Vikan - 31.05.1999, Blaðsíða 45

heyrði hann ekkert til mín fyrir lát-
unum í veðrinu, en ég vissi að
hann myndi fylgjast með klukk-
unni og líta eftir hvort ég færi að
koma. Ég sá að það var ekki
hættandi á að fara hjálparlaust
um borð svo ég beið eftir því að
vaktmaðurinn kæmi auga á mig.
Og þar sem ég stóð á bryggjunni
fannbarinn og ískaldur heyrði ég
allt í einu öskrað: „Halló, halló,
stökktu á næsta róli. Ég tek á móti
þér." „Allt í lagi," öskraði ég eins
og ég hafði hljóðin til.
Ég gerði mig kláran til að
stökkva og svo komu skipin æð-
andi að bryggjunni. Ég stökk um
leið og lenti á maganum á lunn-
ingunni, svo fann ég að það var
þrifið í mig og mér kippt inn á
dekk. Þar lá ég nokkur augnablik
til að jafna mig.
Við fórum upp í brú á skipinu
sem lá fjær. Ég fór inn í kortaklef-
ann, tók upp bók og fór að lesa.
Ekki gat ég fest hugann við bók-
ina því kertaljósið blakti til og frá
og varpaði frá sér alls konar flökt-
andi skuggum og gerði alla hluti
stærri og torkennilegri. Það hvein
í rá og reiða, svo ofsalega að mér
stóð ekki á sama. Ég reikaði fram
og aftur um brúna eirðarlaus og
starði stjörfum augum út í myrkrið
meðan veðrið hamaðist og djöfl-
aðist fyrir utan í öllu sínu veldi.
Ég leit á klukkuna, hún var lið-
lega hálf níu. Þetta myndu verða
langir tólf tímar og löng nótt. Ég
verð að reyna að glugga í bókina
mína, hugsaði ég, fór inn í korta-
klefann, opnaði hana og byrjaði
að lesa. Jú, hún var spennandi og
smám saman gleymdi ég veðrinu
og hræðslunni. Ég veit ekki hvað
ég var búinn að lesa lengi þegar
ég kom til sjálfs mín við það að
einhvers staðar skelltist hurð. Ég
hrökk í kút og mundi allt í einu að
ég var aleinn sem vaktmaður um
borð í tveimur Ijóslausum skipum,
en nú hvarflaði ekki að mér nein
hræðsla, nú var um annað að
hugsa, hurðinni varð ég að loka
áður en veðrið sprengdi upp allar
dyr.
Ég heyrði strax að þetta var
stjórnborðsganghurðin svo ég
flýtti mér aftur á og lokaði henni
með tveim snerlum sem virkuðu
eins og vogarstangir, bæði að
ofan og neðan, snaraðist síðan
upp í brú aftur og hélt áfram að
lesa. Ég var einmitt orðinn
spenntur við lesturinn aftur þegar
ég hrökk upp við þungan hurðar-
skell. Mér heyrðist það vera
sama hurðin aftur og stóð á fætur.
Þetta var nú meiri áráttan að geta
ekki lesið í friði fyrir einni hurð.
Ég fór fram í brú og fékk mér
þar eina þrjá faðma af trolltvinna
til að binda aftur hurðarskrattann.
Þegar ég kom út úr brúnni fann
ég og sá að veðrið var að komast
í hámark. Ég hálfskreið aftur eftir
ganginum, lokaði hurðinni og batt
svo tvöfaldan trolltvinnann milli
handfanganna til þess að vera ör-
uggur um að hún opnaðist ekki
aftur, síðan skreiddist ég upp í brú
og lokaði vel á eftir mér. Ég stóð
þar góða stund til að jafna mig,
fór svo inn í kortaklefann og
kveikti mér í sígarettu, setti pakk-
ann og eldspýtustokkinn á borðið.
Ég sökkti mér enn niður í lest-
urinn. Er ég hafði lesið góða
stund setti að mér ónotahroll, ég
leit upp og sýndist einhver standa
í dyrunum frammi í brúnni. Um
leið kom rokhviða. Brúarhurðin
Vikan 45