Vikan - 09.07.1998, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Harry Wiiliams
Hvort sem þið trúið því eða ekki þá sá ég kvikmyndina Rainman sex sinnum. Ekki vegna þess
hvað Tom Cruise er sætur, heldur vegna þess að ég var heilluð af Dustin Hoffman í hlutverki
einhverfa bróðurins. í hvert sinn sem ég sá myndina fannst mér ég kynnast einhverju nýju og
um leið áttaði ég mig betur á sumu sem ég þekkti fyrir. Sérdeilis varð mér það atriði myndar-
innar hugleikið þar sem bræðurnir fara í spilavítið og einhverfa bróðurnum tekst að reikna út
hvaða tölur muni koma upp í rúllettunni. Ég þekkti sannarlega hliðstæðuna. Meira að segja
tennurnar í Dustin Hof
Pegar ég fór að
hugsa um mynd-
ina steig ég hjólið
af meiri ákefð en
áður. Brekkan
upp á Svöluhæð tók sannar-
lega í. Ég fann til þreytu-
verkja í lærvöðvunum og í
kálfunum og naut þeirra. Of-
arlega í brekkunni var ég
farin að mæðast, sviti spratt
fram á enninu og ég fann að
blússan mín var orðin svita-
blaut í handveginum. Ég
hugleiddi að stoppa og fara
úr bláu peysunni minni, en
það var svo stutt eftir að ég
hætti við það. “Áfram hærra,
áfram hærra, upp við skulurn
ná!”
Hversu oft hafði ég heyrt
þessar ljóðlínur sungnar
þarna í brekkunni? Kannski
ekki sungnar heldur nánast
kallaðar fram í algjöru lag-
leysi. Það var oft. Það
skemmtilegasta sem Brósi
gerði var að fara með mér í
hjólatúr og Svöluhæðin varð
fljótlega uppáhaldsstaðurinn
okkar. Þegar Brósi var latur;
nan. Þær kannaðist ég
nennti ekki að leggja á sig að
hjóla og vildi teyrna hjólið
sagði ég honum alltaf að ef
hann yrði langt á eftir mér
upp á hæðina myndi hann
ekki fá að heyra hvað væri á
bak við bláa fjallið í fjarsk-
anum. Og af slíkri sögu gat
hann ekki hugsað sér að
missa. Hann steig því aftur á
hjólið og einhvern veginn
tókst honum alltaf að bægsl-
ast áfram alla leiðina upp.
Systa mín! Segðu mér nú
hvað er á bak við bláa fjallið,
sagði hann alltaf
um leið og við vorum komin
alla leið upp á hæðina. Oft
var hann svo móður eða
andstuttur að hann átti erfitt
með að stynja orðunum upp.
Og ég sagði honum það.
Spann upp sögur um ævin-
týraveröldina bak við fjallið
þar sem áttu heima kóngar í
ríki sínu, prinsessur og prins-
ar og allir voru glaðir, ríkir
og heilbrigðir. Ef ég brá í
einhverju út al' hinu hefð-
bundna í sögunni lét Brósi til
sín heyra og sagði að þetta
við.
væri ekki svona og þá varð
ég að leiðrétta mig. Fyrir
kom að ég lifði mig sjálf svo
inn í það sem ég var að
spinna upp að mér fannst ég
vera orðin prinsessa sem átti
svo voldugan töfrasprota að
hann gat breytt öllu sem
hann snerti. Mér fannst þá
að ég þyrfti að snerta Brósa
með sprotanum og breyta lífi
hans, en þegar ég sneri mér
að honum hvarf mér óðar
draumsýnin. Augurn mínum
mætti aðeins drengur með
sljó augu og aulalegt bros -
opinn munnur með skældar
tennur. Stundum var froða í
munnvikum hans og oft lak
slefa niður á hökuna.
Þegar ég var búin að segja
sögurnar varð þögn. Ég vissi
eftir hverju hann var að
bíða. Ég átti að spyrja.
Stundum gerði ég það af
stríðni að láta hann bíða.
Systa! sagði hann þá. - Nú
átt þú að spyrja mig.
Hvað eru fjörutíu og sex
sinnum átta hundruð fimm-
tíu og fjórir? spurð ég.
Hann þagði andartak og
varð alvarlegur. Síðan færð-
ist brosið aftur yfir andlit
hans.
Þrjátíu og níu þúsund tvö
hundruð áttatíu og fjórir!
Ég laumaðist til þess að líta á
miðann þar sem ég hafði
skrifað dæmin sem ég ætlaði
að leggja fyrir hann og svör-
in við þeim sem ég hafði lát-
ið vasareiknivélina mína
reikna út. Ég efaðist svo sem
ekki um að svarið væri rétt.
Þau voru það alltaf. Hvernig
hann fór að þessu var bæði
mér og öðrum hulin ráðgáta.
Ég hafði reynt að komast að
leyndardómnum með því að
segja að svör hans væru ekki
rétt og ætlaði þannig að fá
hann til þess að útskýra
reikningslist sína. En þá
hafði hann jafnan bruðist
þannig við að verða fyrst
hryggur og síðan svo sár að
hann var gráti næst.
16