Vikan - 09.07.1998, Blaðsíða 17

Það, að leysa margföldunar-
þrautir, nánast sama hversu
flóknar og erfiðar þær voru,
var líka það eina sem Brósi
gat gert almennilega. Hann
var illa læs, gat ekki skrifað
og stundum átti hann í erfið-
leikum með að sinna frum-
þörfum sínum. Um allt var
hann upp á aðra kominn.
Hann fæddist svona. Þegar
það uppgötvaðist að hann
þroskaðist ekki eðlilega
gerðu pabbi og mamma allt
sem í þeirra valdi stóð til að
leita honum lækninga og
eyddu til þess öllum fjár-
munum sínum og orku. En
læknarnir stóðu á gati. Þeir
vissu ekkert hvað að Brósa
gekk. Hann var ekki ein-
hverfur og ekkert benti til
heilaskaða. Helst var hallast
að því að hann hefði fengið í
sig einhverja vírussýkingu er
hann var í móðurkviði. Það
skipti svo sem ekki máli. Sú
staðreynd blasti við og var
óumbreytanleg að Brósi
myndi aldrei geta lifað eðli-
legu lífi.
Þegar ég var lítil stelpa fór
hann oft óendanlega í taug-
arnar á mér og þá ekki síður
öll athyglin og umhyggjan
sem hann fékk. Pabbi og
mamma voru sífellt með
hann í fanginu en ég varð út-
undan. Ég gerði mér meira
að segja upp veikindi til þess
að mamma huggaði mig og
stjanaði við mig eins og
hann. Það var mér líka mikil
raun að þurfa að passa þenn-
an sívolandi og slefandi strák
sem var með bleyju fram eft-
ir öllum aldri. Vinkonur mín-
ar, sem gengu hús úr húsi til
þess að fá krakka til þess að
passa, báðu aldrei um að fá
að passa Brósa og þær
reyndu meira að segja að
forðast mig þegar ég var með
hann úti í kerrunni.
En smátt og smátt breyttust
viðhorf mín til þessa fatlaða
bróður. Umhyggja kom í
staðinn fyrir ergelsið. A
S m ása.ga
kvöldin lá ég oft í rúminu
mínu og hugsaði um hve
bágt hann ætti. Hann ætti
aldrei eftir að hlaupa um og
leika sér með öðrum börn-
um, hann myndi aldrei fara í
skóla og aldrei verða al-
mennilega fullorðinn. Ég
táraðist stundum vegna ör-
laga hans og bað Guð í
bænum mínum að hjálpa
honum.
Ég gleymi aldrei fyrsta
skóladeginum mínum.
Mamma fylgdi mér í veg
fyrir gulu skólarútuna og
var með Brósa á hand-
leggnum. Þau biðu
þangað til ég var komin
inn í bílinn og hafði
tekið mér sæti við
gluggann. Þá veifaði
mamma til mín en
Brósi teygði
báðar hend-
urnar í áttina
til mín. Þegar
rútan lagði af
stað ærðist
hann. Hann
vildi koma með
mér í skólann.
Þegar ég var að lesa
skólabækurnar mínar
tók Brósi sig til og tíndi
bækur ofan úr hillu,
kom sér fyrir við borð-
ið hjá mér og þóttist
vera að lesa og læra.
Þegar hann truflaði
mig bandaði ég
honum frá mér en
þá varð hann sár og
sagðist lfka þurfa að
læra fyrir morgundaginn.
Fyrir kom að krakkarnir í
skólanum stríddu mér. - Hún
hlýtur að vera alviti fyrst
bróðir hennar er hálfviti,
sögðu strákarnir flissandi.
Mér fannst þeir ekki vera
fyndnir en sat þó á mér að
svara þeim. Jói í Rauða hús-
inu var verstur. Hann átti
það líka til að hjóla alveg
upp að okkur, þegar ég var
úti með Brósa, og spyrja
hvort hann gæti nokkuð
hjálpað mér með hálfvitann,
hvort hann væri búinn að
kúka í buxurnar og hvort ég
þyrfti ekki að fara að skipta
á honum. Þá reiddist ég,
hljóp á eftir honum og
reyndi að hrinda honum af
hjólinu og þegar hann forð-
aði sér tók ég upp steina og
kastaði á eftir honum. Þegar
ég sagði mömmu frá þessu
strauk hún mér um kollinn
og sagði að það væri um að
Jói tilgangi sínum. Ég reyndi
því að stilla mig og láta sem
ég heyrði ekki til hans.
Brósi var ekki gamall þegar
hin furðulega sérgáfa hans
kom í ljós. Eitt sinn þegar
mamma var að hlýða mér
yfir margföldunartöfluna og
spurði hvað átta sinnum níu
væri vafðist mér svolítið
tunga um tönn. Brósi varð
fyrri til svara:
17