað um var að vera. Síðan
kom í Ijós á hvaða ferðalagi reykkafararnir
höfðu verið. „Þá gengum við ofan í klósettið
og ofan í baðkarið og slóðin lá fram eftir öllum
göngum þarna. En við fundum manninn og
komum honum út. Þegar þangað var komið
leit hann út eins og fuglahræða því hann hafði
rifið sængina og kom alfiðraður út. Þeir úti
héldu að við værum að koma með gínu,“ seg-
ir Helgi.
Kristjáni er minnisstætt að menn hafa orðið
viðskila við björgunarbílana á slysstað. „Ég
man til dæmis eftir því að slökkvibíll var á leið
í útkall og sá sem keyrði stoppaði bílinn til að
reykkafarinn, sem þurfti að fara út til að kom-
ast inn að aftan, gæti sett á sig reykköfunar-
tækin á leiðinni. Hins vegar komst hann ekki
inn um dyrnar af því að eitthvert drasl var þar
fyrir. Hann skellti hurðinni aftur og ætlaði upp
í bílinn frammí en þá hélt ökumaðurinn að
maðurinn væri kominn inn í afturf-húsið, sem
hann var náttúrlega ekki. Hinn stóð bara eftir
á kápunni úti á miðri götu.“
KÓPAVOGUR OG KUMBARA
Annað svona tilvik kemur upp úr kafinu. Þá
var annar maður á sjúkrabíl skilinn eftir á
slysavettvangi í Kópavogi þar sem hann
skellti afturhurðinni þegar sá slasaði var kom-
inn inn og ætlaði inn í bílinn á hliðinni. Öku-
maðurinn hélt að nú mætti bruna af stað og
skildi hinn eftir. Sá hringdi víst niður á stöð og
spurði hvað hann ætti að gera. Varðstjórinn
spurði hann að bragði hvort hann ætti ekki
fyrir strætó. Hann fór hins vegar niður á slysa-
deild með lögreglunni. Þá fór ekki betur en
svo að sá sem keyrði sjúkrabílinn var á leið
inn í Kópavog aftur til þess að ná í hann.
Þannig fórust þeir aftur á mis. Þau glymja,
hlátrasköllin í varðstofunni undir svona sögum
enda engin hætta á ferðum í þessum tilvikum.
Helgi lenti líka í nokkuð sérstökum sjúkra-
flutningi einu sinni. Þá var hann kallaður við
annan mann á stöðina til að fara í sjúkraflutn-
ing austur á Kumbaravog sem er rétt við
Stokkseyri. „Við sáum aldrei annað en að við
ættum að fara þangað og ná i sjúkling. Við
fórum af stað í snjó og ruddaveðri, settum
keðjur undir sjúkrabilinn á leiðinni og allt.
Þegar við komum á Kumbaravoginn tökum
við sjúkrakörfuna kotrosknir út úr bílnum og
spyrjum hvar sjúklingurinn sé. Þá segir konan
sem tók á móti okkur: Hva, eruð þið ekki að
koma með Sigurð? Þá áttum við að fara fyrst
á sjúkrahús í Reykjavík og ná í sjúklinginn og
koma með hann heim á Kumbaravoginn.
Þetta var grín hér á stöðinni upp á marga
mánuði," segir Helgi og við notum þessa
skemmtilegu sögu til þess að slá botninn í
þessa ágætu viðkynningu við Helga og varð-
flokk hans. □