Vikan - 29.10.1992, Blaðsíða 38

hefði langað að tala við hann
hefði ég getað gert það eins
og ekkert væri eðlilegra. Og
við ókum inn á lóðina hjá for-
setanum á leiðinni út á flugvöll.
Garðyrkjumaðurinn sagði að
við gætum skoðað okkur um
eins og okkur sýndist. Þetta er
kannski ekki hægt núna en
mér tókst það fyrir sex árum.“
EF EINHVER
NEFNIR ÍSLAND...
- Þetta hefur ekkert breyst.
„Kannski er það vegna fá-
mennisins. Velmegunin í
landinu kom mér líka á óvart;
hvað allir virtust vel klæddir
og áttu nýja bíla. Og allir veit-
ingastaðirnir, sem ég snæddi
á, voru aldeilis frábærir en lík-
▲ Þessa
tvo keypti
dýra-
vinurinn
Ed úr
þræl-dómi.
► Unnið
viö Lifun í
einka-
stúdíóinu í
litlu skóg-
arhúsi.
▼ Ed og
Elenor, sú
sem
Björgvin
söng um.
1 „ £ ,A -j | H

1 -.;r, KrV

lega hef ég bara borðað á
bestu stöðunum. Maturinn var
að minnsta kosti rándýr. Ég
hef sagt mörgum frá reynslu
minni af landinu enda virkar
ísland hrífandi á flesta Eng-
lendinga. Þeir vita kannski
ekki mikið um landið, jafnvel
ekki hvort það er í Evrópu eða
Ameríku, en allir hafa ein-
hverja skoðun á því.
Ef einhver, einhvers staðar
á Englandi, nefnir ísland er
eins víst að næsti maður sé
strax með á nótunum, hvort
sem hann segir eitthvað af viti
eða ekki. Landið er þannig.
Þetta sama fólk hefur kannski
enga skoðun á mörgum öðr-
um löndum, til dæmis Beigíu
sem er þó eitt af næstu
grannlöndum okkar.“
- Þú býrð hér á einhverjum
fallegasta stað Englands.
„Já, ég get leyft mér það.
Ég hef verið það heppinn að
semja mikið af lögum fyrir
frægar stjörnur. Það hafa
kannski ekki verið frægustu
lög þeirra en hafa þó lent á
plötum sem hafa selst í stór-
um upplögum þannig að ég
fær rausnarlegar greiðslur fyr-
ir þau. Sumum, sem finnst
lögin mín góð, finnst þetta ó-
sanngjarnt en ég hef ekki yfir
neinu að kvarta. Ég samdi
tuttugu lög fyrir ameríska
þjóðlagasöngvarann Tom
Paxton og lögin okkar fóru
víða en við urðum aldrei nein-
ar súperstjörnur. Á tímabili var
að vísu talað um að ég gæti
orðið næsti Elton John en það
hefur nú sennilega verið sagt
vegna þess að við erum með
svipað hár - það er að segja
næstum sköllóttir," segir hann
hlæjandi. „En ég held óg hafi
misst af bátnum í poppinu.
Það var svo ekki fyrr en ég
fór að skrifa fyrir sjónvarpið
að ég komst á almennilegt
skrið. Þessi þrjátíu sekúndna
stef, sem venjulega eru í upp-
hafi sjónvarpsþátta, eiga mjög
vel við mig en það þekktasta,
sem ég hef gert, er alvarlegt
verk, kallað The Snow Goose
og byggt á sögu eftir Paul
Gallagher. Þegar The London
Symphony Orchestra flutti
það fyrst flutti Spike Milligan
textann sem hann hafði samið
eftir sögunni, eitt af fáum al-
varlegum verkum sem hann
hefur tekið að sér. Þetta er
sinfónfskt verk í svipuðum
anda og Pétur og úlfurinn og
hefur verið flutt víða, til dæmis
með Jeremy Irons sem sögu-
manni.
Björgvin Halldórsson er
hrifinn af þessu verki og vil
koma þvi á framfæri á íslandi
enda hefur það verið flutt um
allan heim. Ég á hljómplötur
með því frá Japan, Spáni og
víðar. Þetta er líklega besta
verkið mitt; mjög kvikmynda-
legt ef þú veist hvað ég
meina. Það kom út á hljóm-
plötu frá RCA og seldist langt-
um betur hér á Englandi en til
dæmis Elvis Presley og John
Denver fyrir jólin 1976 og
selst enn.“
KONAN Í
DÓMKIRKJUNNI
- Hvað er góð tónlist?
„Hvers kyns samsetning
hljómfalls (rhythm) og tóna er
tónlist. Svo er það spurning
hvort samsetningin hefur áhrif
á fólk. Hljómfall, samræmi og
laglína (rhythm, harmony and
melody) eru nauðsynlegir
meginþættir tónverks og bera
það uppi. Ég er sjálfur aðdá-
andi Rachmaninoffs, Tsjækof-
skís og annarra meistara
melódíunnar en ég er Ifka að-
dáandi poppara á borð við
Chuck Berry, The Eagles og
Status Quo. Það skiptir mig
ekki máli hvað hljómsveitin
spilar hátt eða hversu háska-
leg hún er útlits heldur hvort
lög hennar endast í eitt ár, að
ég tali nú ekki um heilan ára-
tug eða hálfa öld.
Ég er lítið fyrir músíksnobb.
Ég hef kynnst því svolítið þar
sem ég hef fengist við ýmiss
konar tónlist og á ferli mínum
hef ég komist í tæri við lærða
menn sem gagnrýna tónlist og
gera lítið úr þeim sem þeir
kalla tónlistarskækjur; þeim
sem semja grípandi laglínur.
Ég býst við að ég hafi gert mig
„sekan“ um svoleiðis nokkuð
þótt ég hafi ekki orðið fyrir op-
inberri gagnrýni fyrir það.
Ég fékk samt þýðingarmikla
lexíu varðandi Snow Goose
einu sinni þegar ég stjórnaði
The Royal Philharmonic
Orchestra f Salisbury-dóm-
kirkjunni. Verkið fékk fádæma
góðar viðtökur, fólk hágrét og
hvaðeina, þar sem sagan er
mjög sorgleg. Þá sá ég konu
nokkra koma til mín og ég
sagði við kunningja minn:
„Þetta gæti orðið vandræða-
legt," því ég hélt að hún ætl-
aði að fara að hæla mér. En
hún reif mig í tætlur fyrir fram-
an alla hljómsveitina. Hún
sagði að höfundur sögunnar
hlyti að snúa sér við í gröfinni
yfir verki mínu. Þetta var góð
auðmýktarlexía fyrir mig því
það sem einum finnst gott
getur verið eitur í annars bein-
um. Ég veit að ég gleymi
þessu aldrei."
- Þú hefur verið að vinna
að tónlist fyrir M-hátíðina á
Suðurnesjum. Geturðu lýst
henni?
„Það verður gaman að
stjórna þessu. Sumar takt-
breytingar eru svolítið snúnar
en ég reikna með að ég verði
búinn að læra þetta allt utan-
bókar þegar ég stend fyrir
framan hljómsveitina. Ég
reyni alltaf að stjórna þannig
að ég þekki verkið nógu vel til
að geta gripið til réttra ráðstaf-
ana ef eitthvað fer úrskeiðis.
Og það getur margt gerst
þegar stórri hljómsveit er
stjórnað. Stundum geymi ég
kannski þekktan slagara í
undirmeðvitundinni þegar ég
þarf að skipta um takt, til
dæmis Anything Goes, og
nota hann við uppbygginguna
því að frumflutningur á verki
er líka frumsköpun af hálfu
hljómsveitarstjórans. í þannig
sköpun skipta sekúndubrotin í
hugrenningunum miklu máli.
Ég stjórnaði einu sinni
tveggja og hálfrar stundar
löngum hljómleikum í London
Palladium í beinni sjónvarps-
útsendingu. í þessu var ein-
hver urmull laga, minnst
fimmtíu held ég, og ég varð
alltaf að hafa hugfast hvað
kæmi næst, í hvernig takti
það væri og í hvers konar stíl.
Það er ekki nóg að vita að
næsta lag sé kannski í hæg-
um takti. Einn listamannanna,
söngvarinn Michael Ball,
38 VIKAN 22. TBL. 1992